Voorgevormd
Geplaatst: 02 sep 2014, 20:32
Voorgevormd
Er zijn denkers die het eigene betwisten. Hun redenering is dat een mens dusdanig een product is van nature en nurture, dat feitelijk niets van de mens eigen is, alles komt van het andere, van de andersheid. De mens is voorgevormd door machten en krachten en heeft geen eigenheid.
Daar valt tegen in te brengen dat er variatie is in hoe men dan is, waarbij dus wel, als variatie een eigenheid zou kunnen bestaan.
Je kunt denken dat de variatie ook door het andere bepaald is, de toevallige ouders, de toevallige opvoeding en omstandigheden. Het idee kan dan echter zijn dat een combinatie van al die factoren samen het eigene bepaalt. Een unieke combinatie, nooit eerder vertoont. Soms wat meer herkenbaar dan anders.
Naarmate de tijd vordert zullen meer combinaties herkenbaar zijn. Ook al het collectief geheugen verder terug gaat zijn specifieke combinaties minder uniek. Daardoor lijkt het misschien alsof er niets nieuws kan zijn. Unieke combinaties zijn het in principe nog steeds, omdat elke tijd logisch gezien nieuw is en de situatie dus nieuw is als factor voor de combinatie. Wel zijn er meer mensen in gelijkvormige situaties die gelijkvormige combinaties laten zien. De wet van de grote aantallen, meer gelijke combinaties met meer trekkingen.
Toch blijft op microniveau elke ingenomen plaats uniek als factor van uniciteit en eigenheid.
Wat is precies het verschil bij de mens als product van het andere te zien, zonder eigenheid, en de mens zien als ten allen tijde uniek en in bezit van eigenheid?
Ik kan me voorstellen dat een idee van schatplichtigheid de mens meer betrokken kan maken op het verleden en de lessen die uit het verleden te leren zijn. Eerder gaf ik aan dat tragisch maar onvermijdelijk is dat de mens op de actualiteit betrokken is, met hierin de eigen rol. De vraag is of de rol die men speelt wel eigen is, de invulling van de rol is eigen, maar de rol zelf? Heeft men een keuze voor de te vervullen rol?
Nu kan ik bepleiten dat de invulling van de rol de rol definieert. Er is echt niet een beperking voor de rol, dat ze niet anders opgevat of ingevuld kan worden Dus de rol wordt een andere rol dan gegeven. Je kunt wel denken aan bepaalde rollen, maar deze bestaan alleen als idee.
Het idee hoe een rol moet worden ingevuld kan wel als gegeven dienen, maar dat idee is geen vast gegeven, dat is al eigen. Je kunt geen drager zijn van een idee uit het verleden. Elk idee dat je hebt is direct eigenzinnig, van jouw unieke zelf, gedragen in eigenheid.
Er zijn denkers die het eigene betwisten. Hun redenering is dat een mens dusdanig een product is van nature en nurture, dat feitelijk niets van de mens eigen is, alles komt van het andere, van de andersheid. De mens is voorgevormd door machten en krachten en heeft geen eigenheid.
Daar valt tegen in te brengen dat er variatie is in hoe men dan is, waarbij dus wel, als variatie een eigenheid zou kunnen bestaan.
Je kunt denken dat de variatie ook door het andere bepaald is, de toevallige ouders, de toevallige opvoeding en omstandigheden. Het idee kan dan echter zijn dat een combinatie van al die factoren samen het eigene bepaalt. Een unieke combinatie, nooit eerder vertoont. Soms wat meer herkenbaar dan anders.
Naarmate de tijd vordert zullen meer combinaties herkenbaar zijn. Ook al het collectief geheugen verder terug gaat zijn specifieke combinaties minder uniek. Daardoor lijkt het misschien alsof er niets nieuws kan zijn. Unieke combinaties zijn het in principe nog steeds, omdat elke tijd logisch gezien nieuw is en de situatie dus nieuw is als factor voor de combinatie. Wel zijn er meer mensen in gelijkvormige situaties die gelijkvormige combinaties laten zien. De wet van de grote aantallen, meer gelijke combinaties met meer trekkingen.
Toch blijft op microniveau elke ingenomen plaats uniek als factor van uniciteit en eigenheid.
Wat is precies het verschil bij de mens als product van het andere te zien, zonder eigenheid, en de mens zien als ten allen tijde uniek en in bezit van eigenheid?
Ik kan me voorstellen dat een idee van schatplichtigheid de mens meer betrokken kan maken op het verleden en de lessen die uit het verleden te leren zijn. Eerder gaf ik aan dat tragisch maar onvermijdelijk is dat de mens op de actualiteit betrokken is, met hierin de eigen rol. De vraag is of de rol die men speelt wel eigen is, de invulling van de rol is eigen, maar de rol zelf? Heeft men een keuze voor de te vervullen rol?
Nu kan ik bepleiten dat de invulling van de rol de rol definieert. Er is echt niet een beperking voor de rol, dat ze niet anders opgevat of ingevuld kan worden Dus de rol wordt een andere rol dan gegeven. Je kunt wel denken aan bepaalde rollen, maar deze bestaan alleen als idee.
Het idee hoe een rol moet worden ingevuld kan wel als gegeven dienen, maar dat idee is geen vast gegeven, dat is al eigen. Je kunt geen drager zijn van een idee uit het verleden. Elk idee dat je hebt is direct eigenzinnig, van jouw unieke zelf, gedragen in eigenheid.
