Missen

[Leon]

Missen

Het is goed mogelijk om een groot gedeelte of misschien wel het hele leven verstoken te blijven van realiteitszin. In het rijke Westen kan men in een soort droomtoestand door het leven laveren en als er geen oorlog komt, geen nood, geen ziekte, blijven de lessen realisme uit.

De vraag is of we deze toestand, toch een soort hemels koninkrijk op aarde, toch moeten zien als een toestand waarin we iets missen. Bommen, rampen en crises en natuurlijk ziekte kunnen we heel goed missen, maar wat missen we nog meer als we verstoken blijven van realiteitszin?

Het is zelfs mogelijk zo ver heen te zijn, dat de lessen realisme uit noodtoestanden een alternatieve beleving krijgen en als het ware alsnog landen in de roze wolk van verbeelding.

Als ik nadenk over wat we dan missen, dan is dat natuurlijk realiteitszin, en daarmee samenhangend, filosofisch inzicht. Maar wat koop je daarvoor? Om maar eens binnen het gebied van financiële transacties te blijven, dat het moderne leven hoofdzakelijk uitmaakt. De financiële transacties dwingen de filosofische reflecties naar het prive-eiland van het individu, die dan nauwelijks nog meetellen in het dagelijkse verkeer. Realiteit is op die manier heel banaal en een-dimensionaal geworden, en heeft geen onderhoudende waarde of aantrekkingskracht meer.

Als dan toch de mensen hun natuurlijke neiging tot samenzijn volgen, dan zal men waarschijnlijk al zodanig een eilandbewoner zijn, dat van echt contact geen sprake is, of op slechts heel smalle basis (weer in verband met gelijk consumptiegedrag).

Dus aan de ene kant is realiteitszin een verrijking voor filosofisch inzicht, aan de andere kant is de moderne realiteit zo onaantrekkelijk geworden, zo uitzichtloos, dat het filosofisch inzicht niet meer helpt om mensen te verbinden. Hoogstens verbinden ze zich met versies van de realiteit die of achterhaald, of verre toekomstmuziek, of virtueel zijn. En dan vaak alleen maar als er geld mee te verdienen is.

Dus ja, je kan wat missen, maar het is er misschien niet, of zeer uitzonderlijk en alleen voor de elite.

De irrationele markt zal een direct gevolg zijn van consumenten die van realiteitszin verstoken zijn, en mogelijk wil de markt de consument lessen realisme geven, om zodoende rationele productkeuzes te bevorderen. Aan de andere kant is er met een irrationele markt meer afzetgebied voor allerlei producten die logisch gezien geen afzetgebied zouden moeten hebben, maar nu wel hebben.

[Bertus]

Iets missen kun je denk ik alleen maar wanneer er een leegte bestaat of een overvloed, waarbij geldt dat de leegte tekortschiet in het tevreden zijn en de overvloed voorbij gaat aan het tevreden zijn.

De vraag is of we deze toestand, toch een soort hemels koninkrijk op aarde, toch moeten zien als een toestand waarin we iets missen. Bommen, rampen en crises en natuurlijk ziekte kunnen we heel goed missen, maar wat missen we nog meer als we verstoken blijven van realiteitszin?

De vraag is kunnen deze toestand als een soort hemels koninkrijk zien, wanneer we van alles kunnen opnoemen, een ieder voor zichzelf, dat wat we kunnen missen.
Is het een hemels koninkrijk wanneer het voor onszelf een hemels koninkrijk is, terwijl het voor een ander een ware hel is?
dan denk ik dat ik alleen je alleen maar kan bevestigen in :

Het is zelfs mogelijk zo ver heen te zijn, dat de lessen realisme uit noodtoestanden een alternatieve beleving krijgen en als het ware alsnog landen in de roze wolk van verbeelding.

Als ik nadenk over wat we dan missen, dan is dat natuurlijk realiteitszin, en daarmee samenhangend, filosofisch inzicht.

defenitie van realiteitszin :

Het is wat het is zoals het is. Gewoon de realiteit onder ogen zien, zonder het mooier te maken dan het is.

De vraag is, hebben we daadwerkelijk realiteitszin? Kunnen wij zien zoals het is, of maken we het mooier dan het is.

