Filosofieforum.nl

Wat is jouw's inziens het nieuwe egoïsme Philotuut?

er kan waarschijnlijk geen nieuw egoisme zijn als het oude nog niet weg is.

wel zouden bepaalde vooroordelen over het egoisme kunnen verdwijnen, bijvoorbeeld dat een ego de ander niet nodig heeft, misschien zelfs wel juist meer.

Ik kan het helemaal eens zijn met de samenvatting over Levinas van wiki ..

Philo:

Ja ik ben het centrum van mijn zijn. En ja jij maakt deel uit van mijn beleving. Dus waar komt tog steeds de idee vandaan dat het of ik of alles zou moeten zijn?

Ik besta omdat, Wij bestaan.

Zo denk ik er ook over!

Het is zelfs zo dat het andere, de Ander en de ander al bestaat voor dat wij zelf bestaan. Ga maar na hoe je je ontwikkelt van foetus tot volwassene.
Het 'eigene' van Stirner vult zich langzamerhand in met het identificatieproces.

Of het eigene ook een soort 'singulariteit' is blijft tot hier een vraag.
Heel in het algemeen kun je best stellen dat de werkelijkheid sowieso discontinu is in plaats van continu.
Wat mij altijd bij Leibniz brengt: zijn 'monaden'.

Peter Sloterdijk benadrukt dat van foetus tot en met kindertijd spraken is van een soort overkoepelende twee-eenheid: een bel of een dyade.
Wij zijn dan een pool binnen die soort sfeer.

Maar dat is meer een antwoord op de vraag: WAAR zijn wij.

De uitwisseling tussen mij en de ander gebeurt door bijvoorbeeld het lezen van het gedrag van elkaar, tussen de gezichten en natuurlijk de taal.
Als er geen 'contact' is zit de ander nog steeds op allerlei manieren in ons en wij in de ander: Je denkt aan wat een ander gezegd heeft bijvoorbeeld, je hebt een beeld van de ander, je hele levensloop met anderen enzovoort.

Kun je je daar iets bij voorstellen?

Daarom heb ik bijvoorbeeld moeite met 'De enige en zijn eigendom' van Max Stirner:
Hoe maak ik in godsnaam uit wat van mij is wat van een ander. Vooral als het om ervaringen met anderen uit een verder verleden gaat.
En zeker het hele verre verleden van je kindheid met vader moeder en broertjes en zusjes, school enzovoort ...

philotuut schreef:Wat is van mij wat ik niet gekregen heb.?

Epictetus gelezen?

philotuut schreef:Yopi

Hoe maak ik in godsnaam uit wat van mij is wat van een ander.

In de basis is niets van jou. Wat is van mij wat ik niet gekregen heb.?

Ps ik heb zo visite

Het is niet van mij. Ik ben er uit geboren door een identificatieproces.
Ik identificeer mij met bepaalde dingen die ik me daardoor 'eigen maak'.

philotuut schreef: Dan kunnen we elkaar misschien beter ' verstaan'

Misschien. Wie zeg je dat de ander je wilt verstaan? Of slechts informatie wil om in eigen voordeel te kunnen gebruiken. Als dat niet lukt kunnen ze aardig gefrustreerd reageren.

philotuut schreef:Jou zaak dus . 'zou Stirner denk ik zeggen'

Je zou wel kunnen stellen dat de beleefde ervaring (jou ervaring) van jou is. ... BV in contact met de ander, zo en zo heb ik dat toen beleefd dus ga vooral niet stellen dat dat anders is(laatste zin is geen commentaar). Mijn beleving is mijn beleving en mijn beleving is mijn ervaring. Maar wat ik daar vervolgens mee doe?

Vanuit beleving 'identificatieproces' komen handelingen. In de omgang met anderen moet je mi je handelingen kunnen verantwoorden nee uit kunnen leggen. En zodoende misschien de ander deelgenoot maken van jou beleving op dat ene punt. Dan kunnen we elkaar misschien beter ' verstaan'

Mvrgr

Ik snap het. Het totaal van jouw specifieke ervaringen ben jij (?).
Probleem vind ik dan dat een eigen ervaring toch ook voor een deel een (eventueel vertaalde) ervaring van een ander omvat. (Via middel taal bijvoorbeeld of het lezen van anderen).

Voor degelijke informatie en artikels over Max Stirner: www.max-stirner.be

Nou meneer Stirner. Maak je bekend. Philotuut en ik hebben het veel over hem gehad en zitten niet te wachten op een linkje.
Ik kan natuurlijk niet voor Philo spreken.

Hoezo? Waarom? Wat? Hoe? enzovoort ...

