Zonder remmingen
Geplaatst: 08 nov 2012, 20:09
Veel mensen communiceren op Internet zonder remmingen. Mijn ervaringen daarmee zijn overduidelijk. Dit, zonder remmingen en zonder vaste identiteit zijn, zal zelfs door een aantal mensen als bevrijdend gezien worden. Communicatie krijgt voor hen een ander doel. Het gaat zeker niet om inhoud, maar meer om krachtsuitoefening. Zeg maar agressie. De mogelijkheid bestaat dat Internet daardoor een soort van strijdtoneel wordt.
Men kan dit nadelig vinden. Internet verliest dan misschien de grote belofte op het delen van informatie en samenwerken van mensen. Men kan dit ook voordelig vinden. Internet sublimeert misschien de strijd in de buitenwereld naar een strijd op het web.
Het lijkt me duidelijk dat de economische strijd, het verkopen van goederen, het winnen van kiezers, het vormen van belangengroepen, voor een groot deel op Internet te vinden is.
Daniel Goleman beschrijft in het boek “Gevaarlijke ideeënâ€(red. John Brockman) in zijn bijdrage “Digitale ongeremdheid†dat onder normale omstandigheden de mens niet zo zonder remmingen zou zijn. Het is echter de mens zelf, met een bepaalde vrijheidsdrang, die deze ongeremde communicatie opzoekt. Blijkbaar worden door sommigen de omstandigheden op Internet als beter gezien dan de omstandigheden in de gewone wereld.
Wat men dan echter aan “vrijheid†wint komt terug als noodzaak tot strijd aan de andere kant terug. Men zal de reacties op de vrije meningsuitingen voor lief moeten nemen, en die zijn niet mals. Men kan voor alles worden uitgemaakt wat goed en slecht is, vooral slecht, belachelijk gemaakt worden, genegeerd (killfile) en in ieder geval niet serieus genomen worden.
Normale omgangsvormen, beleefdheid, toegeven, erkennen, elkaar ruimte geven, verdwijnen op korte termijn uit de communicatie op fora en nieuwsgroepen. Bij sociale media, blogs en persoonlijke pagina’s, heerst nu nog vaak een overdreven positivisme van elkaar leuk vinden, maar er gaan al stemmen op voor de functie om dingen niet leuk te vinden (zoals bij Youtube) voor blogs en persoonlijke berichten, zodat men daar ook de opgedrongen positiviteit kan laten verdwijnen en meer ongeremd kan worden.
In ieder geval bouwt iedere functie (blog, persoonlijke pagina’s) een mogelijkheid in om reacties te verwijderen en aan censuur te doen. Mijn persoonlijke ervaringen daarmee zijn negatief. Ik weet dat er mensen zijn die totaal ongeremd in hun negativiteit willen zijn, en als de mogelijkheid bestaat deze mensen uit te bannen, hun reacties te verwijderen, hun accounts te blokkeren en ze aan het zicht te onttrekken, dan is die mogelijkheid er niet voor niets. Maar toen ik mijzelf, als beheerder van een website, genoodzaakt zag mensen te blokkeren ervoer ik dat juist weer als ongeremde reactie van mijn kant, die ik in een gewone wereld niet zo gauw zou toepassen.
Ik ervoer toen pas, en niet eerder in communicatie op fora en nieuwsgroepen, dat ik bepaalde remmingen moest gaan opgeven om op het Internet actief te blijven. Internet lijkt nu, met de soms afgedwongen positiviteit, een bron voor erkenning, waardering en vriendschap, maar kan niet verbergen een strijdtoneel in essentie te zijn.
Het opgeven van remmingen, het jezelf definitief verbinden met het web, gevangen worden in het web, het zal voor velen geen bewuste keuze zijn. Het gaat ongemerkt. Misschien dat velen tot op het laatst het idee zullen hebben dat de positiviteit bewaard kan blijven.
Maar het gaat niet. Internet is het nieuwe strijdtoneel, en dat is in vele opzichten ook wel toe te juichen, als daarmee het strijdtoneel van bommen en granaten verdwijnt, maar het maakt ons buitenmenselijk. Misschien is het een toneel van Nietzscheaanse Ãœbermenschen als de mensen zonder remmingen, tegenover de laatste mensen die op Facebook alles een “likeâ€-beoordeling geven, maar die vervolgens uiteindelijk net zo hard de strijd moeten aangaan met ongewenste reacties.
Ik ben dan misschien niet trouw aan Nietzsche, geen Bejahung van het leven, als dat een leven is in verbondenheid met Internet.