Dus aan de ene kant is realiteitszin een verrijking voor filosofisch inzicht, aan de andere kant is de moderne realiteit zo onaantrekkelijk geworden, zo uitzichtloos, dat het filosofisch inzicht niet meer helpt om mensen te verbinden. Hoogstens verbinden ze zich met versies van de realiteit die (of achterhaald, of verre toekomstmuziek, of) virtueel zijn.

Wat ik belangrijk vind is wat je zegt over het verbinden met een realiteit die virtueel is.
De vraag is of realiteit niet gedeeltelijk virtueel bestaat.

Ik wil proberen dit uit te leggen aan de hand van p->q, waarbij memeticae stelt dat p impliceert

uitleg van impliceren

Als je een moeilijk probleem weet op te lossen dan impliceert dit dat je een slim iemand bent.

Wanneer ik het op de juiste manier invul geldt volgens de stelling p->q
"Je bent een slim iemand, want je weet een moeilijk probleem op te lossen."

p is daarmee een slim iemand.
De vraag echter is wat is p?
p kun je niet stellen voordat p bestaat. In principe geldt dat je eerst moet bepalen of iemand slim kan zijn en hoe een slim iemand eruit moet zien, voordat je kunt bepalen dat iemand slim is.



Wanneer ik impliceren niet zou gebruiken, krijg je het volgende.
p->q
"Je bent een slim iemand, want je bent in staat een moeilijk probleem op te lossen."
p Je laat zien dat je een slim iemand bent, q omdat je in staat bent een moeilijk probleem op te lossen. Daarmee wordt de gedachte dat mensen slim kunnen zijn visueel bevestigd. Dit gaat voorbij aan de vraag wat is p, hoe ontstaat p, wat bepaald p

Is er realiteitszin mogelijk, wanneer we niet weten hoe p ontstaat en of p alleen maar een gevolg is van een bepaalde invulling.

"kennis van goed en kwaad"
Is het kwaad wat we in de ander zien gebaseerd op absolutie* of op p->q, waarbij geldt dat p bestaat uit een invulling van wat goed en kwaad is en bevestigen we alleen maar onze eigen invulling?
(* met absolutie bedoel ik het onaangetast en anders interpreteerbaar dan het werkelijk zijn, het vanuit het absolute een pure bestaansvorm)

Is datgene wat vooraf gaat aan p niet iets, wat we zelf moeten vormgeven? Hebben we niet eerst een slim mens moeten creëren, voordat we in staat waren om te stellen dat p->q?



In hoeverre is realiteit en realiteitszin gebaseerd op het absolute van de werkelijkheid?
Wanneer een deel alleen maar verbonden is aan een invulling die we zelf bepalen, in hoeverre is realiteit en realiteitszin dan virtueel?
Kun je zeggen dat je als mens realiteitszin hebt, wanneer er gerefereerd wordt naar het visuele, maar dat dat wat visueel is kan voortkomen uit de vormgeving van een gedachte, een woord en dat daarmee realiteit iemand alleen maar dat laat zien wat hij of zij zelf geloofd vanuit de invulling en betekenis van woorden.

het woord is machtiger dan het zwaard, hoe machtig is het woord eigenlijk?

[Leon]

Als je het koninkrijk beschouwt als moeiteloos leven, dan heb je wat anders dan wanneer je voldoening uit moeite doen haalt. Het is per persoon verschillend. Realiteitszin zou voor mij betekenen dat je moeite moet doen, waarmee het wat anders is dan een opvatting alleen, tenzij je moeite moet doen voor de opvatting, maar dan kan het ook weer virtueel zijn. Iets kan moeilijk lijken, en een voldoening geven als opgelost, terwijl er helemaal geen probleem was.

Ik bedenk me dat ook zonder realiteitszin het voldoening hebben doorgaat, maar dan dus voor non-prestaties. Daarbij moet opgemerkt worden dan deterministen alles zien als non-prestatie, en het volkomen subjectief is dat iets een prestatie zou zijn.

Misschien dat steeds minder geldt dat we met elkaar delen in wat prestaties zijn en wat niet (in het rijke Westen). Een mens heeft gewoon recht op leven, en er is geen andere prestatie dan leven, wat voor invulling je er ook aan geeft. Wat niet wegneemt dat sommige vormen van leven heel wat meer middelen oplevert dan andere manieren van leven.

Het is onlogisch dat de ene manier van leven meer middelen oplevert dan de andere. Realiteitszin in deze is dat sommige mensen het voor zichzelf bepalen (zelfverrijking).

