Vergissen

[Jeroen]

Ik belde bij het buurmeisje aan, om te vragen of ze mee ging fietsen. En aan de manier hoe ze over de intercom klonk, kon ik opmaken, dat ik iets te vroeg had gebeld; ze was net wakker en klonk nog vrij slaperig.

Had ik dit kunnen weten vóór ik haar uit bed belde?
Nee, want zo vroeg was het niet en meestal staat ze vroeg op.

Ik besefte ineens dat de vergissing pas was gemaakt toen die eenmaal gemaakt was. Voor ik aangebeld had, was het nog geen vergissing. Ik had dus nooit van te voren kunnen aanvoelen dat ik een vergissing zou gaan maken. En eigenlijk geldt dat voor al mijn vergissingen. Nog voordat ik ze gemaakt heb, was het helemaal nog geen vergissing en had ik het dus ook nooit als dusdanig kunnen waarnemen.

Nou zou je kunnen zeggen "en hoe zit het dan met vergissingen die je wel van te voren aan zag komen, maar toch deed omdat je eigenwijs was ofzo?", maar dat is dan ook eigenlijk geen vergissing meer. Dat is een beslissing die precies zo uitpakt als dat jij van te voren had ingeschat en dus precies het tegenovergestelde van een vergissing (iets wat anders uitpakt als dat je van te voren had ingeschat, als je het al had ingeschat).

Ik kwam dus, terwijl ik wegfietste, tot de gedachte dat een vergissing nog geen vergissing is totdat hij gemaakt is.

[L D Bogaards]

De vergissing is dat je bent uit gegaan van een bepaald patroon. Deze werd simpelweg bevestigd. De vergissing is dus al gemaakt, en vervolgens wordt deze bevestigd.

Greetz

[Verwijderde gebruiker]

Een vergissing is een oordeel dat afwijkt van een eerder oordeel. Meestal is het nieuwe oordeel op grond van nieuwe argumenten of gewijzigde argumenten.

[solist]

Ik belde bij het buurmeisje aan, om te vragen of ze mee ging fietsen. En aan de manier hoe ze over de intercom klonk, kon ik opmaken, dat ik iets te vroeg had gebeld; ze was net wakker en klonk nog vrij slaperig.
Had ik dit kunnen weten vóór ik haar uit bed belde?
Nee, want zo vroeg was het niet en meestal staat ze vroeg op.
Ik besefte ineens dat de vergissing pas was gemaakt toen die eenmaal gemaakt was. Voor ik aangebeld had, was het nog geen vergissing. Ik had dus nooit van te voren kunnen aanvoelen dat ik een vergissing zou gaan maken.

Waarom spreek je hier over een vergissing ?
Je stelt een vraag: nee heb je en ja kun je krijgen; je doet een gok en de uitkomst staat niet vast.

Zou je in plaats van 'vergissing' ook het woord 'teleurstelling' kunnen gebruiken ?

[Jeroen]

Zou kunnen, maar daar gaat het hier niet om. Het gaat om het fenomeen toekomst voorspellen, of aanvoelen wat er zal gaan gebeuren. Intuïtief heb ik al zo vaak dingen van te voren zien aankomen, maar dit was een bijzonder geval.

Stel:
1. intuitief voelde ik aan dat ze nog lag te slapen, ik bel toch aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik wist het al, dus geen vergissing.

2. intuitief voelde ik niks, stond er helemaal niet bij stil, bel aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik vind dit vervelend en het voelt als een vergissing.

[solist]

......... stond er helemaal niet bij stil, bel aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik vind dit vervelend en het voelt als een vergissing........

je wilt eigenlijk zeggen : mijn vraag is heel neutraal, ik heb geen bijbedoelingen.
ik ga misschien te kort door de bocht : je noemt het een vergissing maar
het voelt voor jou als een afwijzing en dus ook als een teleurstelling ?

[Verwijderde gebruiker]

Het gaat om het fenomeen toekomst voorspellen, of aanvoelen wat er zal gaan gebeuren. Intuïtief heb ik al zo vaak dingen van te voren zien aankomen, maar dit was een bijzonder geval.

Het was me niet duidelijk dat je al iets aanvoelde voordat je haar stem over de intercom hoorde.
Kan je dat gevoel omschrijven?

