Bernadette Roberts (mijn favorite schrijfster over spiritualiteit) is een Amerikaanse vrouw (geboren in 1931) die vanaf haar 15 tot 25ste lid was van de contemplatieve orde der karmelieten. Daarna trouwde ze en kreeg kinderen. In een drietal boeken, The experience of No-self (1984), What is self (1989) en The path tot no-self (1991) heeft ze een verslag gegeven van haar transformatieroute .
Ik weet niet hoe je een link maak, maar een interview met haar uit 1986 is te vinden op http:www.spiritualteachers.org/b_roberts_interview.htm Als je dat op Google intypte is het de eerste site die je dan krijgt.
Ze in zoverre bijzonder dat ze wat de meeste christelijke mystici als het einde van de spirituele reis zien, namelijk de een wording met god, zij slecht ziet als halverwege de reis.
Bernadette roberts of het zelf en het niet-zelf
Bernadette roberts of het zelf en het niet-zelf
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
Natuurlijk kan men het allerbeste haar publicaties lezen of minstens dat interview met haar, maar omdat beiden in het Engels zijn en dat interview vrij lang is geef ik in het volgende een samenvatting die ik van haar gemaakt heb. Maar het interview zelf lezen is natuurlijk nog beter.
In de gebruikelijke theorieën over het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf, ik, ego of de persoonlijkheid, zoals b.v. in de psychoanalytische theorie, gaat men ervan uit dat het zelf, als het eenmaal tot stand gekomen is, een permanente en onmisbare entiteit in de menselijke natuur of het menselijke bestaan is. Maar dat is niet zo.
Natuurlijk is een gedesintegreerd of defectueus zelf een ramp en is elke psychotherapie die wat meer eenheid of integratie van het zelf tot stand kan brengen een zegen, maar dat wil niet zeggen dat een geïntegreerde of harmonisch ontplooide persoonlijkheid het eindpunt van de ontwikkeling van de mens is.
Eerder is het zo dat het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf een voorwaarde is om te ontdekken wat er voorbij het zelf ligt. En wat de ware aard van het zelf is kan men alleen ontdekken door de afwezigheid ervan, dus door de toestand van niet-zelf
De natuurlijke gang van zaken is:
1.Het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf, met daarin eventueel optredende stoornissen, waarbij psychotherapie kan helpen.
2.Het hoogtepunt in de ontwikkeling van het zelf, dus de hoogste graad van integratie en heelheid van het zelf of de persoonlijkheid. Gods-immanentie, d.w.z. eenwording met God zoals het zelf God kent en ervaart, dus als enorme bevestiging en versterking van het gevoel van heelheid.
Wat haar betreft is deze unitatieve staat, deze eenheid met God, slechts de helft van de spirituele/contemplatieve reis, en wordt het vaak ten onrechte voor het eind van de reis gehouden. Wat haar betreft is het slechts het begin van het volwassen/rijpe leven als menselijk wezen.
3.Het wegvallen van het zelf (waarmee God, zoals het zelf God ervaart, wegvalt, want als het zelf dat een was met God wegvalt, valt ook God weg, en ziet men de werkelijkheid - de wereld en de mensen - alleen nog door Gods ogen – om het poëtisch te zeggen, maar is er een andere manier?), eerst tijdelijk, dan permanent, in het oosten respectievelijk satori en verlichting genoemd.
Over het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf en over de stagnaties of stoornissen van het zelf (en wat daaraan te doen valt) is al meer dan genoeg geschreven door de verschillende psychologische scholen en therapeutische richtingen.
Ook over het hoogtepunt in de ontwikkeling van het zelf kan men lezen bij talloze mystici.
Maar het verhaal van Bernadette Roberts in haar drie publicaties, gaat over het wegvallen van het zelf en over dat wat overblijft als het zelf wegvalt: het niet-zelf. Je kunt ook zeggen dat het over het zelf gaat vanuit het standpunt van het niet-zelf.
Wat het zelf is.
In het volgende schets ik schematisch wat Roberts over het zelf ( dus het ik, het ego of de persoonlijkheid) naar voren brengt. Roberts onderscheid twee dimensies van het zelf:
1.het kennende zelf of het reflexieve mechanisme van de geest of mind.
2.Het voelend zelf: het gevoel dus van een persoonlijk bestaan, een persoonlijke energie en een persoonlijke wil
Wat wegvalt als het zelf wegvalt zijn deze beide dimensies. Wat niet wegvalt is de zintuiglijkheid.
1.Het kennende zelf of het reflexieve ( van reflex, dus het min of meer automatisch) mechanisme van de geest of mind.
Het primaire object van de geest is altijd en uitsluitend de geest zelf. Het zelf is niet alleen het subject van het bewustzijn, maar evenzeer het directe object ervan. Bewustzijn is bewustzijn van zichzelf.
Het reflexieve mechanisme – verantwoordelijk voor het vermogen van de mens naar binnen te kijken en zich van zichzelf bewust te worden – verschilt in hoge mate van het zintuigelijk mechanisme, dat ons in staat stelt naar buiten te kijken. Toch zijn ze , geest en zintuigen, welhaast onmogelijk te scheiden zolang het reflexieve mechanisme functioneert. Alle binnenkomende zintuigelijke gegevens worden gefilterd door het reflexieve mechanisme, zodat ieder zintuigelijk object een subjectief stempel draagt.
2.Het voelende zelf.
Het zelf is meer dan weet hebben van het eigen bestaan. Dit “meer” is een primair gevoel van energie, van drijfkracht, dat, wanneer het verbonden wordt met cognitieve of kennende vermogens, subjectieve zekerheid schept, dat zegt: “Dit ben ik, ik ben mezelf”
Deze andere dimensie van het zelf is het voelende zelf. Het gevoel dus van een persoonlijk bestaan, een persoonlijke energie, een persoonlijke wil. Het is het totale affectieve of emotionele netwerk, van de meest subtiele onbewuste beroering tot de meest duidelijke uitingen ervan, zoals uitbarstingen van hartstocht.
Het zelf wordt pas een kracht wanneer het zelfbewustzijn (dat het reflexieve mechanisme is) zich heeft ontwikkeld tot een punt waarop het de lichamelijke energie voor zichzelf opeist. Zonder dit bewustzijn kan er geen gevoel van persoonlijke energie zijn. Het zelf is dus niet alleen de denker van gedachten, maar ten diepste identiek aan de ervaring van persoonlijke energie.
Als het zelf wegvalt, valt dus dit wetende-voelende zelf weg. Als het kennende zelf wegvalt, valt het zelf niet alleen als object weg, maar ook als subject. Dus de ervaring van persoonlijke energie of “persoonlijke identiteit” is dan verdwenen. Dat is een uitermate merkwaardige gewaarwording. Men kan dan niet meer naar binnenkijken, men kan zichzelf niet meer gewaarworden. “Jij” bent er dan niet meer.
Roberts over het affectieve systeem.
Het affectieve systeem en de spirituele reis
Het affectieve systeem, met als kern de wil, kent uitersten van aantrekking en afstoting, grote emotionele uitslagen. De wil is een kracht of energie en vormt de kern van het affectieve systeem. De wil is de bron van de gemoedsbewegingen. Als de wil niet beweegt (= niets verlangt of wenst) beweegt het affectieve systeem niet, en staat de wip van de affecten stil.
Dan is er toegang mogelijk tot het onder de wil gelegen Goddelijke Stille punt. “Stille punt” verwijst naar een ervaring en niet naar een te lokaliseren plaats in het lichaam. Het is de ervaring die de unitatieve bewustzijnsstaat wordt genoemd, het een-zijn met God, het Ware Zelf, het echte centrum van iedere mens.
Het is te vergelijken met de oog van een cycloon of wervelstorm. Alles rolt en raast om het oog van de cycloon, maar in het oog zelf heerst volkomen rust en stilte. Het is een plek of centrum van kalmte, zonder enige beweging. Boeddha verwoordde deze ervaring in negatieve termen als “leegte”, een toevluchtsoord voor de cycloon van eindeloos lijden. Christus verwoordde het in meer positieve termen als “Het koninkrijk Gods”
De drie voornaamste oorzaken van het feit dat relatief weinig mensen zich in deze bewustzijnsstaat bevinden, zich van hun ware zelf bewustzijn, zijn:
1. De overtuiging dat deze staat een zeldzame gebeurtenis is, is op zich een beletsel.
2. Helaas laten degenen die er over schrijven (mystici dus) het meer buitengewoon klinken (visioenen, stemmen, verschijningen enz.) dan dat het gewoonlijk is, waardoor verkeerde verwachtingen een belemmering of hindernis vormen.
3. Maar het voornaamste obstakel is een verkeerde visie op de spirituele reis.
De spirituele reis gaat tegen het ego in en is daarom een pad van lijden. Zowel voor Christus als Boeddha gold dat de uitweg het vinden van het stille punt was en dan, door er een mee te worden een stabiliserend anker te vinden. Daarna wordt de cycloon geleidelijk aan in het oog getrokken en komt er een eind aan het lijdende zelf. Dus de stormen, de crisis en het lijden van het leven zijn een manier om het oog te vinden. Maar als alles verloopt volgens onze wensen en verlangens, zien we het oog niet en voelen we geen noodzaak het te vinden. Dus het vermijden van lijden en de wens dat alles volgens eigen wensen verloopt gaat tegen de hele spirituele reis in. Het is een verkeerde visie.
Het wegvallen van het zelf als natuurlijk proces.
Men moet goed zien dat zolang het denken, de mind, met zijn automatische reflexieve mechanisme blijft bestaan, het kennende zelf blijft bestaan en dat zolang de ervaring van energie bestaat, het voelende zelf nog intact is. Gegeven dit feit moet het duidelijk zijn dat als iemand aan het zelf voorbij wil gaan, het zinloos is als hij tracht het cognitieve en het affectieve systeem te wijzigen (zoals men in een psychotherapeutisch proces tracht te doen)
Ook moet duidelijk zijn dat het zelf zichzelf nooit kan opheffen. Het wegvallen van het zelf kan men niet naar eigen believen bewerkstelligen, het is een natuurlijk proces. Het is een misvatting dat het bewustzijn of het zelf zich van zichzelf zou kunnen ontdoen. Als de tijd rijp is - en niemand weet wanneer dat zal zijn – bezwijkt dit mechanisme en maakt plaats voor een leven zonder de noodzaak van een zelf. Het is waarschijnlijk zo dat een bepaalde grens van het menselijk potentieel bereikt moet zijn - dat men een bepaalde rijpheid of mate van integratie bereikt moet hebben – voordat de mens het aandurft te leven zonder een zelf.
Het doel van het hebben van een zelf is dus blijkbaar er uiteindelijk aan voorbij te gaan. Om geen zelf te hebben moet er eerst een zelf zijn - een compleet, een waarachtig, een geïntegreerd zelf – een harmonische persoonlijkheid dus. Dit houdt tevens een waarschuwing in tegen voortijdige pogingen je van jezelf te ontdoen. Namelijk voor je je bewust bent geworden van je verdringen en voordat je je projecties hebt teruggenomen. En al helemaal tegen een oneigenlijke wijze van aan jezelf ontsnappen, door drank en drugs met name.
Als men vanuit een defect of gedesintegreerd ego ( een psychotisch, borderline of neurotisch ego dus) “verlicht” wil worden, is dat een stap te snel. Ongetwijfeld dient of functioneert de wens “zich spiritueel te ontwikkelen” dan als afweer van minderwaardigheidsgevoelens of is het een uiting van verdrongen grootheidsfantasieën
Maar de mens hoeft niet tot de middelbare leeftijd te wachten voordat hij zijn “ware zelf” kan vinden, zoals Jung meende. Want het “ware zelf” - een geïntegreerde persoonlijkheid – is een bijproduct van de eenwording met God. Als het zelf volkomen gecentreerd is in God , betekent dat een volledige integratie van de persoonlijkheid en dat kan op elke leeftijd bereikt worden, zelfs op zeer jonge leeftijd. Dus ook de daaropvolgende reis voorbij het “ware zelf’ hoeft niet uitgesteld te worden tot de gevorderde leeftijd. Maar of de mens zijn uiteindelijke bestemming, het niet-zelf, nu eerder of later bereikt, is uiteindelijk niet van doorslaggevend belang.
De weigering om buiten de context van het zelf of de persoonlijkheid te gaan, maakt het traditionele onderzoek van het zelf (de academische psychologie dus) tot een uitermate gesloten systeem.
Maar we willen niet aan het zelf voorbij gaan. We klampen ons vast aan het cognitieve en affectieve systeem (= het kennende en voelende zelf) uit angst voor hoe het leven eruit zou zien zonder dit voelende zelf . We menen dat we zonder het hele scala van emoties of gevoelens, robotachtige wezens zullen zijn, zodat we net zo goed dood zouden kunnen zijn. Maar dat is niet zo. Het tegendeel is waar. Een leven zonder zelf is een intense en dynamische toestand van zorgzaamheid voor alles wat zich in het hier en nu voordoet, een leven zonder gebreken en verlangens. Een glimp van wat voorbij het zelf ligt, is voldoende om in te zien dat een veel unieker, bewogener en dynamischer leven, slechts een stap voorbij het zelf ligt. Een glimp van dit nieuwe leven doet ons huidige bestaan hiermee vergeleken saai, statisch en weinig afwisselend lijken.
In de gebruikelijke theorieën over het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf, ik, ego of de persoonlijkheid, zoals b.v. in de psychoanalytische theorie, gaat men ervan uit dat het zelf, als het eenmaal tot stand gekomen is, een permanente en onmisbare entiteit in de menselijke natuur of het menselijke bestaan is. Maar dat is niet zo.