Misschien zijn mensen volgens de Stirneriaanse logica niet te vertrouwen die alles keurig op een rijtje zetten. Ik zal dat verduidelijke met de volgende gedachte:

Onmisbare werknemer

Maximaliseer de chaos die je nog aankunt. Dat maakt je een onmisbare werknemer en je stimuleert tevens de intelligentie en het uithoudingsvermogen. Dit is wat cynisch, maar de praktijk, en ik denk dat veel mensen het rechtvaardigen en rationaliseren binnen het kapitalistische neo-liberale denken.

Opmerking van mijn kant (deze beschouwing komt uit mijn werkpraktijk):
Mijn tolerantie staat onder druk.

Sterkte.

Misschien morgen (vrijdag) weer de laatste dag van de week?

Draai alsjeblieft niet door Léon ..

(Misschien heb ik het weer es verkeerd begrepen, maar soms klinken jouw berichten wel es een beetje gecodeerd.)

Ik bepaal zelf wel of ik doordraai of niet!

Hahahahahahahahahahahahahahahahahaha.

Maar een fijn gebaar.

De crisis is volgens memeticae iets dat je de ander kan geven. Ik zal oppassen het niet door te geven, maar heb ik al een beetje gedaan met omkerig.blogspot.com

yopi schreef:(Misschien heb ik het weer es verkeerd begrepen, maar soms klinken jouw berichten wel es een beetje gecodeerd.)

Het ging dus over het invoeren van Quality-gates die eventueel in later stadium Continuous delivery mogelijk moeten maken als ze automatisch kunnen worden toegepast (lees grotere chaos)

Toe maar ..
Mijn zus zou zeggen: Zal ik een nat washandje voor je halen.

Mijn zus was trouwens vroeger kampioen crisis management in de hulpverlening.

Ik heb het nog eenvoudig weergegeven, de complexiteit verhogen is doel op zich geworden voor steeds complexere levensvormen. Duh...

Dank je wel. Mag ik nou gaan slapen?

Slaap lekker Joop. Groeten aan Morpheus.

Ach, hoe sociaal kan taal zijn, als het je enige eigendom is?
En waar halen we het lef vandaan ons eigendom eens met dat van anderen te meten?

Tsja.

Door het te durven misschien?

yopi schreef:contact!

Gaat het volgens de filosofen Goscinny en Uderzo.
Maar weten dat ze hier niet thuishoren.

raakvlakken...

Sukkels hebben ook een functie blijkbaar ..

??

yopi schreef:??

:klapperdeklap:
Prachtig!
Twee vraagtekens staan naast elkaar: dubbel onbegrip.

Kudos, Sir yopi, you are a true gentleman.

Petaf! "Present!" (Staat ergens in: "Astérix en de Noormannen")

Stripfilosofie.

philtotuut:
Hoe klinkt "begrip" je in de oren?
Begrijp je daaruit "alles" of enkel de bedoeling?

Met andere woorden: begrijp je het, of begrijp je het?

Ik, "begrijp" liever de dingen zonder (bij)bedoeling.

HM

Zo dat al mogelijk is.

Ik denk echter niet dat ik dan dus inderdaad dáárdoor onbegrip opzoek.
Heel paradoxaal allemaal.

Ik begrijp wat ik niet begrijp
Ik begrijp dat ik niet begrijp (is al korter vaak, in niet-courier font)
Ik begrijp niets is nog korter, maar:
"Ik begrijp niet", is de winnaar!

Er is namelijk een hele hoop lef voor nodig om tegen iemand te durven zeggen: "Ik begrijp je niet". Ga in je gedachten maar eens tienduizenden, wat zeg ik? Miljoenen jaren terug in je hoofd.

Wie is die Ander, anders dan de Ander?
Wat ben jij anders dan jij?

Begrijp je wat ik bedoel? Nee? Uitstekend!

Daarnaast vind je onbegrip sneller als begrip, je zou er dan aan verslaafd kunnen raken.

Religieus van worden zelfs, haast.

Pfah! Begrijp jij het nog?

Neetochnoudanniettanofzoietszegmaar?

Of had ik dit bericht beter onder: "Zoef" kunnen plaatsen?
Oh nee! "Mijn boek is bijna af ...", dáár hoort het onder thuis.

(Volgens mij heb ik Stirner nu aardig verwoord; Levinas ken ik niet zo goed, zijn gedachtengoed mag een Ander mij maar eens uitleggen.)

Ik zoek niet wat ik wil, ik krijg wat ik vind.
Mooi?
Mooi!
Mooi!

Met vriendelijke groet en veel plezier toegewenst:
memeticae.

