Trauma
Geplaatst: 23 okt 2022, 23:44
Ik loop hier even vooruit op een verhaal dat ik wil gaan vertellen, als jullie het goed vinden, en wens van tevoren even "de meningen" peilen.
Het toegeven van/aan "Een Trauma", is heel normaal.
De H.H. Psychologen smullen ervan, want er valt weer een boek uit te geven, een these te bewijzen, of een vermoeden te vergulden.
Een trauma -of liever: traumatisering- krijg je niet zomaar, daar komt heel wat bij kijken.
Buiten dat het je wordt aangepraat, rijst de vraag: "Hoe raak je er van af?"
Of liever: "Raak je er wel van af?"
Kon het voorkomen worden door assertief te zijn?
(Wat weerhield de assertiviteit?)
Heeft het nut een schuldige aan te wijzen? (Die vervolgens met een trauma komt te zitten)
Of is het beter trauma's "binnen-te-vetten" en ze nooit uit te spreken?
Iedereen heeft trauma's, want het is volledig normaal dat, vooral tijdens de vormende jaren, men tegengewerkt wordt in wat men wil.
Dat schept intelligentie: "Oh? Niet zo? Dan maar zo!"
Mijn observatie is dat het tegenwoordig modern is het eigen leven bloot te geven en anderen te laten oordelen/beslissen over het eigen welzijn.
De "traumatisant" desgevolg gelukzalig achterover kan gaan liggen, terwijl "deskundigen" bezig gaan met de onderliggende problematiek.
Lekker makkelijk.
Lui ook.
Narcistisch zelfs: het ligt immers nooit aan de persoon zelf, maar altijd aan de omstandigheden waarin die zich bevond.
Er wordt nog net geen vivisectie gepleegd, zodat de vergelijking met muizen in een laboratorium mank gaat.
::
Ik ben van mening dat het niet eerlijk is "eigen traumas" op de omgeving af te wentelen.
Was dan/toen ook zo ad rem de situatie te benoemen, en stel het niet jaren uit.
Want dat slaat helemaal nergens op.
Een "hot potato" jongleer je tot die genoeg is afgekoeld, en dan opeens toch eetbaar blijkt.
::
Het doet mij leiden tot de conclusie dat intelligente mensen nooit last hebben van traumata, omdat ze die eenvoudigweg weg weten te rationaliseren.
Maar wat nu als een -zelfbenoemd- intelligent mens, een ander mens de schuld geeft van een opgelopen trauma?
Wat schort hier dan?
Gezond verstand?
Het toegeven van/aan "Een Trauma", is heel normaal.
De H.H. Psychologen smullen ervan, want er valt weer een boek uit te geven, een these te bewijzen, of een vermoeden te vergulden.
Een trauma -of liever: traumatisering- krijg je niet zomaar, daar komt heel wat bij kijken.
Buiten dat het je wordt aangepraat, rijst de vraag: "Hoe raak je er van af?"
Of liever: "Raak je er wel van af?"
Kon het voorkomen worden door assertief te zijn?
(Wat weerhield de assertiviteit?)
Heeft het nut een schuldige aan te wijzen? (Die vervolgens met een trauma komt te zitten)
Of is het beter trauma's "binnen-te-vetten" en ze nooit uit te spreken?
Iedereen heeft trauma's, want het is volledig normaal dat, vooral tijdens de vormende jaren, men tegengewerkt wordt in wat men wil.
Dat schept intelligentie: "Oh? Niet zo? Dan maar zo!"
Mijn observatie is dat het tegenwoordig modern is het eigen leven bloot te geven en anderen te laten oordelen/beslissen over het eigen welzijn.
De "traumatisant" desgevolg gelukzalig achterover kan gaan liggen, terwijl "deskundigen" bezig gaan met de onderliggende problematiek.
Lekker makkelijk.
Lui ook.
Narcistisch zelfs: het ligt immers nooit aan de persoon zelf, maar altijd aan de omstandigheden waarin die zich bevond.
Er wordt nog net geen vivisectie gepleegd, zodat de vergelijking met muizen in een laboratorium mank gaat.
::
Ik ben van mening dat het niet eerlijk is "eigen traumas" op de omgeving af te wentelen.
Was dan/toen ook zo ad rem de situatie te benoemen, en stel het niet jaren uit.
Want dat slaat helemaal nergens op.
Een "hot potato" jongleer je tot die genoeg is afgekoeld, en dan opeens toch eetbaar blijkt.
::
Het doet mij leiden tot de conclusie dat intelligente mensen nooit last hebben van traumata, omdat ze die eenvoudigweg weg weten te rationaliseren.
Maar wat nu als een -zelfbenoemd- intelligent mens, een ander mens de schuld geeft van een opgelopen trauma?
Wat schort hier dan?
Gezond verstand?