Filosofieforum.nl

Gegund worden

Ik ben godsvrezend in het opzicht dat ik beducht ben op wat men gegund wordt en wat niet *in relatie tot anderen*.

Ik weet dat als anderen hun zakken vullen op slinkse wijze, het gegund is om een hoge mate van comfort te beleven voor hen die juist netjes blijven. Dat is symmetrische rechtvaardigheid. Paradoxaal zal juist de verontwaardiging ruimte geven de eigen luxe positie weer aantasten.

Ik kan me voorstellen dat niemand dat zo direct begrijpt. Maar laat me dan zeggen dat de morele mens slechts gegund is waar deze tolerant is naar ongelijkheid, en dat mag als een soort mystiek uitgangspunt gelden, totdat men de logica geijkt heeft met persoonlijke ervaringen.

Mogelijk is het zo, met de golfbewegingen, dat de tolerantie af- en toeneemt, en daarmee laagconjunctuur en hoogconjunctuur. We kunnen gewoonweg niet, deterministisch onmogelijk, een hoge tolerantie constant aanhouden. De wereldgebeurtenissen kunnen zodanig voorspeld worden dat ze dan weer de tolerantie onder druk zetten, dan weer de tolerantie stimuleren. Mogelijk bestaan karakters van mensen in een vaste mate van tolerantie en zien we dus de machtswisselingen en opkomst en ondergang van populisten (meestal tegen tolerantie) en opkomst en ondergang van erudieten (meestal voor de tolerantie).

Dat algemeen van ambitie gezegd kan worden dat het niets meer is dan hoogconjunctuur willen, wil nog niet zeggen dat het streven van mensen op hoogconjunctuur gericht is.

Ik ben godsvrezend in het opzicht dat ik beducht ben op wat men gegund wordt en wat niet *in relatie tot anderen*.

Als dit met god te maken heeft dan zou ik dit genade noemen.
Iets waar je geen invloed op hebt om dat je anderen erkent als anderen.
En dan god als de ultieme Andere.
Dan vat je dat samen in een Subject waar je van afhankelijk bent in eén persoon. Dat kan een projectie zijn of een manier van uitdrukken om 'de ander' filosofisch algemeen te maken.

In de onpersoonlijke opvatting van het Lot. Bij de grieken iets wat nog boven de goden staat (wel met een paar rare heksen en zo).
Is het zo dat het wel een beetje lijkt op genade, maar beter uitgedrukt kan worden in 'Toeval'. Met een hoofdletter omdat het zo van belang is.

Een rationele definitie van genade is dan: Dát wat je toevalt.
Een mooi werkwoord omdat het toeval er in verwerkt is, en toch nog een persoonlijk tintje blijft houden.

Het is aan dichters om beide kanten te weven (net als die heksen gedrieën doen: weven aan het lot) in iets wat alles recht doet.

De "three fates" zie ik regelmatig in de vorm van drie vluchtelingenmeisjes in de bus, weet ook niet waar de associatie vandaan komt.

Ze zijn ook verdeeld in verleden-heden-toekomst en ze toveren mooie verschijningen waar ik me dan op zou kunnen richten, maar ik heb aandacht voor hen, in hun door mij geprojecteerde rol.

Dat wat me toevalt heeft dus echt wel te maken met tolerant zijn. Als je heel erg tolerant bent naar God (waar je alles van mag verwachten) dan gunt God je wat. Maar tolerant kunnen zijn is dus misschien geen keuze, maar toevallige dispositie, en ik merk dat met de ouderdom mijn tolerantie afneemt.

OK .. De voorwaarde van ontvankelijkheid?

Ja zo zou je het ook kunnen zien, openheid, maar dat dan ook willen he.

Lullig uitgedrukt is de ultieme geloofsdaad: Alles geven en hopen op beloning.

Economisch gezien ken ik dat ook in geloofskringen in de trant van:
Zoveel mogelijk (modern uitgedrukt) netwerken, dan heb je de grootste kans tussen alle nieten de loterij te winnen.

Dat lijkt dan weer op maximaliseren van de chaos en dan overeind blijven, dat is pas meritocratisch verantwoord.

Het geloof is trouwens heel rationeel, het werkt echt met meer tolerantie meer hoogconjunctuur voor jezelf.

Dat deel ik.
Dat rationele van het geloof.

(Ondertussen sta ik wel op afbreken na een 'zware dag'.
Ik blijf alleen nog even op vanwege jouw mitraillering)

Ik drink mijn thee op en ga dan pitten, mijn hoofd is helemaal duf...en dat er dan nog van die scherpe dingen uitkomen is wel wonderlijk.