Filosofieforum.nl

We ontsnappen op vele momenten van de dag rakelings aan leed. Zo vaak zelfs dat als je er over nadenkt je angstig zou kunnen worden, al die mogelijkheden...Het idee is dat het leed vele malen groter of frequenter kan zijn dan het vaak is.

Nu ben ik ook niet iemand die de wereld dan de beste van alle werelden vindt, omdat het leed zo vaak uitblijft, want het leed is er nog vaak genoeg. Maar de psychologische houding tegenover het zo vaak ontlopen, rakelings, zou toch wel iets van dankbaarheid kunnen zijn.

Binnen religies is het gewoon te danken voor het eten, de dag, en ergens zit hierin het besef dat het anders had kunnen zijn die dag, dat eten. Het ontgaat me dat het besef niet automatisch ontstaat. Steeds vaker zal men onbewust blijven van de zegen of genade waarin men leeft, als er vrede en voorspoed is. Vrede en voorspoed dwingt ook niet af dat verschillen in karakter duidelijk worden, en consequenties hebben. We zouden het karakter van heulen met de vijand kunnen hebben zonder dat iemand dat merkt of ons daarvoor anders behandelt, omdat die karaktertrek gewoonweg niet naar voren komt tijden vrede.

Wat we dus zien is uitblijven van dankbarheid en uitblijven van consequenties van moreel karakter.

Net als bij medelijden voor zwakkeren en hulp aan zwakkeren, zodat deze in staat blijven tot voortplanten, zodat de bevolking in het algemeen degenereert, en waarbij techniek hiervoor compenseert, zal bij uitblijven van consequenties voor verschillend moreel karakter een normvervaging optreden die gecompenseerd moet worden. De compensatie bij normvervaging, om toch een stabiele samenleving te houden, zit in de controlemechanismen die nu dan samen met de techniek ontstaan.

Wij ontsnappen rakelings aan allerlei consequenties van onze manier van leven, doordat technische middelen van controle voor ons werken.
Pessimisten zien in die middelen van controle een verlies aan vrijheid, optimisten zien in die middelen van controle een redding. De waarheid in het midden is dat we niet langer zonder de middelen van controle kunnen. Ze hebben voordelen en nadelen.

Ik denk dat dankbaarheid ten aanzien van juist die controlemiddelen gepast zou zijn, maar dat nu juist in de normvervaging verloren gaat.

Normvervaging loopt parallel op met roep om vrijheid. Wie dat niet ziet, beseft niet dat het hebben van normen berust op innerlijk plichtsgevoel, en plichten hebben dan gezien gaat worden als gebrek aan vrijheid.

Men werkt dus eigenlijk aan het opheffen van innerlijk plichtsgevoel, en hoe bevrijdend dat ook kan zijn, het lijkt me niet goed. Er is sprake van plichtsgevoel uit dankbaarheid, en met het verdwijnen van dankbaarheid verdwijnt de zin voor leven. Dat straft zich natuurlijk af, maar bijkomstig is dat de waarde van vrede en voorspoed niet meer gezien wordt, en logisch is dan dat conflicten niet meer opgelost worden, die wil is er niet meer, maar leiden tot escalatie. Dat kunnen we niet meer ontlopen dan.

Realiteitslessen, zoals ziek worden, een ongeluk krijgen, kapitaal verliezen, rampen meemaken, maken ons te laat weer de waarde inzien van wat we hadden, en aan die realiteitslessen wordt dan ook oorlog toegevoegd. Er zijn natuurlijk wel mensen die door hun ervaringen met de realiteit de waarde wel inzien, en dankbaarheid hebben voor het (verder) uitblijven van bepaalde soorten leed, maar met lede ogen moeten zij aanzien dat toch ook weer oorlog de realiteit wordt.

Afdwingen van dankbaarheid is niet mogelijk in voorspoed, de waarde van dingen is dan niet duidelijk. Dat is de harde waarheid die aangeeft waarom oorlogen blijven voorkomen.