Toch zou er een logica kunnen zijn, dat mensen die gebruik maken van de realiteit meer vergaren. Maar of ze gelukkiger zijn is een tweede, waarschijnlijk is hun realiteit dusdanig hard dat er geen troost meer is.

Met betrekking tot slim en dom, als je jezelf niet hoeft bezig te houden daarmee ben je gezegend. De logica zegt dat slim nodig is om je te kunnen aanpassen, maar als aanpassen niet nodig is, speelt het niet.

We hoeven ons (in het rijke Westen) niet meer aan te passen om gewoon al kabbelend te leven, en dat gaat goed zolang er geen noden komen. Als die noden komen kan je jezelf aanpassen, of je gaat gewoon door met kabbelend leven, maar dan onder andere omstandigheden.

Wat zou je kunnen doen om je aan te passen? Filosofisch worden? De "realiteit" onder ogen zien? Wat dan betekent dat je jezelf met meer weerstand opstelt, of juist minder?

Ik weet het nog niet...

[Leon]

In een gesprek over een boek van mij werd ik beschreven als iemand die zich opsloot in een donkere kamer, zonder ramen en deuren, met een bureaulamp aan waar ik dan bij zou schrijven. Met andere woorden, mijn denken zou geïsoleerd zijn. Nu begeef ik me inderdaad niet graag buiten, onder de mensen, reis ik niet graag, en hoef ik niet naar allerlei verre bestemmingen om mijn leegte te vullen. Ik heb genoeg aan mijzelf, en zit vol met denken en beleven op willekeurig welke plek. Je zou kunnen zeggen dat ik aan het voorkomen ben dat ik te vol zit.

Misschien is het een donkere kamer van Damocles. Waar dus een zwaard boven mijn hoofd hangt, waarbij het zwaard staat voor de consequenties van je afsluiten. Misschien is het ook een donkere kamer waar foto’s worden ontwikkeld. In ieder geval wil ik me niet zodanig afsluiten dat ik niet naar buiten kom met wat ik heb ontwikkeld. Maar het blijkt wel lastig te zijn om nog aansluiting te vinden met mensen in de waan van de dag, als ik met geïsoleerde stukjes denken naar buiten treedt. Hoe langer ik wegblijf, hoe meer onbegrip voor wat ik schrijf, en ik heb ook niet de status van kamergeleerde, die serieus genomen moet worden, ik ben globaal gezien, met mijn pennenvruchten, een niemand.

Je zou kunnen zeggen dat het zwaard al op mijn hoofd begint te drukken.
Nieuwe ontwikkelingen zijn dat ik wel vaker met wat mensen ook in real flesh van gedachten wissel, en dit kan twee dingen betekenen:
1) Ik kom uit mijn kamer en krijg weer wat meer aansluiting
2) De kwaliteit van mijn denken wordt minder, oppervlakkiger, tijdelijker.

Ik denk dat beide waar is. Op zich haal ik mijn voldoening niet uit de aansluiting. Ik denk dat steeds minder mensen in mijn omgeving dat doen, of ze dat nu echt willen of niet. Ik haal mijn voldoening uit de diepte van denken, de perspectieven en landschappen die hierbij in mijn geest ontstaan.

Ik durf te denken dat iets van die landschapsdynamiek wel overkomt, zonder dat nu echt een brug tussen de eilanden aanwezig is.

Waar ik voor wil waken is in een vlakland terecht te komen, waar dan wel aansluiting is, maar geen voldoening.

Misschien moet ik om buiten te kunnen leven toch in een ander land dan Nederland wonen, maar ik ben niet echt op zoek naar die andere buitenplek. Ik hoef niet per se voldoening uit de buitenwereld, maar misschien weet ik niet wat ik mis.

[Bertus]

Ik zou haast gaan denken dat je een profielschets van mij probeert te maken......

Komt wel een heel eind in de richting.

[memeticae]

Et Ego in Arcadia



vixi.

[Leon]

Ik zou haast gaan denken dat je een profielschets van mij probeert te maken......

Komt wel een heel eind in de richting.

Ik heb het geplaatst juist vanwege de mogelijke herkenbaarheid, anders zou ik jullie niet hebben willen vermoeien met zo iets persoonlijks.

Maar misschien hebben wij dus wel een zelfde soort ziel...