"Ik zou niet kunnen begrijpen dat je mij niet zou kunnen begrijpen." - (memeticae: Post nummert [zoveel] op deze datum nu(). quote hem maar! kan mij het schelen: "als je toch averechts wilt leren")

Ah nee! Dit hoort weer in "ruggespraak" thuis.
Hè shit! Ik krijg het ook nooit (meer?) eens goed voor elkaar!
Alles ligt door elkaar.

(Oh ... wacht ... ehhhmmmmmm .....)

"Alles ligt door elkaar!", zei Roman, de hoofdfiguur van dit verhaal.
Verdomme! Ik snap er niks meer van!"

Oew, een boek schrijven over wat je hebt meegemaakt, dat geeft wel historie, want meestal zijn alleen je belastinggevens nog jaren en jaren bekend.


Maar! Ik heb een mooi excuus:
Ik weet tenminste zeker, dat ik nooit: in-, of uit de war ben.
Ik ben, gelukkig, in een constante situatie van door de war.
Ik ben er wel eens in- of uit- geweest, maar door-de-war, schijnt het best te helpen.

En als ik jou nou eens ook zo benader?



Heh, nee. Dat zou al te simpel zijn, dan werd het weer narcistisch spiegelen.

En zie ik of jij telkens weer niet het verschil van uit, in, en tussen oorlog en
in vrede,uit vrede, en door vrede.

Als je het verschil niet kunt zien heet dat volgens mij homofoob, en niet in de homofiele zin, nee veel engerder dan dat:


Homo Roboticus.

Hou maar niet van jezelf: Hij doet het ook niet.

Ik ben van mening dat Marx en Engels die al wel hebben geNostradamoed, maar dat ze niet wisten hoe hij eruit zou zien. Kafka kwam een heel eind.

Nomen est Omen zegt men wel.

De Verenigde Staten van Amerika, verworden tot een socialistische staat (iedereen leeft op het krediet van een ander immers) is bang voor de communistische staat (iedereen leeft van elkaar).

(Hoe je het ook wil wenden of keren: Kapitalisme werkt in Rusland heel anders, die Russen geven namelijk hun geld uit... aan plezier. Vraag maar na langs de hele kust van de middellandse zee.

Hoeveel, altijd klagende amerikanen zijn daar?

Zie je hoe gevaarlijk strereotypering is? Het leidt tot archetypering.

En ik weiger in deze wereld rond te lopen als een archetype uit een bommelverhaal.

HM

Verdomme!@!

Solyent green is people.
-"Yes, but what flavour is it?"

yopi schreef:??

Ik deed er één.
Maar dat mocht niet van de software.

En dus pastte je je maar aan.

philotuut schreef:Dus spring niet zo boven op mij aub. Over spiegelen gesproken.

Het spijt me dat je mijn woorden zo opvat.
Zeker omdat ik geenszins het idee had bovenop je "te springen". Laat staan terug te spiegelen. (Ik had meer het idee dat ik meespiegelde, maar goed.)

Ik vrees eerder een kwestie van cross-post.
Tenzij je zin hebt uit te willen leggen waar ik naar jou toe de fout in ging zodat ik me dan misschien kan verbeteren, zeg ik: "Zand erover".


Met vriendelijke groet,
memeticae.

Akkoord?

Vruchtbaar.

Zoete, zure, bittere en wrange vruchten.
Vruchten niettemin.

En dan de dialoog als meststof, zodat we naderhand de vruchten kunnen proeven.

Sommige moeten rijpen, anderen zijn alleen onrijp genietbaar.
Overrijp is alleen aan een beperkte selectie voorbehouden.

't Zal wel een kwestie van smaak zijn.

Conserveren: door zouten, zuren, zoeten en roken houdt ze langer eetbaar of ze worden er zelfs lekkerder van.

Wel eens "pickled mango" gegeten?
Dat is pas lekker vies, of vies lekker spul.

(Sorry, ik zat even te freewheelen)
Maar je hebt gelijk:

Op wie reageer je, philotuut?

Hoi philotuut,
(Nog bedankt voor de uitleg over Levinas, scheelde weer wat zoekwerk.)
:thumb: :greins:

::

Ik wil graag iets opmerken, voor ik van wal steek. Zodat je dan misschien mij, of mijn schrijftrant wat beter mag begrijpen:
Als ik spreek over 'ik', bedoel ik vaak mezelf, maar vaak ook niet. De 'ik' die ik dan bezig, is een soort van verhaalfiguur die je in een boek wel eens tegenkomt; de vereenzelviging van de figuur die het verhaal ondergaat.
Hetzelfde geldt voor de je, jij, jou en jouw, daarmee verwijzende naar hen, die ook in het verhaal opereren.
Met andere woorden: pas als de schoen past, heeft mijn 'ik' het direct over jouw 'je'. Daar is niets stoïcijns aan overigens, integendeel: een stoïcijn draagt graag niet knellende schoenen.

