Je krijgt best wel veel ervaringen opgedrongen (bij mij tegenwoordig niet zo) waar je wat mee moet. Dus als mensen praten heeft het er vast mee te maken dat ze dat verwerken moeten.
En dan moet je er iets mee. Met anderen.
Dat heeft dan vast iets als gevolg dat sommigen, die het één en ander te verwerken gekregen hebben dat ze iets kwijt moeten.
Dat is bepaald geen filosofische communicatie.
Als mensen niet dat respect hebben wat ik beschreef in mijn item over het stoepje, resulteert dan in een soort diarree dat de communicatie behoorlijk op proef stelt. Dan komen de oordelen, die eigenlijk alleen te maken hebben met het feit dat je iets te kort komt.
Stom!
Er is toch tijd genoeg, of niet soms ..
Geven en nemen.
Genen en Memen.
Verlichting in de dubbele betekenis:
Lekker gepoept hebben; Of iemand ingelicht hebben over belangrijke gedachtes die je had. (en die misschien wel van belang zouden kunnen zijn voor die ander).
Ff kort door de bocht: Zonder centrum en autoriteit, gebaseerd op erkenning komt er geen reet van terecht.
Dat heeft er mee te maken dat begrippen als Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap op de verkeerde plaatsen terecht komen.
De hartjes van alle mensen samengevoegd vormen de ideale wereld. Jammer dat die andere wereld daar tussenkomt. En verzin daar maar bij dat iemand - de duivel bijvoorbeeld - daar van profiteert.
Dat past toch in dat concept van dat iemand de schuld moet krijgen?
Past dit in mijn narcistisch dagboek? (Jammer dat ik Memeticae weggejaagd heb. Dat was niet de bedoeling).
...........
Nou ja. als het echt zo is dat taaluitingen een soort uiting zijn van dingen die je kwijt moet zoals shit, ziet het er toch niet zo best uit.
Enige zelfreflectie??
Diarree
-
neus
-
neus
Diarree ..
Ik interpreteer dat nu maar weer even (omdat Neus weg is o.a.) als een aanmoediging om narcistisch mijn gedachten te laten gaan.
Je kan natuurlijk gedachtes hebben waar van je vindt dat anderen daar kennis van moeten nemen. Of dat je geestverwanten zoekt.
Maar ook omdat je iets kwijt moet. Met diarree is dat ook zo:
Tegenover de vrijheid staat: dat je iets kwijt moet.
En in de uitzonderingstoestand van diarree is het zo: Als je moet dan moet je.
Nu zat ik voor het borreluur met mijn vrouw een boekje te lezen over Spinoza van de engelse filosoof Roger Scruton. Die ik zeer waardeer.
(Memeticaense associatie: Roger Scrotum)
Toen besefte ik dat mijn normaal lenige geest het verleerd was om filosofische betogen te volgen.
Ik snapte er geen reet van eigenlijk.
Maar ik snap nu - op dit moment - dat ik aangewezen ben op narcisme.
Volgens Freud zijn dat mensen die iets met hun poep hebben en dat niet willen afstaan: de anale fase.
Veel ingrijpender dan die sexualiteit (libido) waar Freud het ook over heeft.
Het voornaamste wat ik van Freud geleerd heb is dat mensen allemaal een dikke blinde vlek hebben die wel degelijk hun leven bepaald. En dat ze daar alleen maar achter kunnen komen door anderen. Misschien wel door deskundige mensen die diep inzicht hebben in de menselijke psyche.
Nou zat ik ook weer een roman te lezen - een gedocumenteerde historische roman - over het bezoek van Freud en Jung aan Amerka.
Een misdaadroman overigens, die ook over moorden gaat: 'Moordduiding' is de titel. 1909 in New-York, en vooral Manhattan.
Wat leuk (leuk?) hier aan is, dat de historische ruzie tussen Jung en Freud hier op grond van documenten breed uitgesponnen wordt.
En - en dat is belangrijk - met de wederzijdse blinde vlekken tussen die twee.
Nou ben ik al 'afgegaan'. Dus ik kan beheerst kond doen van wat dat te betekenen heeft.
Kort gezegd komt het er op neer dat Jung oog had voor wat hij het collectief onbewuste noemde tegenover het evolutionaire idee van Freud dat alles binnen een gezinnetje plaats heeft.
De confrontatie met de Amerikaanse 'zenuwartsen' is interessant in die roman. De voorafschaduwing van tegenwoordig 'hersenwetenschappers' heet.
Freud was namelijk van oorsprong ook een 'neuroloog'. Totdat hij ontdekte dat er iets was dat niemand te niet kon doen: Het zelf.
