Parasieten
Iemand die misbruik maakt van sociale voorzieningen, subsidies, budget, van matige controle op wegen of bij het openbaar vervoer, enzovoorts, kun je een parasiet noemen.
Wat is dan de definitie van een parasiet? Dat is iemand die teert op de bronnen van iemand anders.
W.F. Hermans beschrijft in “Onder professoren†een boer die varkens wil gaan houden omdat daar een subsidie voor is. Hem wordt uitgelegd dat een subsidie er is voor de varkensboeren die het moeilijk hebben, en dat subsidie niet de basis is om een bedrijf te starten. Het parasitaire is als het ware in het normale denken van de boer geslopen.
Bij bedrijven of gemeente “moet†een budget besteedt worden, anders krijgt men dat de volgende keer misschien niet. Geldverspilling is het resultaat.
Ook downloaden van films of boeken, zwartrijden in het openbaar vervoer, parkeren op plekken waar niet mag worden geparkeerd, of niet betalen voor parkeren, vallen onder parasitair gedrag dat de gewoonste zaak van de wereld is voor een groot aantal mensen.
Het idee is dat de prijzen voor films, boeken, openbaar vervoer of parkeren belachelijk hoog zijn en dat die prijzen een soort diefstal op hun beurt zijn van de gewone mens.
Hoe minder mensen werkelijk betalen voor films, boeken, openbaar vervoer of parkeren, hoe hoger de prijzen worden voor mensen die wel betalen. Dus niet betalen parasiteert sowieso op anderen.
Blijkbaar wordt het feit dat men parasiteert minder ernstig opgevat dan het feit dat men wil voorkomen dat men teveel betaald.
Het kan gezien worden als een voorrecht dat men belasting kan betalen, maar toch wil iedereen als het even kan zo min mogelijk betalen.
Het idee is daarbij dat men het nooit eens is waarvoor de belastingcenten allemaal voor worden gebruikt. Aan de ene kant vindt men het zinloos om aan ontwikkelingssamenwerking te doen, aan de andere kant wil men niet dat er straaljagers met de belastingcenten gebouwd worden.
Men wil blijkbaar ook voorkomen dat men betaald waar men niet om gevraagd heeft.
Handhaving, gericht tegen het parasitaire, lost helemaal niets van de bezwaren van de mensen op tegen de kosten. Het wordt slechts gezien als de zoveelste bron van kosten waar men niet om gevraagd heeft. Men zal dus door handhavingsacties, boetes en regels nooit een brave burger kunnen krijgen, hoogstens een bange burger.
De vraag is of de situatie anders kan. De mens is waarschijnlijk al bij voorbaat een parasitair wezen, teert op de bronnen van de natuur zonder er echt iets voor terug te doen (uitzonderingen daargelaten). Handhaving, en alles wat daar onder valt, is dan min of meer een poging om nog enigszins een leefbare samenleving te krijgen, voordat het parasitaire echt de spuigaten uitloopt en alle bronnen direct zijn uitgeput.
Iemand als Frans de Waal verzet zich tegen het idee dat de cultuur moraal (lees handhaving) slechts als een vernisje heeft over een ruw oppervlak. Hij wil aantonen dat de primaten waar wij op lijken in beginsel al een sociale moraal hebben. Maar ik denk dat de vraag die hij negeert is of de mens en in bepaald opzicht ook de primaten niet gewoon parasitaire levensvormen zijn.
Dat primaten en mensen in beginsel sociale wezens zijn, met waarden als zorg, rechtvaardigheidsgevoel, aandacht, wil nog niet zeggen dat ze niet binnen de natuur parasitair zijn. Ik denk dat zeker voor mensen geldt dat ze nauwelijks compenseren voor wat ze de natuur aandoen. Het is vooral nemen, nemen en nog eens nemen.
Nu is het moeilijk om onder “geven†iets eenduidigs te verstaan dat voor alle mensen geldig is. Het geven van zorg of aandacht betekent niets in het kader van parasitair gedrag. Zorg of aandacht voor een parasiet bevordert alleen verder parasitair gedrag.