Misschien moet ik voortaan wel al mijn berichten beginnen met: "Als ik zo zou denken, dan zou ik ..."?
Niet om een punt door te drukken, enkel om iets aan te stippen, alsof het een op eieren lopende niemand, kwetsend betreft.

Maar goed, over naar de onderwerpen:

Zelden komen "we" tot elkaar in gezamelijk begrip. En laten we ons kwetsen of gevoelens ervaren die de stoicijn naast zich zou hebben gelegd. Let wel ik speek vanuit mijzelf.
Nu ben ik van mening dat de stoïcijn zich wat te makkelijk afmaakt van de emotie. Hierin, in de emotie zit mogelijk de overlapping van Stirner en Levinas.

De emotie die gevoeld kan worden bij een gezamenlijk begrip, of wellicht juister: overeenstemmen, kan m.i. zelfs de 'stoïcijnste' stoïcijn moeilijk naast zich neerleggen. Niet uiten is een optie natuurlijk, maar hij zal de emotie wel degelijk voelen, zeker als hij meent een andere -gelijkdenkende- stoïcijn tegen het (al dan niet vege) lijf te hebben gelopen.

Maar misschien is het wel een dusdanig overweldigende emotie, dat ze juist daarom zo schaars wordt genoten? Je ziet heel veel groepen uit overeenstemming handelen, maar als je elk individu apart zou kunnen nemen, vrees ik dat er van unanimiteit weinig overblijft, zodat er dan van 'groepsovereenstemming' eigenlijk ook maar bar weinig bestaat. Paradoxaal, allemaal. Je zou er haast stoïcijns van worden.

"de egoïst en de Alturist"

Ik heb het op dit forum al eens gehad over mijn definitie van een narcist.
Dat is dan weliswaar geen Narcist in de klassieke traditie, maar een soort van über- of supernarcist. Ik weet niet of je die verhandeling al eens gelezen hebt?

Helaas waren maar weinigen het me me eens, maar Dylan zei al "the times they are a-changin'", dus ik ga nog eens een poging wagen uit te leggen wat ik ermee bedoel. (Kan ook zo 1-2-3 het bericht niet terugvinden.)

Ik denk dat ik hem nu wel voor elkaar heb, mijn narcist:

Volgens mij verhoudt bij de 'narcist der narcisten' de verhouding tussen ego- en altruïsme zich op zo'n manier, dat hij genoeg egoïsme bezit om van zichzelf te kunnen houden en genoeg altruïsme overheeft om van anderen cq 'de Ander' te kunnen houden, zodat de ander er weer voor kan zorgen dat hij ook in stand kan blijven. (Vergelijk het met een traditionele Narcist die zijn eigen spiegel niet zou breken.)
In zo'n soort staat, in zo'n vorm van stabiliteit, zorgt deze narcist (mijn definitie) ervoor dat anderen hem ook mooi kunnen vinden: als hij door anderen het mooist gevonden wordt, vindt hij bevestiging in de spiegel (wie die ook maar ophoudt, overal ziet hij zichzelf terug) en is hij het gelukkigst.

Dat is een heel precaire balans: even te veel, of te weinig, ego- of altruïsme, en hij wordt al niet meer mooi gevonden, dan is het gelijk: "Weg spiegel. Hallo, lelijk spiegelbeeld."

Het is ook nog eens verschrikkelijk moeilijk, dat besef ik wel, want je moet toch eerst alle andere narcisten kennen om jezelf tot narcist der narcisten uit te kunnen roepen, en zelfs dan klopt het weer niet met je altruïsme: als jij zegt of meent dat je de beste bent, ben je weer egoïstisch bezig, want je gunt de ander dan geen kans meer.

Je kunt jezelf dus überhaupt geen supernarcist noemen, alleen zo genoemd worden. Maar zij die je zo noemen zijn dan zelf geen narcist, en kunnen je dus eigenlijk ook niet zo noemen omdat ze niet weten waar ze het over hebben. Het houdt eigenlijk een beetje het midden tussen een paradox en een oxymoron.

Maar ja, je moet ergens beginnen. Niet?

