Het verschil tussen zekerheid en waarheid

[ziznl]

Het heeft meer met (intellectuele) eenzaamheid te maken.

Ik zou het juist mooi vinden en nooit te veel als ik de tovenaar zou kunnen spelen. Maar daar deins ik onmiddellijk weer voor terug als ik denk aan de tovenaar passage uit Nietzsche's 'Also sprach Zarathustra'.
Ken je die passage? Ik heb die al een paar keer hier op het forum gezet.
Erg leerzaam. Misschien zoek ik 'm nog es op ..

Terugdeinzen doe ik als ik ontzag heb voor iets dat dieper lijkt te gaan dan ik kan bevatten. De enige manier om toch in die afgrond te springen is je bewust te zijn van je (keuze) vrijheid om terug te deinzen. Je kunt vaak terugdeinzen.....en je kunt eeuwig terugdeinzen, maar dan kom je nooit achter datgene waarvoor je ontzag hebt.

De overgang van vaak naar eeuwig is een illusie overigens. Diot komt door mijn fundamentele onbegrip van 'eeuwig' 'onbepaald' en 'oneindig'
.....................

Kom nog eens met de spreuk van Nietzsche? Ik ben er wel aan toe nu, zo beeld ik me ff in.

[Civilis]

Terugdeinzen doe ik als ik ontzag heb voor iets dat dieper lijkt te gaan dan ik kan bevatten.

Ik vind dat juist de spaarzame momenten dat het leven boeiend is.. Ik ren er op af!

[ziznl]

Terugdeinzen doe ik als ik ontzag heb voor iets dat dieper lijkt te gaan dan ik kan bevatten.

Ik vind dat juist de spaarzame momenten dat het leven boeiend is.. Ik ren er op af!

Verlangen naar de sublieme ervaring...Maar goed, volgens mij ben jij ook een mens met melancholische en depressieve neigingen...of heb ik dat mis?

[Civilis]

Dat zal niemand die mij kent betwisten

[Civilis]

Terry Pratchett, mi één van de weinige echte filosofen van onze tijd:

But then... It used to be so simple, once upon a time.

Because the universe was full of ignorance all around and the scientist panned through it like a prospector crouching over a mountain stream, looking for the gold of knowledge among the gravel of unreason, the sand of uncertainty, and the little whiskery eight-legged swimming things of superstition.

Ocasionally he would straighten up and say things like:"Hurrah, I've discoverd Boyle's third law." And everyone knew where they stood. But the trouble was that ignorance became more interesting, especially big fascinating ignorance about huge and important things like matter and creation, and people stopped patiently building their little houses of rational sticks in the chaos of the universe and started getting interested in the chaos itself.

And instead of getting on with proper science scientists suddenly went around saying how impossible it was to know anything, and that there wasn't really anything you could call reality to know anything about, and how all this was tremendously exciting, and incidentally did you know there were possibly all these little universes all over the place but no-one can see them because they are all curved in on themselves?

Compared to all this, a large turtle with a world on it's back is practically mundane. At least it doesn't pretend it doesn't exist, and no-one on the Discworld had ever tried to prove it didn't excist in case they turned out to be right and found themselves suddenly floating in empty space.

[yopi]

Dat is precies zo als ik zou willen dat het is!
Een andere uiteenzetting is dan nog bijvoorbeeld met 'de objectieve geest'; oftewel lezen.
Als je erg duizelig wordt van al die cirkels krijg je weer de neiging naar het absolute. Dat draait dan meestal op reducties en simplificaties uit.

Yep, en hier zie ik de blinde vlek en de toenemende weerstand al weer bij je yopi.
De blinde vlek: jij bent niet alleen een lezer, je bent ook een schrijver.
De weerstand: De neiging tot het absolute vanuit duizeligheid.
Ikzelf zie het absolute als een compositie dat je plotsklaps in zijn geheel kunt zien en dit is zeker niet een simplificatie of een reductie integendeel.

Dit absolute geheel (het schilderij als een compositie) zit natuurlijk WEL in je hoofd en niet in die verzameling gekleurde pixels voor je.
Ik ben doodongelukkig of misschien nog eerder: rete-agressief als ik deze compositorische absolute verbeelding in mijn hoofd zou moeten weerstaan.

Als schrijver moet ik mijn weerstand opgeven wil ik kunnen schrijven.
Als schrijver moet ik vervolgens kiezen wil ik kunnen schrijven.
Moet ik reduceren en simplificeren omdat ik in taal vorm moet geven aan wat er in mij omgaat.
Zou ik moeten reflecteren op reflectie van een of de lezer.
Afzien van een totale gedachte of van een paradox of dilemma.

De gedachte in dit topic gaat misschien over hoe wantrouwen en vertrouwen te combineren door ze in een beeld te vatten, ze zo op afstand te zetten en door vervolgens in de dynamiek van een verhaal ze tot een oplossing inzicht of besluit te brengen.