[Leon]

<et in Arcadia ego>

de tombe is inderdaad symbolisch voor wie in Arcadia nu al zo leeft dat deze zich afzondert, maar aangezien Arcadia een fantasieland is, is dit dus een tombe in een tombe, soort Droste effect.

Bedankt voor het tonen van dit schilderij.

[Bertus]

The phrase “Et in Arcadia Ego” is normally translated from the Latin, “And I am in Arcadia,” or “I am even in Arcadia.” The “I” is supposed to be death, and since Arcadia is the Greek conception of Paradise, it is presumed to mean that death is everywhere, even in Paradise.

de tombe is inderdaad symbolisch voor wie in Arcadia nu al zo leeft dat deze zich afzondert, maar aangezien Arcadia een fantasieland is, is dit dus een tombe in een tombe, soort Droste effect.

Wanneer ik het naar mezelf zou vertalen, betrekking op mezelf probeer te laten hebben, kan ik me niet voorstellen in een tombe van een tombe te zijn, maar ben ik, wanneer ik mij afzonder, slechts ergens anders, in een wereld die voorbij gaat aan het leven. De tombe in de tombe kan naar mij idee alleen maar ontstaan, wanneer ikzelf twijfel aan het bestaan en de werkelijkheid van mijn tombe.

Voor mij geldt "I am even in Arcadia" Ik ben in een wereld die voorbij gaat aan het leven, waarin alles anders is. Ik ben hier, in het hier en nu, zonder dat ik me laat leiden door het leven, maar me laat leiden door een wereld die voorbij gaat aan het leven.
Afzondering voor mij is een bewuste keuze, want wanneer ik mij niet afzonder, trekt al dat wat in het leven staat aan mij, om mij terug te laten keren in het leven dat mijn leven niet meer is. Het is een keuze om in Arcadia te leven, zoals het een keuze is in dat wat niet voorbij gaat aan het leven te leven. het zijn totaal verschillende werelden, waarbij mijn aanwezigheid iets zegt over daar waar ik lichamelijk ben, maar daar waar ik geestelijk ben.

[Leon]

de officiele lezing van het schilderij ie een soort memento mori, dat ook al leefde je in Arcadia je ooit in de tombe bent en niets meer bent.

Afwijkend hiervan is het idee dat Arcadia een droombeeld of ideaalbeeld is, dat alleen in de tombe tijdens het leven bestaat, en als in dat ideaalbeeld weer een tombe bestaat is dat dus een zelfreferentie aan de tombe waar men in zit

Ik begrijp dat je het ook persoonlijk opvat, dat heb ik ook, maar als het gaat om filosofie gaat het om het algemene uit het bijzondere

Er is trouwens wat mij betreft niets mis met in een donkere kamer zitten, hoogstens dan dat besef van dat zwaard.

Wat werkelijk buiten de tombe is? Het zou me niets verbazen als dat toch een "hostile environment" is, maar als je nooit meer naar buiten gaat kan je dat natuurlijk niet zeker weten.

[Bertus]

Ik denk dat we niet zo heel verschillend denken.

het is slechts een gedachte, dat het oorspronkelijke, dat wat zich buiten de tombe bevindt ook een tombe is.

De reden dat ik het persoonlijk opvat is omdat het een persoonlijke beleving is voor mij. In principe houdt ik me hiermee bezig, omdat het mij "overkomt" en zoek ik naar antwoorden buiten de tombe, naar dat oorspronkelijke..Ik vraag me af of we dat ooit zullen weten, wanneer we proberen dit zelf te ontdekken.

Ik vraag me ook af of dit misschien zo bedoeld zou kunnen zijn, wanneer ik ergens lees dat we gechapen zijn naar Gods evenbeeld.
En is het juist door dat te gaan geloven, bedenken vanuit een bepaalde logica, niet het scheppen van zo'n nieuwe tombe?

Het is de moeite die ik heb, dat anderen het allemaal zo goed lijken te weten, terwijl voor mij iets heel anders geldt als voor een ander.

Wanneer het bijvoorbeeld over God gaat en je vraagt mij, geloof je in God, is het enigste zinnige antwoord wat ik kan geven "Er is zoveel wat ik niet weet, en ik weet niet of God bestaat. Er is een heleboel in mijn leven wat ik aan een god zou kunnen toeschrijven. Het is alleen mijn eigen beperking om het niet anders onder woorden te kunnen brengen, omdat ik me geen voorstelling kan maken van dat het iets anders kan zijn. Wanneer je mij vraagt geloof je in God, vraag je me dan in dat almachtige te geloven, waarvan ik niet weet wat het is, of van dat waarvan ikzelf een beeld gecreëerd heb van wat het mogelijk kan zijn? Wanneer God bestaat, bestaat hij, dat geloof ik en meer dan dat weet ik niet.

Ik betwijfel geen moment de beleving van een werkelijkheid, ik betwijfel alleen werkelijkheid omdat het voor mij zo anders is als dat het was.

Wat werkelijk buiten de tombe is? Het zou me niets verbazen als dat toch een "hostile environment" is, maar als je nooit meer naar buiten gaat kan je dat natuurlijk niet zeker weten.

Het als je nooit meer naar buiten gaat heeft voor mij niet zozeer betrekking op het naar buiten gaan, me onder de mensen te begeven, want daarmee zie ik alleen maar dat wat ik al weet. het naar buiten gaan geldt voor mij als "niets is tenzij het is en wat hier is, is niet absoluut wanneer het ergens anders anders is.

Ik haal mijn voldoening uit de diepte van denken, de perspectieven en landschappen die hierbij in mijn geest ontstaan.

Je doet zoveel gelijk als ik. Behalve dat er landschappen in mijn geest ontstaan, zijn er ook samenlevingen. Mensen, dieren, die in een geheel andere harmonie met elkaar samenleven.
Ik probeer te luisteren wat ze zeggen, te zien wat ze doen, zonder te weten en ontdek dat ik in dezelfde beleving kom als de wereld die in mijn geest ontstaan. Een wereld, zoveel verschillend als die, waar ik vandaan kom. Het enige wat daadwerkelijk verschilt tussen die werelden is het weten, het besef.

Is het illusie wat zich in mijn geest afspeelt, of is het illusie wat buiten mijn geest afspeelt?
Dat wat zich buiten mijn geest bevindt ken ik allemaal wel vanuit de wereld waar ik vandaan kom. Mijn geest stelt mij in staat om op een andere manier naar buiten te gaan.

Het zou me niets verbazen als dat toch een "hostile environment" is, maar als je nooit meer naar buiten gaat kan je dat natuurlijk niet zeker weten.

Misschien zijn de antwoorden er wel, maar zoeken we ze het in het verkeerde buiten.

[Leon]

(reactie op Rob)

heel terecht er is altijd wel een missen.

op die manier is er ook altijd een hemel of hel, de specifieke hemel is hier de donkere kamer, het isolement met volkomen fantasie- of binnenwereld (prettig), de specifieke hel is hier verblijven in de buitenwereld, waar verdeeldheid, geweld en ellende heersen en geen zicht is op een oplossing.

natuurlijk geldt dat voor sommigen de fantasie- of binnenwereld niet prettig is, of de buitenwereld, door gewiekst(cunning) gedrag/ geluk wel prettig.

is de "oplossing" van de binnenwereld opzoeken nu echt een oplossing, of mis je dan wat?

[Leon]

(reactie op Bertus)

misscien ben jij wel verder dan ik, in afstand ver tot de dingen dichtbij en afstand dichtbij tot de dingen ver. Het is toch het dichtbij dat het mogelijk maakt.

Symmetrie is voor mij God, evenbeeld gaat over "even", over beeld en spiegelbeeld (twee). Als je het eenmaal doorhebt heb je alles door, met de beperkingen van je eigen zijn dan natuurlijk. Ik ben niet compleet zonder mijn spiegelbeeld, maar spiegelbeeld en ik vallen misschien samen (is wat ik geloof).

Misschien mag jij vertegenwoordiger zijn voor de nieuwe mens, om te reizen door het universum, maar dat is geen reizen met raketten.

Ik was niet zo'n goede vertegenwoordiger. Getuige dat wel. Getuige van teloorgangen ook, waarvan ik me wanhopig afvroeg waar dat voor nodig was, maar uiteindelijk in die symmetrie heb ik wel mijn antwoord gevonden.

Ben ik nog een beetje te volgen? Dit is toch een soort geheimtaal zo.

Ik heb vandaag weer vogelpindakaas en pelpinda's in de tuin, en kijk door het raam naar de vogels en hoe die dingen doen, dat wil ik toch niet missen.

