om over na te denken...

[memeticae]

Als je denkt over nadenken, denk je al snel dat de zeven vogels om je heen ook zo denken.

Totdat je beseft, dat XOF de vogeltjes je leven leiden.
XOF je de vogeltjes hun leven leidt.


In beide gevallen ben je niet sociaal, wel een sukkel.
Totdat je het doorkijgt, dat je je eigen leven leidt,
Lijden is je deel als je niet kan spellen.


Ehh


Door zeven vogels omarmt
Door zeven uitgescheten.

En toch wolkt het.

[Leon]

meestal wel dezelfde instructie, alleen een ander onbegrip...

[yopi]

En toch wolkt het.

Dat vind ik wel speels.

Door zeven vogels omarmt
Door zeven uitgescheten.

XOF de vogels zijn misplaatst;
XOF het omarmen en uitscheiten.
Krom.

Maar als ik het goed begrijp zeg je of je projecteert je op die andere zeven;
of je bent zelf de projectie.

Zoals het bij mij in mijn 'eigenleven' werkt is er geen of of.
De zeven leven in mij, én ik leef in de zeven.

Alleen mijn lichaam is een uniek oriëntatiepunt.

Wel met alles er op en er aan dan: Waarnemingspunt, zelfbeweger, geheugen en zo meer.

[Blin]

XOF de vogels zijn misplaatst;
XOF het omarmen en uitscheiten.

het klinkt een beetje als het reuze rk kinderversje, van de 12 engeltjes aan kindertjes zij, een tje om te pitte en een tje om te datten.

Zo houdt je kindertjes zoet, als je er wat in ziet, prima, maar zeven vogelels aan mijn lijf zou mij te uitgescheten zijn, te paaps ook. Het wolkt me van geen kanten.

Ikzou als orientatiepunt liever mezelf als cactus zien, sappig en volgezogen en gelaafd aan de binnen kant en aan de buitenkant wat stekels zachtjes zoals egels het doen maar hard schurend aan de buitenwereld. Als er een buitenwereld is die niet schuurt, laat het leven dan maar aan mij voorbijgaan. Juist dat schuren maakt het leven aantrekkelijk, vaak ook in al haar

Kan het zijn dat de zeven bij uitstek plagieert. Ik dacht ineens aan alle zevens in heilige geschriften en op rapporten maar ook in het nederlandse lied
Heb je wel gehoord van de zeven de zeven. ..
op zich wel een diepzinnige tekst met de zeven in de herhaling.
bij kinderliedjes is het altijd uitkijken geblazen men denkt maar al te snel dat het om eenvoudige zaken gaat maar niets is minder waar, kinderliedjes en zeker ook sprookjes kunnen bijzonder indringend zijn , ondoorgrondelijk zelfs voor menig volwassen oog.
Hab je wel gehoord van de zeven de zeve



onaantrekkelijkheden, . Wat doet een vogel meer dan wat fluiten en af en toe eens een ei leggen. Prikkels daarentegen daarna je echt alle kanten mee op, , geen prikkels om d]te pitte en te date, nee prikkels pijnigen hard, zijn dan weer brekend virtuoos. . Heftiger dan prikkels kan ik eigenlijk niet bedenken nu ik zo na zt te denken over het denkenen.

Zonder prikkels ook geen denken,
Een wolk, ja dat kan, een wolk zonder prikkels een wolk haast leeggezogen op wat enkele onbenullige druppels na, die daar maar wat hangt om opgeheven te worden, totaal geen oriëntatiepunt alleen nog maar verdwijnpunt. .

[Blin]

Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven,
Heb je wel gehoord van de zevensprong?
Ze zeggen dat ik niet dansen kan,
Ik kan dansen als een edelman.
Dat is één.
Dat is twee.
Dat is drie.
Dat is vier.
Dat is vijf.
Dat is zes.
En dat is ze-he-ven!

