Hoe zit het trouwens met de belangstelling van een ander voor jou?
Geplaatst: 25 feb 2018, 21:32
Hoe zit het trouwens met de belangstelling van een ander voor jou?
Inleiding.
Er komen jaarlijks veel nieuwe woorden en begrippen bij en er raken tegelijkertijd er veel in onbruik.
Belangstelling hebben voor een ander, is een begrip waarvan ik vermoed dat het steeds verder op de achtergrond zal raken.
Natuurlijk is het zo, dat er nogal wat mensen zijn die wel belangstelling hebben voor een ander, gelukkig maar.
In mijn beleving is het echter een minderheidsgroep.
Het valt op dat het materialisme, egoïsme en de interesseloosheid zo toeneemt.
Ik heb er over nagedacht en kom tot onderstaand bericht.
Nadenkend over belangstelling voor elkaar.
Een voorbeeld.
Iemand heeft plotseling, zonder dat er een directe aanleiding voor is, belangstelling in mijn doen en laten.
Mijn eerste reactie:
Verbazing!
Daarna:
Waarom die belangstelling?
Vervolgens:
Wat wil hij of zij van mij?
Onmiddellijk wacht ik op het tweede verhaal waaruit de “werkelijke belangstelling” moet gaan blijken.
Als, na het binnenkomertje, het tweede verhaal uitblijft, dan ben ik echt verbaasd.
Is er dan toch nog echte belangstelling voor de ander?
Ik blijf me echter afvragen, waarom al die belangstelling?
Even denk ik nog, zijn er dan nog mensen die echt geïnteresseerd zijn in elkaar. Maar al snel kom ik tot mijn positieven en denk, nee, het kan niet waar zijn.
Vroeger misschien nog wel, maar tegenwoordig niet meer, we zijn alleen maar, maar dan ook alleen maar, met onszelf bezig, enkele uitzonderingen daar gelaten.
We zijn zo druk met onze eigen zaken bezig dat we geen oog meer hebben voor mensen om ons heen.
Er zullen talloze mensen zijn die zich in het bovenstaande niet herkennen, dat kan, en ik geloof deze mensen ook.
Natuurlijk heb ik de grootste bewondering en waardering voor mantelzorgers, vrijwilligers en voor mensen, en die zullen er zeker zijn, die wel oprechte belangstelling hebben voor het wel en wee van de medemens.
Eigenbelang.
De vraag is echter, is het interesse uit belangstelling of is het eigenbelang?
Dat verschil moet je goed maken.
Als een ander plotseling niet verwachte belangstelling toont, gaat er dikwijls eigenbelang achter schuil.
Het is veelal, in onze omgangswereld, al net zo als in de zakenwereld, met dit verschil, dat in de zakenwereld bijna alles draait om eigenbelang.
Tegelijkertijd kan gezegd worden dat er in de zakenwereld, ondanks eigenbelang, ook steeds meer wordt gekeken naar goede doelen en dat is maar goed ook.
Echter in onze omgangswereld is m.i. persoonlijke belangstelling te veel overgegaan in eigenbelang.
Ik denk wel eens, mens kijk toch eens om je heen en bemoei je, heel even per dag, met je medemens en doe wat waar het kan, zonder eigenbelang. Dan zou de wereld er heel anders uit gaan zien.
Als ik echter diep in mijn hart kijk zie ik bij mezelf dat lang niet alles feilloos gaat, maar we doen ons best.
Een ontdekking is, dat meestal iets geven meer een gevoel van voldoening geeft dan iets krijgen.
Belangstelling in tegenstelling tot eigenbelang.
Aandacht voor, en luisteren naar elkaar is er dikwijls niet meer, alleen bij eigenbelang is er een ogenschijnlijk aandachtig en luisterend oor.
In mijn beleving zijn we veelal verstrikt geraakt in ikke, ikke, ikke….
Interesseloosheid, egoïsme, hebzucht, jaloezie en in sommige gevallen graaien, lijkt, steeds meer, het motto van deze tijd te worden.
We zijn, nogmaals de goede niet te na gesproken, in een relatief korte tijd verworden tot een armere, teveel op onszelf gerichte, maatschappij.
Verzachtend voor ons is, dat we door diezelfde maatschappij constant uit de comfort zone worden gehaald en gehouden en tegelijkertijd ook druk worden gemaakt waardoor de aandacht voor de ander regelmatig naar de achtergrond wordt verdrongen.
