Haha, geen anti-tijd voor neus dus!
Nooit zou ik meer terug willen naar vroeger.
Ik wel, en ik zou het net zo doen als ik al gedaan heb, met alle fouten en goeden erbij. Maar misschien ben ik wel een spijt-junkie. (Zou ik het anders doen: kreeg ik daar weer spijt van, en wenste ik maar weer dat ik het had gedaan zoals ik het gedaan had, dus waarom zou ik niet doen zoals ik doe? Instant-spijt, lekker jôh!)
(Iedere keer als ik op "OK" druk, heb ik er al weer spijt van: Zien ze wel wat er staat, begrijpen ze wel wat ik bedoel, zouden ze me gek vinden? Zelfs na tweeënveertig keer aangepast en "Voorbeeld"? Of juist daarom, omdat ik het tweeënveertig keer heb aangepast ...?)
Aaargh! Is een veel voorkomende term in strips. (Zelden in romans)
Toch ben ik niet bang, want incognito, en durf uiteindelijk op "OK" te klikken. (Soms moet ik me wat moed indrinken, en ik ben bang dat dat zich toch wel eens toont. Vaak overtreft dan de kwantiteit de kwaliteit van mijn berichten; heb ik niet vaak genoeg op "Voorbeeld" geklikt. Maar goed: dit geheel tussen haakjes en terzijde, "OK"?)
(Dusseh ... Mea Gulpa toch, soms.)
(Het leuke is dat alleen ik, als enige, weet welke berichten ik verstuurd heb, welke gewist en welke heb aangepast, in welke hoedanigheid. En jij/je/men/(dat) sommigen daarvan (worden) weerlegt(-t+d) als dronkenmanspraat. Is dat niet een vorm van (h)erkenning?
Maar goed, daar hadden we het allemaal niet over.
Ik zag trouwens bij nalezen van mijn vorige post dat ik een assenstelsel (dimensie) gemist heb, dus mijn tesseract is nu een kubus. Gelieve er zelf nog een assenstel tussen te voegen (concreet-abstract bijvoorbeeld?) dan klopt mijn analogie met de spiegelkubus weer.
Over tot de orde van de draad: Symmetrie.
neus schreef:Uiteindelijk is de enige manier om de symmetrie nog te redden van de werkelijkheid een anti-tijd aannemen die de tijd spiegelt en dus alles perfect compenseert. Geen verstoring van het evenwicht zo vreemd of de anti-tijd weet er raad mee. Hoofdbrekens kost het me voor te stellen wat er gebeurt in anti-tijd als je een harde schijf formatteert. Mijn geloof wordt flink op de proef gesteld.
Grappig weer dat je juist dit voorbeeld, dat van de harde schijf, gebruikt.
Veroorzaakt nog meer stof.
::
Als broekvent, was ik helemaal gefascineerd door de fascinatie van een oom van mij, die had een gloednieuwe
bandrecorder gekocht en was bezig zijn collectie elpees (correct gespeld in die tijd) op band over te zetten (een monnikenwerk, hij had wel 500+ platen, toch gauw 2 weken muziek.
Gelukkig had hij mij in de zomervakantie te logeren. Techniek boeide mij enorm en ik wilde altijd weten hoe iets precies werkte, ik vroeg hem dan ook de oren van het hoofd: hoe werkt dat nou zo'n bandrecorder?
Toen vertelde hij me over de wiskop, de schrijfkop en de leeskop. En wat die, gedrieën, met de magnetische veldjes op de band deden. *)
(beslis je nu zelf eerst dóór te lezen en dan de voetnoot, of eerst de voetnoot en dan de rest? Waarom doe je dat? Uit vrije wil?)
(Je kunt ook al gestopt zijn met lezen, maar dan lees je niet meer: "Wie "dit" leest, is gek")
"Magnetische veldjes", vroeg ik?
- "Ja, zie het als kleine magneetjes die door de schrijfkop in een bepaalde positie geduwd worden, daarom moet de band ook eerst gewist worden, zodat ze allemaal dezelfde kant op liggen. Want de schrijfkop duwt met een constante kracht en kan niet het magneetje dat omhoog stond,
helemaal naar beneden duwen"
"Ah, magneetkerngeheugen", herinnerde ik me uit het Evoluon, waar het overigens ringkerngeheugen genoemd werd, maar ik vond mijn omschrijving mooier.
De wiskop wiste de band, anders kwam de oude muziek door de nieuwe heen. Dat heb ik natuurlijk getest, door met een pen de band van de wiskop af te houden. En jawel: twee muziekjes door elkaar ... (vormden een derde?)
De schrijfkop schreef de muziek van de plaat op de band en de leeskop kon vervolgens lezen wat er op de band stond.
(Gaf ook een mooi echo/ruimte effect, als je tegelijk de platenspeler luisterde en de bandopname liet horen. De "monitor"-functie. Met een 3-kops kon dat. Helaas heb ik dat maar kort kunnen horen: mijn tante greep telkens in: "Doe toch eens normaal!")
Toen ging ik me eens afvragen wat er andersom eigenlijk gebeurde, andersom in de tijd (ja, ik vroeg me al vroeg dingen af, zoals de meeste kinderen dat doen denk ik):
De leeskop schrijft op de band waar we naar luisterden.
De schrijfkop schreef dat terug op de elpee, waarna de wiskop de oorspronkelijke opname weer op de band zette.