Het doet me denken aan een van de eerste , zo niet de eerste oosterse haiku ooit.

een twee drie vier vijf
en zes en
zeven en acht negentien

[memeticae]

Heb je al gehoord van de zeven?

http://www.filosofieforum.nl/viewtopic.php?t=2190

KRAK!!
Zo zak je door de vloer en vindt de schat.

(Zo eindigt het boek tenminste, de waarde van de schat mag je zelf inschatten)

Als dat RK is, dan omarm ik het.

[memeticae]

meestal wel dezelfde instructie, alleen een ander onbegrip...

Denk je?
Zelfde programma, andere processor?

Zelfde bug.

Ik denk anders: vervormd programma, onvoorspelbare processors.
Kun je ook niet meer spreken van bugs.

Features, meneer.

[memeticae]

(You've gotta love to hate Microsoft)

[memeticae]

Als je denkt over nadenken, denk je al snel dat de zeven vogels om je heen ook zo denken.

Totdat je beseft, dat XOF de vogeltjes je leven leiden.
XOF je de vogeltjes hun leven leidt.

En toch wolkt het.

Dat vind ik wel speels.

Door zeven vogels omarmt
Door zeven uitgescheten.

XOF de vogels zijn misplaatst;
XOF het omarmen en uitscheiten.
Krom.

Als je het zo stelt wel ja. Maar met: omarmen XOF uitschijten, is het al minder krom, als je ziet dat het niet steeds over dezelfde vogels gaat. ("Omarmt" is met een "d" natuurlijk. Voltooid deelwoord immers. Om mezelf te verbeteren.)

Maar als ik het goed begrijp zeg je of je projecteert je op die andere zeven;
of je bent zelf de projectie.

Zoals het bij mij in mijn 'eigenleven' werkt is er geen of of.
De zeven leven in mij, én ik leef in de zeven.

Alleen mijn lichaam is een uniek oriëntatiepunt.

Wel met alles er op en er aan dan: Waarnemingspunt, zelfbeweger, geheugen en zo meer.

XOF is dan ook geen of of. Xof is xof: niet dit én dat, of, niet dat én dit.
Maar beter is misschien te spreken van NXOF: dat niet en dit, of niet, dat en niet dit. Maakt het lekker verwarrend.

Dan spreken namelijk alle Kretenzers de waarheid NXOF ze liegen allemaal. Dan heb je gelijk je antwoord, als je een Kretenzer de weg vraagt.
("Wat zou je broer zeggen, Kretenzer: Links of Rechts?")
QED
(Je krijgt altijd het antwoord dat je vroeg, denk maar na: "Is links de goede weg? Dat moet je m'n broer vragen, de broer is een kretenzer, dus liegt als hij zegt ja of nee, daar heb je dus niks aan. Het feit dat K zei dat je het een ander moest vragen, kwam dus voort uit het feit dat hij de waarheid niet kon vertellen. Het antwoord is dus: "Ja, links." Maar dat zal de Kretenzer nooit kunnen geven. Net zomin als: "Nee, rechts."
Ik denk dat hij: "MU" zou kunnen zeggen, als hij niet zou liegen om te liegen.

En er zijn meer dan zeven vogels: 210, welgeteld.
(Tel ze maar na, alle mensen die je ooit in je leven bij naam kent en eventueel het gezicht van voor de geest weet te halen, inclusief Rutte, Balkenende, Kok, Den Uyl, Newton, Descartes, Napoleon, Hitler, Poetin, Bush Jr., caligula, Bush Sr., nero,, Reagan, Kim Karadashian, Kanye West, die ene mevrouw uit Australië (hoet heet ze ook al weer?) Thé Lau, Herman Brood, Tante Wil, ome Harry, mamma, pappa, Nina Hagen)
De rest is de inspecteur van de belastingdienst (deze brief is in een geautomatiseerd systeem samengesteld en daarom niet ondertekend, hoofdcommissaris van politie (idem), een gemeenteambtenaar (idem)
Jij beïnvloedt en laat je beïnvloeden door die andere 209. Om maar niet te spreken van je overgrootomas/-opas, betovergrootomas/-opas. Die ken je niet. Waarom maken ze dan (toch) deel uit van je leven?
Je hebt er alleen slechts zeven nodig om de wolk de kant op te laten gaan die jouw wel leuk lijkt.