Natuurlijk is een gedesintegreerd of defectueus zelf een ramp en is elke psychotherapie die wat meer eenheid of integratie van het zelf tot stand kan brengen een zegen, maar dat wil niet zeggen dat een geïntegreerde of harmonisch ontplooide persoonlijkheid het eindpunt van de ontwikkeling van de mens is.
Eerder is het zo dat het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf een voorwaarde is om te ontdekken wat er voorbij het zelf ligt. En wat de ware aard van het zelf is kan men alleen ontdekken door de afwezigheid ervan, dus door de toestand van niet-zelf
De natuurlijke gang van zaken is:
1.Het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf, met daarin eventueel optredende stoornissen, waarbij psychotherapie kan helpen.
2.Het hoogtepunt in de ontwikkeling van het zelf, dus de hoogste graad van integratie en heelheid van het zelf of de persoonlijkheid. Gods-immanentie, d.w.z. eenwording met God zoals het zelf God kent en ervaart, dus als enorme bevestiging en versterking van het gevoel van heelheid.
Wat haar betreft is deze unitatieve staat, deze eenheid met God, slechts de helft van de spirituele/contemplatieve reis, en wordt het vaak ten onrechte voor het eind van de reis gehouden. Wat haar betreft is het slechts het begin van het volwassen/rijpe leven als menselijk wezen.
3.Het wegvallen van het zelf (waarmee God, zoals het zelf God ervaart, wegvalt, want als het zelf dat een was met God wegvalt, valt ook God weg, en ziet men de werkelijkheid - de wereld en de mensen - alleen nog door Gods ogen – om het poëtisch te zeggen, maar is er een andere manier?), eerst tijdelijk, dan permanent, in het oosten respectievelijk satori en verlichting genoemd.
Over het ontstaan en de ontwikkeling van het zelf en over de stagnaties of stoornissen van het zelf (en wat daaraan te doen valt) is al meer dan genoeg geschreven door de verschillende psychologische scholen en therapeutische richtingen.
Ook over het hoogtepunt in de ontwikkeling van het zelf kan men lezen bij talloze mystici.
Maar het verhaal van Bernadette Roberts in haar drie publicaties, gaat over het wegvallen van het zelf en over dat wat overblijft als het zelf wegvalt: het niet-zelf. Je kunt ook zeggen dat het over het zelf gaat vanuit het standpunt van het niet-zelf.
Wat het zelf is.
In het volgende schets ik schematisch wat Roberts over het zelf ( dus het ik, het ego of de persoonlijkheid) naar voren brengt. Roberts onderscheid twee dimensies van het zelf:
1.het kennende zelf of het reflexieve mechanisme van de geest of mind.
2.Het voelend zelf: het gevoel dus van een persoonlijk bestaan, een persoonlijke energie en een persoonlijke wil
Wat wegvalt als het zelf wegvalt zijn deze beide dimensies. Wat niet wegvalt is de zintuiglijkheid.
1.Het kennende zelf of het reflexieve ( van reflex, dus het min of meer automatisch) mechanisme van de geest of mind.
Het primaire object van de geest is altijd en uitsluitend de geest zelf. Het zelf is niet alleen het subject van het bewustzijn, maar evenzeer het directe object ervan. Bewustzijn is bewustzijn van zichzelf.
Het reflexieve mechanisme – verantwoordelijk voor het vermogen van de mens naar binnen te kijken en zich van zichzelf bewust te worden – verschilt in hoge mate van het zintuigelijk mechanisme, dat ons in staat stelt naar buiten te kijken. Toch zijn ze , geest en zintuigen, welhaast onmogelijk te scheiden zolang het reflexieve mechanisme functioneert. Alle binnenkomende zintuigelijke gegevens worden gefilterd door het reflexieve mechanisme, zodat ieder zintuigelijk object een subjectief stempel draagt.
2.Het voelende zelf.
Het zelf is meer dan weet hebben van het eigen bestaan. Dit “meer” is een primair gevoel van energie, van drijfkracht, dat, wanneer het verbonden wordt met cognitieve of kennende vermogens, subjectieve zekerheid schept, dat zegt: “Dit ben ik, ik ben mezelf”
Deze andere dimensie van het zelf is het voelende zelf. Het gevoel dus van een persoonlijk bestaan, een persoonlijke energie, een persoonlijke wil. Het is het totale affectieve of emotionele netwerk, van de meest subtiele onbewuste beroering tot de meest duidelijke uitingen ervan, zoals uitbarstingen van hartstocht.
Het zelf wordt pas een kracht wanneer het zelfbewustzijn (dat het reflexieve mechanisme is) zich heeft ontwikkeld tot een punt waarop het de lichamelijke energie voor zichzelf opeist. Zonder dit bewustzijn kan er geen gevoel van persoonlijke energie zijn. Het zelf is dus niet alleen de denker van gedachten, maar ten diepste identiek aan de ervaring van persoonlijke energie.
Als het zelf wegvalt, valt dus dit wetende-voelende zelf weg. Als het kennende zelf wegvalt, valt het zelf niet alleen als object weg, maar ook als subject. Dus de ervaring van persoonlijke energie of “persoonlijke identiteit” is dan verdwenen. Dat is een uitermate merkwaardige gewaarwording. Men kan dan niet meer naar binnenkijken, men kan zichzelf niet meer gewaarworden. “Jij” bent er dan niet meer.
Roberts over het affectieve systeem.
Het affectieve systeem en de spirituele reis
Het affectieve systeem, met als kern de wil, kent uitersten van aantrekking en afstoting, grote emotionele uitslagen. De wil is een kracht of energie en vormt de kern van het affectieve systeem. De wil is de bron van de gemoedsbewegingen. Als de wil niet beweegt (= niets verlangt of wenst) beweegt het affectieve systeem niet, en staat de wip van de affecten stil.
Dan is er toegang mogelijk tot het onder de wil gelegen Goddelijke Stille punt. “Stille punt” verwijst naar een ervaring en niet naar een te lokaliseren plaats in het lichaam. Het is de ervaring die de unitatieve bewustzijnsstaat wordt genoemd, het een-zijn met God, het Ware Zelf, het echte centrum van iedere mens.
Het is te vergelijken met de oog van een cycloon of wervelstorm. Alles rolt en raast om het oog van de cycloon, maar in het oog zelf heerst volkomen rust en stilte. Het is een plek of centrum van kalmte, zonder enige beweging. Boeddha verwoordde deze ervaring in negatieve termen als “leegte”, een toevluchtsoord voor de cycloon van eindeloos lijden. Christus verwoordde het in meer positieve termen als “Het koninkrijk Gods”
De drie voornaamste oorzaken van het feit dat relatief weinig mensen zich in deze bewustzijnsstaat bevinden, zich van hun ware zelf bewustzijn, zijn:
1. De overtuiging dat deze staat een zeldzame gebeurtenis is, is op zich een beletsel.
2. Helaas laten degenen die er over schrijven (mystici dus) het meer buitengewoon klinken (visioenen, stemmen, verschijningen enz.) dan dat het gewoonlijk is, waardoor verkeerde verwachtingen een belemmering of hindernis vormen.
3. Maar het voornaamste obstakel is een verkeerde visie op de spirituele reis.
De spirituele reis gaat tegen het ego in en is daarom een pad van lijden. Zowel voor Christus als Boeddha gold dat de uitweg het vinden van het stille punt was en dan, door er een mee te worden een stabiliserend anker te vinden. Daarna wordt de cycloon geleidelijk aan in het oog getrokken en komt er een eind aan het lijdende zelf. Dus de stormen, de crisis en het lijden van het leven zijn een manier om het oog te vinden. Maar als alles verloopt volgens onze wensen en verlangens, zien we het oog niet en voelen we geen noodzaak het te vinden. Dus het vermijden van lijden en de wens dat alles volgens eigen wensen verloopt gaat tegen de hele spirituele reis in. Het is een verkeerde visie.
Het wegvallen van het zelf als natuurlijk proces.
Men moet goed zien dat zolang het denken, de mind, met zijn automatische reflexieve mechanisme blijft bestaan, het kennende zelf blijft bestaan en dat zolang de ervaring van energie bestaat, het voelende zelf nog intact is. Gegeven dit feit moet het duidelijk zijn dat als iemand aan het zelf voorbij wil gaan, het zinloos is als hij tracht het cognitieve en het affectieve systeem te wijzigen (zoals men in een psychotherapeutisch proces tracht te doen)
Ook moet duidelijk zijn dat het zelf zichzelf nooit kan opheffen. Het wegvallen van het zelf kan men niet naar eigen believen bewerkstelligen, het is een natuurlijk proces. Het is een misvatting dat het bewustzijn of het zelf zich van zichzelf zou kunnen ontdoen. Als de tijd rijp is - en niemand weet wanneer dat zal zijn – bezwijkt dit mechanisme en maakt plaats voor een leven zonder de noodzaak van een zelf. Het is waarschijnlijk zo dat een bepaalde grens van het menselijk potentieel bereikt moet zijn - dat men een bepaalde rijpheid of mate van integratie bereikt moet hebben – voordat de mens het aandurft te leven zonder een zelf.
Het doel van het hebben van een zelf is dus blijkbaar er uiteindelijk aan voorbij te gaan. Om geen zelf te hebben moet er eerst een zelf zijn - een compleet, een waarachtig, een geïntegreerd zelf – een harmonische persoonlijkheid dus. Dit houdt tevens een waarschuwing in tegen voortijdige pogingen je van jezelf te ontdoen. Namelijk voor je je bewust bent geworden van je verdringen en voordat je je projecties hebt teruggenomen. En al helemaal tegen een oneigenlijke wijze van aan jezelf ontsnappen, door drank en drugs met name.
Als men vanuit een defect of gedesintegreerd ego ( een psychotisch, borderline of neurotisch ego dus) “verlicht” wil worden, is dat een stap te snel. Ongetwijfeld dient of functioneert de wens “zich spiritueel te ontwikkelen” dan als afweer van minderwaardigheidsgevoelens of is het een uiting van verdrongen grootheidsfantasieën
Maar de mens hoeft niet tot de middelbare leeftijd te wachten voordat hij zijn “ware zelf” kan vinden, zoals Jung meende. Want het “ware zelf” - een geïntegreerde persoonlijkheid – is een bijproduct van de eenwording met God. Als het zelf volkomen gecentreerd is in God , betekent dat een volledige integratie van de persoonlijkheid en dat kan op elke leeftijd bereikt worden, zelfs op zeer jonge leeftijd. Dus ook de daaropvolgende reis voorbij het “ware zelf’ hoeft niet uitgesteld te worden tot de gevorderde leeftijd. Maar of de mens zijn uiteindelijke bestemming, het niet-zelf, nu eerder of later bereikt, is uiteindelijk niet van doorslaggevend belang.
De weigering om buiten de context van het zelf of de persoonlijkheid te gaan, maakt het traditionele onderzoek van het zelf (de academische psychologie dus) tot een uitermate gesloten systeem.
Maar we willen niet aan het zelf voorbij gaan. We klampen ons vast aan het cognitieve en affectieve systeem (= het kennende en voelende zelf) uit angst voor hoe het leven eruit zou zien zonder dit voelende zelf . We menen dat we zonder het hele scala van emoties of gevoelens, robotachtige wezens zullen zijn, zodat we net zo goed dood zouden kunnen zijn. Maar dat is niet zo. Het tegendeel is waar. Een leven zonder zelf is een intense en dynamische toestand van zorgzaamheid voor alles wat zich in het hier en nu voordoet, een leven zonder gebreken en verlangens. Een glimp van wat voorbij het zelf ligt, is voldoende om in te zien dat een veel unieker, bewogener en dynamischer leven, slechts een stap voorbij het zelf ligt. Een glimp van dit nieuwe leven doet ons huidige bestaan hiermee vergeleken saai, statisch en weinig afwisselend lijken.
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
Wat mij betreft komt het zelf (zoals ik het zelf of mezelf opvat) tijdens zijn leven nooit onder zichzelf en zijn identificerende rol uit tussen geboorte en dood. Of in ieder geval is dat de enige mogelijkheid om dat zelf te vatten binnen die twee punten.
Daarbuiten alleen te vatten in literatuur en kunst in brede zin.
Wat nog genoeg mogelijkheden geeft natuurlijk.
Twee richtingen om van het zelf af te komen in anti-zelf opvattingen:
* Het zelf inruilen voor God of de duivel of iets anders: bijvoorbeeld een voorvader.
* Het zelf laten samensmelten: Bijvoorbeeld Tristan en Isolde achtig; met de kosmos of zoiets. Anders benoemd: Opgaan in iets, desnoods de natuur. Dat laatste is de dood (voor het zelf dan)
Ik voel meer voor het zelf metaforisch als:
* verschijning of masker
* medium (niet spiritistisch, maar wakker en aards
* bemiddelaar
Daarbuiten alleen te vatten in literatuur en kunst in brede zin.
Wat nog genoeg mogelijkheden geeft natuurlijk.
Twee richtingen om van het zelf af te komen in anti-zelf opvattingen:
* Het zelf inruilen voor God of de duivel of iets anders: bijvoorbeeld een voorvader.
* Het zelf laten samensmelten: Bijvoorbeeld Tristan en Isolde achtig; met de kosmos of zoiets. Anders benoemd: Opgaan in iets, desnoods de natuur. Dat laatste is de dood (voor het zelf dan)
Ik voel meer voor het zelf metaforisch als:
* verschijning of masker
* medium (niet spiritistisch, maar wakker en aards
* bemiddelaar
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Hoi Yopi.
Ja, het is heel moeilijk om onder die identificerende rol uit te komen. Maar jij noemt het dus onmogelijk als ik je goed begrijp.
Wat zijn anti-zelf opvattingen?
En ja, persona betekent masker.
Het zelf als bemiddelaar: tussen wat en wat?
Alleen mijn samenvatting gelezen of ook het interview waarnaar ik verwees?
Ja, het is heel moeilijk om onder die identificerende rol uit te komen. Maar jij noemt het dus onmogelijk als ik je goed begrijp.
Wat zijn anti-zelf opvattingen?
En ja, persona betekent masker.
Het zelf als bemiddelaar: tussen wat en wat?
Alleen mijn samenvatting gelezen of ook het interview waarnaar ik verwees?
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
Dag Fred ..
Ik heb alleen de samenvatting gelezen en die nog geen eens goed.
Omdat ik inmiddels wel een beetje weet hoe anti-zelf verhalen in elkaar zitten.
Anti-zelf opvattingen zijn opvattingen die het zelf als blokkade zien; of als slecht; of als niet bestaand; ...
Ik zie daar wel betekenis in, maar dan alleen als een soort eindpunt van 'Uiteindelijk is het zus of zo' of 'Als we onszelf zouden kunnen beschouwen buiten ons zelf om dan zou het zus of zo (kunnen) zijn'.
Wel stichtelijk maar onbereikbaar behalve in bijzondere bewustzijnstoestanden: dromen, meditatie, roes bijvoorbeeld.
Ik denk dat antroposofie mij heeft overtuigd (hoewel je dat misschien niet zou denken) dat we in principe een gewoon aards dagelijks bewustzijn vervullen met een eigen betekenis. En daar niet aan moeten proberen te ontkomen.
Wat betreft bemiddelaar:
* Bijvoorbeeld het realiteitsprincipe van het ego bij Freud: bemiddelaar tussen het superego en het Id.
* Tussen binnen en buitenwereld.
* Tussen abstractie en concrete ervaring
* Tussen hoger en lager
* ...
Ik heb alleen de samenvatting gelezen en die nog geen eens goed.
Omdat ik inmiddels wel een beetje weet hoe anti-zelf verhalen in elkaar zitten.
Anti-zelf opvattingen zijn opvattingen die het zelf als blokkade zien; of als slecht; of als niet bestaand; ...
Ik zie daar wel betekenis in, maar dan alleen als een soort eindpunt van 'Uiteindelijk is het zus of zo' of 'Als we onszelf zouden kunnen beschouwen buiten ons zelf om dan zou het zus of zo (kunnen) zijn'.
Wel stichtelijk maar onbereikbaar behalve in bijzondere bewustzijnstoestanden: dromen, meditatie, roes bijvoorbeeld.
Ik denk dat antroposofie mij heeft overtuigd (hoewel je dat misschien niet zou denken) dat we in principe een gewoon aards dagelijks bewustzijn vervullen met een eigen betekenis. En daar niet aan moeten proberen te ontkomen.
Wat betreft bemiddelaar:
* Bijvoorbeeld het realiteitsprincipe van het ego bij Freud: bemiddelaar tussen het superego en het Id.
* Tussen binnen en buitenwereld.
* Tussen abstractie en concrete ervaring
* Tussen hoger en lager
* ...
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Hoi Yopi.
ho, wacht ff. Er wordt niet beweerd dat het ik, ego het zelf of de persoonlijkheid per definitie "slecht is". Daarom eerst maar ff het volgende
.
Na al dat geschrijf over het niet-zelf zou de indruk gewekt kunnen worden alsof het ik, ego of de persoonlijkheid niet belangrijk zou zijn. Maar een gezond ego of gezonde, harmonische persoonlijkheid is wel degelijk van groot belang. Psychische gezondheid is meer dan de afwezigheid van klachten.
Criteria voor psychische gezondheid zijn:
1.Een positieve houding tegenover jezelf.
2. Groei en ontwikkeling.
3. Integratie of eenwording van gedachten, gevoelens, verlangens en gedrag.
4. Zelfverwerkelijking, dus als je capaciteiten tot ontplooiing brengen.
5. Autonomie of zelfstandigheid.
6. Georiënteerd zijn op de werkelijkheid.
7. In staat zijn gelijkwaardige en wederkerige relaties met anderen kunnen onderhouden.
8. In structureel opzicht beschikken over:
a. een tolerant geweten i.p.v. een streng veroordelende en bestraffende innerlijke criticus, waardoor je je alsmaar schuldig voelt.
b. haalbare idealen, dus niet al te perfectionistisch zijn.
c. niet te impulsief maar ook niet te geremd zijn in het uiten van je impulsen, behoeften en verlangens.
d. beschikken over een redelijke frustratietolerantie, dus teleurstellingen kunnen verdragen, zodat die niet onmiddellijk moeten worden weggedronken, weggegeten, weggespoten of weggekocht.
In mijn samenvatting wordt zelfs gewaarschuwd tegen pogingen je voortijdig van het zelf te doen, wat trouwens een onmogelijkheid is. En dat een harmonisch ontplooide persoonlijkheid zelfs een voorwaarde is om eraan voorbij te kunnen gaan.
Dus nee, het ik is niet per definitie slecht.
Wat wel beweerd wordt is dat het niet 's mensens diepste identiteit is.
Ik zal ook nog wel eens een stukje plaatsen over het GEVAAR van spirituele oefeningen.
ho, wacht ff. Er wordt niet beweerd dat het ik, ego het zelf of de persoonlijkheid per definitie "slecht is". Daarom eerst maar ff het volgende
.
Na al dat geschrijf over het niet-zelf zou de indruk gewekt kunnen worden alsof het ik, ego of de persoonlijkheid niet belangrijk zou zijn. Maar een gezond ego of gezonde, harmonische persoonlijkheid is wel degelijk van groot belang. Psychische gezondheid is meer dan de afwezigheid van klachten.
Criteria voor psychische gezondheid zijn:
1.Een positieve houding tegenover jezelf.
2. Groei en ontwikkeling.
3. Integratie of eenwording van gedachten, gevoelens, verlangens en gedrag.
4. Zelfverwerkelijking, dus als je capaciteiten tot ontplooiing brengen.
5. Autonomie of zelfstandigheid.
6. Georiënteerd zijn op de werkelijkheid.
7. In staat zijn gelijkwaardige en wederkerige relaties met anderen kunnen onderhouden.
8. In structureel opzicht beschikken over:
a. een tolerant geweten i.p.v. een streng veroordelende en bestraffende innerlijke criticus, waardoor je je alsmaar schuldig voelt.
b. haalbare idealen, dus niet al te perfectionistisch zijn.
c. niet te impulsief maar ook niet te geremd zijn in het uiten van je impulsen, behoeften en verlangens.
d. beschikken over een redelijke frustratietolerantie, dus teleurstellingen kunnen verdragen, zodat die niet onmiddellijk moeten worden weggedronken, weggegeten, weggespoten of weggekocht.
In mijn samenvatting wordt zelfs gewaarschuwd tegen pogingen je voortijdig van het zelf te doen, wat trouwens een onmogelijkheid is. En dat een harmonisch ontplooide persoonlijkheid zelfs een voorwaarde is om eraan voorbij te kunnen gaan.
Dus nee, het ik is niet per definitie slecht.
Wat wel beweerd wordt is dat het niet 's mensens diepste identiteit is.
Ik zal ook nog wel eens een stukje plaatsen over het GEVAAR van spirituele oefeningen.
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
-
Intangible Radjanamadjo
- Posts in topic: 1
- Berichten: 3278
- Lid geworden op: 14 sep 2005, 15:51
- Contacteer:
@Yopi e.a.: anti-zelf klinkt wel heel duaal..
Is het spel van geen/wel een zelf nodig om te kunnen bestaan??
Hebben wij woorden en taal werkelijk nodig om te bestaan?
Is het spel van geen/wel een zelf nodig om te kunnen bestaan??
Hebben wij woorden en taal werkelijk nodig om te bestaan?
The quest is to be liberated from the negative, which is really our own will to nothingness. And once having said yes to the instant, the affirmation is contagious. It bursts into a chain of affirmations that knows no limit. To say yes to one instant is to say yes to all of existence.
@Fred
Ik denk jouw twee fasen nu wel een beetje te kennen. Maar je richt je op een breder publiek dan alleen mij denk ik.
Ik heb zelf nogal de neiging gehad om 'voor de muziek uit te lopen', als het om ontwikkeling gaat. Nu denk ik meer dat mensen gemiddeld in een algemene ontwikkelingsfase zijn, waarin het zelf erg belangrijk is.
Het zelf (nogmaals: zoals ik het zie) is belangrijk voor de ontwikkeling van vrijheid en voor wakker zelf-bewustzijn.
@Radja
Nee en nee.
Maar het eerste vind ik daarbinnen een belangrijke discussie en het tweede is het enige wat direct bruikbaar is in de communicatie tussen mensen ..
Ik denk jouw twee fasen nu wel een beetje te kennen. Maar je richt je op een breder publiek dan alleen mij denk ik.
Ik heb zelf nogal de neiging gehad om 'voor de muziek uit te lopen', als het om ontwikkeling gaat. Nu denk ik meer dat mensen gemiddeld in een algemene ontwikkelingsfase zijn, waarin het zelf erg belangrijk is.
Het zelf (nogmaals: zoals ik het zie) is belangrijk voor de ontwikkeling van vrijheid en voor wakker zelf-bewustzijn.
@Radja
Nee en nee.
Maar het eerste vind ik daarbinnen een belangrijke discussie en het tweede is het enige wat direct bruikbaar is in de communicatie tussen mensen ..
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Spirituele bypass: over het gevaar van spiritualiteit.
Het aanbieden van spirituele ideeën, oefeningen en het promoten van zelf-transcendentie (dus het loslaten of overstijgen van het ego of het zelf)aan mensen die in de eerste plaats een stevig fundament nodig hebben om op te staan, is het paard achter de wagen spannen.
Op medisch gebied is een bypass – om het probleem heengaan - een zegen,
Maar het gevaar van een spirituele bypass is groot.
Daarmee wordt de neiging bedoeld om spirituele ideeën, oefeningen en gebruiken of aan te wenden om:
-persoonlijke, emotionele zaken te vermijden.
-een zwak gevoel van eigenwaarde te ondersteunen.
-primaire behoeften en persoonlijke ontwikkeling onder het mom van “verlichting” te bagatelliseren.
M.a.w.: wanneer spirituele oefeningen gebruikt worden ter compensatie van lage zelfwaardering, sociale vervreemding of emotionele onvolwassenheid, is het noch spiritueel, noch psychologisch goed met je gesteld.
In het vervolg worden daar drie voorbeelden van gegeven. Met name het gebruik van een spirituele bypass door mensen met een schizoïde verdediging, met een afhankelijke persoonlijkheidsstructuur en mensen met een narcistische verdediging
Voorbeeld 1.Schizoide verdediging.
Mensen die zich achter een schizoïde verdediging verbergen door hun toevlucht te nemen tot extreme afzondering en terugtrekking omdat de interpersoonlijke wereld als bedreigend wordt ervaren (schizoïde is een ernstige persoonlijkheidsstoornis) gebruiken de leringen over gehechtheid en zelfverloochening om hun terughoudendheid, onpersoonlijkheid en onbetrokkenheid te rationaliseren, terwijl ze het eigenlijk nodig hebben meer contact met hun lichaam te maken en meer betrokken te raken bij zichzelf, bij anderen en het leven.
Helaas maakt het oosterse accent op een onpersoonlijke verwezenlijking het voor vervreemde westerse leerlingen makkelijk om te denken dat het persoonlijke van weinig belang is vergeleken met de uitgestrektheid van het grote onbekende. Dergelijke leerlingen voelen zich dan vaak aangetrokken tot leringen over zelfloosheid en ultieme geestestoestanden, die hen een beweegreden lijken te geven om niet te hoeven afrekenen met hun eigen psychische wonden. Op die manier worden dus oosterse leringen gebruikt om het onvermogen op persoonlijk en interpersoonlijk vlak te verhullen.
Voorbeeld 2. De afhankelijke persoonlijkheidsstructuur.
Mensen die anderen proberen te behagen om goedkeuring en geborgenheid te krijgen, verlenen met gulle hand diensten aan “de goeroe” of de gemeenschap om het gevoel te krijgen dat ze de moeite waard en nodig zijn. Ze verwarren een afhankelijke versie van zelfontkenning met ware zelfloosheid.
Voorbeeld 3.De narcistische verdediging.
Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis beschouwen zichzelf als uniek en heel bijzonder. Ze hebben het nodig hun minderwaardigheidsgevoel te overdekken door een “ego grandioso”. Ze zullen vaak het bijzondere van spiritueel inzicht en beoefening gebruiken om een gevoel van belangrijkheid te ondersteunen, maar ondersteunen dus in feite hun zwakke zelfgevoel terwijl ze schijnbaar aan bevrijding van het zelf werken.
Naast een spirituele bypass, bestaat er ook zoiets aan een spiritueel super-ego. Da’s het tweede gevaar van spiritualiteit
Super-ego is de Freudiaanse term voor wat wij de stem van het geweten zouden noemen. Die kan totaal ontbreken (dan is men een antisociale persoonlijkheid of psychopaat) Maar het super-ego kan ook heel streng en onverbiddelijk zijn. We spreken dan van een streng geweten of strenge Innerlijke Criticus, zodat men zich alsmaar om het minste of geringste schuldig voelt. Dat maakt depressief. Therapeuten krijgen daar vaak mee te maken. Het beste is natuurlijk een redelijk, tolerant geweten.
