Filosofieforum.nl

Als ik tegenwoordig kinderen zie (en dat is selectief) of er van hoor denk ik aan overactieve kinderen. Ja. Die andere kinderen zie je natuurlijk niet.

Zelf was ik vroeger ook nogal actief: buiten bedoel ik.

Maar naarmate de dag vorderde en de avond viel, kwamen ik en andere buitenzwervers samen op wat wij 'Het Stoepje' noemden. Dat kon voor het eten zijn of er na. Afhankelijk van het seizoen. Na het eten was de opdracht: Binnen komen als de straatlantaarns aangingen. Dat lijkt mij nu - terugdenkend - erg meditatief op dat stoepje.

Dat ging zo: We zaten vaak lange tijd naast elkaar bij dat stoepje bij de kruidenier, die dan al gesloten was (anders werd je weggejaagd). En zeiden een hele tijd niets. Terwijl we zat in gedachten hadden waar we tijdens de dag over gepraat hadden of actief mee bezig geweest waren.

De enigste opmerking die dat doorbrak met alle respect voor de aanwezigen was: "Zullen we een potje ouwehoeren?".

Na instemming mocht dan iemand het gesprek openen. Met gegarandeerde luisteraars. Waarbij dan iedereen daarna probeerde in te haken op het 'eerste verhaal'.

Dichterlijk gezegd: "Vrienden waren we". Met respect voor het tijdstip van de dag: Morgen weer in de roes van het gretige leven, met alles er op en er aan. ...

Dat doet me denken aan de schrijver Nescio: romantiek op de vierkante centimeter. Dus nu denk ik: Dat zit er bij mensen toch wel heel vroeg in.

En ook héél romantisch: Wat zijn we kwijtgeraakt.

Weemoed, is het verlangen naar een situatie die waarschijnlijk nooit precies zo geweest is als je denkt dat die geweest is. Maar wel een lekker gevoel.

Ik wil het graag in de volle breedte laten gelden. Het is namelijk een ervaring die in niet met weemoed, maar als centraal beschouw.

En dat heeft er weer mee te maken dat je terugkijkend zou moeten ontdekken wat de zwaartepunten van je leven zijn.

Een ander zwaartepunt is die ervaring waarover ik al verteld heb met mijn oudste zus. Dat zij gezegd had - regelmatig - van: "Als je dat nog niet snapt, dan vertel ik het je ook niet". En dat ik sindsdien gedacht heb: Je kan maar beter alles weten wil je nog boven Jan wezen ...

Geen idee waar dat van je zus over zou moeten gaan. Klinkt eigenlijk een beetje uit de hoogte toch?
Dat je dat van jezelf niet zou doorhebben, dat hoeft niet aan de orde gesteld te worden, denk ik dan. Maar misschien is ze verder wel lief...

Het milder worden van oordelen heeft er misschien mee te maken dat je niet langer negatief naar je eigen leven kan kijken als het completer wordt.

Dit moet wachten. Ik ga eten maken ..

Neus:

Geen idee waar dat van je zus over zou moeten gaan. Klinkt eigenlijk een beetje uit de hoogte toch?
Dat je dat van jezelf niet zou doorhebben, dat hoeft niet aan de orde gesteld te worden, denk ik dan. Maar misschien is ze verder wel lief...

Het is ook een vroege jeugd ervaring toen ze gedwongen was om mij te begeleiden naar de lagere school. En zusjes die drie jaar ouder zijn zijn in die periode nogal voorlijk ten opzichte van zo'n jonger broertje waarmee ze opgezadeld worden. Dat is in mijn bewustzijn van toen een prikkel tot een inhaalslag. En voor haar .. Een kleine opmerking om haar irritatie daarover te luchten. En voor mij - als en veel onvolwassener kind - een aansporing. Maar dit is maar een verhaal uit het magisch bewustzijn van een kind. Die herinnering is een mistig mystieke herinnering. Met die etalages van die kruidenier. Daar binnen was het leeg en onbegrijpelijk, gezien de ervaringen van de dag. En de straat zag er ook anders uit in de twilight van de straatlantaarns. Iets wat je dromen kan bevolken.

Het milder worden van oordelen heeft er misschien mee te maken dat je niet langer negatief naar je eigen leven kan kijken als het completer wordt.

Zo werkt dat. Dank je wel om dat te bevestigen.

Om even te benadrukken dat ik niet alleen maar zeur zeg ik nog maar es dat de posts die ik hier plaat altijd een filosofische bedoeling hebben.

Ik wordt niet graag verkeerd begrepen. Hoewel ik besef dat ik me wel es verkeerd begrepen voel omdat ik eigenlijk wilde zeuren.

Misschien wil je filosoferen over de kindtijd, maar voor mij was die nogal ambigue. Misschien heeft het te maken met de overgave die je dan hebt en waardoor je soms de hemel en soms de hel moet ervaren.

Later leer je dat hemel en hel eenzelfde wereld zijn, waarin het onderscheid ligt in de eigen opvattingen.

Het zou onbewust een statement kunnen zijn om een gelukkige jeugd te benadrukken. Terugkijkend doet het er niets toe. God zij dank dat je herinneringen kan koesteren vanwege hun betekenis. En niet op de weegschaal van: Was het goed? Was het kwaad? En dan economisch je boekhouding opmaken. Dat is kut.

Het is volgens mij mogelijk om genoeg herinneringen te koesteren, die je zonder sentimenteel te worden, realistisch genoeg een afsluiting geven van het verhaal van je leven - in het licht van de dood - ....

Je snapt het hopelijk. Een overbieding die misschien wel fysiologisch wat stofjes vrij maken om (grotere overbieding) het mogelijk maken om een dagelijks leven mogelijk te maken. ....
...
Nou. Dat heb ik dan weer voor met mijn pensioen.

Caberetiers vind ik tegenwoordig armoe. Maar welke oude lul (of oude stage-veteraan) kan nog wijsheid in humor gieten. Dat wil je toch niemand aandoen?

neus schreef:Misschien wil je filosoferen over de kindtijd, maar voor mij was die nogal ambigue. Misschien heeft het te maken met de overgave die je dan hebt en waardoor je soms de hemel en soms de hel moet ervaren.

Later leer je dat hemel en hel eenzelfde wereld zijn, waarin het onderscheid ligt in de eigen opvattingen.

Is dat later dan ook een soort zwaartepunt? Bijvoorbeeld in de zin dat zo'n gedachte vaak terugkomt of dat het een slotgedachte is.

het is hard werken om de opvattingen te mogen hebben die het leven hemels maken

Ik geloof het .. Maar ik kan me even geen opvattingen te binnen brengen die voor mij het leven hemels maken.

ik denk (mijn opvatting) we zitten nog maar in de eerste helft, de tweede helft kan heel anders worden...

yopi schreef:"Zullen we een potje ouwehoeren?"

Ja, leuk!
Ouwehoeren op de stoep ...

Dat doet me denken aan Bomans.
Het sprookje van "Prinses Stoepje", meer concreet.