Dankbare mensen beginnen geen oorlog. Het is dan niet per se zo dat ondankbare mensen dan wel oorlog beginnen, maar de banaliteit is dat onwetende mensen oorlog beginnen.

De noodzaak tot weten voel ik wel, maar het is dubbel. Ik weet dat ik een relatieve vrijheid heb om links of rechts te gaan als ik onwetend ben of links of recht beter is. Als ik zou weten dat links of rechts beter is, dan zou ik geen vrijheid meer hebben in de keuze voor links of rechts. Het lijkt er dan op dat ik moet willen totaal onvrij te zijn, want dat betekent dat ik weet wat te doen.
Ik ben dankbaar voor mijn onwetendheid, maar dan weet ik dat ik dus ook fouten maak, en met mij vele anderen, en we lopen het leed vaak rakelings mis, maar onvermijdelijk hebben die fouten consequenties.

Leuk stukje Leon. Ik merk dat ons gesprek van donderdag van invloed is geweest. Er gaat blijkbaar meer goed dan slecht, daarom vind ik jouw eerste alinea te pessimistisch.
Dankbaarheid is een deugd. Er is mij wel eens gevraagd naar wie ben je dankbaar, wie dank je bijvoorbeeld voor je talenten of dat het goed met je gaat. Ik antwoordde: "Naar het leven zelf". Zoiets van gewoonweg dankbaar zijn -dat gevoel, dat begrip, niets meer of minder. Door een of meer maal daags en pas op de plaats te maken, besef je wat je hebt. Er is dan een soort van tevredenheid en van dat begrip uit, dankbaarheid - een bewustwording. Vanuit dankbaarheid kan inderdaad een 'plichtgevoel' ontstaan in de trant van iets onbaatzuchtig terug te doen daar waar nodig.
Om de waarde van de dingen te beseffen en doorvoelen is een rustpunt nodig, niet zomaar ten alle tijden mee dobberen op de rivier. Meditatie zou uitkomst kunnen bieden.
Met jouw laatste alinea ben ik het niet helemaal eens. Want als je weet dat bijv. drugs niet de juiste keuze zou zijn en je hebt de keuze om ze te laten staan, maar er toch voor kiest om ze te gebruiken, dan heb je toch een vrijheid...

Jouw stukje kan mensen zichzelf weer laten beseffen en op weg helpen. Daar kan de lezer jou dankbaar voor zijn. Daarom had jouw stukje beter dankbaarheid kunnen heetten dan rakelings - te snel geschreven?

Dank voor jouw reactie. Ik begon met de titel, en toen pas kwam het verhaal, heb later niet meer gekeken of het beter anders kon.

Dankbaarheid is niet het enige thema. Normvervaging, of eigenlijk de keerzijde van vrede en vrijheid is een ander thema, de onmogelijkheid van dankbaarheid eigenlijk. En hoe ik dat afgestraft zie worden, Maar mogelijk dat jij de wereld (de anderen) nog ziet veranderen.

Leuk stukje inderdaad. Waarbij ik aanteken dat 'stukje' wel een misselijke karakteristiek is. Gezien de emotionele lading.

Ik zoek de verdediging vooral in religie en literatuur of kunsten in het algemeen.

En vooral in mensen (als je toch al aan mensen overgeleverd bent, bij gebrek aan goden), die middelaars kunnen zijn. Zoals ík dat noem.

...

Middelaars zijn belangrijk omdat ze je tegen twee dingen beschermen -:

Uitgeleverd zijn aan het sociale. En uitgeleverd te zijn aan je kleine eenzame bestaan.

Dit is echt een serieuze opvatting van mij. Waarmee ik niet klaar ben, maar voorlopig als een werkhypothese hanteer.
(met vallen en opstaan).

