Hebzucht
Geplaatst: 21 sep 2018, 10:09
Hebzucht
Michael Sandel opent zijn boek over rechtvaardigheid met het voorbeeld van prijsstijgingen in rampgebieden. Het is niet dat voor de aanbieders van goederen hun moeite om aan de goederen te komen ineens veel groter is, of dat ze hun laatste voorraad verkopen, al kan dat wel meespelen. Het sentiment dat duidt op een gevoel van onrechtvaardigheid gaat over de hebzucht van verkopers om misbruik te maken van een situatie (ramp) om aan hulpbehoevenden ineens veel meer te vragen dan normaal voor goederen en diensten.
De verdedigers van de prijsstijgingen geloven in marktwerking. Inderdaad is de vraag naar hulpgoederen en diensten groter en zal de aanbieder keuzes moeten maken, en ook bij dienstverlening niet voor zijn eigen gezin en familie kunnen inzetten. Het maken van keuzes is gerationaliseerd door hogere bedragen te gaan rekenen.
Logisch in de geldeconomie is altijd al, dat als je het niet kunt betalen dat je dan afvalt, in principe zelfs kunt doodvallen. De vraag is niet of er hebzucht in de mensen zit, maar waarom we eigenlijk op een dergelijk systeem van geldeconomie vertrouwen dat hebzucht institutionaliseert. Het is duidelijk dat als de situatie rampzalig wordt deze geldeconomie haar inhumane kant extra laat zien.
Alle zaken gelijkblijvend, als er relatieve vrede en voorspoed is, dan kunnen de rauwe kantjes van de menselijke psyché, hebzucht bijvoorbeeld, prima in een systeem gedijen. De “vrijheid” is dan mogelijk, en niet al te negatief voor de samenleving. Zodra er echter stress in de situatie komt, humanitaire uitdagingen, dan moet je ook weer afscheid nemen van een dergelijk systeem van tolerantie en gedogen van menselijke zwakheden. Alleen tijdelijk.
Michael Sandel opent zijn boek over rechtvaardigheid met het voorbeeld van prijsstijgingen in rampgebieden. Het is niet dat voor de aanbieders van goederen hun moeite om aan de goederen te komen ineens veel groter is, of dat ze hun laatste voorraad verkopen, al kan dat wel meespelen. Het sentiment dat duidt op een gevoel van onrechtvaardigheid gaat over de hebzucht van verkopers om misbruik te maken van een situatie (ramp) om aan hulpbehoevenden ineens veel meer te vragen dan normaal voor goederen en diensten.
De verdedigers van de prijsstijgingen geloven in marktwerking. Inderdaad is de vraag naar hulpgoederen en diensten groter en zal de aanbieder keuzes moeten maken, en ook bij dienstverlening niet voor zijn eigen gezin en familie kunnen inzetten. Het maken van keuzes is gerationaliseerd door hogere bedragen te gaan rekenen.
Logisch in de geldeconomie is altijd al, dat als je het niet kunt betalen dat je dan afvalt, in principe zelfs kunt doodvallen. De vraag is niet of er hebzucht in de mensen zit, maar waarom we eigenlijk op een dergelijk systeem van geldeconomie vertrouwen dat hebzucht institutionaliseert. Het is duidelijk dat als de situatie rampzalig wordt deze geldeconomie haar inhumane kant extra laat zien.
Alle zaken gelijkblijvend, als er relatieve vrede en voorspoed is, dan kunnen de rauwe kantjes van de menselijke psyché, hebzucht bijvoorbeeld, prima in een systeem gedijen. De “vrijheid” is dan mogelijk, en niet al te negatief voor de samenleving. Zodra er echter stress in de situatie komt, humanitaire uitdagingen, dan moet je ook weer afscheid nemen van een dergelijk systeem van tolerantie en gedogen van menselijke zwakheden. Alleen tijdelijk.