Vandaar dat mannetje in mijn hoofd. Dat is mijn eigenspiegel, die waarin ik me kan vergelijken met hetgeen me gespiegeld wordt:
Zie ik een mooier gezicht in andere spiegels, dan klopt er iets niet.
Zie ik een mooier gezicht in mijn eigen spiegel, dan klopt er iets niet.
Zie ik alleen maar lelijke gezichten, dan klopt er iets niet.
Zie ik alleen maar mooie gezichten, zelfs dan klopt er iets niet: "Meneer is dronken zeker? Of hebben we een pilletje geslikt?" (Misschien klopt het ook wel?)

Zie ik, zowel in de andere spiegels als in mijn eigen, steeds hetzelfde gezicht: dan heb ik blijkbaar een doelpunt gescoord en mag ik mij: "Supernarcist" noemen, en alle Anderen zijn het met Mij eens.
- "Schot in eigen doel? Sigaar uit eigen doos? Neen! Niet volgens de Supernarcist!"
(Heh! Die is best mooi, al zeg ik het zelf.)

Maar goed.

::

In de tradities die je aanhaalt, zie ik een egoïst die zich altruïst noemt:

Door de Ander centraal te stellen, zet Levinas zich af tegen een filosofische traditie die zich voornamelijk richt op het ego. Sinds Descartes ligt het zwaartepunt in de filosofie bij het denkende subject, het cogito. Dit subject wil en verlangt het één en ander van zijn omgeving. In de heerschappij van het subject is er geen plek meer voor een werkelijk ethische verhouding met de Ander. Hoewel Duitse filosoof Martin Heidegger zijn geestelijke voorvader is, verwijt Levinas Heidegger deze filosofische blinde vlek."

En een altruïst die zich egoïst noemt:

Moet ik nu met de andere persoon geen actief contact hebben, moet zijn vreugde en zijn geluk mij niet na aan het hart liggen, moet het genot dat ik hembezorg voor mijzelf niet boven een ander, eigen genot gaan? Integendeel, ik kanhem ontelbare genietingen met vreugde offeren, het ontelbare kan ik me terverhoging van zijn genot ontzeggen en wat mijzelf zonder hem het kostbaarstewas, kan ik voor hem op het spel zetten: mijn leven, mijn welvaart, mijn vrijheid.Het maakt immers mijn geluk en mijn plezier uit om mijzelf aan zijn geluk en zijn plezier te laven. Maar mij, mezelf offer ik niet aan hem, maar ik blijf egoïst en – geniet van hem.

Ik ben van mening dat de bindende factor tussen die twee, de door mij hierboven geschetste weergave van een supernarcist is.

Maar ja, ik voel mij al geen narcist, dus heb ik in wezen geen recht van spreken in deze kwestie, dat moet nog feit worden.

Wat ik ook zie, is de schizofrene narcist (in de zin van mijn definitie) die soms ego- en soms altruïst is, net zo het hem uitkomt.
Het zijn juist dergelijke (nep)narcisten, die een ander van narcisme durven betichten, zonder te beseffen wat narcisme werkelijk inhoudt: Het zijn meer egoïsten die zich narcistisch voordoen, maar eigenlijk totaal geen altruïsme kennen. Andersom geldt natuurlijk ook: de altruïsten noemen de ander Narcist, terwijl ze niet beseffen dat ze eigenlijk zichzelf bedoelen.

Hoewel de klassieke Narcissus een tragisch figuur lijkt, is hij het niet.
De parabel: Dood van eigenliefde, is zo gek nog niet. Domme Narcissus, had hij maar wat meer van zichzelf gehouden, is al kwetsend genoeg.

Het zou kunnen verklaren waarom mensen zo lang mogelijk willen leven, en waarom mensen zo lang mogelijk in leven gehouden worden: Door zolang mogelijk van jezelf te houden, totdat de spiegel breekt: Aan het eind kwam je boven je macht. Supernarcist.
(Als ik dood ben, mag U dat bij mij op de gedenksteen kalken, ik kan er dan toch niets meer aan veranderen.)

Narcissus hield wel van zichzelf, maar ik interpreteer het verhaal zo: Hij hield meer van zijn onbekende 'Ik', en toen hij die ontmoette fnuikte hem dat uiteindelijk.

Daarom is mijn onderschrift al sinds dag 1:
Gnothi seauton, een in het Grieks gestelde wijsheid,
Quod erat demonsteandum, met een Latijns tintje.

Wie dat weet te balanceren, verstaat de: "Kunst van een Narcist te kunnen Zijn." Maar ja, wat weet ik? Ik ben geen/een narcist, daarom is het voor mij onmogelijk anderen te laten zien dat ze het wel/ook zijn.

De gelukkigste Narcist is hij die door iedereen mooi gevonden wordt, pas dan kan hij zichzelf mooi vinden.

Om een lang verhaal kort te maken: Zo zie ik het huwelijk tussen Stirner en Levinas. De emotie die daaruit voortkomt is overweldigend.
En dan geef ik je direct gelijk als je zegt:

in de emotie zit mogelijk de overlapping van Stirner en Levinas.

Als iemand je ooit "Narcist!" noemt, moet je maar zo denken: "Hé, (h)erkenning!"

Dan ben je al een eind op weg, en weet gelijk wat van de ander.

::

Goed, de akker is geploegd, de zaadjes zijn gezaaid.
Waar steekt de vruchtbaarheid?
In de zaadjes of in de grond?
Allebei?
Wie denk jij dat beter is: Stirner of Levinas?

Voor mij zijn ze 1 pot nat, nat is goed, anders groeit er niks.

Dat we maar een mooie oogst mogen hebben!
:peace"

Met vriendelijke groet,
memeticae.

PS
"Mijn Narcist", is niet getrouwd met Echo, maar met Xantippe.
Of is dit een ouwe mop aan het worden?

@Memeticae

Ik wist het eigenlijk wel. Hoe je dacht bedoel ik.
Maar ben weer bijzonder onder de indruk hoe je dat uiteengezet hebt tegenover Philotuut.

Ik doe je waarschijnlijk te kort met het volgende.
Maar ik heb de indruk dat je pleit voor een soort wat ik maar noem: gelijkmoedigheid.
........

Om het in de sfeer van de tegenstelling tussen Levinas en Stirner te houden wil ik ook nog iets psychologisch framen.

Levinas ziet de ander als een algemeen iemand (en toch persoonlijk) die hem kan helpen zichzelf te overstijgen.
Peter Sloterdijk zegt daarover dat Levinas probeert de ander te monteren in de eigen persoonlijkheid. Wat ik een fijne technische uitdrukking vind.

Stirner probeert alles te identificeren wat anderen in hem geplant hebben en zo zichzelf terug te vinden in wat hem echt eigen is.

Dus de laatste zoekt zichzelf in de verwarring van de reëel ervaren aanwezigheid van anderen in zichzelf om zich te zuiveren.

En de eerste heeft voldoende narcisme om te beseffen dat zijn eigenheid niet voldoet om het mysterie van het bestaan te begrijpen.

Je moet de boekjes misschien gelezen hebben om dit te begrijpen.
Maar misschien geeft dit toch wel te denken.

............
Ik kan in ieder geval niet genoeg benadrukken dat ik van mening ben dat het goed is om werkelijk goede filosofen te lezen.
Dat is een avontuur dat ik iedereen zou aanraden.

yopi schreef:Ik wist het eigenlijk wel. Hoe je dacht bedoel ik.
Maar ben weer bijzonder onder de indruk hoe je dat uiteengezet hebt tegenover Philotuut.

Ik doe je waarschijnlijk te kort met het volgende.
Maar ik heb de indruk dat je pleit voor een soort wat ik maar noem: gelijkmoedigheid.

yopi.
Wreed! Je doet me blozen.
Dank voor je vriendelijke woorden, maar je geeft me teveel eer.

Er is namelijk een dingetje dat ik graag wil verduidelijken: Ik pleit niet.
Ik probeer enkel iets aan te tonen, in casu, te laten zien cq. duidelijk te krijgen.
Daar ben ik niet alleen in.

Wat ik probeer te tonen hoeft niet noodzakelijkerwijs met mijn overtuiging overeen te stemmen, ik wil niemand kwetsen, maar Hem wel over zijn/haar uitspraken te laten kunnen nadenken. Als een soort van spiegel van een narcist.
En ik hoop vurig daar niet alleen in te zijn.

Als jij dat 'gelijkmoedigheid' noemt, heb ik er weer een woord bijgeleerd.
(Daar is volgens mij niets incommensurabels aan.)

Volgens andere normen zou ik "Trol" genoemd kunnen worden.
Maar alleen èchte trollen herkennen elkaar.
(En dat is wel weer incommensurabel.)

Ik kan in ieder geval niet genoeg benadrukken dat ik van mening ben dat het goed is om werkelijk goede filosofen te lezen.
Dat is een avontuur dat ik iedereen zou aanraden.

Ik kan niet genoeg benadrukken dat: -ook met al die boeken gelezen- je niet moet/mag/kan/zal vergeten, je zelf -na- te denken.
(In deze paragraaf is de interpunctie uiterst belangrijk. Let er eens op, dan begrijp je wat ik wil zeggen. Hint: Een dubbele punt geeft een opsomming aan, en wat tussen '-'netjes staat, doet niet ter zake. En ja, het is niet wat D. ermee bedoelde.)

::

(Hophop, paardje in galop.)
Goed, zie het als een puzzel dan, een cryptogram, maar elke puzzel is net zo oplosbaar, als elk cryptogram. Zolang de cryptograaf gebruik maakt van Standaardnederlands, moet zijn bericht ontcijferbaar zijn. Doet hij dat niet, zal de ontvanger zijn bericht nooit, of slechts met moeite kunnen ontcijferen.

Het schijnt een sport te zijn, je zo cryptografisch mogelijk voor te doen.
Gelukkig ken ik Standaardnederlands, en prik er zo doorheen. Kwetsend zelfs soms, schijnt.

Maar ja, ik draaf al weer verder door, dan wat ik wlide zeggen.
Hu peerd.

::


Stuit je op een gedachte die je nog niet kende, is die van jezelf, totdat je hem in een boek terugleest. Dan denk je: "Hé, dat is mijn gedachte ook geweest." Hm, niet zo nieuw dus, goed Boek, goeie Schrijver.

Andere mensen hebben weer andere boeken gelezen, waar jouw idee misschien wel niet in stond.

Ik denk dat de ware Kunst zich erin schuilt al die boeken aan elkaar te knopen en van daaruit tot een nieuwe Gedachte te komen.

Meestal wordt Die dan dus niet begrepen, omdat ze niet al in alle boeken stond. Dan heb je, min of meer, een nieuw Idee.

"Een nieuwe gedachte moet je gelijk gebruiken, want iemand anders heeft hem ook al", zegt mijn Vader.
Maar die is altijd uit op geldelijk gewin.
Ik lijk wat dat betreft meer op mijn Moeder, die die gedachte als: potentieel nuttig, zou gaan onderwijzen.
Het verschil is, dat ik het voor de kat zijn kut doe.
(Voor zover katten kutten kunnen hebben en daar vruchtbaarheid in zou kunnen steken.)

Ik zoek geen geldelijk gewin en wil ook niet onderwijzer zijn.
Toonder, dat wil ik graag zijn, per benefiet, als hobby.
Als andere mensen mij kunnen wijzen hoe ik mijn hobby meesterlijker kan beoefenen, dan zijn ze welkom. Maar ze staan wel in de rij: er zijn tegenwoordig meer boeken (van, al dan niet goede, filosofen) in omgang, dan een mens in een mensenleven kan lezen. Wie kan dan nog het koren van het kaf scheiden?

Ik weet mij op andere wijze in stand te houden, gelukkig, want als ik nu nog een keer van mijn hobby mijn werk zou maken ...
Dan zou ik mezelf gaan kwetsen.


Dus ja, je hebt gelijk, en nee, je hebt het niet, met 'gelijkmoedigheid'.

Zou: "Respect voor een ander", de lading kunnen dekken?
Dat je dus iemand -uit respect- uit zou mogen schelden, zodat je de circulaire redenering in zijn geest aan weet te tonen?

Of is dat circulair gedacht? Scheldt me dan maar uit.
Dan leer ik misschien nog iets.

(De rijkste courtisane is zij die haar benefactor weet uit te schelden, maar dat heeft weer met geld te maken.)

Voldoet mijn Denken nog steeds aan jouw Weten?

(Mijn dak lekt niet, maar nu met al die regen ben ik achter een lek gekomen. Morgen maar weer met de bitumen mijn dak op
(Swingende oude lullen. Als je er een beetje op let, zie je ze steeds vaker)




(Haal je kop uit de goot!)



Ik denk dat ik philotuut gelijk ga geven. "Het is de emotie, die beiden overwint".
Als hij dat bedoelde.

Met vriendelijke groet, (dank je philotuut, mij dit aan te leren)
memeticae.


PS

er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings

"Alles van waarde is weerloos"
Kan het dan ook gekwetst worden?

Levinas en Stirner kunnen we het niet meer vragen.
Of het antwoord staat al in dode gedachten.

Voldoet mijn Denken nog steeds aan jouw Weten?

Op zijn minst een beetje (een ander kennen is net zo moeilijk als jezelf kennen zeg ik er maar bij).
Jij had wel andere associaties met het omcirkelen van de wat gelijkmoedigheid zou kunnen betekenen in mijn taal.

Om die gelijkmoedigheid in mijn beeld van jou te verduidelijken (zodat je er weer op kan reageren):
Een gevoel wat je krijgt op den duur als je in de reflectie-modus bent en op de achtergrond vasthoudend en toch vrij probeer te associëren in de hoop dat het ergens toe zal leiden; hoewel je niet de overtuiging hebt dat dat ook echt gaat gebeuren.

Daar laat ik het bij ..

yopi schreef:Een gevoel wat je krijgt op den duur als je in de reflectie-modus bent en op de achtergrond vasthoudend en toch vrij probeer te associëren in de hoop dat het ergens toe zal leiden; hoewel je niet de overtuiging hebt dat dat ook echt gaat gebeuren.

HM

Hallo yopi,
(Vergeef me dat ik tijdens het interpreteren van je bericht, in mijn hoofd, een aantal letters gewijzigd heb, en een 't' en wat komma's toevoeg. Ik heb je bericht dan ook zo gelezen:

gelijkmoedigheid schreef:Een gevoel dat je krijgt, op den duur, als je in de reflectie-modus bent. Op de achtergrond vasthoudend, en toch vrij probeert te associëren in de hoop dat het ergens toe zal leiden; hoewel je niet de overtuiging hebt dat dat ook echt gaat gebeuren.

Zodat je kunt begrijpen wat ik gelezen heb.
Absoluut niet! Om schoolmeesterig bezig te zijn. Enkel om je te laten zien wat ik las.)

(Het kan dus zo zijn, dat ik slechts reageer op wat ik las, en niet op wat jij bedoelde. Dus houd mij ten goede alsjeblieft. Als ik het misinterpreteerde mag je dat gewoon zeggen.)

Interessant. Vooral dat 'overtuiging' principe.
Het is misschien juist dat, dat ik probeer de doorbreken: iemands overtuiging ergens van, desnoods mijn eigen.
Denk ik.
Maar echt overtuigd ben ik daar niet van.
't Zou wel mooi wezen.

Want als niemand meer overtuigd is, valt er ook niemand meer te overtuigen, en kun je pleiten wat je wilt.
Pas dan, kun je je in de Ander gaan verdiepen, en gaan pleiten voor de Ander. Die heeft immers ook jouw overtuiging niet.

Althans, dat is wat ik ervan maak.

Maar goed, wie ben ik?
Ik ben niet eens een: "Talking head". Ik ben slechts lettertjes op je scherm.
Die van volgorde wijzigen, al naar gelang de lettertjes die jij weer schikte.

Best een mooi proces eigenlijk.
Wiskundig haast.

Daar moet een functie voor te verzinnen zijn ...
Ah! "Men".
"Men weet toch dat ..."

Alleen is dat weer niet gelijkmoedig, maar eerder dwingend.
Zolang ik maar uit mezelf spreek, kan ik niet dwingend overkomen.
Maar misschien ziet men dat anders.

Met vriendelijke groet,
memeticae.

Ik pas

Hoi philotuut.

Ik heb nog een poging gedaan jou variant van de narcist te vinden op dit forum.
Bedoelen wij niet een en hetzelfde?

Ik begin onderhand inderdaad te vermoeden van wel.
(Ik heb het artikel ondertussen zelf wel weer gevonden, maar ben van mening dat de draad waarin ik hem beschrijf niet meer tot het voetlicht hoeft te treden. "Not my finest hour", zou een Brit kunnen zeggen, maar zoals ik hem hierboven heb uitgelegd dekt de beschrijving volledig(er). En naar deze, de huidige, draad durf ik wel weer terug te verwijzen.)

ik schreef:"Het is de emotie, die beiden overwint".

philotuut schreef:Dit is nu z,n mooi voorbeeld van verwarring(mijnerzijds), beide? zegt u, welke beide?
Toch niet de narcis en of de egoïst, beide hebben ze emotie.

Het was een reactie op jouw:

philotuut schreef:Hierin, in de emotie zit mogelijk de overlapping van Stirner en Levinas.

Daar gaf ik je gelijk in, sorry als ik het verwarrend gebracht mocht hebben.
Wat is dus bedoel, is de overlapping tussen ego- en altruïsme.

Wat me weer doet denken dat de narcist, zowel in de klassieke als volgens mijn definitie, een behoorlijk emotioneel persoon moet zijn (geweest).

Met vriendelijke groet,
memeticae.

Waarom denkt iedereen dat als je uit de EU bent dat er dan niet steeds weer referenda gehouden kunnen gaan worden om weer in de EU te gaan? Iedereen doet zo dramatisch alsof het absoluut definitief is...wat gaat er dan gebeuren dat het voor altijd en eeuwig afscheid is?

Niet zozeer.

Volgens artikel 50 eruit.
En volgens artikel 49 weer erin.

Ambivalent.

Dat is het ware narcisme.
Durf dat maar eens negatief te noemen, of positief.

Supernarcisme stoort zich niet meer aan dergelijke trivialiteiten.

Vandaar.