Indianen
Geplaatst: 10 apr 2015, 17:02
Ik zeg van te voren even nadrukkelijk dat al mijn meer persoonlijke verhalen over ervaringen gaan die ik écht gehad heb. Dus niet dat gelul van Blin-blin of dat eitje.
.........
Gistermiddag op de bridgeclub hadden mijn zus en ik bij de eerste tafel de Corvers. De man-kant van dit koppel (met bridge spelen paren tegen elkaar, dus in dit geval mijn zus en ik en dat echtpaar: De Corvers.) heeft vanaf het begin dat wij hun kennen de gewoonte om in een boekje te zitten lezen.
In de loop van de tijd leren we hun kennen. Het is een autistisch gezin.
Maar toen ik op de man af vroeg waarom hij dat deed zie hij: Om pijn te bestrijden. Welke pijn? vroeg ik. 'Nou, de zenuwen naar mijn ballen zijn afgekneld en dat is vrij onverdraaglijk'.
Gistermiddag was dat een boekje van Karl May, die zo als ik bekend veronderstel in de gevangenis zijn indianenverhalen heeft geschreven.
Nou vind ik het wel symbolisch dat die verhalen - volgens mij teruggaand op 'De edele wilde' van Rousseau - ; die gaan over de pijn in de westerse cultuur; in dit geval gaan over directe pijnbestrijding in je ballen.
Ook symbolisch is dat zij een kind gekregen hebben dat zich prima ontwikkeld heeft tot een bepaald moment.
Toen hebben zij dat op de bridge-club ons toevertrouwd wat er met die dochter aan de hand was.
De pijn in zijn ballen, die hij beschreef als een mes, dat elke keer weer opnieuw een aanval van pijn veroorzaakte, heeft dus nieuwe pijn voortgebracht.
Zij moeten daar maar mee dealen.
Wat ik me herinner van Karl May is het verschil tussen de filosofie van de helden en die van de indianen. Waar doorheen het verhaal natuurlijk een vermenging optreedt vanwege vriendschappen en scenes in de avonturen die dat illustreren.
Zo zijn me een aantal dingen bijgebleven vanuit mijn lezen in mijn jeugd:
De westerlingen vonden dat je iemand niet mocht doden en niet mocht martelen.
Het indianenverhaal:
- Als je iemand alleen in zijn been schiet om hem niet te doden, maak je hem levenslang tot invalide. Bepaald niet geschikt om te zorgen voor zijn gezin en zijn stam. Kortom: Een gruwelijke straf ipv een daad van christelijk mededogen.
- Met martelen van je vijanden doe je dat slachtoffer eer aan. Hij kan bewijzen dat hij dat aankan en krijgt veel waardering als hij dat verdraagt op de manier van de indianen: zingend ten onder gaan.
Als het slachtoffer gaat lamenteren of smeken schiet je hem neer als een hond: Hij is het niet waard om de marteling te ondergaan. En heeft zijn kansen op de eeuwige jachtvelden verspeeld.
Dat is het beeld wat Karl May in mijn jeugd achtergelaten heeft.
...
Dan gaat er een hele tijd voorbij.
...
Dan wordt drama en heldendom zo iets van de romancyclus van Voskuil.
Of Kafka. Of de anti-held, waar dan ook.
...
Indianenverhalen krijgen dan de betekenis flauwe-kul verhalen, waarom gelachen mag worden.
In de VS overleven de indianen alleen vanwege de onderdrukte romantiek in hun geschiedenis.
Het meest onder de indruk ben en was ik van Tecumseh, de laatste der Mohicanen en Woonded Knee.
In ieder geval is die confrontatie tussen culturen een bron van inspiratie:
Bijvoorbeeld dat indianen stierven in slavernij en dus niet geschikt waren voor plantages e.d.
Dat er rechtzaken waren binnen de katholieke kerk om uit te maken of het mensen waren of dieren; en dat en passant de negers met triomf binnen gehaald werden als goede krachten. Touwens verzorgd em gefaciliteerd door een elite-klupje negers die er wel aan wilde verdienen.
Voeg daarbij de eerste massa-oorlog, de burgeroorlog in de VS, en je hebt een situatie, waarbij de afgestorven rassen een inspiratiebron vormen voor mogelijke drop-outs in de succes-story van het westen.
.....
En dat is goed te praten.
Maar dan wel vanuit het onmenselijke:
De statistieken namelijk.
En dat zou wel weer de wrede natuur of God kunnen zijn, waar geen recht geldt voor een individuele mier of mens.
... Maar ondanks dat hebben wij - mijn zus en ik - slecht gescored gistermiddag. Gelukkig hebben we dat gecompenseerd door flink te keten.
Tot groot plezier van de andere paren.
Het was een goede middag. ...
.........
Gistermiddag op de bridgeclub hadden mijn zus en ik bij de eerste tafel de Corvers. De man-kant van dit koppel (met bridge spelen paren tegen elkaar, dus in dit geval mijn zus en ik en dat echtpaar: De Corvers.) heeft vanaf het begin dat wij hun kennen de gewoonte om in een boekje te zitten lezen.
In de loop van de tijd leren we hun kennen. Het is een autistisch gezin.
Maar toen ik op de man af vroeg waarom hij dat deed zie hij: Om pijn te bestrijden. Welke pijn? vroeg ik. 'Nou, de zenuwen naar mijn ballen zijn afgekneld en dat is vrij onverdraaglijk'.
Gistermiddag was dat een boekje van Karl May, die zo als ik bekend veronderstel in de gevangenis zijn indianenverhalen heeft geschreven.
Nou vind ik het wel symbolisch dat die verhalen - volgens mij teruggaand op 'De edele wilde' van Rousseau - ; die gaan over de pijn in de westerse cultuur; in dit geval gaan over directe pijnbestrijding in je ballen.
Ook symbolisch is dat zij een kind gekregen hebben dat zich prima ontwikkeld heeft tot een bepaald moment.
Toen hebben zij dat op de bridge-club ons toevertrouwd wat er met die dochter aan de hand was.
De pijn in zijn ballen, die hij beschreef als een mes, dat elke keer weer opnieuw een aanval van pijn veroorzaakte, heeft dus nieuwe pijn voortgebracht.
Zij moeten daar maar mee dealen.
Wat ik me herinner van Karl May is het verschil tussen de filosofie van de helden en die van de indianen. Waar doorheen het verhaal natuurlijk een vermenging optreedt vanwege vriendschappen en scenes in de avonturen die dat illustreren.
Zo zijn me een aantal dingen bijgebleven vanuit mijn lezen in mijn jeugd:
De westerlingen vonden dat je iemand niet mocht doden en niet mocht martelen.
Het indianenverhaal:
- Als je iemand alleen in zijn been schiet om hem niet te doden, maak je hem levenslang tot invalide. Bepaald niet geschikt om te zorgen voor zijn gezin en zijn stam. Kortom: Een gruwelijke straf ipv een daad van christelijk mededogen.
- Met martelen van je vijanden doe je dat slachtoffer eer aan. Hij kan bewijzen dat hij dat aankan en krijgt veel waardering als hij dat verdraagt op de manier van de indianen: zingend ten onder gaan.
Als het slachtoffer gaat lamenteren of smeken schiet je hem neer als een hond: Hij is het niet waard om de marteling te ondergaan. En heeft zijn kansen op de eeuwige jachtvelden verspeeld.
Dat is het beeld wat Karl May in mijn jeugd achtergelaten heeft.
...
Dan gaat er een hele tijd voorbij.
...
Dan wordt drama en heldendom zo iets van de romancyclus van Voskuil.
Of Kafka. Of de anti-held, waar dan ook.
...
Indianenverhalen krijgen dan de betekenis flauwe-kul verhalen, waarom gelachen mag worden.
In de VS overleven de indianen alleen vanwege de onderdrukte romantiek in hun geschiedenis.
Het meest onder de indruk ben en was ik van Tecumseh, de laatste der Mohicanen en Woonded Knee.
In ieder geval is die confrontatie tussen culturen een bron van inspiratie:
Bijvoorbeeld dat indianen stierven in slavernij en dus niet geschikt waren voor plantages e.d.
Dat er rechtzaken waren binnen de katholieke kerk om uit te maken of het mensen waren of dieren; en dat en passant de negers met triomf binnen gehaald werden als goede krachten. Touwens verzorgd em gefaciliteerd door een elite-klupje negers die er wel aan wilde verdienen.
Voeg daarbij de eerste massa-oorlog, de burgeroorlog in de VS, en je hebt een situatie, waarbij de afgestorven rassen een inspiratiebron vormen voor mogelijke drop-outs in de succes-story van het westen.
.....
En dat is goed te praten.
Maar dan wel vanuit het onmenselijke:
De statistieken namelijk.
En dat zou wel weer de wrede natuur of God kunnen zijn, waar geen recht geldt voor een individuele mier of mens.
... Maar ondanks dat hebben wij - mijn zus en ik - slecht gescored gistermiddag. Gelukkig hebben we dat gecompenseerd door flink te keten.
Tot groot plezier van de andere paren.
Het was een goede middag. ...