Ik zal wel beginnen met voortgaan met ouwehoeren.
Zonder agendapunt, anders ouwehoeren we in het verleden.

(Ik voel me niet weggejaagd, misschien dat jij dat denkt yopi, maar wellicht geef je jezelf dan teveel eer of schuld.
Ik heb tegenwoordig (min of meer verplicht) andere prioriteiten. Wat centjes verdienen enzo, de spaarpot is weer bijna leeg.
En altijd maar dat denken, daar word je (ik althans) ook maar doodmoe van. Dus nu maar weer eens onnadenkend/ondoordacht/gedachteloos achter het geld aan, hoef ik me er ook niet schuldig over te voelen. Maar ik wil toch af en toe hier m'n neus eens laten zien. "Met Uw goedvinden.")
:greins:

Gelukkig is er niemand die me dwingt hier wel of niet te schrijven.

En kan ik het gewoon, voor de lol doen.
Of op z'n engels: "For the sake of it".

Af en toe m'n kop eens in deze wolk steken en kijken welke kant ze nu weer "opvliegen".
Of andersom, kijken welke kant ik nu weer was opgevlogen.

Wat dat betreft lijkt dit forum 1 op 1 op een zwart gat ... je kunt er alles in kwijt en vind het zelden terug. Dat dwingt haast tot nieuwe gedachten.

Je mag me een trol noemen, of een rare vogel. Idioot zelfs. Ik vind het best.

Wat ik op mijn beurt zie hangt af van welke "operator" er aan de andere kant van de "lijn" zit.
"Operator. How may I help you?"

Best mooi, die communicatie, eigenlijk. Zeker als je weet dat je met Pinokkio spreekt.

Facebook of filosofieforum, bijbel en koran!
Ik ben toch ook een Operator?

En als Übernarcist verplicht te vragen: "How may I help You become a different person? (Than you were, just now)"
Of niet. Maar dat is dan weer de ÜberÜberNarcist, die stelt enkel nog maar, en nooit meer vragen.

Niet dat ik denk die persoon te zijn, maar ik probeer het wel! En ben er nog lang niet. Verwacht het ook nooit te worden ... maar de race is zo leuk!
Een soort van Joost voor Bommel. Altijd voor anderen aan zichzelf denkend.
Of een Bommel van Joost. Altijd voor zichzelf aan anderen denkend.
En niettemin, heer en knecht, allebei van stand.

neus schreef:(...) de tweede helft kan heel anders worden...

1e helft, 2e helft ... dat suggereert een geheel, een gedetermineerd geheel, met een determinant, anders kan het niet gedetermineerd worden, in halven. Het geheel is dan waarschijnlijk dat wat zich tussen geboren worden en doodgaan bevindt.
Er is als eens iemand geweest, die dat beschreven heeft, Laplace heette hij.
En evenzogoed kan dat geheel dát zijn, wat zich, tussen doodgaan en geboren afspeelt.
Heb je Gödel weer. En indirect, Plato(nisme).
Ik ruik een factoor *) ... Bah! Wie heeft er een scheet gelaten!?
(Nou niet grappig worden hé: "Wie het eerste ruikt ...", "Wie het eerst beweert ...". Haha)


"Wat u niet wilt dat u geschiedt ..."
Dat lijkt op een moraal, is het echter niet.

Want, als ik het niet erg vind:
- om gepest te worden, mag ik dan anderen pesten?
- dat er van me gestolen wordt, mag ik dan stelen?
- dood te gaan, mag ik daarom moorden?
- te leven, mag ik het daarom creëren?

Al deze vragen zijn van hetzelfde kaliber, waarom geven ze dan verschillende antwoorden?

Wat is er van: "Wat u niet wilt dat u geschiedt ..." dan nog over, als moraal?

Opofferen of hoffelijk zijn, altruïst:
Leven is het ultieme offer tegen dood zijn.
Als je dat gelooft, word je, in die zin, met schuld geboren, ben je niets anders dan een opoffering aan de dood.
Iedereen wordt zo geboren, dus waarom zou je je daarvoor moeten schamen?
Welke offers kun je brengen, behalve dood te gaan, om je schuld in te lossen?

Asociaal zijn, egoïst, ontkennen:
Meen je geen schuld te hebben? Niet aan de dood, aan niemand niet?
Dan kun je het best wel eens lastig krijgen, op het moment dat je doodgaat en je schuld, zich inlost.

Aan de andere kant kun je het ook zo zien dat je de dood om een kredietje vraagt, en ja, dat moet je toch eens terugbetalen.
Met of zonder renteswap, 't is je eigen schuld.
Als je hem nooit terugbetaalt, leef je eeuwig, da's dan ook je eigen schuld.

Zie je?

"Wat U niet wilt dat U geschiedt, doet een ander wel." Lijkt me een beter bij "de mens" passende moraal.

Als je narcisme ziet als perfecte balans tussen ego- en altruïsme heeft er niemand schuld.
En mag je een ander uitschelden voor narcist, hij of zij zal het zich aantrekken.

En geef eens toe: wat is nu heerlijker dan "narcist" genoemd te worden?
Asociaal? Racist? Demagoog? Feyenoordsupporter? Ajacied? Vriend? Vijand? Geliefde? Gehate?
Een echte narcist, is dat alles niet. Die staat erboven en ziet neer.
Zijn grootste geluk vind hij in door een zelf aangewezen narcist, "Narcist" genoemd te worden.

Dit als narcistenspiegel.
Voor de narcisten die menen dat andere narcisten narcistischer zijn dan zij.

Narcist: wijs naar U(w) zelf, niet Uw spiegelbeeld!

Wat is het tegengestelde van een narcist eigenlijk?

Op het gevaar af te generaliseren, maar, is niet -zoals een andere grote filosoof weet- poepen het lekkerste dat er is?
Of het nu in watervallen of vaste vorm gaat? Is het niet dat wat het meeste oplucht? Zelfs slapen redt het niet.

Gelukkig zijn er plekken om te poepen, gelukkig zijn er mensen die de poep weghalen.
En dat is, raar genoeg, het meest ondergewaardeerde beroep, en tegelijk het machtigste.

Wat, als niemand meer luistert? Je shit opruimt? Dan moet je het zelf doen.

Spreken is zilver, zwijgen is goud, luisteren is onbetaalbaar.

Probeer dat maar eens op een internetforum dat luisteren ... een "echt forum", een agora, lijkt me veel leuker. Maar ja, wat is een internetagora dan weer? Grieks-Romaans worstelen?

::

He, gezellig hier op de stoep, zo begrippen proberen te duiden. Elkaars interpretatie ervan te geven.
Woorden te ontrafelen, te etymologiseren en er achter te komen dat feitelijk alle begrippen vallen terug te denken naar het werkwoord "zijn".

Het lijkt wel een fractal.

Hé! Daar heb je Shakespear, de speerschudder: "To be or not to be, that's the question."
Logisch gezien, niks mystieks aan:
2B or NOT 2B
door 2 delen:
B or NOT B
Oplossen:
B | not B | (B) OR (NOT B)
0 | 1 | 1
1| 0 | 1

Altijd waar.

