Filosofieforum.nl

Mijn themawoord van vandaag is: huichelen.

Ik zag ineens dat iedereen met de potentie om zichzelf te overstijgen een huichelaar moet zijn. Anders ben je slechts jouw onvolkomen zelf.

Nee, zei mijn vrouw, het is meer een achterhouden van jezelf...ja ja.

Je kan huichelen de goede kant op, werkelijke zelfoverstijging, of huichelen de foute kant op. Als je de goede kant op gegaan bent, was het misschien met terugwerkende kracht een achterhouden van jezelf, het opgeven van de ego et cetera. Als je de foute kant op gegaan bent, dan is het psychopaat, ziek, demonisch, despotisch.

Nietzsche zou zeggen dat dan in ieder geval toch iets overstegen is.

Maar wat is huichelen nou eigenlijk. Ja zeggen en nee denken? En andersom?
Aardig doen terwijl je iemand een klootzak vind? Dat kan ook beleefdheid zijn. Is beleefdheid een vorm van huichelen? Is beschaving een huichelshow?

Ik weet dat ik huichelaar ben. Het is ook een kwestie van overleven. Als je niet kan krijgen wat je wilt, doe je het met minder en doe je alsof dat prima is. Hoeveel huichelende partners zullen er wel niet zijn?
En dan kan je trots zijn vanwege trouw en volharding, terwijl je diepste zelf de zelfkant is toegedaan.

Punt is wel dat de huichelaar de mensen niet tot vriend kan hebben die slechts hun onvolkomen zelf zijn.

Bij het eerste citaat denk ik aan hoe men in onze cultuur soldaten de dood in laten gaan, terwijl men zelf ver blijft van de strijd. En aan de andere kant hoe onze cultuur de ziekten tot in het extreme bestrijdt zodat mensen als het eigenlijk hun tijd is niet kunnen sterven (de hemel in gaan)

Het tweede citaat gaat over iemand mee krijgen in jouw denken en deze persoon dan niet belonen, maar juist behandelen alsof het de ergste zondaar is die er bestaat, alleen maar geschikt voor de hel.

Ik denk dat het huichelige zit in onze verhouding tot de dood en verhouding tot mensen die ons goed gezind zijn (die behandelen we juist slecht). Of dat is wat de Bijbel duidelijk wil maken. Verrassend actueel lijkt me...

Ach ja politiek, met politiek is het mogelijk om het ene moment A te zeggen en het andere moment niet-A als dat zo uitkomt, want het kan politiek gezien het juiste voor het moment zijn. Een politiek uitgangspunt heeft principieel een houdbaarheidsdatum van nul.
Als dan beweerd wordt dat de mens een politiek dier is, denk ik er gelijk bij "houdbaarheid nul".
Huichelen is natuurlijk ook de houdbaarheid van uitspraken beperken. Ze zijn alleen nog maar geldig voor korte termijn, morgen kan het anders zijn.
Ik zou wel alleen uitspraken willen doen voor de lange termijn, maar ben bang dat het gewoonweg niet kan.

Ik denk het ook.
Maar misschien is het gewoonweg niet mogelijk om langetermijn uitspraken te doen, omdat altijd de omstandigheden zodanig kunnen worden dat je toch wat anders wilt. Je kent jezelf niet onder alle omstandigheden. En als je voorzichtige uitspraken doet zeg je weer niets. Ooit moeten toegeven dat je fout zat, dat is een onontkoombaarheid, hoe zeer je ook denkt dit te kunnen voorkomen. Laten mensen daar nu heel slecht in zijn....liever huichelen ze dat ze het anders bedoelt hebben, het anders herinneren, of het anders gedaan hebben, terwijl dat niet zo is.

In principe is het zo logisch, dat ook logisch is dat het bestaat.
Dat geldt niet alleen voor populisitsche politiek, maar voor het huichelen als zodanig. Als ik het als gegeven probeer te beschouwen zonder er een waardeoordeel aan te geven, zou ik zeggen, te weinig evaluatie.

Wat maakt evaluatie zo moeilijk? Dat je dan ook negatief uit het verhaal komt? Iets dat "verboden" is door evolutionaire programmering? Je moet jezelf wel "goed" vinden om gericht te blijven op reproductie...

Lijkt me wel waarschijnlijk, maar zonder eerlijke evaluatie kom je ook niet ver...

Lijden dus, blijvend...

De hersenen zijn wel een soort evaluatiemachine, hun hele functie is bijsturen, maar het blijft natuurlijk "bij"-sturen en geen sturen op zich. Dat sturen op zich, de grote lijnen, de richting, dat is allemaal onbereikbaar voor Jan met de Pet en heel paradoxaal zullen de lijnen uitgezet worden door pretentieuze huichelaars, waar we dan maar genoegen mee moeten nemen. Ik verwacht ook niet dat het beetje bijsturen door het geweten echt een verschil kan maken. Maar de uitdaging ligt er....

Woorden naar mijn hart...

Aan de andere kant moet ik ook wel hard lachen om de evidente dwaasheid van de man met hart voor de zaak, als die denkt een verschil te kunnen maken.

Je kunt tegenwoordig geen verschil meer maken, mag niet van de Duivel...

Pink Panter schreef:Natuurlijk kan de man met hart voor de zaak geen verschil maken. Hij is het slachtoffer van een economische blunder. Alhoewel men toetert dat de arbeider langer moet doorwerken (tot wel 67), wijst de praktijk uit dat een arbeider na zijn 50ste eigenlijk nooit meer aan het werk komt.

En dat is dan weer het zoveelste voorbeeld van huichelarij! Ja, de Duivel lacht zich rot!

Wie huichelt er dan?

Volgens het etymologisch woordenboek komt huichelen van veinzen, en uit hucken: een gebogen houding aannemend.

Dus je veinsde je een toekomst en doet er nu huichelachtig over dat hij er niet is?

Is de huichelaar dan niet als het riet dat buigt voor de wind?
Degene die klaagt dat hij met de kop in het zand in de reet geneukt wordt?

Is het huichelen per se negatief? Een vorm van levensbehoud?

Huichel je niet, als je huichelarij huichelachtig vindt?

Ben je dan niet een schijnhelige?

Sinterklaas? Na veertig jaar werken komt je deel, je cadeau.
Niks van! Allemaal in de zak, naar Spanje.

Nou ja, wel een lekker klimaat daar.

Helaas bestaat sinterklaas niet (meer).

De huichelaars!

Politiek niet-correct geantwoord!

Alles voor de eerlijkheid!

Ik kom er een beetje van terug, eerlijk gezegd.

Het zal wel blijven bij een eenmalige constatering...

Hee ik ontdek in mijzelf een huichelaar...later blijkt huichelen is een vorm van zelfbehoud,,,nou dat was het dan, over tot de orde van de dag.

Weet je dat mijn geest mijn pogingen tot eerlijke evaluatie soms echt uitschakelt? Dan geloof ik ineens in dingen, psychotisch bijna, gelukkig heb ik nog mijn pilletjes...

Gelukkig is er water.

H-O-H: het carbonloze alcohol. de alcohol der alcoholen.

En zijn we er allemaal dronken van ... kan geen pil tegenop.

Heerlijk OuweHoeren, of zo.

En je wordt er niet eens dik van!

Ik zag het zo dat iedereen zijn zegje wil doen. Mijn zegje belast iemand, die doen vervolgens zijn/haar eigen zegje, dat belast dan mij weer of een ander, en zo door.

Een soort energiedoorgifte als je het helemaal uitzoekt denk ik.

Maar goed nu denken sommige mensen waarschijnlijk met hun zegje de ander te kunnen ontlasten, als het ware juist een last af te nemen, omdat dan zogezegd het kwartje valt en een gevoel van opluchtig of verlichting plaats kan vinden. Lijkt mij persoonlijk huichelachtig, want dit betreft dan maar een select gezelschap en de rest raakt juist meer belast, als je het mij vraagt.

En bovendien is die "ontlasting" dan geen stelen van energie?