(Ik zou bijna zeggen met Nietzsche dat de beste exemplaren van de menselijke soort enig optimisme rechtvaardigen)

yopi schreef:
Middelaars zijn belangrijk omdat ze je tegen twee dingen beschermen -:

Uitgeleverd zijn aan het sociale. En uitgeleverd te zijn aan je kleine eenzame bestaan.

Ik ben een middelaar. Een sociaal maatschappelijk middelaar. Al jaren. Ik vind het fijn om te lezen en dat meen ik oprecht, dat jij middelaars belangrijk vindt. Eigenlijk ben jij ze dankbaar. Wel nu dat ben ik ook.

- Omdat ik belangrijk sociaal werk kan doen / waar men dankbaar voor is.
- Omdat het merendeels gewaardeerd wordt.

Deze reactie als tool voor jouw werkhypothese.
Heb je er iets aan?

yopi schreef:(Ik zou bijna zeggen met Nietzsche dat de beste exemplaren van de menselijke soort enig optimisme rechtvaardigen)

Afgaande dat het beste, het werkelijk beste is, ga ik met je mee (Nietzsche Yopi), alleen al omdat de toonzetting optimistisch is.

Holadieeeee

yopi schreef:Leuk stukje inderdaad. Waarbij ik aanteken dat 'stukje' wel een misselijke karakteristiek is. Gezien de emotionele lading.

Ik zoek de verdediging vooral in religie en literatuur of kunsten in het algemeen.

En vooral in mensen (als je toch al aan mensen overgeleverd bent, bij gebrek aan goden), die middelaars kunnen zijn. Zoals ík dat noem.

...

Middelaars zijn belangrijk omdat ze je tegen twee dingen beschermen -:

Uitgeleverd zijn aan het sociale. En uitgeleverd te zijn aan je kleine eenzame bestaan.

Dit is echt een serieuze opvatting van mij. Waarmee ik niet klaar ben, maar voorlopig als een werkhypothese hanteer.
(met vallen en opstaan).

Opbouwende kritiek hoop ik van Tino, in ieder geval dus het idee om achteraf een titel te verzinnen. Maar rakelings is zo'n mooi woord.

Ik had trouwens nog een gestaltswitch, normvervaging duidt op een algemene norm (was die er dan?) die zou zijn aangetast, de andere benadering is persoonlijke normen flexibel hanteren (vaag in plaats van strikt hanteren), dat geeft juist nog mogelijkheden tot eensgezindheid, dan niet eensgezinde normen, maar eensgezinde vaagheid.

Aanpassen aan het sociale als je de strikte autonomie wat vaag hanteert, het kleine eenzame leven doorbreken op vergelijkbare vage manier.

Had nooit gedacht dat vrede en voorspoed ook iets goeds kon opleveren (namelijk vaagheid waarin we eensgezind kunnen zijn)

HM


Rakelingse gedachten:

- "Forgive and forget" (vergeef en vergeet)
- "If somebody wrongs you, get even" (oog om oog, tand om tand) (?)

Ik weet een derde:
- "Live and learn" (Leef en leer)
Die derde kan misschien die eerste twee verbinden, zonder dat een samenkomst ervan tot een ontploffing cq hecatombe cq paradox hoeft te leiden. Hoe verkeerd bejegend men zich ook maar kan voelen.

Maar ja soms ontploft de wereld om je heen door je toedoen, soms ook niet en soms door het toedoen van een ander en soms ook niet.

Nou ja, "Live and learn", "Forgive and forget" en "No need to get even", dan maar.

Bepaald geen commando-gedachte, tenzij je begrijpt wat "to Live" of in gewoon Nederlands: Leven betekent. Het is namelijk hetzelfde als overleven.
Maar om mensen te kunnen overleven moet je paradoxaal genoeg blijkbaar over lijken gaan en geef je dus niks om leven. Waarom dan overleven?
Of is dood soms leven? (Oei wat een foute premisse, jij kunt er toch niets aan doen dat je voorouders sterven? Of wil je ze, tegen hun wil in, in leven houden soms? Gedenk ze maar, dan doe je al genoeg, wie kent er zijn bet-bet-overgrootouders nog? Behalve de adel.)

