Trauma

[arkhétupos]

Ik loop hier even vooruit op een verhaal dat ik wil gaan vertellen, als jullie het goed vinden, en wens van tevoren even "de meningen" peilen.

Het toegeven van/aan "Een Trauma", is heel normaal.
De H.H. Psychologen smullen ervan, want er valt weer een boek uit te geven, een these te bewijzen, of een vermoeden te vergulden.

Een trauma -of liever: traumatisering- krijg je niet zomaar, daar komt heel wat bij kijken.
Buiten dat het je wordt aangepraat, rijst de vraag: "Hoe raak je er van af?"
Of liever: "Raak je er wel van af?"
Kon het voorkomen worden door assertief te zijn?
(Wat weerhield de assertiviteit?)

Heeft het nut een schuldige aan te wijzen? (Die vervolgens met een trauma komt te zitten)
Of is het beter trauma's "binnen-te-vetten" en ze nooit uit te spreken?

Iedereen heeft trauma's, want het is volledig normaal dat, vooral tijdens de vormende jaren, men tegengewerkt wordt in wat men wil.

Dat schept intelligentie: "Oh? Niet zo? Dan maar zo!"

Mijn observatie is dat het tegenwoordig modern is het eigen leven bloot te geven en anderen te laten oordelen/beslissen over het eigen welzijn.
De "traumatisant" desgevolg gelukzalig achterover kan gaan liggen, terwijl "deskundigen" bezig gaan met de onderliggende problematiek.

Lekker makkelijk.
Lui ook.
Narcistisch zelfs: het ligt immers nooit aan de persoon zelf, maar altijd aan de omstandigheden waarin die zich bevond.

Er wordt nog net geen vivisectie gepleegd, zodat de vergelijking met muizen in een laboratorium mank gaat.

::

Ik ben van mening dat het niet eerlijk is "eigen traumas" op de omgeving af te wentelen.
Was dan/toen ook zo ad rem de situatie te benoemen, en stel het niet jaren uit.
Want dat slaat helemaal nergens op.

Een "hot potato" jongleer je tot die genoeg is afgekoeld, en dan opeens toch eetbaar blijkt.

::

Het doet mij leiden tot de conclusie dat intelligente mensen nooit last hebben van traumata, omdat ze die eenvoudigweg weg weten te rationaliseren.

Maar wat nu als een -zelfbenoemd- intelligent mens, een ander mens de schuld geeft van een opgelopen trauma?

Wat schort hier dan?

Gezond verstand?

[arkhétupos]

Ben ik de enige?

[arkhétupos]

Stel je voor: er is een gezin (A) dat een kind maakt (b)

A scheidt in Am en Af.

b komt terecht bij Am. (b = 7)

Am ontmoet F.

Am en F beginnen een relatie.

Die relatie gaat gepaard met "botsingen".

b is onderdeel/getuige van die "botsingen".

b verlaat het huis, op de geëigende leeftijd, om te studeren; Rechten, nota bene.

::

Jaren later ...

::

b ontmoet M en krijgt er twee kinderen mee: x en y. {x - y = 2}

x en y vinden al gauw opvang bij Am en F (inmiddels reeds G (G > 15) jaar getrouwd).

Opeens vind b dat F ongeschikt is, nu x >= 8 is.
Want b heeft een trauma opgelopen, ergens tussen A, Am en F.
(Welk trauma? Dat is geheim!)

b beweert dat F niet met y om kan gaan. (Ofschoon F drs. pedagogiek is)
b beweert dat F een wig drijft tussen b en M.

b vergeet gemakshalve hoe graag x en y bij Am en F willen zijn.
Tot huilen aan toe, als x en y weer bij b en M moeten zijn.
(Slechts "kadootjes" kan ze overreden)

Sindsdien heeft (de psycholoog van) b bepaald dat x en y niet meer bij F en Am mogen komen.

::

Begrijpt U het nog?

::

Ik heb alle filosofische stromingen erop losgelaten, en kan er slechts 1 vinden die het gedrag van b verklaren kan.