(Als ik de woorden toen zou kennen, zou ik de band bra genoemd hebben en de elpee ket. Maar nu weet ik dat het waarschijnlijk andersom is.)
Maar hoe wist de wiskop dat nou te doen? (integrant?)
Heel simpel, verzon ik als oplossing, de wiskop kan het label op de band lezen en "wist" daarom wat er op staat. Als er geen label op de band zit, moet je hem eerst luisteren voor je weet wat erop staat. Maar ja, we gaan terug in de tijd, dus de wiskop doet maar wat, je kunt het toch niet controleren, zonder label op de band. En zo had ik behoud van informatie voor mezelf verklaard. (integrant!)
Laurie Anderson heeft een nummer:
Example #22 dat handelt over: Paranormaler Tonbandstimmen.
(Dus de banden, van welke de wiskop het label niet kende, of goed gelezen had.)
(Overigens, weet ik nu, geeft de fluctuatie van de stroom door de wiskop het oorspronkelijke signaal terug. Als je dat niet opslaat, is het weg, maar niet verloren gegaan, er is gefluctueerd. En in terugwaartse tijd keert die fluctuatie terug.
Een gebruikelijke term is die van de "Elektronische Jachtvelden". Als je de informatie per se terug wilt kan dat. Moet je alle voedingen nagaan en terugrekenen wat ze wanneer geproduceerd hebben. Simpel toch?
(Niet ondoenbaar, schijnt, totdat je bij voeding nummer 1 uitkomt. Maar ja, dat is gewoon een random generator, die genereert tussen (het analoog van) 1 en 0. Aan jouw de verbanden te zien, de correlatie, het oorzaak-gevolg, je assenstelsel in te vullen ... en te kijken waar voeding 1 op staat. Dat kost tijd, veeel, tijd ...
Gedverdemme, 't lijkt wel wéér stringtheorie.
Zo werkt de anti-magneetstrip-fraude van de pinpassen, overigens:
Het uitsteekseltje van de pin-automaat wist de magneetstrip, de leeskop in het apparaat leest ruis, trekt het signaal van het uitsteekstlje ervan af en schrijft dat terug. Dus als je er nu naast staat met een onvangertje, meet je enkel ruis.
Daarna wordt je pas, pas gelezen.
::
Ik heb regelmatig klanten die hun telefoon in het water hebben laten vallen. "M'n foto's, me fotoos!"
Als ik het ding weer tot leven weet te wekken en hun foto's terugtover, krijg ik dankbetuigingen die ik niet begrijp.
Ik kan ook met ze gaan zitten en vragen: "Beschrijf je foto eens" om hem vervolgens te schilderen. Maar ja, dat kunnen ze niet (ik ook niet overigens, ik kan ten eerste niet schilderen en al helemaal niet wat jij ziet, als je het al goed hebt uitgelegd). Ze zijn het beeld vergeten. Daarom hadden ze een foto gemaakt, en daarom issie weg. (luie bezigheid hoor, foto's maken, kun je gewoon laten zien wat je zag)
(maar niet heus, een video-opname lijkt me beter)
"Geen backup zeker?"
Kan de sarcast in me dan niet laten te vragen.
(Die is overigens nog mild: "Dan zet je toch je backup terug." Zeg ik vaker.)
Wat doet de wiskop eigenlijk, als hij het label niet kan lezen? Zou hij misschien (het omgekeerde van) het gehoorde op band zetten? Of zet hij de (omgekeerde) plaat erop? Kwam daarom uit de schrijfkop niets?
Ik hoop dat jouw kleinkinderen ook zo'n oom hebben, of opa? Die hun de
werking van een moderne harde schijf kan vertellen, op dezelfde, eenvoudige manier zoals mijn oom mij dat kon.
Geloof hersteld?
::
*) Waarschijnlijk wist ik al van de triniteit en kon in de uitleg wat zien.
Mijn eerste schooljaar was noodgedwongen, er was geen andere, op een christelijke kleuterschool.
Maar ... op: "Wie of wat is de band dan, met zijn veldjes?" Kreeg ik geen antwoord, behalve: "Ja, zo werkt het nu eenmaal. Ik weet ook niet waarom."
En zo werd, voor mijn gevoel, dat ene jaar indoctrinatie, gebroken.
Nou ja, om vervolgens blootgesteld te worden aan de indoctrinatie van de openbare scholen. Maar ja, daar mocht je verplicht kiezen voor de vrijdagmiddag: Godsdienst of Humanisme. "Vrij", was niet als optie beschikbaar. Op vrijdagmiddag nog wel, welteverstaan!
Was ik ik? Ben ik de band? Bestaat mijn leven uit: wissen, lezen en schrijven?
Gewist, gelezen en beschreven worden? In welke volgorde dan ook?
En toen, onderzoeker die ik was, was er opeens een filosoof geboren: "Wat is: De Band?"
Waarom mannelijk?
Waaruit bestaat hij? En waarom bestaat hij daaruit? Vanwege wat? Hoe doet hij wat hij doet? Wat doet hij, überhaupt? Wie bepaalt hoe hij wordt beschreven?
Enzovoorts, en zo verder.
Wat is de volgorde van de koppen? Hoe loop ik als band daardoor?
Een absurde metafoor, natuurlijk. Maar wel een begrijpelijke.
Als je weet van koppen en de band, maakt de volgorde eigenlijk niets uit.
::
Zo leef ik, zo zie ik het, en ben bang om op "OK" te klikken.