[Leon]

(reactie op Rob)

ja inderdaad de essentiele vraag is wat er opgelost zou moeten worden, en met betrekking tot een gemis, is dat er niet altijd?

het verschil zit een beetje in allerlei mensen die hun leegte (moeten) vullen en andere mensen die al overlopen zo vol als ze zitten (met zichzelf niet van zichzelf)

als je leeg bent mis je de volte, als je vol bent mis je de leegte, maar wat mis je nu precies als je de leegte mist.

[Leon]

(reactie aan Rob)

ja op je eilandje lijkt in ieder geval het ideaal van controle van de buitenwereld opgeven. Dat is dan iets (die controle) wat je zou kunnen missen, of is dat dan juist verlichting (dat je niets hoeft).

Vroeger zei ik als grap: God is zo machtig dat Hij zijn macht niet hoeft te gebruiken.

(absolute macht zou kunnen betekenen nooit macht te hoeven uitoefenen)

[Leon]

ik bedenk me wel: de controle opgeven kan onder welvaartsomstandigheden en houdt vanzelf op als die welvaartsomstandigheden weer weg zijn of afgenomen worden, maar om daar nu constant bang voor te zijn...

[memeticae]

maar om daar nu constant bang voor te zijn...

Nee, waarom zou je?

Daarom schreef ik onder het plaatje ook "vixi".
Binnen de memento mori, is het carpe diem zeer goed mogelijk, dus.
(Met dank aan Colin Dexter, overigens)

"Droste-effect", ik denk dat je het daarmee heel goed hebt beschreven, net als de camera in de spiegel.
Als ik precies loodrecht een camera op een spiegel richt, wat zie ik dan, uiteindelijk? De spiegel, of de gevoelige plaat/CCD-chip? Wie ziet wie?

"Precies loodrecht", bestaat in de wiskunde misschien wel, maar in de natuurkunde niet: altijd is er een delta z, een afwijking van de meetmethode, -opstelling, en -resultaten.

"Et ego in arcadia vixi", maakt het derhalve mogelijk voor de dood in het rijk der levenden aanwezig te zijn.

Waarom andersom niet?

Of mis je iets in de meetopstelling? Een onbekende?
Humbug en Hubris?

Deugt je experiment misschien niet, heb je wel ooit genoeg licht om het einde van het droste-effect te zien? Na het laatste foton, rest immers niets waarneembaars.

Ik vind dat wel mooi, niet iets om bang voor te hoeven zijn.
Noch iets om verlegen om te zitten.

[memeticae]

hm ... geen antwoorden ... of duurt het erover nadenken te lang?
Kom eens met wat fotonen terug.

Ik heb er een hekel aan gelijk te krijgen, maar wat ik nog minder leuk vind is om mijn eigen bewijs te moeten ontkrachten.

[Leon]

je was zo afsluitend met de tekst vond ik, ik zag geen openingen meer.

Ik vind alles prima (onverschillighheid is minder wijsheid dan noodzaak dan)

[memeticae]

Ah!
Begrijp ik misschien eindelijk eens een keer de term: Hermeticae.

Hoewel ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat mijn berichten altijd eindigen in vragen.
Het zullen dan wel geen vragen zijn geweest, maar meer socratische opmerkingen?

Betekent het feit dat ik een vraag die ik mezelf stel, en daar antwoord op weet te geven, wel dat de vraag beantwoord is?

[memeticae]

Wie weet heb ik mijn vraag wel zo gemanipuleerd dat mijn antwoord het enige juiste is?

[Leon]

het is makkelijk om dingen voor kennisgeving aan te nemen, en aan de andere kant weer zo moeilijk. Wil je het de ander makkelijk maken of moeilijk. Ik vermoed het laatste, want dat lijkt het beste te passen bij de filosofische traditie.

[memeticae]

Vooral geen antwoorden geven.

Maar toch iets om over na te denken.
Aquariumvissen worden met zichzelf gevoerd

Net zoals een AI een KI kan worden.

Welke KI zou zichzelf minder vinden dan de rest?

Elke, zichzelf respecterende, creator, moet zich dan toch ondergeschikt vinden aan zijn creatie?


Of het nu geprogrammeerd is of niet, alles volgt uit het programma.


Kryten.

smegheads