Wat alain lijkt te zeggen is: waarom vliegen we de verkeerde kant op?
Het komt alleen zo rot zijn toetsenbord uit.

Maar goed, terug naar het onderwerp en de rest van je bericht ('eigenleven'): "om over na te denken ..."

::

Gevoelens en emotie, rationalisatie en redenatie.
Vanuit daar agereren of reageren, en soms, of vaak, tot verkeerde, of juiste, acceptabele, of onacceptable uitingen te geraken.
Iets waar je wel of niet trots op zou kunnen mogen moeten zijn.

Een dilemma.

Mijn gevoel deed me reageren, daar kwam geen rede aan te pas.
Als ik me daarvoor moet schamen en zo een arme stakker genoemd word: goed, dan doe en ben ik dat. Blijkbaar. (Voorbij de schijn) <-- Voor Jeroen.
Rationaliserend kon ik redenen vinden, die pasten bij mij gevoel.

Rede zei toen dat ik beter mijn gevoel voor me had kunnen houden, want de emotionele uitbarsting was niet eerlijk, en daarnaast asociaal.
Niet eerlijk omdat het persoonlijk gericht was, terwijl de persoon onbekend was. Asociaal omdat het tegen een onbekende persoon gericht was, terwijl er gemeend werd die te kennen.

Maar ja, dat is achteraf gelul.

Is ook maar een slap excuus. Slap, omdat het niet nodig zou hoeven moeten zijn.

"Geef iedereen het voordeel van de twijfel", daar poog ik naar te leven, en soms mislukt dat, juist dát spijt me.
Verexcuseren zal ik me niet: voor het tonen van mijn gevoelens.
Er zijn er al genoeg die dat doen, naast de legioenen die ze nooit tonen.

Maar zeg me niet dat ik me niets meer afvraag, dan word ik boos en redeloos. Alhoewel ik me besef dat dat juist de reden zou kunnen zijn geweest.

Begrijp me niet verkeerd yopi, ik waardeer alain ook. Juist door zijn halsstarrigheid en verborgenheid van mening. Ik heb notabene een epitaaf voor hem geschreven, na zijn aankondiging van verscheiden. Een hele nette, al zeg ik het zelf.

Hij heeft mijn gevoel wakker geschud, juist door het te ontkennen.
Weg met de neutronenbom, weg met kernwapens!
Weg met 9/11, weg met MH17, weg met IS.
Weg met de tandenpoets en weg met sinterklaas, weg met de opvoedkunde en ochtendzieke pa's. (Fons Jansen, een Bussummer overigens)

Ik hoop alleen maar dat hij het zo kan zien, zoals ik het nu beredeneer.
Nou ja, dan ben ik maar een arme stakker.
Misschien is dat wel de waarheid.

Of men projecteert enkel op mij en ik spiegel.
Ik probeer altijd een lachspiegel te zijn, vergeef me.

Ik heb het gevoel alsof mij een lesje is geleerd.
Maar dan wel een, dat ik over mezelf heb afgeroepen.
(Eens Narcist: altijd Narcist)

:heilig boontje: <--- krijg jij een gezichtje?
(ik heb smilies aanstaan, kijk maar ---> )

::

Kijk: ik moest toch iets schrijven, teneinde mezelf te kunnen redden uit mijn eigengegraven put.
Nou ja, als dat niet getuigt van zelfkennis, dan weet ik het ook niet meer.

Ik hoop enkel maar, dat een ander ervan kan leren.
Misschien wel de Narcist na mij.