Het is misschien nog wat anders met dat “rechtvaardigheidsgevoelâ€. Bij primaten komt het er vooral op neer dat men niet wil dat men tekort komt en een ander het beter heeft dan men zelf. Binnen het parasitaire paradigma is dat nog steeds niet erg positief om dan een “rechtsstaat†te hebben. Het willen kunnen hebben en nemen staat aan de basis toch weer centraal. Misschien dat het geven van genoegdoening aan slachtoffers gezien kan worden als “gevenâ€, maar als die slachtoffers zelf toch weer typische parasieten zijn (door hoge schadevergoedingen te eisen in een claimcultuur), wat is dan eigenlijk zo positief?
Welke invulling van het begrip “geven†zou ons kunnen verlossen van de status van parasieten?
Ik denk dat we dan kunnen spreken over een ander soort verlossing dan de verlossing door religieus of spiritueel leven en denken. Dat laatste moet altijd falen als het ons niet echt verlost van het parasitair bestaan.
Maar ik stel me al de bumpersticker voor: “Proud to be a parasiteâ€. Er zullen er velen zijn die niets gelegen is aan “verlossingâ€, voor wie het parasitaire gewoon de zin van het bestaan is. Het is ook logisch en misschien wel slim om het bestaan zelf en de zin daarvan te laten samenvallen.
En zeg nu zelf, wat moet je “geven†als de samenleving van overwegend parasitaire mensen niet anders doen dan nemen? Het enige dat je kunt geven is waarschijnlijk “vergevingâ€. Niet dat dit iets verandert, of oplost, maar het is misschien het enige passende dat je kunt geven.
Parasieten
Dag Neus ..
Ik vind het wel van belang of iemand denkt dat hij van nemen beter wordt en van geven minder.
Geven is een luxe als je genoeg hebt en solidariteit als je je minder hebt.
Nemen is prima als er nood is en aannemen zonder je minder te voelen een kunst. Enzovoort.
Maar ik neem aan dat je zoiets ziet ontstaan als verloedering of zo?
Wat zijn je gevoelens en motieven om dit aan de orde te stellen?
Ik vind het wel van belang of iemand denkt dat hij van nemen beter wordt en van geven minder.
Geven is een luxe als je genoeg hebt en solidariteit als je je minder hebt.
Nemen is prima als er nood is en aannemen zonder je minder te voelen een kunst. Enzovoort.
Maar ik neem aan dat je zoiets ziet ontstaan als verloedering of zo?
Wat zijn je gevoelens en motieven om dit aan de orde te stellen?
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
Hallo Yopi,
ik heb zelf ook nagedacht waarom het beeld van mensen als parasieten mijn nu ineens zo overtuigend overkwam. Je zou kunnen zeggen dat parasiteren op de natuur niet echt parasiteren is omdat de natuur niet echt een partij is. Als je mug bent en het bloed drinkt van een ander, dan parasiteer je op het leven van de ander. Nu zorgt de mens er wel voor dat het leven van andere soorten onmogelijk wordt, maar dat doet de natuur zelf ook wel. Zoals koeien, varkens, kippen of zelf mais gebruikt wordt zou je echter wel een soort parasiteren kunnen noemen, al noemen anderen het waarschijnlijk "voor jezelf zorgen".
Ik heb het zitten analyseren en e.e.a. hangt samen met het vrijheidsbegrip. Ik plaats die tekst hier zo dadelijk. Dan komt het begrip "parasiet" weer terug als onderdeel van een visie.
ik heb zelf ook nagedacht waarom het beeld van mensen als parasieten mijn nu ineens zo overtuigend overkwam. Je zou kunnen zeggen dat parasiteren op de natuur niet echt parasiteren is omdat de natuur niet echt een partij is. Als je mug bent en het bloed drinkt van een ander, dan parasiteer je op het leven van de ander. Nu zorgt de mens er wel voor dat het leven van andere soorten onmogelijk wordt, maar dat doet de natuur zelf ook wel. Zoals koeien, varkens, kippen of zelf mais gebruikt wordt zou je echter wel een soort parasiteren kunnen noemen, al noemen anderen het waarschijnlijk "voor jezelf zorgen".
Ik heb het zitten analyseren en e.e.a. hangt samen met het vrijheidsbegrip. Ik plaats die tekst hier zo dadelijk. Dan komt het begrip "parasiet" weer terug als onderdeel van een visie.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten