Iedereen hier natuurlijk wel bekend.
Normaal zou ik die onder citaten plaatsen.Misbruik is als je langer gebruik maakt van iemand anders dan je die nodig hebt.
Dan kunnen mensen er hun voordeel mee doen door er es over na te denken wat dat te betekenen heeft.
Nou schint die Hermans een geweldige polemist geweest te zijn die haarfijn anderen kon bekritiseren. Wat resulteerde in veel vijanden. Wat hij prachtig vond. Maar nu zijn er ook weer twee uitspraken in die biografie die te denken geven.
Eén: Dat hij zich wel lekker veilig voelde als hij mensen op afstand gezet had.
Twéé: (En dat was niet mijn eerste gedachte, maar die wordt nu weer opgevuld door een derde): Zijn opvatting van vriendschap (volgens Otterspeer): Dat een vriendschap iets was met iemand die het volkomen met je eens is. Dat heeft waarschijnlijk te maken met synchronisatie van vriendschappen die in een vroege jeugd gesloten worden:
Een verharde cynicus die eenzaam gestorven is?
..........
Parallel hieraan hoorde ik iets over een kunstenaar die het had over een thema dat hem voor alles interesseerde: De kwetsbaarheid van mensen. En dat dat een poort is tot liefde voor de mensen. Mijn stimulus-respons gedachte hierover was (om dat die gedachte ingedaald is tot in mijn zenuwen): Ja ja .. Op afstand kan je van de hele mensheid houden, totdat je een conflict krijgt met je buurman bijvoorbeeld. Of met een familielid.
Dus dan krijg je de paradox dat je in eenzaamheid het nog voor elkaar kan krijgen om van mensen (of de mensheid) te houden. Maar dat ze vooral niet in je back-yard moeten verschijnen. (Net trouwens al met windmolens en dergelijke als je groen denkt).
........
Ik heb nooit schrijver willen worden vanwege het besef dat de literatuur (veel te algemeen gesteld, maar omdat ik het kwijt wil) het equivalent is van de 'wachtkamer van de hel'. Het voordeel wat mensen daar in zien (veel te algemeen, want het stikt van de schrijvers die daar niet aan mee doen) is dat ze het oordeel uitstellen. Je eigen onsterfelijkheid vast leggen in documentatie door alles te bewaren is erg armoedig in het licht van je beweringen dat het leven zinloos is: Nog een paradox ...
Het post-modernisme is een prelude op de apocalyps.
En dat in een setting van volslagen in veiligheid levende mensen, die niks met IS of andere doomsday zelfmoordenaars hebben.
Wat bestaan er toch niches in de samenleving die hun eigen leven kunnen leven.
Het is een vraag of dat nu goed of slecht is?
Bij gebrek aan initiatieven vraag ik mij of iemand nog iets op kan brengen.
...........
Van mij valt in ieder geval niets meer te verwachten. Dat kan ik echt niet meer opbrengen. 'Ze zoeken het zelf maar uit' denk ik. Laat mij maar sterven zonder inbreng, behalve wat ik tussendoor ingebracht heb.
Ik ben van Ijskonijn inmiddels een angsthaas geworden.
De vermoeidheid heeft het gewonnen.
Is dat een prettige dood? In het algemene verhaal is dat: Zo gaat dat met mensen waarvan de hormonen uitgeschakeld zijn.
Ze zijn in ieder geval niemand tot last ...