Ik weet het niet, ik heb geen idee, ik zit maar een beetje in het rond te denken, net zoals iedereen.

Nutteloos, ongeschoren en best wel irritant, inderdaad, soms.
Maar wat ik niet kan begrijpen: is dat iemand zijn leven, zich door het mijne zo zuur kan laten maken en het vervolgens nutteloos te noemen.
Dat klinkt bijna als een zelfvervullende profetie.

Is het zo "waardevol" dan, dat leven?
Hoe meer waardevol is iemands leven ten opzichte van een 's anders?
Zodat je erover weet te oordelen? Wie ben jij dan?

Wie oordeelt er dan? Wie laat zich mijn woorden bitter smaken? Dat kunnen alleen mijn daden toch?
(ah! Agressie, ik herken dat wel: dat is bedreiging met fysiek geweld. Dat heb ik jaren geleden al afgezworen als oplossing tot conflicten.)
Woordgevechten leveren meer op, en niemand lijdt eronder, toch?

Is het niet de oordeler zelf, die vanuit zijn eigen "sociale gedachte", zijn eigen leven zuur maakt? Of ben ik nou de verbitterde gek?
Sinds wanneer is "sociaal gewenst" het synoniem van "egoïsme" geworden, en waarom heeft niemand me erover ingelicht? Kijk ik niet genoeg TV soms?

Rakelings, inderdaad Leon, je hebt het goed verwoordt. Bijna hadden we elkaar ontmoet, maar gelukkig week iemand uit (in het stramien van je verhaal bedoel ik)
Gelukkig?
Laat mij m'n Oma eens vrij citeren: "Het wordt weer hoog tijd voor een treffen, dan weten we weer wat we aan elkaar hebben".

Mijn Oma heeft gelijk, want ze heeft de oorlog meegemaakt.
"Pfoten vom Tisch!", tegen de ingekwartierde Duitse soldaten. (Jongetjes van nauwelijks 20 jaar, ga je opeens wel parallen zien ...)

Maar ja, mijn Oma (die van mijn Moeder) was dan ook Übersociaal.
Rechts-extremisten zou je zo ook kunnen classificeren.

Ach en wee, als je toch geen tijd zou hebben om over zaken werkelijk na te kunnen denken, dan is de wereld inderdaad olem golem, en ieder die het met je oneens is neemt je in de maling.

De wereld is slecht?
https://www.youtube.com/watch?v=F7qFuMYRrTg (Nina Hagen: We shall overcome)

Er is geen noodzaak om in de god van god te geloven.
Dat wordt helaas nog wel eens vergeten, of niet geleerd, of op een of andere rare manier wel en niet uitgelegd.

Er is geen God, want God is alles.
God is niets, daarom is God.

Het spijt me zeer, maar simpeler kan ik het niet zeggen casu quo verklaren.

Geef me jou ideeën en gedachten en laat me ze afwegen aan de mijne.
Alsof we in een staat van vrijheid leven, en ik mag kiezen die van jouw te volgen en/of jij de mijne.

Maar zeg nooit, nooit, nooit, dat dat mijn ideeën zijn.

Daar waag ik me niet aan.
Daar verzet ik me tegen,
Uit eugenistische wil.

Ik wil dat, omdat ik het wil, waarom weet ik nu niet, achteraf kan ik misschien verklaringen verzinnen om de de geschiedenis te rijmen.

Of het tangentieel kan verklaren.

Als raaklijnen van gedachten.
Maar raaklijnen kunnen heel goed een heel eind parallel lopen, de tangens van twee verschillende cirkels kan hetzelfde zijn.

Mits de cirkels niet in meer, maar in gelijke mate veranderen, blijft de tangens gelijk.