Toch zie ik dat ik me weer op het strijdtoneel begeven heb door een abonnement op Spotify te nemen, waar de muziek van allerlei artiesten de ultieme strijd aangaat.
Zonder remmingen muziek luisteren, dat is toch het mooiste wat er is?
Men kan dit nadelig vinden. Internet verliest dan misschien de grote belofte op het delen van informatie en samenwerken van mensen. Men kan dit ook voordelig vinden. Internet sublimeert misschien de strijd in de buitenwereld naar een strijd op het web.
Het lijkt me duidelijk dat de economische strijd, het verkopen van goederen, het winnen van kiezers, het vormen van belangengroepen, voor een groot deel op Internet te vinden is.
Daniel Goleman beschrijft in het boek “Gevaarlijke ideeënâ€(red. John Brockman) in zijn bijdrage “Digitale ongeremdheid†dat onder normale omstandigheden de mens niet zo zonder remmingen zou zijn. Het is echter de mens zelf, met een bepaalde vrijheidsdrang, die deze ongeremde communicatie opzoekt. Blijkbaar worden door sommigen de omstandigheden op Internet als beter gezien dan de omstandigheden in de gewone wereld.
Wat men dan echter aan “vrijheid†wint komt terug als noodzaak tot strijd aan de andere kant terug. Men zal de reacties op de vrije meningsuitingen voor lief moeten nemen, en die zijn niet mals. Men kan voor alles worden uitgemaakt wat goed en slecht is, vooral slecht, belachelijk gemaakt worden, genegeerd (killfile) en in ieder geval niet serieus genomen worden.
Normale omgangsvormen, beleefdheid, toegeven, erkennen, elkaar ruimte geven, verdwijnen op korte termijn uit de communicatie op fora en nieuwsgroepen. Bij sociale media, blogs en persoonlijke pagina’s, heerst nu nog vaak een overdreven positivisme van elkaar leuk vinden, maar er gaan al stemmen op voor de functie om dingen niet leuk te vinden (zoals bij Youtube) voor blogs en persoonlijke berichten, zodat men daar ook de opgedrongen positiviteit kan laten verdwijnen en meer ongeremd kan worden.
In ieder geval bouwt iedere functie (blog, persoonlijke pagina’s) een mogelijkheid in om reacties te verwijderen en aan censuur te doen. Mijn persoonlijke ervaringen daarmee zijn negatief. Ik weet dat er mensen zijn die totaal ongeremd in hun negativiteit willen zijn, en als de mogelijkheid bestaat deze mensen uit te bannen, hun reacties te verwijderen, hun accounts te blokkeren en ze aan het zicht te onttrekken, dan is die mogelijkheid er niet voor niets. Maar toen ik mijzelf, als beheerder van een website, genoodzaakt zag mensen te blokkeren ervoer ik dat juist weer als ongeremde reactie van mijn kant, die ik in een gewone wereld niet zo gauw zou toepassen.
Ik ervoer toen pas, en niet eerder in communicatie op fora en nieuwsgroepen, dat ik bepaalde remmingen moest gaan opgeven om op het Internet actief te blijven. Internet lijkt nu, met de soms afgedwongen positiviteit, een bron voor erkenning, waardering en vriendschap, maar kan niet verbergen een strijdtoneel in essentie te zijn.
Het opgeven van remmingen, het jezelf definitief verbinden met het web, gevangen worden in het web, het zal voor velen geen bewuste keuze zijn. Het gaat ongemerkt. Misschien dat velen tot op het laatst het idee zullen hebben dat de positiviteit bewaard kan blijven.
Maar het gaat niet. Internet is het nieuwe strijdtoneel, en dat is in vele opzichten ook wel toe te juichen, als daarmee het strijdtoneel van bommen en granaten verdwijnt, maar het maakt ons buitenmenselijk. Misschien is het een toneel van Nietzscheaanse Ãœbermenschen als de mensen zonder remmingen, tegenover de laatste mensen die op Facebook alles een “likeâ€-beoordeling geven, maar die vervolgens uiteindelijk net zo hard de strijd moeten aangaan met ongewenste reacties.
Ik ben dan misschien niet trouw aan Nietzsche, geen Bejahung van het leven, als dat een leven is in verbondenheid met Internet.
Toch zie ik dat ik me weer op het strijdtoneel begeven heb door een abonnement op Spotify te nemen, waar de muziek van allerlei artiesten de ultieme strijd aangaat.
Zonder remmingen muziek luisteren, dat is toch het mooiste wat er is?
