Het besef komt niet alleen

[Intangible Radjanamadjo]

Onverwachts komt het besef, daar waar je het nooit zocht. Zo zit je in een diep dal, zo klim je er weer uit. En te midden van al dat onverwachte blijft er bij mij altijd één ding hangen; het besef dat je niet alleen bent en ook nooit alleen hebt gestaan of zult staan. Ook al lijkt dit lang niet altijd zo. Als je beter kijkt, zie je een web van toevalligheden, waarin narigheid en vreugde elkaar moeiteloos afwisselen. Van ups en downs die je meesleuren van de ene stroomversnelling naar de andere, tot dat moment waar je weer even tot adem kunt komen in een rustiger stuk van de rivier. Waarom komt het besef niet gewoon op een afgesproken plaats en tijdstip tot je? Waarom altijd die verrassing? Ik denk dat het hoort bij het besef. Het besef is toch iets speciaals, iets dat je vanaf dat moment met je mee mag dragen als ware het een kostbaar sieraad. Niemand kan het je afnemen en je kunt het maar moeilijk met anderen delen.

Helaas betekent dit alles niet dat het besef altijd rooskleurig is. Het besef kan ook pijnlijk zijn, je op je tekort wijzen en aandringen op veranderingen in je leven. En dat hoor en zie ik vaak liever niet. Maar waarom zou ik er voor wegkijken? Daarnet was ik nog blij met mijn besef, nu loop ik al weer terug te krabbelen. Niet zo heel vreemd overigens, want doe ik er niet alles aan het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken? En juist daar zie ik nu het probleem liggen. Het altijd maar zoeken van de makkelijkste weg, vluchtend voor mijn eigen falen en slecht gedrag. Juist op een van deze momenten besefte ik mij iets waar ik lang niet bij stil had gestaan als gevolg van mijn wellicht te egotrippende zoektocht naar een oplossing voor mijn problemen. Hoe heb ik het zo lang over het hoofd kunnen zien dat andere mensen ook hun problemen hebben? Was ik verblind door mijn zoeken naar rust?

Wat ik mij door dit alles heb beseft, is dat ik te veel zoek. Ik zoek in de hoop antwoorden te vinden. Vroeger wist ik niet dat ik zoeken moest en zocht ik dus niet. Sinds ik aan het zoeken ben geraakt, weet ik niet meer waar ik nou eigenlijk naar zocht. Er is in die tijd dus niet veel veranderd. En hoewel ik altijd probeer andere mensen te helpen, denk ik dat dit beter had gekund als ik niet zo hardnekkig bezig was met zoeken. Plotseling begrijp ik wat al velen tegen mij hebben gezegd: er valt niets te zoeken! Kijk en zie de wereld om je heen. Zo veel moois, zo veel ellende, zo veel lief en leed, allemaal binnen handbereik. Ik hoef mij alleen maar te beseffen dat ik niet alleen ben. Het zoeken blijft uit, omdat ik dan veel te druk ben met de wereld om mij heen. In dat besef kan ik zelfs de laatste drempel, die drempel die mij in mijn jeugd al eens tot tranen bracht, onder ogen zien. Die laatste drempel is de angst voor de dood.

[Civilis]

Ik geloof dat we zo'n beetje op hetzelfde punt zitten. Al krijg ik dan het idee dat jij wat beter bent in accepteren dan ik. Zoeken blijkt te leiden tot stilstand. Je steekt veel wijsheden op, maar weinig waar je echt wat mee kan.
Ik denk dat je je leven maar gewoon moet leven ipv eerst een einddoel of een weg te zoeken. Is wel makkelijker gezegd dan gedaan, want een mens heeft wel doelen nodig, en als je niet weet wat je wil sta je al gauw weer stil.
Zelf ben ik niet bang voor de dood, maar wel voor teleurstelling. Dat remt flink af, al die beren op de weg. Maar nooit geschoten is natuurlijk altijd mis..
Angst voor de dood zou je misschien kunnen inspireren om zoveel mogelijk leuks te stoppen in de tijd die je hebt. Er zijn ook mensen die klaar zijn om te sterven omdat ze vinden dat ze alles al uit het leven hebben gehaald wat er in zat.
Het lijkt me iig rationeel niet zinvol om je al druk te maken over iets dat ws nog ver weg is. Wie weet komt er een moment dat je er ook klaar voor bent, of het zelfs graag wil. Als de angst je remt zal je daar op het 'moment supreme' sowieso spijt van hebben..

[Intangible Radjanamadjo]

Ik geloof dat we zo'n beetje op hetzelfde punt zitten. Al krijg ik dan het idee dat jij wat beter bent in accepteren dan ik. Zoeken blijkt te leiden tot stilstand. Je steekt veel wijsheden op, maar weinig waar je echt wat mee kan.
Ik denk dat je je leven maar gewoon moet leven ipv eerst een einddoel of een weg te zoeken. Is wel makkelijker gezegd dan gedaan, want een mens heeft wel doelen nodig, en als je niet weet wat je wil sta je al gauw weer stil.
Zelf ben ik niet bang voor de dood, maar wel voor teleurstelling. Dat remt flink af, al die beren op de weg. Maar nooit geschoten is natuurlijk altijd mis..
Angst voor de dood zou je misschien kunnen inspireren om zoveel mogelijk leuks te stoppen in de tijd die je hebt. Er zijn ook mensen die klaar zijn om te sterven omdat ze vinden dat ze alles al uit het leven hebben gehaald wat er in zat.
Het lijkt me iig rationeel niet zinvol om je al druk te maken over iets dat ws nog ver weg is. Wie weet komt er een moment dat je er ook klaar voor bent, of het zelfs graag wil. Als de angst je remt zal je daar op het 'moment supreme' sowieso spijt van hebben..

Interessant ook. Thanx voor de reactie..

Iig.. nu ik dit zo weer lees, kan ik alleen maar zeggen wat ik elders ook al zei: Siddharta might just be the book for u!

[Henk]

Ik geloof niet dat ik je angst meer deel. Als je dood bent, is je lijden immers ook voorbij.

[Intangible Radjanamadjo]

Ik geloof niet dat ik je angst meer deel. Als je dood bent, is je lijden immers ook voorbij.

Je zegt 'meer'. Kan ik hieruit opmaken dat je deze angst eerst wel kende??

[Henk]

Die opmerking was overhaast geplaatst. Ik had niet goed overdacht waarom ik dat zei. Maar je je vraag heet me laten zien waarom ik dat zei. Het is een eerlijke en ik zal je dat antwoord in een pm sturen.