Welke tangens zoek je?

de tangens is hard, de tangens is helder, geef mij maar vaagziendheid, maar ieder zo zijn meug...

vaagzienden die streven naar helderziendheid, waarom eigenlijk? Om dan het gelijk aan de kant te hebben, en de wet te kunnen lezen?

maar goed verandering hou je niet tegen.

misschien is het heel erg gezellig in helderheid, samen met alle vrienden, als vriendschap bestaat natuurlijk....

klint ook alweer anders als je helderziendheid nuchterziendheid gaat noemen...

Misschien is overleven gelijk aan 'er aan voorbij gaan'. Je kan je medemens dan laten leven -niet actief over lijken gaan. // Je begrijpt mij vast wel in dit taalspelletje.

Ik denk dat het leven in zijn totaliteit waardevol is. Zo bezien heeft niemands leven meer waarde dan een ander leven. En i.d.d wie bepaald voor een ander wat waardevol is...

Je oma had gelijk, een treffen, een conflict kan verhelderend zijn. Neem de horde en je zult er uiteindelijk (samen) sterker uitkomen. Telkens uitwijken of rakelings langs een horde lopen geeft geen of een trage ontwikkeling.

Van de zijkant waar ik tegenwoordig opereer:

Tino:

Ik ben een middelaar. Een sociaal maatschappelijk middelaar. Al jaren. Ik vind het fijn om te lezen en dat meen ik oprecht, dat jij middelaars belangrijk vindt. Eigenlijk ben jij ze dankbaar. Wel nu dat ben ik ook.

Of je dat ook bent weet ik niet. Maar ik ben ook sociaal-cultureel werker geweest. Ben jij dat nu ook?

In ieder geval: Bij middelaar denk ik niet per se aan mensen.
Maar in principe vind ik dat soort mensen inderdaad erg belangrijk.

Het is een vorm van terughoudendheid die Léon (hoop ik) ook aanspreekt.

Niet ingrijpen geeft ruimte zeg ik over jou hoofd in tegen Léon.

Ik ben ook Nieuwsgierig naar jullie contact met elkaar.

Kan dat?

Waarom zou jij alleen via pm's iets over je zelf vertellen?
Wat mij betreft is filosofie in mijn opvatting erg persoonlijk, en daarnaast als tweede: Niet vrijblijvend.

Hallo Yopi,

Nee, ik ben nu geen sociaal- cultureel werker, althans niet betaald.
Ik werk als vrijwilliger o.a. bij een sportvereniging. Ik heb mij gespecialiseerd in het speerwerpen en heb daar met twee atleten nationaal succes mee. Verder train ik een groep C-junioren als alg. atletiektrainer. Die laatste groep is een 'bak' vol pre-pubers van verschillend niveau wat sport en sociale achtergrond betreft. Differentiatie is het toverwoord. Aan het einde van de avond zeg ik wel eens gekscherend, ik ben weer lekker sociaal-maatschappelijk aan de slag geweest. Direct besef ik dan welke waarheid er in mijn uitspraak gelegen ligt.

Ik vind mijzelf sociaal en help anderen daar waar mogelijk. Goed luisteren, empathischvermogen, wijsheid zijn dan de toverwoorden.

Terughoudendheid... Ja dat is belangrijk. Ik koppel jouw begrip aan bescheidenheid. d.w.z. even wachten voordat je (ik) ga roeptoeteren.

Leon en ik kennen elkaar al zo.n jaar of vijftien denk ik. het begon allemaal in een filosofische nieuwsgroep van de O.U. Ik kon zijn stukjes en reacties wel waarderen. Ook had ik een link met kunst. Ik was wel nieuwsgierig naar de vleselijke persoon achter de digitale persoon. Van het een kwam het ander. En via een lezingen circuit: Studium generale TU Delft, museum bezoek en bezoek bij elkaar thuis is er een vriendschap ontstaan met soms korte en dan weer langere intermezzo's. Wel ik ben erg tevreden met onze vriendschap.

Leg eens uit waarom filosofie niet vrijblijvend is. Ik kan wel gaan gissen, maar dan dool ik wellicht.

Groet,

Tino

Dankjewel!

Leg eens uit waarom filosofie niet vrijblijvend is.

Als het niet zo is, dan zou je het moeten hopen.

Geen onpersoonlijke analyses in abstracto, zoals op de beurs.

Dus dat is de hoop-kant.

Maatschappelijk gezegd vind ik dat er indirect bewijs is omdat allerlei instanties en denkwijzen filosofie als gevaarlijk zien!

Niet manipuleerbaar zeg maar.

Het krachtigste argument is alledaags:
Elk nadenken verandert je leven.
Vooral als het met zelfreflectie gepaard gaat.
Als die zelfreflectie ook nog gepaard gaat met een traditioneel gedachtegoed die in je leven van buiten komt.

En dan niet van het soort : 'Greed is good'.

Ik kan me van vroeger herinneren dat als mensen naar de sociale academie gingen ze gewaarschuwd werden dat dat hun leven wel es zou kunnen veranderen.
Het zelfde geldt voor psycho-therapie opleidingen.

Is het zo genoeg? Of heb je behoefte aan meer diepzinnigheid.

Wat ik begrijp is dat je best lekker bezig bent.
En dat gun ik je van harte.

Het bootje van het leven heeft mij allerlei periodes gegunt.

...

Stom dat dat bootje gestrand is en ik me bezig moet houden met reflectie die wel vrijblijvend is!

Ik hoop dat mijn gevoelens dat bij kunnen benen.
Dat is nog onzeker. (Wat ik daar van moet denken)

yopi schreef:
Maatschappelijk gezegd vind ik dat er indirect bewijs is omdat allerlei instanties en denkwijzen filosofie als gevaarlijk zien!

Niet manipuleerbaar zeg maar.

Ik na mij daar wel iets bij voorstellen. De stroming van het transhumanisme bijvoorbeeld, of een gesloten filosofie - de Ethica van Spinoza bijvoorbeeld (geen speld tussen te krijgen), of een bij herhaling indoctrinerende filosofie (sekte).

Een filosofie 'moet' falsifieerbaar zijn (Popper).

Verder vind ik vrijdenken wel fijn - zomaar je gedachten laten gaan, of een gedachten experiment.

Zelfreflectie. Ja!!! Goed dat je dat inziet. Maar dan (opbouwend) kritisch.
Ego verkleining kan ook helpen

yopi schreef: Is het zo genoeg? Of heb je behoefte aan meer diepzinnigheid.

Je zegt zinnige dingen, waar ik wel mee uit de voeten kan. Maar als je de diepte in wilt is het mij ook prima.

yopi schreef: Wat ik begrijp is dat je best lekker bezig bent.
En dat gun ik je van harte.

Het bootje van het leven heeft mij allerlei periodes gegunt.

...

Stom dat dat bootje gestrand is en ik me bezig moet houden met reflectie die wel vrijblijvend is!

Ik hoop dat mijn gevoelens dat bij kunnen benen.
Dat is nog onzeker. (Wat ik daar van moet denken)

Dankjewel Yopi!;)

Soms strandt het bootje, of leg jezelf aan. Tijd voor bezinning, of genot.
De accu opladen, iets leren en dan...verder varen. Maar ik begrijp dat jouw bootje def. gestrand is? Vrijblijvende reflectie (es over nadenken) Niet dwingend dus, geeft dat geen rust?

Groet,

Tino - het lijkt een aardig gesprek te worden.

Tino schreef:Je oma had gelijk, een treffen, een conflict kan verhelderend zijn. Neem de horde en je zult er uiteindelijk (samen) sterker uitkomen. Telkens uitwijken of rakelings langs een horde lopen geeft geen of een trage ontwikkeling.

Mijn Oma bedoelde met haar uitspraak, en ze zei het er vaak wel achteraan, dat je dan pas weet wie je vrienden zijn; op welke mensen je kunt vertrouwen. Zodra je weet op wie je kunt vertrouwen, kun je in alle vrijheid je leven leiden, want je weet dat jij dan ook vertrouwd wordt. Alsof het een vorm van Hanze betreft, één keer liegen en je ligt eruit. Dat is dan wel vrijheid, maar wel een beperkte vrijheid. Niettemin een vrijheid die je niet zal tegenwerken geluk na te streven, zolang jou begrip van geluk maar binnen het begrip van de Hanze bestaat. Als liegen jou gelukkig maakt, moet je het verdomde goed kunnen om niet op je leugens betrapt te kunnen worden. Het begrip: "Eerlijk duurt het langst", zou hier wel eens uit voort kunnen zijn gekomen.
Evenals het iemand proberen te betrappen op een leugen, ik denk hierbij aan NSA, AIVD, Mossad, KGB, Stasi en dergelijke organisaties, maar zelfs binnen de echelonen van zulke organisaties geldt hetzelfde principe.

Mijns inziens kan enkel en alleen een treffen (in de zin van samenkomst, niet noodzakelijk met, maar zelfs liefst niet met geweld) hiertoe leiden. Dat zou je humanistisch kunnen noemen, evenzogoed past antroposofisch. Overkoepelend, zou je het esoterisch kunnen noemen.

Stel je voor: je zou eens gezellig met Mark, Ronald, Frans, Bert, Lilianne, Jeanine, Henk, Jeroen, Melanie, Jet, Lodewijk, Ivo, Ard, Edith en Stef, rond de tafel kunnen zitten en ideeën uitwisselen. Als je er een beetje gevoelig voor bent en het hebt bestudeerd, vis je zo de marionetten en de werkelijke ideologen eruit, aan de hand van de gebruikte retorica. (Iemand die niet achter zijn ideeën staat, of ze juist wil doordrukken, zal er gebruikvan maken, een Geert bijvoorbeeld. Maar ja die zit dan niet rond de tafel. Waarom eigenlijk niet? Te doorzichtig?)

Een wijze vrouw jouw oma.

Ja, ik heb ze vaak door. Die personen die m.b.v. retorica hun verhaal doen, mensen achter zich scharen en als puntje bij paaltje komt niet thuis geven. De gerekruteerden kunnen dan aan de slag. Als het werk gedaan is, krijgt diegene met het idee en de retoriek alle egards.

Kopieerders en zij die juist een managementcursus gevolgd hebben pik je er ook zo uit. Het jasje kunnen ze showen, maar de boodschap nog niet.

Enfin je stuurde ons een leuke reactie - zeker ook de website.

Klinkt al een stuk beter dan: "Kennis is macht." Vind je ook niet?
(Zie je het sarcasme? Of liever: de ironie?)

Mijn Oma was zo rechts als de pest en toch humanist. Ik denk dat het juist die combinatie was, die ik bewonderde in haar.

Helaas kom ik daar nu, na haar dood, pas achter.
Kan haar derhalve nooit meer vragen: "Maar Oma, wist je bij voorbaat al dat je die Duitsers niet kon vertrouwen? Of kwam dat pas achteraf?"

Een hele gemene vraag, ik geef het toe, tegenwoordig kan ik ze enkel maar in gedachten stellen. Het antwoord blijft uit, daarvoor ken(de) ik mijn Oma niet goed genoeg.

(Effe Tino, ik hoop ten overvloede: als je telkens maar klikt op "nieuwe berichten" en alleen de laatste leest, is het mogelijk dat je wat mist. Er kan nog een hele discussie aan vooraf zijn gegaan. Teruglezen is dus een motto.