Zijn ... of op z'n haags: Zen.

Ach hou toch op.
Laten we eens wat flexibeler met justitie wezen:

- "Meester, dat boek is van mijn."
"Nee, het boek is van mij"
- "Ooh ... is het de uwes?"
"Nee, het boek is van u".
- "Nou ... dan is het toch van mijn"

Oordeel zelf, van wie het boek is.

::

Hé, het wordt alweer donker, tijd om naar huis te gaan.
Tot volgende week allemaal!
(Mocht-ie komen.)

PS Kunnen we de gemeente vragen een rookpaal bij het stoepje te zetten? Al die peuken op de grond, het ziet er niet uit.



*) volgens het woordenboek op woorden.org, is factor een synoniem van determinant, factoor op zijn beurt is volgens synoniemen.net een synoniem van factor.
Een factoor is een zaakgelastigde, volgens mijn woordenboek kun je die god noemen. En daar houd ik niet van, dat gedetermineerde, het bij voorbaat -de facto- afschuiven van je verantwoordelijkheid. Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, als je dat doet, uit vrije wil.

Hallo memeticae, hoop dat het centjes verdienen een beetje lukt. Ik kreeg nu de impressie dat je leeft zoals in het boek van Steinbeck "De parel". Dat heeft mijn wereldbeeld/moraal ooit wel veel verward.

De tweede helft kan je soms nog tijdens geboorte naar dood denken, als je nog wat tijd hebt, maar voor mij geldt dat de tweede helft na de dood is, en dan het proces van dood naar geboorte representeert. Als ik daar over nadenk heb ik vooral het idee van omgekeerde tijd (meest effectief om de "schade" te herstellen, maar wat mij betreft mag je ook denken aan iets meer fysieks, alle sporen uitwissen of zo. Dat laatste kan je dan zien als een soort schoonmaken/opruimen, dat vast heel louterend werkt. Net als poepen dat al een beetje is natuurlijk, al is dat nog wel erg vanuit individu bekeken en niet vanuit wereld. De tweede helft zijn de kanten/speelrichtingen omgedraaid.

Ik weet van mijn jeugd dat men moeite had met mij, ik viel er buiten, dat moet in de tweede helft gecompenseerd worden. Ik denk dat er van die denkers zijn die denken dat ze kunnen cheaten en maar 1 helft spelen.

maar voor mij geldt dat de tweede helft na de dood is, en dan het proces van dood naar geboorte representeert. Als ik daar over nadenk heb ik vooral het idee van omgekeerde tijd (meest effectief om de "schade" te herstellen, maar wat mij betreft mag je ook denken aan iets meer fysieks, alle sporen uitwissen of zo. Dat laatste kan je dan zien als een soort schoonmaken/opruimen, dat vast heel louterend werkt.

Ik ben benieuwd of Memeticae hier een antwoord op geeft.

Als er al een antwoord is zie ik hier een vergelijking met de slaap, verwant aan de dood behalve dat je lichaam je niet ontnomen wordt. De naweeën van de dag plus de vrije creativiteit van een geest die niet beperkt wordt door dagelijkse beslommeringen. De bijna dood ervaringen laten ook vaak zo iets zien. Daar heb ik mensen over gesproken op een cursus 'Karma en reïncarnatie'.
Mensen die echt geen achtergrond hadden met ideeën daarover.
.........

Het zet trouwens wel de symmetrie-gedachte in een heel ander perspectief: Het kan dan wel één wereld zijn. Maar als er zo'n periode zou bestaan tussen dood en geboorte, dan geeft dat toch wel te denken. Omdat je normaal gesproken zo'n periode zou uitsluitien juist vanwege die gedachte van één wereld.

(vervolg)
Maar ja. Stel dat je gedachtewereld zou willen beheersen vanuit één of ander perspectief? Welke autoriteit zou je erkennen? Die van je zelf?
Alleen al het feit dat je geheugenloos op de wereld verschijnt geeft me al de gedachte in dat je het toch moet doen met het aanbod wat in die wereld te vinden is. Het kan zijn dat Plato daar nog een voeling mee had. Maar in deze tijd lijkt me dat een onmogelijkheid. Dus daar moet je het mee doen.

Wat me trouwens niet slecht bevallen is.

Ik durf wel te zeggen dat de periode tussen dood en geboorte er is, alleen die is niet van iemand speciaal, maar van de wereld zelf. Ik denk dat wij als individu ook van de wereld zijn, voor de helft, en dat de wereld ook voor de helft van ons is. Maar nooit meer dan de helft. De wedstrijd eindigt altijd in 1:1 wat dan feitelijk hetzelfde is als 0:0 maar 1:1 lijkt nog wat.

Als je denkt aan het idee van Maya dat is dat !:1 gelijkstellen aan 0:0. Vind ik toch niet helemaal terecht, hoewel natuurlijk effectief er geen winnaars of verliezers zijn.

Als de eerste helft zich kenmerkt door "oud worden" en de tweede helft zich kenmerkt door "jong worden" vraagt dat toch echt wel wat van het voorstellingsvermogen. Als je in termen van de wereld denkt in plaats van een individu, en het gaat om verjongen van de wereld, is dat logisch gezien wel het opruimen van het oude.

RobW schreef:De contradictie zit em erin dat iedereen zijn eigen autoriteiten kiest. Dus ben je per definitie zelf altijd de grootste autoriteit.
Wel is het zo dat als sommige mensen eenmaal de autoriteit hebben herkent, ze alles voor zoete koek slikken.
En de 'eigenwijze', kiezen uit en/of shoppen in het grote kennis archief.

Allemaal mee eens. Ik bedoel ook vooral dat het je in je zelf keren geen fluit oplevert (bij mij althans). Wel het kijken naar de 'Flow of consciensnous' bij ingekeerd zijn.

neus schreef:Ik durf wel te zeggen dat de periode tussen dood en geboorte er is, alleen die is niet van iemand speciaal, maar van de wereld zelf. Ik denk dat wij als individu ook van de wereld zijn, voor de helft, en dat de wereld ook voor de helft van ons is. Maar nooit meer dan de helft. De wedstrijd eindigt altijd in 1:1 wat dan feitelijk hetzelfde is als 0:0 maar 1:1 lijkt nog wat.

Als je denkt aan het idee van Maya dat is dat !:1 gelijkstellen aan 0:0. Vind ik toch niet helemaal terecht, hoewel natuurlijk effectief er geen winnaars of verliezers zijn.

Als de eerste helft zich kenmerkt door "oud worden" en de tweede helft zich kenmerkt door "jong worden" vraagt dat toch echt wel wat van het voorstellingsvermogen. Als je in termen van de wereld denkt in plaats van een individu, en het gaat om verjongen van de wereld, is dat logisch gezien wel het opruimen van het oude.

Ik denk daar ongeveer ook zo over.

Ik voeg er aan toe dat het lichaam de wereldse kant is van de persoon of persoonlijkheid of ego of wat dan ook. En zelfs de voorwaarde voor die individuatie (zoals Schopenhauer) dat noemt.

(Bij het aannemen van reincarnatie wordt het complexer. Je moet dan een principe vinden om het terugkeren aanvaardbaar te maken. Analoog zoiets als de terugkeer van een nieuw exemplaar van een soort. Of dat nu een roos is of een olifant.

Vooruit dan maar, omdat het Zondag is. (Zonden-dag?)

yopi schreef: neus:

maar voor mij geldt dat de tweede helft na de dood is, en dan het proces van dood naar geboorte representeert. Als ik daar over nadenk heb ik vooral het idee van omgekeerde tijd (meest effectief om de "schade" te herstellen, maar wat mij betreft mag je ook denken aan iets meer fysieks, alle sporen uitwissen of zo. Dat laatste kan je dan zien als een soort schoonmaken/opruimen, dat vast heel louterend werkt.

Ik ben benieuwd of Memeticae hier een antwoord op geeft.

Waarom?
Ik heb er wel een antwoord op, echter niet een antwoord dat niet weer meer vragen genereert.
Ik zal eerst proberen uit te leggen wat ik bedoel met de factoor.

Als je helften definieert als twee even grote delen van een geheel moet, volgens de voorstelling van neus, het leven net zolang duren als de dood, omgekeerde (anti-) tijd of niet. De vraag die zich hierbij dan weer opwerpt is of je telkens je eigen leven opnieuw leeft: Geboren worden, na verstrijken van tijd doodgaan en na verstrijken van anti-tijd weer geboren worden. Waar tijd en anti-tijd zich ontmoeten annihileren ze elkaar en noemen we "nu". Als je er gevoelig voor bent, lijkt "nu" wel eindeloos te duren.
Maar wat is doodgaan dan? Opnieuw geboren worden? Het omkeerpunt van tijd en anti-tijd? Terugdraaien van de band? Merlijn worden?

Het grote geheel is dan eigenlijk dat wat zich tussen leven en leven afspeelt, samen met dat tussen dood en dood. Maar misschien is dat wel hetzelfde.

De factoor echter heeft de zaken losgekoppeld en durft beweren: leven is kort, dood is eeuwig.
Dat geloof ik eenvoudigweg niet, noch wil ik dat het zo is. Het strookt met geen enkele logica mij bekend of die ik zelf kan verzinnen.
Het klinkt meer als excuus voor: "memento mori" dus "carpe diem". Met alle FOMO van dien. Dat lijkt me geen rielekst leven, altijd maar die dwang van elke dag de beste te maken. Dan kun je maar beter berusten, loslaten. Zin(loos) of niet.

::

Als een alternatieve voorstelling van de demon van Laplace:
De mens, althans het menselijk lichaam, is een curieus ding. Opgebouwd uit waanzinnig veel molekulen en atomen.
Nog curieuzer is dat er zich in en op het menselijk lichaam meer bacterien en andere eencelligen bevinden dan menselijke cellen en dat die toch in een bepaalde vorm van symbiose samenwerken. Toch noemen we enkel die laatste, mens; met als hoogste goed een bepaalde interactie van de cellen binnen het cranium -wat we "denken" gedoopt hebben- dat ons van dieren schijnt te kunnen onderscheiden. Behoorlijk narcistisch hoor, of nee, hautain. Racistisch zelfs.

Laten we stellen dat de tijdsvector (opgebouwd uit reële en imaginaire tijd) gewoon zijn richting gaat, met als bijkomende stelling (niet noodzakelijk, maar het helpt het voorstellen) dat de reële component niet negatief kan worden. Wat gebeurt er dan met je lichaam als je dood bent? Onafhankelijk van of je begraven wilt worden of verbrand, gaan de molekulen en atomen een andere weg, niet meer gebonden aan jouw lichaam. (Met als uitersten van de tijd die ervoor nodig is, verbranden en mummificeren)

Er is een mogelijkheid, dat sommige van die molekulen weer onderdeel gaan uitmaken van een ander levend wezen. (Een van de grondslagen van reïncarnatie?) Er bestaat zelfs de mogelijkheid dat na verloop van tijd alle molekulen elkaar weer ontmoeten en zich "jou" weer vormen.

Gegeven dat de tijd oneindig lang doorgaat is de kans daarop zelfs 1. Min of meer bewezen doordat je dit leest, immers, jij bent de belichaming van die kans. Het kan zijn dat dit de eerste keer is dat dat gebeurt, of dat je niet meer weet dat het al ontelbare keren gebeurd is.

De hoeveelheid informatie die je moet onthouden (ingedachtig Laplace's demon) om je te herinneren, te beseffen, dat je jezelf weer bent, is schier oneindig. Dat geeft dan weer "information overload" en als remedie word je zonder geheugen geboren, nog steeds als jezelf, maar met een tabula rasa.
Of, en nu kom ik bij neus, dat je eerst alles moet vergeten, je bruggen verbranden, schoonmaken/opruimen, voordat je weer opnieuw geboren kan worden.

Maar in dat geval spreek ik liever van delen en niet van helften.

Als je toch een gedeelte van de informatie hebt onthouden, of niet goed hebt opgeruimd/schoongemaakt, kan er op je tabula nog wel eens iets staan, wellicht in de vorm van een vage indruk. Dat heet dan weer deja-vu.

Om met Hawking te spreken, je moet in een zwart gat kunnen springen om de wet van behoud van informatie te doorbreken.
Doodgaan om weer geboren te worden. Met als restvraag of "jij" "jou" nog wel bent.

Nou ja, waarom niet?

Om het eens heel zweverig te zeggen: een vrije geest kan alle rollen spelen, zich kluisteren in gedachten of ze de vrije loop laten. Springen van lichaam naar lichaam, zonder zichzelf te verliezen.
En zo ook het bovenstaande verzinnen.

::

Maar waarom je beperken tot het menselijk lichaam?
De hautaine mens kan zelfs het universum als lichaam beschouwen, met alle processen die zich erin afspelen. Sommige delen aanwijzen als hart, darmen en hoofd. De nog hautainere mens beweert dat er slechts één van is en noemt dat God, of de grote Manitou. En we zijn er allemaal een onderdeel van. Door die hautaine gedachte, heeft de mens het universum naar zichzelf geschapen en ziet er een geboorte (big bang) en dood (warmtedood, big crush, big nothing, &c) in. En vindt het vervolgens schitterend hoe hij daar zo perfect in past. De spiegel "geantropomorfiseerd".

Ik noem hem de grote sprookjesverteller.
Maar ja, ik ben dan ook narcist, heb een te groot of te klein voorstellingsvermogen, om al die sprookjes te geloven.

Memeticae is een voegsel van memen, haal je er een uit weg, is memeticae memeticae niet meer, memeticae- (?). Voeg je er memen aan toe krijg je memeticae+.
Zodra memeticae weet uit welke memen hij bestaat, gaat hij nooit verloren. De afzonderlijke memen laten zich dan niet meer vergeten.