De projecties alleen toevoegen aan 'de objectieve geest' en (liefst) nooit op een ander richten. (Wel erg onpraktisch en vermoeiend, maar natuurlijk soms ook errug inspirerend)

Uhm..je zult ze wel zeker op anderen moeten richten, maar je moet niet vergeten dat de herkomst van die gekopieerde projecties elders is. Daarom moet je met nieuwe contacten gegeven en ontvangen projecties opnieuw op elkaar richten of afstemmen. En daar zit 'm vaak de fout. Indien niet snel genoeg overeenstemming is in projecties haakt er iemand af (die is dan te moe of te cynisch ofzo) en dan is er een potentiele relatie verstoord.
Die objectieve geest (feitelijk een cultuurvorm) is natuurlijk voor losse individuen behoorlijk abstract, maar juist deze moet niet teveel absoluut worden gezien. Dit in tegenstelling tot een afgestemde conversatie of relatie tussen 2 individuen!!!

Ik snap het.

[yopi]

(vervolg) @ziznl

Met persoonlijk bedoel ik dat je de inhoud terugbrengt tot hoe 'ik en jij' contacten werken, plus dat je feed back geeft over hoe iemand schrijft en wat je daarachter vermoedt.

En zo houd je 'dit iets' lekker veilig op abstracte afstand en lijkt het misschien alsof je jezelf hierin nooit kunt verliezen......maar je verliest jezelf natuurlijk wel in een grote leegte dan.

klopt. Bedoel ik ook.

De enige bestaande beelden die een kans maken om in de geschiedenis te overleven zijn waarschijnlijk droombeelden en waandenkbeelden (de metafysica) en niet de fysica (die vormen ontstaan en vergaan)

Dat vind ik toch wel een onderschatting van alle tradities. Maar ik denk dat je iets heel anders bedoelt.

Terugdeinzen doe ik als ik ontzag heb voor iets dat dieper lijkt te gaan dan ik kan bevatten. De enige manier om toch in die afgrond te springen is je bewust te zijn van je (keuze) vrijheid om terug te deinzen. Je kunt vaak terugdeinzen.....en je kunt eeuwig terugdeinzen, maar dan kom je nooit achter datgene waarvoor je ontzag hebt.

In het geval van de tovenaar: Ik was niet van plan er een kunst van te maken anderen te overtuigen van zaken waar ik mezelf van zou willen overtuigen. Of waarvan ik zou willen dat ze waar waren. Ondertussen de leegte verbergend.

Zarathustra is bepaald geen verlosser, wel een crisisbrenger.
En dat kan goed aflopen, maar ook fout.
Of zoiets.

[ziznl]

Als schrijver moet ik vervolgens kiezen wil ik kunnen schrijven.
Moet ik reduceren en simplificeren omdat ik in taal vorm moet geven aan wat er in mij omgaat.
Zou ik moeten reflecteren op reflectie van een of de lezer.
Afzien van een totale gedachte of van een paradox of dilemma.

De gedachte in dit topic gaat misschien over hoe wantrouwen en vertrouwen te combineren door ze in een beeld te vatten, ze zo op afstand te zetten en door vervolgens in de dynamiek van een verhaal ze tot een oplossing inzicht of besluit te brengen.

Als schrijver, maar ook als lezer, begeef je je noodgedwongen in een talige binnenwereld. Deze binnenwereld verhoudt zich op een bepaalde manier met de tijdige en ruimtelijke buitenwereld. En de verbinding heet logica.
De verbinding tussen onze binnenwerelden is via spreken/luisteren en schrijven/lezen indirect via de buitenwereld. maar je moet rekening houden met de mogelijkheid dat er ook een meer directe universele verbinding is via een platonische ideeenwereld als uiteindelijke bron.

Slechts rekening houden met die mogelijkheid is al genoeg....Die mogelijkheid met zekerheid afsluiten is ...altijd eenzaam.

[ziznl]

Dat vind ik toch wel een onderschatting van alle tradities. Maar ik denk dat je iets heel anders bedoelt.

Waandenkbeelden zijn niet zo negatief. Daarom onderschat ik ook de tradities niet.

[yopi]

Vroeger - Za Dec 22, 2007 3:06 pm - , ontdekte ik, had ik toch wel es een andere stijl van schrijven ... :

Het aanvaarden van de eeuwige wederkeer als levensprincipe is alleen mogelijk voor een niet ervarend tijdloos en grenzenloos object.
Ervarende subjecten ervaren gelukkig continu de verandering.
Het aanvaarden van de eeuwige wederkeer zal pas plaats vinden tijdens hun laatste ademtocht (mag je hopen). Anders is de kans op 'geen-leven' in een leven groot!