Net als datum en tijd bekijken, het komt vaak genoeg voor dat er (min of meer zinloos) op berichten wordt gereageerd, die al jaren geen antwoord meer hebben gehad, alsof ze nu net geplaatst zijn.
Ondertussen zul je ook wel doorhebben dat ik het niet meer tegen jou persoonlijk heb, maar meer in het algemeen bezig ben ... hoop ik.)

Maar dit geheel tussen haakjes en terzijde, mocht je het al weten: schroom dan niet om niet terug te scrollen en gelijk het laatste bericht te lezen, maar houd de voorgaande in gedachten.
('t Is een taalspelletje, je gaf aan ze te herkennen, waaruit ik opmaak dat je ze best leuk vindt. Maar misschien heb ik fout gegokt? 50% kans had ik. Even de voorgaande alinea teruglezen: "Niet, niet"?)

(Of is dit advies nu ook alweer vergeven van sarcasme en ironie? Ja sorry, ik kan niet anders: heb te lang voor management moeten schrijven)
(Ach, wie vertel ik het ook, een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg, heb ik me laten vertellen: "De volgende dag stond hij op / als treuriger en wijzer man")

::

Collaborateur.

Is net als "Heks" een heel makkelijk label om te plakken; en heel lastig om van je af te krijgen, zelfs als je bewezen onschuldig bent.

Zo denk ik over goed en kwaad.
Beide labels zijn makkelijk te plakken, beide zijn moeilijk te verwijderen.
Hoeveel kwaad kun je doen, om je goede label kwijt te raken?
Vice Versa?

Hoeveel leven moet je hebben om het label "Dood" te krijgen?
(Hier ligt Poot ...)
Is er wel een: "Na de Dood"?

Maar ... wie deelt die labels uit dan?
De Heautontimorumenos? (De Zelfkweller)

Ai!
De stakker, ik krijg gelijk medelijden.
Maar dan wel slechts op een rakelingse manier.
Een beetje fuzzy, zeg maar.
Zoals twee ongeschoren baarden elkaar kunnen raken.
(Als gedachte-experiment)

De zelf mag zich van mij kwellen, zolang hij mijn zelf er maar niet mee lastig valt.
Dat verenigd in één wezen, zou wel eens tot conflicten kunnen leiden, tenzij je gewoon, normaal, schizofreen bent en alle zelven onder controle weet te krijgen, alsof je de grootste acteur ter wereld bent: voor elke situatie een zelf. Wie je werkelijk bent, wil je niet tonen, als je al kunt.
Soms wil je wel, maar kan het niet.
En omgekeerd.

En zo kom ik weer automagisch bij mijn onderschrift terecht.

Gnothi seauton. Quod erat demonstrandum.

Het is Grieks-Romaans worstelen.

Wie de oplossing ziet, ziet waarheid, maar nog niet per definitie geluk.
Verlichtend werkt het wel, het leert je de wereld loslaten.

Of, zoals mijn Moeder het vandaag zo treffend wist uit te drukken:
"Er zijn intelligente mensen: sommigen zijn intellectueel intelligent en anderen zijn esoterisch intelligent. De kunst is de intellectueel voor zichzelf na te laten denken, en de esoteer van feiten te voorzien. Dat laatste is het moeilijkste van alles, ik ben slechts juf, geen psycholoog: ik kan je alleen dat laten ontdekken wat er is. Verder ben je op jezelf aangewezen."

(Het is geen citaat, meer een allegatie)

memeticae schreef: Is wat jij bent wel zo?

Volgens de wijzen uit het oosten, is de wereld (het bestaan) Maya - een illusie.

Ik, die geworden is die ik ben...

Ik v.s. ik.
ik die Ik is.

Om op jouw vraag terug te komen.
Is ik authentiek? Mwah, nee denk ik.
Speelt ik geen rol? Ja denk ik - met een vlaag van veronderstelde authentiek zijn.
Vraag is: Wat is Maya en wat is Ik.

Veel te spiritueel, religieus, metafysisch denk ik, maar toch....