Da's ook een mooi sprookje.

memeticae schreef:Vooruit dan maar, omdat het Zondag is. (Zonden-dag?)

yopi schreef: neus:

maar voor mij geldt dat de tweede helft na de dood is, en dan het proces van dood naar geboorte representeert. Als ik daar over nadenk heb ik vooral het idee van omgekeerde tijd (meest effectief om de "schade" te herstellen, maar wat mij betreft mag je ook denken aan iets meer fysieks, alle sporen uitwissen of zo. Dat laatste kan je dan zien als een soort schoonmaken/opruimen, dat vast heel louterend werkt.

Ik ben benieuwd of Memeticae hier een antwoord op geeft.

Waarom?

Daarom. Dat is gewoon zo. Daar kun je niks op afdingen of opdingen.
Wat er in ieder geval wel mee te maken heeft: De post en jouw reactie zijn incommensurabel.

Ik heb er wel een antwoord op, echter niet een antwoord dat niet weer meer vragen genereert.
Ik zal eerst proberen uit te leggen wat ik bedoel met de factoor.

Als je helften definieert als twee even grote delen van een geheel moet, volgens de voorstelling van neus, het leven net zolang duren als de dood, ...
Helften betekent naar mijn idee hier: Twee gedeeltes, die niet per se aan elkaar gelijk hoeven te zijn. Dat kan Neus beter zeggen, maar het zet de rest wel op de tocht van je reactie. Wederom: incommensurabel.

... omgekeerde (anti-) tijd of niet. De vraag die zich hierbij dan weer opwerpt is of je telkens je eigen leven opnieuw leeft: Geboren worden, na verstrijken van tijd doodgaan en na verstrijken van anti-tijd weer geboren worden. Waar tijd en anti-tijd zich ontmoeten annihileren ze elkaar en noemen we "nu". Als je er gevoelig voor bent, lijkt "nu" wel eindeloos te duren.
Maar wat is doodgaan dan? Opnieuw geboren worden? Het omkeerpunt van tijd en anti-tijd? Terugdraaien van de band? Merlijn worden?

Het grote geheel is dan eigenlijk dat wat zich tussen leven en leven afspeelt, samen met dat tussen dood en dood. Maar misschien is dat wel hetzelfde.

De factoor echter heeft de zaken losgekoppeld en durft beweren: leven is kort, dood is eeuwig.
Dat geloof ik eenvoudigweg niet, noch wil ik dat het zo is. Het strookt met geen enkele logica mij bekend of die ik zelf kan verzinnen.
Het klinkt meer als excuus voor: "memento mori" dus "carpe diem". Met alle FOMO van dien. Dat lijkt me geen rielekst leven, altijd maar die dwang van elke dag de beste te maken. Dan kun je maar beter berusten, loslaten. Zin(loos) of niet.

Dat stuk is voor Neus.

Voor wat het waar is om tegen jou te zeggen: Je moet in taal bij een bepaald metafoor blijven en niet hinkelen. Dan is er in ieder geval samenhang, hoe discutabel ook. Het helpt namelijk niet om meerdere gedachtegangen door elkaar te husselen. Zie het maar als de beperktheid van de taal. Waarvan ik eigenlijk denk dat je je daar zeer van bewust bent. Vandaar dat hinkelen. Misschien iets om expliciet ter sprake te brengen?

::

Als een alternatieve voorstelling van de demon van Laplace:
De mens, althans het menselijk lichaam, is een curieus ding. Opgebouwd uit waanzinnig veel molekulen en atomen.
Nog curieuzer is dat er zich in en op het menselijk lichaam meer bacterien en andere eencelligen bevinden dan menselijke cellen en dat die toch in een bepaalde vorm van symbiose samenwerken. Toch noemen we enkel die laatste, mens; met als hoogste goed een bepaalde interactie van de cellen binnen het cranium -wat we "denken" gedoopt hebben- dat ons van dieren schijnt te kunnen onderscheiden. Behoorlijk narcistisch hoor, of nee, hautain. Racistisch zelfs.

Hutspot van disciplines

Laten we stellen dat de tijdsvector (opgebouwd uit reële en imaginaire tijd) gewoon zijn richting gaat, met als bijkomende stelling (niet noodzakelijk, maar het helpt het voorstellen) dat de reële component niet negatief kan worden. Wat gebeurt er dan met je lichaam als je dood bent? Onafhankelijk van of je begraven wilt worden of verbrand, gaan de molekulen en atomen een andere weg, niet meer gebonden aan jouw lichaam. (Met als uitersten van de tijd die ervoor nodig is, verbranden en mummificeren)

Er is een mogelijkheid, dat sommige van die molekulen weer onderdeel gaan uitmaken van een ander levend wezen. (Een van de grondslagen van reïncarnatie?) Er bestaat zelfs de mogelijkheid dat na verloop van tijd alle molekulen elkaar weer ontmoeten en zich "jou" weer vormen.

Gegeven dat de tijd oneindig lang doorgaat is de kans daarop zelfs 1. Min of meer bewezen doordat je dit leest, immers, jij bent de belichaming van die kans. Het kan zijn dat dit de eerste keer is dat dat gebeurt, of dat je niet meer weet dat het al ontelbare keren gebeurd is.

Heel juist

De hoeveelheid informatie die je moet onthouden (ingedachtig Laplace's demon) om je te herinneren, te beseffen, dat je jezelf weer bent, is schier oneindig. Dat geeft dan weer "information overload" en als remedie word je zonder geheugen geboren, nog steeds als jezelf, maar met een tabula rasa.
Of, en nu kom ik bij neus, dat je eerst alles moet vergeten, je bruggen verbranden, schoonmaken/opruimen, voordat je weer opnieuw geboren kan worden.

Heel interessante gedachte. Waar ik wel op in zou willen gaan als je dat vast kan houden.

Maar in dat geval spreek ik liever van delen en niet van helften.

Als je toch een gedeelte van de informatie hebt onthouden, of niet goed hebt opgeruimd/schoongemaakt, kan er op je tabula nog wel eens iets staan, wellicht in de vorm van een vage indruk. Dat heet dan weer deja-vu.

Om met Hawking te spreken, je moet in een zwart gat kunnen springen om de wet van behoud van informatie te doorbreken.
Doodgaan om weer geboren te worden. Met als restvraag of "jij" "jou" nog wel bent.

Nou ja, waarom niet?

Om het eens heel zweverig te zeggen: een vrije geest kan alle rollen spelen, zich kluisteren in gedachten of ze de vrije loop laten. Springen van lichaam naar lichaam, zonder zichzelf te verliezen.
En zo ook het bovenstaande verzinnen.
Mooi eerste einde.

::

Maar waarom je beperken tot het menselijk lichaam?
De hautaine mens kan zelfs het universum als lichaam beschouwen, met alle processen die zich erin afspelen. Sommige delen aanwijzen als hart, darmen en hoofd. De nog hautainere mens beweert dat er slechts één van is en noemt dat God, of de grote Manitou. En we zijn er allemaal een onderdeel van. Door die hautaine gedachte, heeft de mens het universum naar zichzelf geschapen en ziet er een geboorte (big bang) en dood (warmtedood, big crush, big nothing, &c) in. En vindt het vervolgens schitterend hoe hij daar zo perfect in past. De spiegel "geantropomorfiseerd".

Ik noem hem de grote sprookjesverteller.
Maar ja, ik ben dan ook narcist, heb een te groot of te klein voorstellingsvermogen, om al die sprookjes te geloven.

Memeticae is een voegsel van memen, haal je er een uit weg, is memeticae memeticae niet meer, memeticae- (?). Voeg je er memen aan toe krijg je memeticae+.
Zodra memeticae weet uit welke memen hij bestaat, gaat hij nooit verloren. De afzonderlijke memen laten zich dan niet meer vergeten.

Eigenlijk ben je een ingewikkelde Budhist denk ik.
De vlucht van je gedachtes zijn interessant. Maar de vluchtigheid - zeker gezien je memen-theorie maakt communicatie alleen indirect mogelijk.
Je leeft er in ieder geval naar.

Da's ook een mooi sprookje.

Gelukkig houdt het geldverdienen je nog een beetje op aarde.
Ik moet ook nog zeggen dat volgens mij een zin van het aardse bestaan is dat je je ergens op vast gaat leggen. Dat gebeurt natuurlijk sowieso de hele tijd. En misschien is het ook wel fijn om je vrije gedachtes vrij te houden. Een mooi tegenwicht zeg maar .. tegenover die doorgaande vastlegging die zich niks aantrekt van jouw vrije gedachtes.

Ik ben benieuwd of Memeticae hier een antwoord op geeft.
Waarom?
Daarom. Dat is gewoon zo. Daar kun je niks op afdingen of opdingen.

Jawel hoor.

Ik vroeg me enkel af waarom jij benieuwd was naar een al dan niet antwoorden van mij.
Met je nieuwsgierigheid heb je eigenlijk al, in zekere zin, een reaktie afgedwongen. Niet per se die van mij overigens.

Wat er in ieder geval wel mee te maken heeft: De post en jouw reactie zijn incommensurabel.

Pfoeoeoeoeoeoeeeee ....

"Incommensurabel"

Wat een mooi woord zeg! Dat kende ik nog niet.

Wat een mooi -kunstig- woord!
Het zou jammer zijn het te proberen te duiden. Net als de hele kunst an sich.

Dan zie ik het maar als compliment.

Dank je.

Maar bedoelde je het nu transitief of intransitief?

Een helft is een helft omdat hij een gelijke wederhelft heeft *). Zo niet, is het geen helft maar een deel. Anders kun je spreken van grootste helft en kleinste helft, en dat is niet alleen (nog niets eens taalkundig) onzin, maar ook nog eens oneerlijk.
Maar je hebt gelijk, het is gehinkel, niet noodzakelijkerwijs van mijn kant.
Bedoelde neus nou echt de helft, of toch slechts twee delen? Was het 50:50 of 25:75? Dat mag ik vragen.

Misschien probeer ik met het gehinkel met begrippen dat wel te doen.
Tijdens het hinkelen geef ik antwoord (stel meer vragen). Bedoel je dit? Dit soms?
Door niet te stellen: Als je dit bedoelt, dan is dat onzin!
Maar gericht naar alle betekenissen te vragen, verwacht ik, maar dat is enkel mijn verwachting, daar beter begrip van.
Wel zo hoffelijk, vind ik. Een ander in zijn waarde laten.
Alleen, die hoffelijkheid kan zich natuurlijk op veel manieren uiten:
"Als je dit niet snapt, ben je dom."
"Begrijp je het nou nog niet? Dan leg ik het niet meer uit."
Ik probeer altijd voor de: "Begrijp je het niet? Dan leg ik het nog eens uit, maar dan op een andere manier. Misschien begrijp je dan wat ik bedoel."-manier te gaan. Helaas mislukt dat nog vaak. Ik moet nog veel trainen.

Om, bijvoorbeeld, een vraag als:"Wat betekent waarheid?", goed te kunnen beantwoorden, zul je toch eerst het begrip waarheid "af moeten hinkelen", voordat je over de betekenis van betekenen kunt beginnen.

Jij weet misschien wel wat je bedoelt met "waarheid". Maar als je dat, jouw begrip, een ander niet uitlegt, door bijvoorbeeld alle synoniemen van waarheid de revue te laten passeren, over elke een mening te geven, en dan te vragen, welke waarheid bedoel je? Valt er geen antwoord te geven, of op z'n minst slechts een incommensurabel. (Dank je wel voor het toevoegen van dit woord aan mijn idioom)

Gezien sommige van je oordelen, yopi, lijkt het erop dat je mijn gehinkel niet waardeert. En soms ook weer wel.

Ik kan dan alleen maar vragen, is dat dan ook niet incommensurabel?

yopi schreef:Gelukkig houdt het geldverdienen je nog een beetje op aarde.

Gelukkig?

Dat geldverdienen brengt mij geen geluk, hoogstens een bestaan.
Maar als ik je woorden zo interpreteer, dat jij -of überhaupt iemand- nog gelukkig is met mijn op aarde zijn, ja, dan houd ik nog wel even vol.

yopi schreef:Een mooi tegenwicht zeg maar .. tegenover die doorgaande vastlegging die zich niks aantrekt van jouw vrije gedachtes.

Dat klinkt als zwaartekracht.

Hoe doe je het yopi, door precies op de dag nauwkeurig de xkcd.org van vandaag te duiden.



Als je (op de website zelf) met je cursor boven het plaatje blijft hangen verschijnt er: "Of these four forces, there's one we don't really understand." "Is it the weak force or the strong--" "It's gravity."

En door dat onbegrip zijn we allemaal gebonden, in ons geval aan moeder aarde.

Of we nu willen of niet.

Daarom vervloek ik Newton wel eens, ik zie hem als uitvinder van die zwaartekracht. Vóór hem bestond ze niet.

*) Probeer eens een figuur in twee helften te verdelen met gelijke oppervlakte en omtrek. Als dat lukt, zijn die helften dan gelijkvormig? Bij noodzaak? Of hangt dat dan weer van de definitie van "helft" af?

Ik heb geen bezwaar tegen gehinkel of iemand's gedachtestroom aanhoren, maar tegen de onmogelijkheid er op te reageren. Ten minste er dieper op in te gaan. Om met een stroom associaties te antwoorden vind ik niet zo zinvol.

Zo iets is het geloof ik.

Ok, dat kan ik begrijpen.

Maar, ligt dat nu aan jou, of aan mij?

Het ligt zeker ook aan mij.
Maar wat moet ik daar volgens jou aan doen?

Toen ik nog een motor had, had ik een motorclubje. We stonden in een leren pak, hangend op en tegen de motor een beetje te discusieren over de dingen des levens en Harleys. Ik liet mijn motor gewoon daar staan en ging op de fiets naar huis, weet je wel hoe zwaar zo’n ding is? Het gebeuren vond plaats voor een ijssalon in Den Haag, Florencia, de kerels waren getatoeëerd en namen geen blad voor de mond. Ze hadden vaste opvattingen waarmee ze ook weer naar huis gingen maar het oordelen en concluderen daar ging het ons om, als commentaar op het leven.
Zo herinner ik mij een avond, dat Florencia allang gesloten was en wij daar nog wat hingen in de Torenstraat toen Jaap opperde dat het denken heel erg diep kan gaan. Het denken wordt geacht te doen wat hij moet doen (van Swaab of Lamme had niemand nog gehoord) maar hoe diep kan hij daarbij gaan? Mij schoot van alles te binnen maar dat zat zeker aan de oppervlakte. Met éen been op de benzinetank liet ik de geest afdalen en hem een conflict scheppen zodat hij goed waarneembaar was. Ik kon er komen, ik kon lekker diep maar tegelijkertijd voelde ik mijn koude hand op mijn helm en hoorde ik mijn maten. Echt los van de oppervlakte kwam ik niet.
Karel zei dat hij het gekende in hem nu heel diep het ongekende ontving. Met een gelukzalig gezicht deed hij zijn helm op, startte de motor en we hebben hem nooit meer gezien. De rest van ons kwam om in middelmatigheid.

Die paaseitjes schijnen toch iets te maken hebben met vruchtbaarheid of zo iets. Nou ken ik die nootjes in mijn zak ook wel als mijn binnenzak. Maar dat lijkt me toch lastig in een vrouwen-universum. En zeker als jij - Blin - zo met biologie bezig bent. Sexe-wisselingen zijn bekend in die sfeer.

Sexe-bewustzijn dringt bij mij niet zo vaak door in mijn hersenen.
Meestal alleen in confrontaties met vrouwen. Die tegenwoordig mijn beste contacten uitmaken in het niet internet-leven.

Daarvan losgesneden krijg ik meer oog voor de geestelijke kwaliteiten van vrouw-zijn of man-zijn. De hele levenshistorie daarvan bij oudere mensen.
De vrouwen zijn gewoon daar in de meerderheid. Omdat ze nu eenmaal langer leven en socialer zijn.

Wat ik erg leuk vond aan dit schrijfsel-probeersel is dat je die paas-eitjes van de mannen van de motor-club tot middelmatigheid uitroept.
(Kan ik de plank weer misslaan)

Wat is de beste relatie tussen man en vrouw?
Is dat uitgaan van de verschillen?
Is dat aantrekkingskracht tussen verschillende polen?
Dempt het inleven in de ander sexe niet iets?

Heel raar vind ik de consumenterige unisexgedachte.

Om de emancipatie van de vrouwelijke soort te bevorderen herinner ik je aan de gedachte van de getande vagina.
Ondanks dat mannen met hun hormonen denken dat ze de beste species van de wereld zijn, zal díe vagina hun kunnen ontmannen.

Wat maar weer de superioriteit bewijst van de mannen met de theorie van mannetje Freud.

Dus ga met Pasen maar lekker eiertjes eten.

Maar bedenk daar wel bij: Eien eten is embryo's eten. Het domein waar vrouwen toch de baas zijn. Een kwesitie van associaties met dat feest.

Kruisigen is dan weer een mannenzaak. En opstanding ook.

Wanneer gaan vrouwen nou es muziek maken?

Of is de overwinning van de vrouw in de nu in de actualiteit nieuwe voorstelling van de 'Passie' alleen maar dat Maria Magdalena Jezus lekker afgezogen heeft?

Doe maar een dotje ...

Beste Joop, mijn schrijven was al in het stadium van publicatie maar nu ontdek ik even nog een puntje wat zeker meegenomen dient te worden. Weer een soort van openbaring, ik ontvang ze bij bosjes. Dit is wel weer een dingetje dat even boven de middelmatigheid van het leven omhoog kruipt.

Mystiek gezien mag ik natuurlijk niet hier meteen onder gaan staan maar moet ik eerst ritsen. Daar heb ik nu even geen zin in. Al die regels in het mystieke, soms denk ik, was ik er maar nooit aan begonnen.


Zo Yopi, dus jij wilde het graag over seks hebben? En dan liefst in combinatie met paaseitjes.

Ik wil je uiteraard graag ten dienste staan maar laat nu net het eerste wat in me opkomt het Onze Vader zijn.

Mijn vrouw en ik zijn gister nog even naar de mart gegaan (Mart is de Dordtse uitdrukking voor markt); dus Joop en zijn vrouw gingen daarbij ook even langs bij Leonidas om eitjes te kopen. Ik heb ze gister ook geproefd - 11 soorten - en dat was bevredigend, behalve een bedorven maag achteraf.
Sex is daarbij niet in me opgekomen.
Hoewel ik wel bedorven gevoelens hiermee associeer als het over sex gaat.

Inmiddels is het stille zaterdag. Nou ja .. Zo'n kruisiging gaat je niet in je kouwe kleren zitten. En met de 24 uur economie moeten we het feest van de opstanding uitstellen tot morgen.

Op pad met de electrische fiets zag ik wel een zee van speenkruid. Alleen hielden die hun bloemblaadjes dicht vanwege de kou.
Morgen gaan we misschien de opstanding van de natuur zien in het landgoed de Marienwaerd, waar als ze opengaan het speenkruid een echte gele zee onder de bomen die nog geen blad hebben misschien laten zien.

Misschien zal het daar wel druk zijn met wandelaars en traditionele gasten die een paas brunch willen gebruiken: Een taartje van de barones, een biologische carpaccio-salade. Misschien wel een bijeenkomst van old-timers. Net zo iets als in de winter als mensen zich daar met een arreslee laten rondrijden en dan als ze even uitgestapt zijn bij een tentje dat geposteerd is rond een groot warm houtvuur een volks patatje met mayonaise eten.

Heel opwekkend allemaal.

Zo herinner ik me ook nog van de Lente terugkerende gebeurtenissen op een landgoed nabij de Wouwse Plantage in Brabant.
Invaliden en geestelijk achtergebleven armoe-zaaiers worden dan rondgereden in die omgeving. Ze mogen dan ongeremd de claxons bedienen. Toen wij dat voor het eerst meemaakten snapten we daar niks van. We dachten dat er een soort jacht aan de gang was.
We namen wat ongebruikelijke paden en kwamen toen terecht (na een kaartje gekocht te hebben) op de open dag van de villa aldaar.
We hebben toen de verzameling oude brandweerauto's kunnen zien die de familie ook voor het publiek openstelde. Schattig en ook een leuke bijverdienste om de zaak te kunnen onderhouden.

Daar past zo'n gebed als het 'onze vader' in.

Persoonlijk in deze 'bah persoonlijke' verhalen, zeg ik dat ik de mei maand in de kerk het mooiste vind. Met al die bloemen.
Als je dan sterft wordt met je uitvaartdienst die weelde meegenomen.
Dat is ook goedkoper in deze moeilijke tijden en je krijgt het idee dat er toch wel veel mensen zijn die om je gegeven hebben.

(Ik zei toch al Blin - wederopstanding van de menthol sigaret Belinda - dat ik je tot nieuwe muze wilde benoemen. Het maakt me geen reet uit wat je allemaal bedenkt om te zeggen. Als je maar blijft en mij blijft prikkelen. Misschien kan ik het dan toch nog winnen. En anders maar niet.)

Heel toevallig (synchroniciteit) was ik ook nog in Gorkum om voor de tweede keer stil te staan bij een stoelen-tentoonstelling al daar. Op goede vrijdag.
Uit de ramen van het museum zag ik de rij voor de kerk steeds verder aangroeien om waarschijnlijk het Gorkumse equivalent van de Passie mee te maken. Een andere vorm van de geweld films van Hollywood, met een leuk 'Erbarme dich' voor de vrouwen. De bevoorrading van de terras-uitbaters kwam knap in het gedrang terwijl ik me verdiepte in design en constructies.

Mijn vrouw had helaas niks kunnen kopen in háár winkeltje in Gorkum.
Maar ik had een aardig resultaat met dit uitstapje.
Ik zou er nog wel meer over kunnen vertellen. Maar dat heb ik thuisgekomen al aan mijn vrouw vertelt. Dus dat zullen jullie moeten missen.

Nou Blin. Blijf nog even in de buurt. ...

Oeps, het komt er weer niet van, dat ritsen, ik heb vandaag ook alweer heel wat afgeritst.

Mijn beeld bij ambitie is altijd die van een rode sportwagen die klem zit tussen twee bussen. Je wilt graag als een speer maar bussen schijnen alle tijd van de wereld te hebben, ze rijden er zelfs op.

Soms, wat héet…,meestal…., zitten er knappe gozers in die karretjes. Niet dat ik er voor val, ik vind ze gewoon wel leuk, zoals je een hond of een kat leuk vindt. Altijd alert blijven en ze nooit voor de volle 100 % vertrouwen.

Neem een kat die op je nieuwe bankstel piest. Als je echt een dierenliefhebber bent dan lach je daarom, je veegt de uitgebeten plek een beetje weg en legt er eventueel een vrolijke plaid over. Zo gaat dat. En als je hond niet op een drafje op je afkomt als je hem fluit ,ach dan zeg je stoute hond en geeft hem een koekje want je houdt nu eenmaal van dieren.

Met die ambitieuze jongens in die sportwagens gaat het net zo. Ze hebben hun mond vol over gelijkwaardigheid. Ze willen zo nodig serieus genomen worden door een vrouw. In mijn ogen kan dat alleen op moord en doodslag uitlopen, dat houdt toch geen hond uit, sorry…ik wilde echt ‘vrouwen’ schrijven…

Zo’n bojo kan nog zoveel vrouwen neuken maar je pinkt een traantje weg en je haalt je schouders erover op. Net zoals toen je kat op het nieuwe bankstel pieste maar alleen kan je er bij hem dan weer geen tafelkleedje overheen gooien. Stoute man, kan je zeggen en je geeft hem een klein beurtje, likt zijn balletjes en gaat over tot de orde van de dag.

Maar ja, die gelijkheid, ik weet niet hoor, ik zie er niks in. Ik weet toch echt niet of ik daar zo lichtvoetig mijn schouders over op kan halen. Het leven gaat dan wel heel erg saai worden. Ik houd van boeien, rubber en zweepjes, dat laat ik me door zo’n gast echt niet zomaar afnemen. Kan hij nog zo’n mooie auto hebben maar het moet wel een beetje een vent zijn, gelijk een pitbull of een panter, anders gaat hij maar op iemand anders zijn bank pissen.

Gelijkheid…ammereet!

Ik moest even googelen, maar toen: erg leuk ..

Leuk? Dit soort tijdverdrijf voor de jeugd? Dit soort humor? Ik vind het afschuwelijk...maar misschien ben ik ook een beetje het tere type...

Ik zocht een verband tussen de posts hiervoor en het plaatsen van dit plaatje. En besloot (?) dit leuk te vinden zonder te weten hoe het bedoelt was. Voor mij intern was het leuk als reactie op het gedoe tussen Blin en mij.

Daar zit nou precies het probleem op een forum. Wat bedoelt iemand?
Tussen paranoia en realiteit en overschatting op een manische wijze.

Ik snap heus wel waarom Memeticae een nieuwe ontmoeting voorstelt wat dat betreft.

Blijkbaar is het altijd nodig om toch je reacties te voorzien van enige uitleg.
Daardoor gaat vaak de pointe verloren. Maar goed: We moeten leren leven met een virtuele wereld (als je je daar niet echt van terugtrekt).

Het blijft een leuke inval om iemand te kunnen doden door een kokosnoot af te schieten in plaats van zijn bal of ballen er af te schieten.

Ik dacht trouwens dat jij je ook vermaakte door dat soor spelletjes te spelen.

Ik herinner hierbij ook maar aan tekenfilms, waarbij de meest afschuwelijke dingen gebeuren maar de figuurtjes eigenlijk onkwetsbaar zijn. Trouwens de reincarnatiegedachte in spelletjes vind ik ook wel leuk:

Je bent dood. Nog een spelletje?

Voor Blin is dit allemaal een spelletje. Je laat je meeslepen door raar te gaan doen. In raarheid toon je dingen waar je spijt van gaat krijgen. Om dan keihard in een hokje gestopt te worden, als huisdier zeg maar.

Kinderen spelen dat ze anderen op gruwelijke wijze ombrengen, en vinden het leuk als ze iemand ombrengen door deze in de ballen te schieten, extra points. En dan vinden we het raar als er één flipt en op school begint te schieten of op een eiland.

ik denk de jeugdigheid vasthouden, in de fase van spel leer je

verveling doorbreken is lastig want je hebt dan ook nergens zin in.

tijdverdrijf is het wel, spelen, omdat je blijkbaar tijd over hebt. mensen krijgen meer tijd over als robotten het werk doen...

met tegenzin dingen gaan doen...en dan merken dat je niet meer zo met voelen bezig hoeft te zijn.

maar goed een echte expert ben ik ook niet...

De film van de Onschuld heeft mij nooit zo kunnen bekoren.

Als de vermeende intelligentie zich met onschuld bezig gaat houden, kunnen we de eerste negen jaar geen oorlog meer verwachten en wordt het neusje peuteren.

Er was een onderzoek naar de betekenis van pasen onder de intelligentie, 83 % dacht dat het hier om barbarij van één man ging terwijl de paashaas op de reservebank belandde.

Eentje, die was notabene hoofd van een denktank, dacht dat pasen draaide om een koekoeksklok omdat zijn moeder daar vroeger de eieren in verstopte. Ik bedoel maar.

Hoeveel onschuld heerst er eigenlijk op dit forum?

Wie zegt dat het om het bekoren van jou gaat?

Ik had een proefabonnement op "the new scientist", en daarin vroeg iemand zich af waarom ze voor Christus terug aan het tellen waren met de jaartelling.

Maar dat er tere types zijn dat kan je je wel voorstellen?