Het zou hem niet misstaan.

(Aldus sprak Z? Of N? Die andere N: D?)














::












Bullshit!















Ik had niet moet doen wat ik deed.
En alleen ik kan me dat vergeven.

Jammer dat Leon op vakantie is, deze zou hij wel mooi vinden:
Vergeven is dus een soort anti-tijd.
Waarbij we net doen of het niet gebeurd is.

(Weghalen kan ik mijn berichten niet meer, nooit meer, dank u internetarchive.org onze nieuwe bibliotheek van Babel)

Maar even goede vrienden, toch?

[Blin]

Ik ben geen groot vogelkenner
vogels zijn er of ze zij er niet
dat is zo ongeveer mijn vogelstrategie.

Maar op het plein van het dorp waar ik vertoef zit een twintigtal duiven.
Niet van die dikke met die groene nekken zoals op de Dam
maar een heel sierlijk soort.
In het dafelijkse leven zou ik ze zo voorbijgelopen zijn
maar op vakantie dan zit je op een terras wat te kijken en te snoezen om je heen.
Tot rust komen heet dat maar nu ik zo vaak op hetzelfde terras zit gaan me allerlei dingen opvallen. Ik begin de mensen te kerkennen, er zitten altijd wel wat dames uit het maison de la retraite, ze zijn meestal vrolijk, hun bloemetjes
jurken een beetje omhoog getrokken vanwege de warmte , de pantysokjes er afzakkend onderuit. Dan zitten er meestal wel een soort hippies met van die gedraaide vilten haren en altijd wel een leuke hond, een man die gister last van zijn rug had en waarvan ik me vanmorgen afvroeg of het a; wat beter met hem ging, en als hij aan het vertellen slaat, iedereen wel ergens last van heeft. En de mannen met de grote bak frambozen tussen hen in voor de vrouw om jam te maken, de man die onderuit gezakt op een bloem zit te kauwen, ik begin ze al aardig te kennen, ik knik naar ze en leef zo hier en daar een beetje mee.

Daartussendoor begeeft zich het spel van de duiven, ze wonen op dat plein, de mensheid is er slechts te gast. Ze zitten op de grond twee bij twee, eentje vliegt weg en als de ander er niet snel achteraankomt, gaat hij wat platanen langs om jaloers te kijken waar zjn vrouw toch blijft. Je weet het gewoon niet, of die volgels denken kunnen, dus denk ik maar voor hen, ze kunnen het altijd nog naast zich neerleggen als het ze niet zint. Dan hangt er tussen de platanen overal wel iets van feestverlichting, gewoon de telefoondraad of iets illegaals om af te tappen, er hangen in iedere geval veel draden en zeker ook boven mijn inmiddels stamterras. EEn lievelingsplek voor de ranke beestjes is hoog voor me op de draad. Ze laten zich door mij bestuderen, ze hebben een blauwpaars kettinkje om, allemaal heel subtiel zoals je bij hun ranke lijfjes verwachten mag. Eerst verwonder je je er nog over dat ze niet van de draad kukelen als ze ook nog overal jeuk hebben en al balancerend her en der menen te moeten kriebelen of iets lijfelijks schoon te maken. Dan zie je die pootjes helemaal verstrengeld om de draad, clevere heerschappen, die ranke duiven, denk ik dan voor hen die niet denken kunnen, denken wij.
Na de wassing kun je erop wachte, er ontstaat een gaatje onder in de buik, boven de onze hoofden, het gaatje wiebelte wat heen en weer en dan valt de verlichting, steeds weer leuk te raden waar het dit keer zal landen en of het slachtoffer het wel door heeft want kleine ranke duifjes ontlasten ook heel fijntjes. Of ze nu van te voren zitten te bedenken wie het salchtoffer vandaag gaat worden en waarom juist deze zondebok, ik kan er enkel naar gissen, bedenken kan ik dit niet, dat moeten ze hier toch echt zelf doen.