Dat kejje nou wel zegge, maar wat weet je daar nou van eigenlijk. Volgens mij heb ie ut in die tweede zin gewoon over je eige. Dajje d'r zo gelukkig mee ben, zeg maar..
En dan wil joe ook nog ff bij je laatste ademtoch dat 1e meepikke.
Kzou het wat dichter bij huis zoeke als ik jouw was. Met je beentjes op de vloer zeg maar. En niet zo danse as die Zaratoestra. Die ken ze beentjes ook niet op de grond houwe.
En die tovenaar. Das een ansteller van heb ik jouw daar. Die hep wel in de gate dat die Zaratoestra niet helemaal spoort. Maar hij krijg hem wel op de kast. Dat vin ik knap van em. Beentjes van de vloer denk ik iets heel anders bij..
Ja toch?
Niet dan?
Nou dan!!

[ziznl]

Vroeger - Za Dec 22, 2007 3:06 pm - , ontdekte ik, had ik toch wel es een andere stijl van schrijven ... :

Het aanvaarden van de eeuwige wederkeer als levensprincipe is alleen mogelijk voor een niet ervarend tijdloos en grenzenloos object.
Ervarende subjecten ervaren gelukkig continu de verandering.
Het aanvaarden van de eeuwige wederkeer zal pas plaats vinden tijdens hun laatste ademtocht (mag je hopen). Anders is de kans op 'geen-leven' in een leven groot!

Dat kejje nou wel zegge, maar wat weet je daar nou van eigenlijk. Volgens mij heb ie ut in die tweede zin gewoon over je eige. Dajje d'r zo gelukkig mee ben, zeg maar..
En dan wil joe ook nog ff bij je laatste ademtoch dat 1e meepikke.
Kzou het wat dichter bij huis zoeke als ik jouw was. Met je beentjes op de vloer zeg maar. En niet zo danse as die Zaratoestra. Die ken ze beentjes ook niet op de grond houwe.
En die tovenaar. Das een ansteller van heb ik jouw daar. Die hep wel in de gate dat die Zaratoestra niet helemaal spoort. Maar hij krijg hem wel op de kast. Dat vin ik knap van em. Beentjes van de vloer denk ik iets heel anders bij..
Ja toch?
Niet dan?
Nou dan!!

:greins:


haha...ja, een manier van schrijven die de beentjes op de grond houdt.
Dat als je bij de groenteboer om spruitjes vraagt, die ook echt krijgt...

(maar als je daar dan over 'reflecteert' is het bij mij werkelijk onmogelijk om daar een sluitende verklaring voor te vinden)

[Civilis]

Als schrijver, maar ook als lezer, begeef je je noodgedwongen in een talige binnenwereld.

Kleine aanmerking: Bij een echt goed boek zit het mooie tussen de regels.

En over de Holocaust wegrelativeren: Duitsland was het enige westerse land waar geen armoede was onder Hitler.
Ik zeg niet dat Holocaust goed was natuurlijk, maar wat is goed en wat is slecht? Een leider die voor zijn eigen volk zorgt krijgt van veel (eigen) mensen een ruime voldoende.
Relativeren is een kunst

[Verwijderde gebruiker]

Duitsland was het enige westerse land waar geen armoede was onder Hitler.

Wat een onzin. De Nederlandse economie groeide enorm tijdens de oorlog. Pas vanaf 1944 ging het in Nederland (en in Duitsland) slechter.

[Civilis]

Wat een onzin. De Nederlandse economie groeide enorm tijdens de oorlog. Pas vanaf 1944 ging het in Nederland (en in Duitsland) slechter.

Nederland liftte mee. En we waren welkom omdat we Arisch zijn. We weten ondertussen toch allemaal dat het de meeste Nederlanders niets kon schelen wie de oorlog won, en dat het overgrote deel van de mensen die beweren dat ze bij het verzet zaten er pas bij gingen toen het zeker was dat de geallieerden gingen winnen. Een aflevering van 'Andere Tijden' schiet me te binnen als ondersteuning.

[ziznl]

Als schrijver, maar ook als lezer, begeef je je noodgedwongen in een talige binnenwereld.

Kleine aanmerking: Bij een echt goed boek zit het mooie tussen de regels.

Goede toevoeging. Bij een echt lekker wijf zit het mooie ook tussen het strikt lichamelijke.

En over de Holocaust wegrelativeren: Duitsland was het enige westerse land waar geen armoede was onder Hitler.
Ik zeg niet dat Holocaust goed was natuurlijk, maar wat is goed en wat is slecht? Een leider die voor zijn eigen volk zorgt krijgt van veel (eigen) mensen een ruime voldoende.
Relativeren is een kunst

Als je het relativeren zelf maar weet te relativeren, vind ik alles best.

[Civilis]

Ik heb er niets aan toe te voegen Ziznl. Ik ben het er helemaal mee eens.