Filosofieforum.nl

Wat maakt een goede bedoeling goed en hoe blijft een bedoeling goed?

Ik kan altijd verzinnen dat mijn bedoelingen goed zijn, zo werkt dat ook denk in het hoofd. Maar als in de praktijk je elkaars concurrent bent, dan is de praktijk dat je elkaar moet tegenwerken hoe goed de bedoelingen ook zijn. En een bedoeling om concurrenten niet tegen te werken kan weer niet goed zijn.

Een goede bedoeling kan zijn elkaar niet als concurrenten te zien, dat is misschien best lang vol te houden, en als het niet langer vol te houden is, dan maar gewoon sterven?

Vroeger waren we nomaden en werkten we samen in groepen van zo'n dertig mensen. Daar zijn we voor geëvolueerd. Tegenwoordig zijn er mensen met zo weinig zelfinzicht dat ze hun zelfwaarde moeten halen uit het 'beter zijn dan anderen', en deze mentaliteit lijkt wel tot norm verheven in Nederland (en trouwens op meerdere plaatsen in de wereld).

Ja dat klopt, in groepen van dertig tot honderdvijftig kan je samenwerken omdat de bronnen op deze wereld dat toestaan voor mensachtigen. Maar dan zul je wel af en toe moeten migreren. Met de mensen daarbuiten concurreer je dan weer.

Het 'beter zijn dan anderen' is vooral iets voor de seksuele selectie, waarmee je concurreert met anderen voor partners. Altijd maar met de overblijvertjes blijven zitten, dat kan een keuze zijn, maar de meesten zullen het afwijzen.

Het is hard...

Pfff, alles bekijken vanuit evolutionair nut vind ik zo summier. Evolutionair nut heeft ook enorm veel te maken met instincten. En dat heeft niks te maken met goede bedoelingen, omdat er niet op die manier een keuze wordt gemaakt.

Ik denk dat we tegenwoordig instinctieve en bewuste gedachten hebben. Binnen die bewuste gedachten kun je goede of slechte intenties hebben. Deze bewuste gedachten zijn aangeleerd (ik vind het lastig om daar 100% zeker van te zijn, maar ik hou het maar even ongenuanceerd) door ervaringen, cultuur etc. Daarmee leer je wat goed en fout is denk ik.

Daardoor 'is' er niet iets als goed en fout, misschien. Juist omdat het geen vaststaand feit is. Goed en fout kan niet als sjabloon over de werkelijkheid gelegd worden, omdat de begrippen te vloeibaar en subjectief zijn. Goed en fout is altijd in 'the eye of the beholder' en er kan vrijwel altijd voor allebei de kanten minimaal één argument worden gegeven.

Ok, maar ben je nu wel of niet elkaars concurrent?

neus schreef:Ok, maar ben je nu wel of niet elkaars concurrent?

Je kunt ook elkaars complement zijn, ofwel: krachten bundelen.

Leonardo schreef:

neus schreef:Ok, maar ben je nu wel of niet elkaars concurrent?

Je kunt ook elkaars complement zijn, ofwel: krachten bundelen.

Ja inderdaad, dan wordt de concurrentie in plaats van personen tegen personen groepen tegen groepen.

Kan goed en fout dan alleen bestaan wanneer er geconcurreerd wordt?

Ik vind het eigenlijk wel een lastige vraag, of je elkaars concurrent bent. Vooral omdat ik in een vrij goede positie zit qua leefomstandigheden. Daardoor voel ik geen directe concurrentie met anderen. Maar bijvoorbeeld qua partners ben je wel concurrenten met anderen. 'Alle goede mannen/vrouwen zijn bezet', zoiets. Waar 'iets' maar van één persoon in de hele wereld kan zijn, zal er altijd wel concurrentie zijn met anderen op de wereld. Of dat nou land, geld of de komkommer in de supermarkt is. Het is alleen van jou of niet van jou. En de wens bij de meeste mensen is toch wel om dat wel te hebben, in plaats van het niet te hebben.

Hmm, ik merk dat ik weinig to the point ben als iets me aan het denken zet. Does this make any sense?? Wel fijn om intellectueel even aan het werk gezet te worden!

Goed en fout hebben betekenis binnen de context van concurrentie.

Als er geen strijd is zijn goed en fout betekenisloos.

neus schreef:Goed en fout hebben betekenis binnen de context van concurrentie.

Als er geen strijd is zijn goed en fout betekenisloos.

En in de morele context dan?

je kan weigeren de ander als concurrent te zien, of weigeren bondgenootschappen aan te gaan

neus schreef:je kan weigeren de ander als concurrent te zien, of weigeren bondgenootschappen aan te gaan

Ik weet niet of dat een antwoord op mijn reactie is, maar ik faal in te zien wat dit met moraal te maken heeft...

moraliteit gaat niet over goed en fout op zich, maar over goed ondanks de relativiteit. Relatief is dat goed is wat goed is tegen de concurrentie en fout is wat voor de concurrentie is. Absoluut goed heeft dan meer te maken met je buiten de strijd houden, zoals ik het nu zie...

Maar kun je ook niet 'goed doen' ten bate van het collectief, en 'slecht laten' ten bate van het collectief? Zie ook symbiose in de natuur.

Het is niet het enkele collectief dat van belang is, het is de ecologie, die heeft geen behoefte aan een dominante soort, maar aan soorten die elkaar in evenwicht houden.

Dat heb je mooi verwoord.

En hier pas misschien wel een, ik vind mooi, voorbeeld van symbiose. Misschien zelfs een van "onverschilligheid":

Het mitochondrion in de menselijke cel.

Houden we (nog) van elkaar? Of hebben we alleen de beste bedoelingen met elkaar?

een vroegere vriendin van mij was gefascineerd door semi-permeabele membranen. Ze dacht dat je met dergelijke membranen wel een perpetuum mobile kon krijgen. Ik denk ook wel dat een semi-permeabel membraan de tussenoplossing is tussen helemaal dicht of helemaal open. Het heeft iets van het gulden midden...

Brengt een semi-permeabel membraan niet slechts een scheiding teweeg?

De goeden mogen naar de goede kant, de kwaden naar de kwade kant.

Perpetuum? Ad infinutum, hooguit.

en al die scheidingen bij elkaar dat blijkt dan te werken...

Jaja, en daar staat dan weer een membraan tussen.

Krijg je dan geen evenwicht op den duur?

Dat is precies wat ik denk, evenwicht...maar goed verstoren van evenwicht mag je ook bewust toepassen en niet alleen overlaten aan de boze buitenwereld...

Ja, gewoon een membraan weghalen.

;)

Grappig hoe zo'n ding "mem" en "braan" heet ...

:)

in plaats van hubris vind ik branie ook wel een mooi woord...

hehehe.

Je hebt gelukkig nog humor.