Een spiritueel super-ego nu zegt dingen als: “Je moet meer mediteren en oefenen”, “Je bent te egoïstisch”, “Je bent niet toegewijd genoeg.” De kritische stem houdt een lijstje bij van elke keer dat het je niet lukt om de leringen te beoefenen of ernaar te leven. Dergelijke mensen kunnen de goeroe beschouwen als vaderfiguren die scherp in de gaten houden of men wel aan zijn verplichtingen voldoet. Dus streven ze ernaar om “volgens de Dharma” “correct” te zijn en proberen afstandelijker en meer toegewijd te schijnen dan ze in werkelijkheid zijn. Om hun hoge spirituele waarden waar te maken, ontkennen ze hun werkelijke gevoelens en raken afgesneden van hun lichamelijke levenskracht, de waarheid van hun eigen ervaringen en hun vermogen om hun eigen authentieke richting te vinden. Ze haten zichzelf vaak heimelijk omdat ze niet kunnen voldoen aan hun hoge idealen. In dat geval versterken spirituele idealen alleen maar die innerlijke stem die ons vertelt dat we niet goed genoeg , nooit eerlijk genoeg, nooit nederig genoeg, nooit liefdevol genoeg zijn.
In dit kader is het begrip “Grace, Genade” bedoeld om duidelijk te maken dat je het niet hoeft te verdienen, je bent al geaccepteerd zoals je bent. Zoals je bent ben je goed genoeg.
Het aanbieden van spirituele ideeën, oefeningen en het promoten van zelf-transcendentie (dus het loslaten of overstijgen van het ego of het zelf)aan mensen die in de eerste plaats een stevig fundament nodig hebben om op te staan, is het paard achter de wagen spannen.
Op medisch gebied is een bypass – om het probleem heengaan - een zegen,
Maar het gevaar van een spirituele bypass is groot.
Daarmee wordt de neiging bedoeld om spirituele ideeën, oefeningen en gebruiken of aan te wenden om:
-persoonlijke, emotionele zaken te vermijden.
-een zwak gevoel van eigenwaarde te ondersteunen.
-primaire behoeften en persoonlijke ontwikkeling onder het mom van “verlichting” te bagatelliseren.
M.a.w.: wanneer spirituele oefeningen gebruikt worden ter compensatie van lage zelfwaardering, sociale vervreemding of emotionele onvolwassenheid, is het noch spiritueel, noch psychologisch goed met je gesteld.
In het vervolg worden daar drie voorbeelden van gegeven. Met name het gebruik van een spirituele bypass door mensen met een schizoïde verdediging, met een afhankelijke persoonlijkheidsstructuur en mensen met een narcistische verdediging
Voorbeeld 1.Schizoide verdediging.
Mensen die zich achter een schizoïde verdediging verbergen door hun toevlucht te nemen tot extreme afzondering en terugtrekking omdat de interpersoonlijke wereld als bedreigend wordt ervaren (schizoïde is een ernstige persoonlijkheidsstoornis) gebruiken de leringen over gehechtheid en zelfverloochening om hun terughoudendheid, onpersoonlijkheid en onbetrokkenheid te rationaliseren, terwijl ze het eigenlijk nodig hebben meer contact met hun lichaam te maken en meer betrokken te raken bij zichzelf, bij anderen en het leven.
Helaas maakt het oosterse accent op een onpersoonlijke verwezenlijking het voor vervreemde westerse leerlingen makkelijk om te denken dat het persoonlijke van weinig belang is vergeleken met de uitgestrektheid van het grote onbekende. Dergelijke leerlingen voelen zich dan vaak aangetrokken tot leringen over zelfloosheid en ultieme geestestoestanden, die hen een beweegreden lijken te geven om niet te hoeven afrekenen met hun eigen psychische wonden. Op die manier worden dus oosterse leringen gebruikt om het onvermogen op persoonlijk en interpersoonlijk vlak te verhullen.
Voorbeeld 2. De afhankelijke persoonlijkheidsstructuur.
Mensen die anderen proberen te behagen om goedkeuring en geborgenheid te krijgen, verlenen met gulle hand diensten aan “de goeroe” of de gemeenschap om het gevoel te krijgen dat ze de moeite waard en nodig zijn. Ze verwarren een afhankelijke versie van zelfontkenning met ware zelfloosheid.
Voorbeeld 3.De narcistische verdediging.
Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis beschouwen zichzelf als uniek en heel bijzonder. Ze hebben het nodig hun minderwaardigheidsgevoel te overdekken door een “ego grandioso”. Ze zullen vaak het bijzondere van spiritueel inzicht en beoefening gebruiken om een gevoel van belangrijkheid te ondersteunen, maar ondersteunen dus in feite hun zwakke zelfgevoel terwijl ze schijnbaar aan bevrijding van het zelf werken.
Naast een spirituele bypass, bestaat er ook zoiets aan een spiritueel super-ego. Da’s het tweede gevaar van spiritualiteit
Super-ego is de Freudiaanse term voor wat wij de stem van het geweten zouden noemen. Die kan totaal ontbreken (dan is men een antisociale persoonlijkheid of psychopaat) Maar het super-ego kan ook heel streng en onverbiddelijk zijn. We spreken dan van een streng geweten of strenge Innerlijke Criticus, zodat men zich alsmaar om het minste of geringste schuldig voelt. Dat maakt depressief. Therapeuten krijgen daar vaak mee te maken. Het beste is natuurlijk een redelijk, tolerant geweten.
Een spiritueel super-ego nu zegt dingen als: “Je moet meer mediteren en oefenen”, “Je bent te egoïstisch”, “Je bent niet toegewijd genoeg.” De kritische stem houdt een lijstje bij van elke keer dat het je niet lukt om de leringen te beoefenen of ernaar te leven. Dergelijke mensen kunnen de goeroe beschouwen als vaderfiguren die scherp in de gaten houden of men wel aan zijn verplichtingen voldoet. Dus streven ze ernaar om “volgens de Dharma” “correct” te zijn en proberen afstandelijker en meer toegewijd te schijnen dan ze in werkelijkheid zijn. Om hun hoge spirituele waarden waar te maken, ontkennen ze hun werkelijke gevoelens en raken afgesneden van hun lichamelijke levenskracht, de waarheid van hun eigen ervaringen en hun vermogen om hun eigen authentieke richting te vinden. Ze haten zichzelf vaak heimelijk omdat ze niet kunnen voldoen aan hun hoge idealen. In dat geval versterken spirituele idealen alleen maar die innerlijke stem die ons vertelt dat we niet goed genoeg , nooit eerlijk genoeg, nooit nederig genoeg, nooit liefdevol genoeg zijn.
In dit kader is het begrip “Grace, Genade” bedoeld om duidelijk te maken dat je het niet hoeft te verdienen, je bent al geaccepteerd zoals je bent. Zoals je bent ben je goed genoeg.
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
Je vergeet op z'n minst de projecterende persoonlijkheidsstructuurFred schreef:Spirituele bypass: over het gevaar van spiritualiteit.
.....
In het vervolg worden daar drie voorbeelden van gegeven. Met name het gebruik van een spirituele bypass door mensen met een schizoïde verdediging, met een afhankelijke persoonlijkheidsstructuur en mensen met een narcistische verdediging
.....
.Hoi NX
Ik weet niet in hoeverre je thuis bent in de klinische psychologie, maar "de projecterende persoonlijkheidsstructuur" bestaat niet hoor.
Wat onderscheiden wordt zijn: de gezonde , de neurotische en de psychotische structuur of persoonlijkheidsorganisatie. Met die termen worden geen concrete stoornissen aangeven zoals stemmingsstoornis, angststoornis eetstoornis enz enz., maar de mate van disfunctioneren
Als je wilt wil ik daar wel eens wat meer over zeggen
Ik weet niet in hoeverre je thuis bent in de klinische psychologie, maar "de projecterende persoonlijkheidsstructuur" bestaat niet hoor.
Wat onderscheiden wordt zijn: de gezonde , de neurotische en de psychotische structuur of persoonlijkheidsorganisatie. Met die termen worden geen concrete stoornissen aangeven zoals stemmingsstoornis, angststoornis eetstoornis enz enz., maar de mate van disfunctioneren
Als je wilt wil ik daar wel eens wat meer over zeggen
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
Als je dat per se nodig vindt kun je het via pm doen.Fred schreef:Hoi NX
Ik weet niet in hoeverre je thuis bent in de klinische psychologie, maar "de projecterende persoonlijkheidsstructuur" bestaat niet hoor.
Wat onderscheiden wordt zijn: de gezonde , de neurotische en de psychotische structuur of persoonlijkheidsorganisatie. Met die termen worden geen concrete stoornissen aangeven zoals stemmingsstoornis, angststoornis eetstoornis enz enz., maar de mate van disfunctioneren
Als je wilt wil ik daar wel eens wat meer over zeggen
-
neus
Ja "suffering"omdat de spirituele weg tegen het ego ingaat.
In mijn eigen samenvatting van de publicaties van Roberts staat het volgende stukje:
Het affectieve systeem en de spirituele reis
Het affectieve systeem, met als kern de wil, kent uitersten van aantrekking en afstoting, grote emotionele uitslagen. De wil is een kracht of energie en vormt de kern van het affectieve systeem. De wil is de bron van de gemoedsbewegingen. Als de wil niet beweegt (= niets verlangt of wenst) beweegt het affectieve systeem niet, en staat de wip van de affecten stil.
Dan is er toegang mogelijk tot het onder de wil gelegen Goddelijke Stille punt. “Stille punt” verwijst naar een ervaring en niet naar een te lokaliseren plaats in het lichaam. Het is de ervaring die de unitatieve bewustzijnsstaat wordt genoemd, het een-zijn met God, het Ware Zelf, het echte centrum van iedere mens.
Het is te vergelijken met de oog van een cycloon of wervelstorm. Alles rolt en raast om het oog van de cycloon, maar in het oog zelf heerst volkomen rust en stilte. Het is een plek of centrum van kalmte, zonder enige beweging. Boeddha verwoordde deze ervaring in negatieve termen als “leegte”, een toevluchtsoord voor de cycloon van eindeloos lijden. Christus verwoordde het in meer positieve termen als “Het koninkrijk Gods”
De drie voornaamste oorzaken van het feit dat relatief weinig mensen zich in deze bewustzijnsstaat bevinden, zich van hun ware zelf bewustzijn, zijn:
1. De overtuiging dat deze staat een zeldzame gebeurtenis is, is op zich een beletsel.
2. Helaas laten degenen die er over schrijven (mystici dus) het meer buitengewoon klinken (visioenen, stemmen, verschijningen enz.) dan dat het gewoonlijk is, waardoor verkeerde verwachtingen een belemmering of hindernis vormen.
3. Maar het voornaamste obstakel is een verkeerde visie op de spirituele reis.
De spirituele reis gaat tegen het ego in en is daarom een pad van lijden. Zowel voor Christus als Boeddha gold dat de uitweg het vinden van het stille punt was en dan, door er een mee te worden een stabiliserend anker te vinden. Daarna wordt de cycloon geleidelijk aan in het oog getrokken en komt er een eind aan het lijdende zelf. Dus de stormen, de crisis en het lijden van het leven zijn een manier om het oog te vinden. Maar als alles verloopt volgens onze wensen en verlangens, zien we het oog niet en voelen we geen noodzaak het te vinden. Dus het vermijden van lijden en de wens dat alles volgens eigen wensen verloopt gaat tegen de hele spirituele reis in. Het is een verkeerde visie.
In mijn eigen samenvatting van de publicaties van Roberts staat het volgende stukje:
Het affectieve systeem en de spirituele reis
Het affectieve systeem, met als kern de wil, kent uitersten van aantrekking en afstoting, grote emotionele uitslagen. De wil is een kracht of energie en vormt de kern van het affectieve systeem. De wil is de bron van de gemoedsbewegingen. Als de wil niet beweegt (= niets verlangt of wenst) beweegt het affectieve systeem niet, en staat de wip van de affecten stil.
Dan is er toegang mogelijk tot het onder de wil gelegen Goddelijke Stille punt. “Stille punt” verwijst naar een ervaring en niet naar een te lokaliseren plaats in het lichaam. Het is de ervaring die de unitatieve bewustzijnsstaat wordt genoemd, het een-zijn met God, het Ware Zelf, het echte centrum van iedere mens.
Het is te vergelijken met de oog van een cycloon of wervelstorm. Alles rolt en raast om het oog van de cycloon, maar in het oog zelf heerst volkomen rust en stilte. Het is een plek of centrum van kalmte, zonder enige beweging. Boeddha verwoordde deze ervaring in negatieve termen als “leegte”, een toevluchtsoord voor de cycloon van eindeloos lijden. Christus verwoordde het in meer positieve termen als “Het koninkrijk Gods”
De drie voornaamste oorzaken van het feit dat relatief weinig mensen zich in deze bewustzijnsstaat bevinden, zich van hun ware zelf bewustzijn, zijn:
1. De overtuiging dat deze staat een zeldzame gebeurtenis is, is op zich een beletsel.
2. Helaas laten degenen die er over schrijven (mystici dus) het meer buitengewoon klinken (visioenen, stemmen, verschijningen enz.) dan dat het gewoonlijk is, waardoor verkeerde verwachtingen een belemmering of hindernis vormen.
3. Maar het voornaamste obstakel is een verkeerde visie op de spirituele reis.
De spirituele reis gaat tegen het ego in en is daarom een pad van lijden. Zowel voor Christus als Boeddha gold dat de uitweg het vinden van het stille punt was en dan, door er een mee te worden een stabiliserend anker te vinden. Daarna wordt de cycloon geleidelijk aan in het oog getrokken en komt er een eind aan het lijdende zelf. Dus de stormen, de crisis en het lijden van het leven zijn een manier om het oog te vinden. Maar als alles verloopt volgens onze wensen en verlangens, zien we het oog niet en voelen we geen noodzaak het te vinden. Dus het vermijden van lijden en de wens dat alles volgens eigen wensen verloopt gaat tegen de hele spirituele reis in. Het is een verkeerde visie.
"Existence is not a problem to be solved, it is a mystery to be lived. And you should perfectly be aware what the difference is between a mystery and a problem.”
Osho.
Osho.
-
neus
-
neus
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten