Filosofieforum.nl

Snaartheorie voor beginners of gevorderden, of zo.

::

Stel je voor een snaarinstument: een viool bijvoorbeeld.

De snaar van een viool is ingeklemd kan dus door ze te strijken maar een kant op.

Nu breekt de snaar, zit ze nog maar aan één kant vast.
Wat gebeurt er dan? Met de snaar? Als aangestreken?

De snaar is uit de viool gegooid, het concert gaat verder.
Ik speel met het stukje snaar, heb het vast in één hand en weet door te trillen, een staande golf erin te krijgen.

Zonder uiteinde. Dat lijkt wel knap. De prijs die ik betaal is dat mijn uitwijking in fase terugkomt, waardoor de ampitude verdubbelt.

En niemand hoor het, toch.

Een soort van cabal?

(vervolg)

Welke snaar kan nu beweren wat de grondtoon was.

Elke grondtoon, vast uiteinde of niet, kan beweren al zijn harmonischen te kennen, en omgekeerd.

De kunst is van je grondtoon af te kunnen wijken. Van vast naar los uiteinde te gaan, of andersom.

Als iemand dat toch eens filosofisch wist op te schrijven.

Dan klinkt er harmonie, hoop ik.

Materiële zaken als lengte en dikte, ruimtelijke dimensies dus eigenlijk, lijken verantwoordelijk voor het aantal golven dat in de snaar kan. Met 1 hand klappen, met een losse snaar viool spelen, dan wordt het filosofisch.

Hrmonie is dus als het ruimtelijke en tijdelijke met elkaar in overeenstemming zijn?