Zomaar wat voorbeelden zoals het zou moeten zijn (ik weet dat het idealistisch klink, maar al was het maar een vleugje van het onderstaande).
Iemand staat met een auto langs de weg en geeft aan hulp nodig te hebben.
Enkele voorbij rijdende automobilisten stoppen en bieden hulp.
Je maakt een foutje in het verkeer, en het loopt goed af. Automobilisten doen er niet vervelend over.
Je bent oud en treuzelt aan de kassa of pinautomaat. Mensen wachten begripvol.
Een oudere mevrouw sjouwt met haar boodschappen, een jongere schiet haar te hulp.
Nogmaals dit alles klink misschien enigszins naïef maar dat is het zeker niet.
Het functioneren in de maatschappij.
We hebben veelal de nodige beschaving aangeleerd gekregen en daardoor gaan we, over het algemeen, vriendelijk, charmant en meegaand met elkaar om.
Dat zijn dan meestal korte inspanningsmomenten, de moeite is dan veelal niet zo groot.
Als het echter om een langere tijd gaat, om iemand van dienst zijn, dan is het maar de vraag of we onze vriendelijkheid, charme en meegaandheid overeind kunnen houden.
De organisatie van de maatschappij.
Door organiseren, op wat voor gebied dan ook, in bestuursorganen van hoog tot laag, zijn er leefregels ontstaan waar iedereen zich aan moet houden.
Val je buiten deze regels, dan hebben we in wetten vastgelegd dat er passende maatregelen worden genomen.
Zo is alles kunstmatig georganiseerd, iedereen is ingefluisterd, waardoor het lijkt of alles vanzelf gaat.
Haal echter het toezicht in de maatschappij weg dan is de kans op chaos onherroepelijk groot.
Zo krijgt b.v. de totale dienstverlening, op het oog, een sociaal tintje.
Niets is echter minder waar, uiteindelijk betalen we, hoe dan ook, voor deze diensten.
Wat overblijft, en dat is niet te organiseren, is het gedrag en de houding van mensen zelf.
Voorbeelden te over hoe het niet moet, kijk maar om je heen, en zie hoe o.a. de verruwing
in onze maatschappij toeneemt.
George Wilbrink
februari 2018
Inleiding.
Er komen jaarlijks veel nieuwe woorden en begrippen bij en er raken tegelijkertijd er veel in onbruik.
Belangstelling hebben voor een ander, is een begrip waarvan ik vermoed dat het steeds verder op de achtergrond zal raken.
Natuurlijk is het zo, dat er nogal wat mensen zijn die wel belangstelling hebben voor een ander, gelukkig maar.
In mijn beleving is het echter een minderheidsgroep.
Het valt op dat het materialisme, egoïsme en de interesseloosheid zo toeneemt.
Ik heb er over nagedacht en kom tot onderstaand bericht.
Nadenkend over belangstelling voor elkaar.
Een voorbeeld.
Iemand heeft plotseling, zonder dat er een directe aanleiding voor is, belangstelling in mijn doen en laten.
Mijn eerste reactie:
Verbazing!
Daarna:
Waarom die belangstelling?
Vervolgens:
Wat wil hij of zij van mij?
Onmiddellijk wacht ik op het tweede verhaal waaruit de “werkelijke belangstelling” moet gaan blijken.
Als, na het binnenkomertje, het tweede verhaal uitblijft, dan ben ik echt verbaasd.
Is er dan toch nog echte belangstelling voor de ander?
Ik blijf me echter afvragen, waarom al die belangstelling?
Even denk ik nog, zijn er dan nog mensen die echt geïnteresseerd zijn in elkaar. Maar al snel kom ik tot mijn positieven en denk, nee, het kan niet waar zijn.
Vroeger misschien nog wel, maar tegenwoordig niet meer, we zijn alleen maar, maar dan ook alleen maar, met onszelf bezig, enkele uitzonderingen daar gelaten.
We zijn zo druk met onze eigen zaken bezig dat we geen oog meer hebben voor mensen om ons heen.
Er zullen talloze mensen zijn die zich in het bovenstaande niet herkennen, dat kan, en ik geloof deze mensen ook.
Natuurlijk heb ik de grootste bewondering en waardering voor mantelzorgers, vrijwilligers en voor mensen, en die zullen er zeker zijn, die wel oprechte belangstelling hebben voor het wel en wee van de medemens.
Eigenbelang.
De vraag is echter, is het interesse uit belangstelling of is het eigenbelang?
Dat verschil moet je goed maken.
Als een ander plotseling niet verwachte belangstelling toont, gaat er dikwijls eigenbelang achter schuil.
Het is veelal, in onze omgangswereld, al net zo als in de zakenwereld, met dit verschil, dat in de zakenwereld bijna alles draait om eigenbelang.
Tegelijkertijd kan gezegd worden dat er in de zakenwereld, ondanks eigenbelang, ook steeds meer wordt gekeken naar goede doelen en dat is maar goed ook.
Echter in onze omgangswereld is m.i. persoonlijke belangstelling te veel overgegaan in eigenbelang.
Ik denk wel eens, mens kijk toch eens om je heen en bemoei je, heel even per dag, met je medemens en doe wat waar het kan, zonder eigenbelang. Dan zou de wereld er heel anders uit gaan zien.
Als ik echter diep in mijn hart kijk zie ik bij mezelf dat lang niet alles feilloos gaat, maar we doen ons best.
Een ontdekking is, dat meestal iets geven meer een gevoel van voldoening geeft dan iets krijgen.
Belangstelling in tegenstelling tot eigenbelang.
Aandacht voor, en luisteren naar elkaar is er dikwijls niet meer, alleen bij eigenbelang is er een ogenschijnlijk aandachtig en luisterend oor.
In mijn beleving zijn we veelal verstrikt geraakt in ikke, ikke, ikke….
Interesseloosheid, egoïsme, hebzucht, jaloezie en in sommige gevallen graaien, lijkt, steeds meer, het motto van deze tijd te worden.
We zijn, nogmaals de goede niet te na gesproken, in een relatief korte tijd verworden tot een armere, teveel op onszelf gerichte, maatschappij.
Verzachtend voor ons is, dat we door diezelfde maatschappij constant uit de comfort zone worden gehaald en gehouden en tegelijkertijd ook druk worden gemaakt waardoor de aandacht voor de ander regelmatig naar de achtergrond wordt verdrongen.
Zomaar wat voorbeelden zoals het zou moeten zijn (ik weet dat het idealistisch klink, maar al was het maar een vleugje van het onderstaande).
Iemand staat met een auto langs de weg en geeft aan hulp nodig te hebben.
Enkele voorbij rijdende automobilisten stoppen en bieden hulp.
Je maakt een foutje in het verkeer, en het loopt goed af. Automobilisten doen er niet vervelend over.
Je bent oud en treuzelt aan de kassa of pinautomaat. Mensen wachten begripvol.
Een oudere mevrouw sjouwt met haar boodschappen, een jongere schiet haar te hulp.
Nogmaals dit alles klink misschien enigszins naïef maar dat is het zeker niet.
Het functioneren in de maatschappij.
We hebben veelal de nodige beschaving aangeleerd gekregen en daardoor gaan we, over het algemeen, vriendelijk, charmant en meegaand met elkaar om.
Dat zijn dan meestal korte inspanningsmomenten, de moeite is dan veelal niet zo groot.
Als het echter om een langere tijd gaat, om iemand van dienst zijn, dan is het maar de vraag of we onze vriendelijkheid, charme en meegaandheid overeind kunnen houden.
De organisatie van de maatschappij.
Door organiseren, op wat voor gebied dan ook, in bestuursorganen van hoog tot laag, zijn er leefregels ontstaan waar iedereen zich aan moet houden.
Val je buiten deze regels, dan hebben we in wetten vastgelegd dat er passende maatregelen worden genomen.
Zo is alles kunstmatig georganiseerd, iedereen is ingefluisterd, waardoor het lijkt of alles vanzelf gaat.
Haal echter het toezicht in de maatschappij weg dan is de kans op chaos onherroepelijk groot.
Zo krijgt b.v. de totale dienstverlening, op het oog, een sociaal tintje.
Niets is echter minder waar, uiteindelijk betalen we, hoe dan ook, voor deze diensten.
Wat overblijft, en dat is niet te organiseren, is het gedrag en de houding van mensen zelf.
Voorbeelden te over hoe het niet moet, kijk maar om je heen, en zie hoe o.a. de verruwing
in onze maatschappij toeneemt.
George Wilbrink
februari 2018