Maar omdat hij nu eenmaal wetenschappelijk bezig was heeft hij dat 'ego' gedoopt. Sindsdien heeft hij zich alleen maar bezig gehouden met andere mensen in zijn psychiatrische praktijk. En nooit meer een woord gesproken over 'zenuwaandoeningen'.
Kunnen piskijkers en poep-analysanten of vooral hersenwetenschappers hier nog commentaar op leveren?
Het is erg minimaal qua kwantiteit van de 'bewijzen'. Maar wat mij betreft - als heroische verdediger van het zelf - is hier nogal gepast om op een eenvoudig feit te wijzen:
Iedereen die met iemand praat is a-priorie overtuigd dat hij het tegen iemand ergens over heeft.
Wat meer bewijs is nodig. Het is eigenlijk een axioma a la Descartes: Zo'n helder inzicht heeft geen bewijs van node. Je komt er namelijk nooit onderuit.
Ruikt wel lekker eigenlijk, als ik het zo nalees ...
Ik interpreteer dat nu maar weer even (omdat Neus weg is o.a.) als een aanmoediging om narcistisch mijn gedachten te laten gaan.
Je kan natuurlijk gedachtes hebben waar van je vindt dat anderen daar kennis van moeten nemen. Of dat je geestverwanten zoekt.
Maar ook omdat je iets kwijt moet. Met diarree is dat ook zo:
Tegenover de vrijheid staat: dat je iets kwijt moet.
En in de uitzonderingstoestand van diarree is het zo: Als je moet dan moet je.
Nu zat ik voor het borreluur met mijn vrouw een boekje te lezen over Spinoza van de engelse filosoof Roger Scruton. Die ik zeer waardeer.
(Memeticaense associatie: Roger Scrotum)
Toen besefte ik dat mijn normaal lenige geest het verleerd was om filosofische betogen te volgen.
Ik snapte er geen reet van eigenlijk.
Maar ik snap nu - op dit moment - dat ik aangewezen ben op narcisme.
Volgens Freud zijn dat mensen die iets met hun poep hebben en dat niet willen afstaan: de anale fase.
Veel ingrijpender dan die sexualiteit (libido) waar Freud het ook over heeft.
Het voornaamste wat ik van Freud geleerd heb is dat mensen allemaal een dikke blinde vlek hebben die wel degelijk hun leven bepaald. En dat ze daar alleen maar achter kunnen komen door anderen. Misschien wel door deskundige mensen die diep inzicht hebben in de menselijke psyche.
Nou zat ik ook weer een roman te lezen - een gedocumenteerde historische roman - over het bezoek van Freud en Jung aan Amerka.
Een misdaadroman overigens, die ook over moorden gaat: 'Moordduiding' is de titel. 1909 in New-York, en vooral Manhattan.
Wat leuk (leuk?) hier aan is, dat de historische ruzie tussen Jung en Freud hier op grond van documenten breed uitgesponnen wordt.
En - en dat is belangrijk - met de wederzijdse blinde vlekken tussen die twee.
Nou ben ik al 'afgegaan'. Dus ik kan beheerst kond doen van wat dat te betekenen heeft.
Kort gezegd komt het er op neer dat Jung oog had voor wat hij het collectief onbewuste noemde tegenover het evolutionaire idee van Freud dat alles binnen een gezinnetje plaats heeft.
De confrontatie met de Amerikaanse 'zenuwartsen' is interessant in die roman. De voorafschaduwing van tegenwoordig 'hersenwetenschappers' heet.
Freud was namelijk van oorsprong ook een 'neuroloog'. Totdat hij ontdekte dat er iets was dat niemand te niet kon doen: Het zelf.
Maar omdat hij nu eenmaal wetenschappelijk bezig was heeft hij dat 'ego' gedoopt. Sindsdien heeft hij zich alleen maar bezig gehouden met andere mensen in zijn psychiatrische praktijk. En nooit meer een woord gesproken over 'zenuwaandoeningen'.
Kunnen piskijkers en poep-analysanten of vooral hersenwetenschappers hier nog commentaar op leveren?
Het is erg minimaal qua kwantiteit van de 'bewijzen'. Maar wat mij betreft - als heroische verdediger van het zelf - is hier nogal gepast om op een eenvoudig feit te wijzen:
Iedereen die met iemand praat is a-priorie overtuigd dat hij het tegen iemand ergens over heeft.
Wat meer bewijs is nodig. Het is eigenlijk een axioma a la Descartes: Zo'n helder inzicht heeft geen bewijs van node. Je komt er namelijk nooit onderuit.
Ruikt wel lekker eigenlijk, als ik het zo nalees ...
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten