Jij en ik

[neus]

Assertief zijn gaat uit van het standpunt ik ben ok, jij bent ok
Arrogant zijn gaat uit van het standpunt ik ben ok, jij bent niet ok
Angstig zijn gaat uit van het standpunt ik ben niet ok, jij bent ok
Depri zijn gaat uit van het standpunt ik ben niet ok, jij bent niet ok.

[Intangible Radjanamadjo]

Assertief zijn gaat uit van het standpunt ik ben ok, jij bent ok
Arrogant zijn gaat uit van het standpunt ik ben ok, jij bent niet ok
Angstig zijn gaat uit van het standpunt ik ben niet ok, jij bent ok
Depri zijn gaat uit van het standpunt ik ben niet ok, jij bent niet ok.

Boeddhisme gaat uit van het standpunt ik ben niet, jij bent niet. Slechts realiteit blijft over, daar waar de woorden sterven

[neus]

Een leuke uitspraak dan: Het is niet waar!

[Intangible Radjanamadjo]

Een leuke uitspraak dan: Het is niet waar!

hehe.. het is nog dit, nog dat.. 'het' is een uitspraak over iets.. maar wat is dan het iets?

[neus]

het is nog dit, nog dat.. 'het' is een uitspraak over iets.. maar wat is dan het iets?

ik denk dat het boeddhisme vooral het kunstmatige onderscheid tussen jij en ik ter discussie stelt. Dat maya vooral gaat over het harde onderscheid tussen jezelf en de wereld. Op zich denk ik dat een externe wereld wel aangenomen kan worden als realiteit al was het maar omdat het voor eindigheden zorgt, en waar zouden eindigheden anders vandaan moeten komen?

[Intangible Radjanamadjo]

het is nog dit, nog dat.. 'het' is een uitspraak over iets.. maar wat is dan het iets?

ik denk dat het boeddhisme vooral het kunstmatige onderscheid tussen jij en ik ter discussie stelt. Dat maya vooral gaat over het harde onderscheid tussen jezelf en de wereld.

Tot zo ver kan ik helemaal met je verhaal mee

Op zich denk ik dat een externe wereld wel aangenomen kan worden als realiteit al was het maar omdat het voor eindigheden zorgt, en waar zouden eindigheden anders vandaan moeten komen?

Waarom een externe wereld aannemen als nooit is aangetoond dat materie daadwerkelijk bestaat? Een leuk concept, maar in de praktijk is er energie, velden, quantum. Wat is een externe wereld anders dan het buitensluiten van jezelf van de realiteit die jij echt bent?

Je kunt geen grens aangeven tussen waar jij eindigt en de wereld begint. Creëer je toch een grens, dan is dit een kunstmatige, bestaande uit gedachtemateriaal. En wat is een eindigheid? Is dat niet de onderlinge afhankelijkheid? De vergankelijkheid der dingen? Natuurlijke patronen..

[neus]

Op zich denk ik dat een externe wereld wel aangenomen kan worden als realiteit al was het maar omdat het voor eindigheden zorgt, en waar zouden eindigheden anders vandaan moeten komen?

Waarom een externe wereld aannemen als nooit is aangetoond dat materie daadwerkelijk bestaat? Een leuk concept, maar in de praktijk is er energie, velden, quantum. Wat is een externe wereld anders dan het buitensluiten van jezelf van de realiteit die jij echt bent?

Je kunt geen grens aangeven tussen waar jij eindigt en de wereld begint. Creëer je toch een grens, dan is dit een kunstmatige, bestaande uit gedachtemateriaal. En wat is een eindigheid? Is dat niet de onderlinge afhankelijkheid? De vergankelijkheid der dingen? Natuurlijke patronen..

Onder welke voorwaarden zou jij willen aannemen dat een externe wereld werkelijk bestaat? Dat zou volgens mij alleen maar zijn als die vermeende externe wereld bepaalde eigenschappen verleent aan de wereld die op geen enkele andere manier te verkrijgen zijn.