[arkhétupos]

Help

[tengeltje11]

Ik volg je niet.

Een trauma verwerken zit vaak in anders leren kijken naar waar het moeilijk zit.
Zelf kom je vast te zitten in je visie tegenover wat gebeurde en een toeschouwer(lees, bv therapeut), kan je een andere manier van kijken naar aanbieden die alles in een ander perspectief plaatst.

Zo zou het toch moeten zijn denk ik….

[arkhétupos]

Ik heb het hier over een aangepraat trauma, door de h.h. psychologen.

Traumata vallen niet op te lossen door een schuldige aan te wijzen.
Traumaverwerking is een individueel iets, met schuldigen en slachtoffers in balans.

[Bärbel]

Stel je voor: er is een gezin (A) dat een kind maakt (b)

A scheidt in Am en Af.

b komt terecht bij Am. (b = 7)

Am ontmoet F.

Am en F beginnen een relatie.

Die relatie gaat gepaard met "botsingen".

b is onderdeel/getuige van die "botsingen".

b verlaat het huis, op de geëigende leeftijd, om te studeren; Rechten, nota bene.

::

Jaren later ...

::

b ontmoet M en krijgt er twee kinderen mee: x en y. {x - y = 2}

x en y vinden al gauw opvang bij Am en F (inmiddels reeds G (G > 15) jaar getrouwd).

Opeens vind b dat F ongeschikt is, nu x >= 8 is.
Want b heeft een trauma opgelopen, ergens tussen A, Am en F.
(Welk trauma? Dat is geheim!)

b beweert dat F niet met y om kan gaan. (Ofschoon F drs. pedagogiek is)
b beweert dat F een wig drijft tussen b en M.

b vergeet gemakshalve hoe graag x en y bij Am en F willen zijn.
Tot huilen aan toe, als x en y weer bij b en M moeten zijn.
(Slechts "kadootjes" kan ze overreden)

Sindsdien heeft (de psycholoog van) b bepaald dat x en y niet meer bij F en Am mogen komen.

::

Begrijpt U het nog?

::

Ik heb alle filosofische stromingen erop losgelaten, en kan er slechts 1 vinden die het gedrag van b verklaren kan.

Het lijkt wel of b jaloers is.

[Bärbel]

Ik heb het hier over een aangepraat trauma, door de h.h. psychologen.

Traumata vallen niet op te lossen door een schuldige aan te wijzen.
Traumaverwerking is een individueel iets, met schuldigen en slachtoffers in balans.

Dat is volgens mij wat Tengeltje eigenlijk bedoelt:

Een trauma verwerken zit vaak in anders leren kijken naar waar het moeilijk zit.

[Bärbel]

Ik heb het hier over een aangepraat trauma, door de h.h. psychologen.

Traumata vallen niet op te lossen door een schuldige aan te wijzen.
Traumaverwerking is een individueel iets, met schuldigen en slachtoffers in balans.

Een integere therapeut helpt de individu die balans te vinden, denk ik. Niet door een wig te drijven tussen b en Am en Af, maar door de juiste vragen te stellen aan b zodat hij het zelf verwerken kan.

[arkhétupos]

Hangt ook van het trauma van de therapeut af, toch?
Met welke agenda werkt die?

Jaja, paranoia.
(Hé, dat rijmt!)

Hoe kan een therapeut toestaan dat de client (b) eerst wel oma en opa (Am en F) de kleinkinderen (x en y) laat opvangen, maar dat zodra deze schoolgaand zijn, de kinderopvang (bso) wordt ingeschakeld, oma en opa een verbod krijgen dezelfde kleinkinderen nog te zien.
(De route van school naar gymzaal is zelfs aangepast, zodat deze niet meer langs het huis van Am en F loopt)

::

"Da's kras", is zuinig gezegd.

Zonder, overigens, zelfs ook maar enige opgaaf van reden door client (b).

Wat is hier in vredesnaam aan de hand?

::

Ik ben benieuwd naar Uw reacties/interpretaties.