Stel dat alles schijn zou zijn, waarom zou er dan de schijn van eindigheid zijn? De schijn zelf zou eeuwig en altijd zijn, anders was er (soms) toch een externe wereld. En hoe zou in een eeuwige schijn ooit het idee van eindigheid kunnen komen als dat niet een eigenschap van de schijn is. Ik constateer eindigheden en moet dan concluderen dat er een externe wereld is.

Kun je me hierin volgen, of zie je ergens een zwakke plek in de redenering?

[Intangible Radjanamadjo]

Op zich denk ik dat een externe wereld wel aangenomen kan worden als realiteit al was het maar omdat het voor eindigheden zorgt, en waar zouden eindigheden anders vandaan moeten komen?

Waarom een externe wereld aannemen als nooit is aangetoond dat materie daadwerkelijk bestaat? Een leuk concept, maar in de praktijk is er energie, velden, quantum. Wat is een externe wereld anders dan het buitensluiten van jezelf van de realiteit die jij echt bent?

Je kunt geen grens aangeven tussen waar jij eindigt en de wereld begint. Creëer je toch een grens, dan is dit een kunstmatige, bestaande uit gedachtemateriaal. En wat is een eindigheid? Is dat niet de onderlinge afhankelijkheid? De vergankelijkheid der dingen? Natuurlijke patronen..

Onder welke voorwaarden zou jij willen aannemen dat een externe wereld werkelijk bestaat? Dat zou volgens mij alleen maar zijn als die vermeende externe wereld bepaalde eigenschappen verleent aan de wereld die op geen enkele andere manier te verkrijgen zijn.

Er is geen reden om de externe wereld aan te nemen los van mij. Alles wijst er op dat ik onderdeel ben van de wereld en niet los besta van de wereld (neem bv ademhaling).

Stel dat alles schijn zou zijn, waarom zou er dan de schijn van eindigheid zijn? De schijn zelf zou eeuwig en altijd zijn, anders was er (soms) toch een externe wereld. En hoe zou in een eeuwige schijn ooit het idee van eindigheid kunnen komen als dat niet een eigenschap van de schijn is. Ik constateer eindigheden en moet dan concluderen dat er een externe wereld is.

De schijn van eindigheid is er, omdat we oneidigheid niet goed begrijpen. We zien eindigheid als iets dat in relatie staat tot tijd en ruimte. De schijn zit em er in, dat onder de eindigheid, dus onder de schijn van tijd en ruimte, daadwerkelijk de oneidige ruimte bestaat. Die ruimte zijn we werkelijk. Op het moment dat jij eindigheden schaapt - grenzen tussen jou en de wereld - ontstaat er een externe wereld. Schaap jij die grenzen niet, dan is er ook geen reden om een externe of interne wereld als ultieme realiteit aan te nemen.
Tuurlijk zijn ze er beide, de externe en interne wereld. Maar onder beide fenomenen schuilt iets, dat de grond voor beide is. De ruimte waarin alles kan ontstaan. Leeg van zichzelf en juist daardoor vervult van alles.

Kun je me hierin volgen, of zie je ergens een zwakke plek in de redenering?

Ik kan je zeker volgen. Ik denk dus alleen dat je zwakke plek er in zit, dat je grenzen wil plaatsen daar waar die wellicht niet nodig zijn.. maar dat is slechts mijn visie

[neus]

Misschien dat het voor sommige mensen goed is als ze de grenzen als zodanig virtueel beschouwen dat ze de grenzen kunnen verleggen. Om daarmee minder te hoeven lijden.

Een grenzeloos bestaan, als in 'alles moet maar kunnen' heeft niet mijn persoonlijke voorkeur.

Ik denk zeker dat de oergrond voor het bestaan zonder tijd en ruimte is, en dat het ons kenvermogen is dat ons de wereld geeft. Ik denk dan echter wel dat de 'reis' een zodanige logica kent dat het altijd een heen- en terugreis is (naar de oergrond) en dat dit echt als realiteit kan gelden.