[Verwijderde gebruiker]

Stel:

1. intuitief voelde ik aan dat ze nog lag te slapen, ik bel toch aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik wist het al, dus geen vergissing.
2. intuitief voelde ik niks, stond er helemaal niet bij stil, bel aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik vind dit vervelend en het voelt als een vergissing.

Bij de eerste stelling schrijf je dat intuïtief aanvoelen gelijk is aan weten. Als intuïtief aanvoelen en weten gelijk zijn, voelt het inderdaad niet als een vergissing. Als intuïtief aanvoelen niet zo 'sterk' is, voelt het wel degelijk als een vergissing als je niet naar het gevoel luisterde en toch aanbelde.
Bij de tweede stelling lijkt het me niet echt een vergissing. Je voelt niets aan en kan er eigenlijk vanuit gaan dat ze rond die tijd wakker is. Dat je dat nu niet is, is vervelend, maar van een vergissing is eigenlijk niet sprake.

[Intangible Radjanamadjo]

Ik kwam dus, terwijl ik wegfietste, tot de gedachte dat een vergissing nog geen vergissing is totdat hij gemaakt is.

Daar ben ik het wel mee eens. Je hoeft niet achter al je gedachten aan te lopen, al doe ik dat soms nog wel te veel. Daarom vind ik het interessant in dit kader dat in het boeddhisme wordt gehamerd op het beoefenen van de juiste gedachten.

Stel:
1. intuitief voelde ik aan dat ze nog lag te slapen, ik bel toch aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik wist het al, dus geen vergissing.

2. intuitief voelde ik niks, stond er helemaal niet bij stil, bel aan en hoor haar slaperige stem. Gevolg: ik vind dit vervelend en het voelt als een vergissing.

Gaat het hier in je verhaal nou niet juist om de intuïtie? Vergissen is in dit geval namelijk niet luisteren naar je eerste ingeving(en).
Dan zou je weer kunnen uitkomen op het dienen te leren van je (al dan niet eerder) gemaakte fouten, om deze zo in het vervolg niet meer te hoeven maken. Waarbij jij jezelf probeert te helpen oa. door de kennis van eerdere fouten mee te nemen en je te informeren via spontane ingevingen - je intuïtie - om zo geen fout te maken.

[Jeroen]

Mijn intuïtie werkt via het weten, ook wel helderweten genoemd. Daarom wil ik het liever niet aanvoelen noemen, want voor mij zit dat in een andere laag, op een andere plek.

Ik ben nog een behoorlijke beginner op het gebied van begrijpen hoe het werkt. Ik weet dat het werkt. Maar m'n onzekerheid speelt me nog vaak parten.

Ps. fijn dat jullie zo met me mee denken

[Intangible Radjanamadjo]

Mijn intuïtie werkt via het weten, ook wel helderweten genoemd. Daarom wil ik het liever niet aanvoelen noemen, want voor mij zit dat in een andere laag, op een andere plek.

Ik ben nog een behoorlijke beginner op het gebied van begrijpen hoe het werkt. Ik weet dat het werkt. Maar m'n onzekerheid speelt me nog vaak parten.

Ps. fijn dat jullie zo met me mee denken

Ik las het gisteren wel mooi in een boek dat ik momenteel lees.
De truc is om niet te verdwalen in ofwel een overrationalisering van alles (met name het achteraf proberen te verklaren van intuïtief aangevulde gebeurtenissen) danwel een afkeuring van alles dat maar enigzins op gezond verstand lijkt.
Balans tussen linker- en rechterhersenenen.. evenwicht tussen verstand en intuïtie
Wellicht dat je onzekerheid voortkomt uit het feit dat je niet alles met je verstand kunt begrijpen, of dat het juist te overweldigend is wat er gebeurde. Ik merk ook dat ik heel erg gepinballed heb tussen verstand en intuïtie.. terwijl beide natuurlijk ook prima samen kunnen

[Jeroen]

Wanneer ik iets helder-weet twijfel ik daar geen seconde aan. Wanneer ik iets intuïtief 'aanvoel' wil ik nog wel eens twijfelen. Wanneer ik achteraf probeer te redeneren waarom het zo was, verzand ik al snel in de vele opties. Dus heb ik geleerd er op te vertrouwen dat het goed is zo. Het is het moment zelf wanneer ik nog het meeste twijfel. Niet zo zeer door het denken of het verstand, maar door angst, voornamelijk gezaaid door omstanders (ouders, vrienden, aanwezigen), mensen die zelf nog het meest twijfelen of zelfs geleerd hebben het te negeren, want het is toch allemaal lariekoek.

Ik zal eens verder observeren wat er precies gebeurd wanneer ik het idee heb dat ik me vergist heb. Wat ik voel voor, tijdens en na het event. En welke gedachten (cognities) er opkwamen.

Lastige voor mij blijft nog steeds de bewoording. Als ik m'n ogen sluit, is het donker. Visualiseren kan ik niet. Wel kan ik het me indenken. Dus over een inzicht kan ik eigenlijk niet spreken, meer een inweet of indacht, hahaha. Taal, zo'n beperkt instrument. Waarom gebruiken we het werkwoord zien voor zaken waar geen ogen aan te pas komen. Het derde oog ziet? What a load of crap

En inweet of indacht is uiteraard ook verkeerd, omdat ook het verstand hier niks te maken mee heeft. Ik ervaar het en weet dan dat het goed is.

Hoe is dit bij jou?

[Intangible Radjanamadjo]

Wanneer ik iets helder-weet twijfel ik daar geen seconde aan. Wanneer ik iets intuïtief 'aanvoel' wil ik nog wel eens twijfelen. Wanneer ik achteraf probeer te redeneren waarom het zo was, verzand ik al snel in de vele opties. Dus heb ik geleerd er op te vertrouwen dat het goed is zo. Het is het moment zelf wanneer ik nog het meeste twijfel. Niet zo zeer door het denken of het verstand, maar door angst, voornamelijk gezaaid door omstanders (ouders, vrienden, aanwezigen), mensen die zelf nog het meest twijfelen of zelfs geleerd hebben het te negeren, want het is toch allemaal lariekoek.

Ik zal eens verder observeren wat er precies gebeurd wanneer ik het idee heb dat ik me vergist heb. Wat ik voel voor, tijdens en na het event. En welke gedachten (cognities) er opkwamen.

Lastige voor mij blijft nog steeds de bewoording. Als ik m'n ogen sluit, is het donker. Visualiseren kan ik niet. Wel kan ik het me indenken. Dus over een inzicht kan ik eigenlijk niet spreken, meer een inweet of indacht, hahaha. Taal, zo'n beperkt instrument. Waarom gebruiken we het werkwoord zien voor zaken waar geen ogen aan te pas komen. Het derde oog ziet? What a load of crap

En inweet of indacht is uiteraard ook verkeerd, omdat ook het verstand hier niks te maken mee heeft. Ik ervaar het en weet dan dat het goed is.

Hoe is dit bij jou?

Poeh.. lastig eigenlijk.
Want bij mij speelt het vaak mee dat ik - wanneer ik iets zo maar weet - dit achteraf wil rationaliseren. Soms kan ik dit patroon (waardoor het helder-weten snel weer naar de achtergrond verdwijnt) tijdig herkennen en laat ik het los. Dan ontstaat er ruimte voor het helder-weten. Ik zie het zelf eigenlijk meer als een tijdelijk begrijpen waar ik mijzelf mee verbind. In zo'n situatie (die ik zelf min of meer benoemd heb als 'flow') snap ik al mijn vragen en is er rust en kan ik volkomen genieten zonder dat 'ik zelf' in de weg zit. Na een tijd verdwijnt die flow, weet ik dat die flow er was, maar zit ik weer vol met allerlei oude en nieuwe vragen.
Voor mij is de flow een grote aantrekkingskracht, maar tegelijkertijd huiver ik er voor. Wat doe ik normaal anders dan in de flow, dat ik me nu niet in die flow bevind?

En toch zijn er zoals jij ook al schrijft van die helder-weet momenten. Daar twijfel ik zelf ook niet aan, ik twijfel echter aan de bron. Of beter gezegd.. ik ben op zoek naar die bron.
Intuïtief aanvoelen, kan ik dat 'sterk vermoeden' noemen? Want zo komt het mij over. Juist als je gaat twijfelen aan het intuïtieve, verdwijnt de intuïtief en komen de twijfels er voor in de plaats.. bizar, maar tegelijkertijd perfect logisch en verklaarbaar..

[Verwijderde gebruiker]

Ik heb nooit een moment van helder-weten ervaren of van intuïtief aanvoelen. Ik kan niet met jullie meepraten.

[Jeroen]

Poeh.. lastig eigenlijk.
Want bij mij speelt het vaak mee dat ik - wanneer ik iets zo maar weet - dit achteraf wil rationaliseren. Soms kan ik dit patroon (waardoor het helder-weten snel weer naar de achtergrond verdwijnt) tijdig herkennen en laat ik het los. Dan ontstaat er ruimte voor het helder-weten. Ik zie het zelf eigenlijk meer als een tijdelijk begrijpen waar ik mijzelf mee verbind. In zo'n situatie (die ik zelf min of meer benoemd heb als 'flow') snap ik al mijn vragen en is er rust en kan ik volkomen genieten zonder dat 'ik zelf' in de weg zit. Na een tijd verdwijnt die flow, weet ik dat die flow er was, maar zit ik weer vol met allerlei oude en nieuwe vragen.
Voor mij is de flow een grote aantrekkingskracht, maar tegelijkertijd huiver ik er voor. Wat doe ik normaal anders dan in de flow, dat ik me nu niet in die flow bevind?

En toch zijn er zoals jij ook al schrijft van die helder-weet momenten. Daar twijfel ik zelf ook niet aan, ik twijfel echter aan de bron. Of beter gezegd.. ik ben op zoek naar die bron.
Intuïtief aanvoelen, kan ik dat 'sterk vermoeden' noemen? Want zo komt het mij over. Juist als je gaat twijfelen aan het intuïtieve, verdwijnt de intuïtief en komen de twijfels er voor in de plaats.. bizar, maar tegelijkertijd perfect logisch en verklaarbaar..

Een goed ontwikkeld verstand kan een hele boel begrijpen, maar leegte is iets dat het niet kan bevatten, omdat het ongrijpbaar is waarschijnlijk. Ook stilte vindt het verstand maar weinig interessant, het wil graag iets te horen of te luisteren hebben, want daar kan het wat mee. Zelfs al is het maar het denken van het verstand zelf dat het hoort, dan is het al dik tevree.

Wat doe ik normaal anders dan in de flow, dat ik me nu niet in die flow bevind?
Aandacht besteden aan het denken? Niet vertrouwen?

Intuïtief aanvoelen, kan ik dat 'sterk vermoeden' noemen?
Dat kan (jij) uiteraard, maar is voor mij zo wat het omgekeerde. Het is juist geen vermoeden maar bijna het absoluut tegenovergestelde: weten, 100% zeker weten. Tuurlijk is het gezond om altijd een soort van twijfel in te bouwen, dan blijf je open staan. Maar ga maar eens kijken wat er gebeurt als je volledig op je intuïtie vertrouwt, of klakkeloos je helder-weten volgt. Gewoon, als experiment, om het eens anders te doen dan je gewend bent. (volgens mij heb je dit al gedaan, toen je niet (achteraf) twijfelde bijv )

Het probleem bij mij is niet het verstand. Ik begrijp heel goed hoe het allemaal werkt. Bij mij is het een diepgewortelde angst die vaak sterker is dan mijn (zelf)vertrouwen. Dan ga ik twijfelen aan juist dat wat ik heel zeker weet. Ook niet voor niks waarschijnlijk. Ik zit nog niet helemaal op het juiste spoor en zou ik daar dan toch blind op gaan varen, dan raak ik behoorlijk van koers. Althans dat vermoed ik, want ook ik durf nog steeds niet volkomen te vertrouwen op mijn inzichten/cognities/hoe je het wil noemen. En misschien zit ik er wel helemaal naast en ben ik al lang zo ver dat ik er volledig op mág vertrouwen. Je ziet, ook bij mij speelt de twijfel een prominente rol.

Ik heb nooit een moment van helder-weten ervaren of van intuïtief aanvoelen.

Ik weet bijna zeker van wel. Je noemt of noemde het waarschijnlijk anders. Herken je niets in wat wij vertellen? Of classificeer je het gewoon anders? Heb je ooit een keuze gemaakt die niet weloverwogen was maar toch verschrikkelijk goed uitpakte? (ik overdrijf graag, gewoon goed uitpakte mag natuurlijk ook)

[Verwijderde gebruiker]

Heb je ooit een keuze gemaakt die niet weloverwogen was maar toch verschrikkelijk goed uitpakte? (ik overdrijf graag, gewoon goed uitpakte mag natuurlijk ook)

Ja, die heb ik. En ik heb ook keuzen gemaakt die niet weloverwogen waren die niet goed uitpakten. En ook heb ik weloverwogen gemaakt die goed of niet goed uitpakten.

[Jeroen]

Aha, de relativist (oftewel de ontkenner).

Een jaar geleden had ik gezegd: de realist, maar inmiddels begrijp ik dat deze manier van kijken juist niet realistisch is. Alles is waar, dus ook al het onware. Okke, als ik je een tip mag geven: ga het eens bekijken als of je wel gelooft in intuïtie. Of als of intuïtie wel van waarde is. Of ben je de bagatellist en koppel je alles aan elkaar waardoor het zowel z'n waarde in het geheel als z'n waarde als uniek onderdeel bijna compleet verliest? Of ben ik nu te prikkelend en schiet je daardoor in de verdediging? Of ben ik nu weer te bemoederend en wordt je stoerheid en trots aangewakkerd? Of ben je een grote vent en kan je daar wel doorheen kijken en antwoord geven op de essentie van mijn vragen? Of ben ik nu te voorzichtig en hou je juist van een harde hand? Of twijfel ik nu te veel en stel te veel vragen? Of weet je het wel, maar vind je het spel gewoon zo leuk? Of ben ik het weer te veel aan het invullen en zou ik beter open vragen kunnen stellen? Of moet ik nu maar eens m'n mond houden? Of zal ik nog even verder gaan? Ik vind dit wel komisch eigenlijk, zo gesprek met me zelf. Maakt een hoop duidelijk. Hmm...

[Verwijderde gebruiker]

Aha, de relativist (oftewel de ontkenner).

Ik voel mij wel de relativist, maar zeker niet de ontkenner. Ik herken je aha-gevoel niet.

Een jaar geleden had ik gezegd: de realist, maar inmiddels begrijp ik dat deze manier van kijken juist niet realistisch is. Alles is waar, dus ook al het onware.

Ik ken die opvatting van je en kan er niet veel mee. Alles kan waar zijn, dus ook het onware.

Okke, als ik je een tip mag geven: ga het eens bekijken als of je wel gelooft in intuïtie. Of als of intuïtie wel van waarde is.

Daar ben ik (nog) niet aan toe.

Of ben je de bagatellist en koppel je alles aan elkaar waardoor het zowel z'n waarde in het geheel als z'n waarde als uniek onderdeel bijna compleet verliest?

Nee.

Of ben ik nu te prikkelend en schiet je daardoor in de verdediging?

Je bent niet te prikkelend en ik schiet ook in de verdediging.

Of ben ik nu weer te bemoederend en wordt je stoerheid en trots aangewakkerd?

Je bent niet te bemoederend en evenmin worden mijn stoerheid en trots aangewakkerd.

Of ben je een grote vent en kan je daar wel doorheen kijken en antwoord geven op de essentie van mijn vragen?

Ik ben geen grote vent en kan als relativist af en toe langs de gemoederen heen kijken om te proberen de essentie te ontwarren. Heb je het idee dat ik op de essentie van je vragen antwoord geef of juist niet?

Of ben ik nu te voorzichtig en hou je juist van een harde hand?

Als jij een vraag hebt en benieuwd bent naar mijn antwoord dan hoop ik dat je eerlijk je vraag stelt. Als je mij wilt veranderen of tot inzicht hoopt te kunnen praten dan hoop ik dat je je pogingen staakt.

Of twijfel ik nu te veel en stel te veel vragen?

Ik vind de hoeveelheid vragen wel verhelderend. En jij?

Of weet je het wel, maar vind je het spel gewoon zo leuk?

Als ik het niet leuk vond zou ik hier niet zijn.

Of ben ik het weer te veel aan het invullen en zou ik beter open vragen kunnen stellen?

Wat is je invulling?

Of moet ik nu maar eens m'n mond houden? Of zal ik nog even verder gaan?

Ga maar verder.

Ik vind dit wel komisch eigenlijk, zo gesprek met me zelf. Maakt een hoop duidelijk. Hmm...

Wat maakt het duidelijk?

[Jeroen]

Een hoop vragen lijden tot een hoop nieuwe vragen. Maar eerlijk is eerlijk, ik zal de jouwe ook beantwoorden (veel van bovenstaande vragen waren eigenlijk vragen aan me-zelf).

Zoals ik het herken bij relativisten is dat ze zo'n beetje alles dood relativeren. Vandaar mn opmerking over alles is waar ook het onware, ik dacht dat jij als relativist je daar juist in zou kunnen vinden. Nou wil ik wel oppassen met al te veel een oordeel te hebben over relativisten, dus laat ik beginnen met een open vraag: wat versta jij onder relativisme? Vervolgd door een verzoek: wil je eens beschrijven hoe jij er als relativist uitziet? Wat houdt dit in voor jou?

Goed tot zover de wedervragen, nu de antwoorden:
Heb je het idee dat ik op de essentie van je vragen antwoord geef of juist niet?
Ja.

Ik vind de hoeveelheid vragen wel verhelderend. En jij?
De hoeveelheid niet, de soort vragen wel. Ik twijfel kennelijk nogal. Een vriend van me zou dan vragen: waar heb je nou eigenlijk last van?

Tijdens het lezen van jouw antwoord kwam er meteen een soort ongeloof bij me naar boven. Zo van: kom nou Okke toch, je gelooft er dan misschien niet 100% in, maar ook jij begrijpt toch wel wat intuïtie is en herkent dit bij jezelf. Ik kan het haast niet geloven dat er nog mensen zijn die absoluut nog nooit iets intuïtiefs hebben herkend bij zichzelf. Dat je er aan twijfelt, dat snap ik wel, dat doe ik zelf ook nog steeds, vandaar dit topic: vergissen. Maar dat je er helemaal niet in gelooft, dat geloof ik gewoon niet.

Wat maakt het duidelijk?
Dat ik eigenlijk geen vragen aan jou stelde, maar dat ik het meteen voor je aan het oplossen was. Dus ja, hoe kunnen we dit anders aanpakken? Welke vragen kan ik stellen zodat jij het gevoel hebt dat ik je niet probeer te verbeteren? Want die houding/instelling/neiging herken ik wel degelijk. Hoe kunnen we elkaar hiermee helpen?

[Verwijderde gebruiker]

Tijdens het lezen van jouw antwoord kwam er meteen een soort ongeloof bij me naar boven. Zo van: kom nou Okke toch, je gelooft er dan misschien niet 100% in, maar ook jij begrijpt toch wel wat intuïtie is en herkent dit bij jezelf. Ik kan het haast niet geloven dat er nog mensen zijn die absoluut nog nooit iets intuïtiefs hebben herkend bij zichzelf. Dat je er aan twijfelt, dat snap ik wel, dat doe ik zelf ook nog steeds, vandaar dit topic: vergissen. Maar dat je er helemaal niet in gelooft, dat geloof ik gewoon niet.

Intuïtie, kan worden omschreven als een "ingeving", een vorm van "direct weten", zonder dat men dit beredeneerd heeft.

Ik geloof wel in ingevingen. In beslissingen die zonder beredenering genomen worden. Giswerk. Spontane acties. Willekeurige handelingen.
Intuïtie duidt op duidt op "weten", op het kennen van de waarheid, op inzicht. Daar geloof ik niet in.

Met giswerk, spontane acties en direct handelen in lijn met eerdere ervaringen, worden vaak goede acties op juiste momenten gedaan. En ook vaak niet. Met grondig denkwerk en beredenering idem dito.

[Jeroen]

Intuïtie duidt op "weten", op het kennen van de waarheid, op inzicht. Daar geloof ik niet in.

Is dit een absoluut geloof? Een 100% van overtuigd geloven?

En waar zit het 'weten' in voor jou? Waar en hoe doe je dat?

[Verwijderde gebruiker]

Intuïtie duidt op "weten", op het kennen van de waarheid, op inzicht. Daar geloof ik niet in.

Is dit een absoluut geloof? Een 100% van overtuigd geloven?

Dat maakt het wel heel stellig. Natuurlijk is het niet absoluut en 100 procent overtuigd.

En waar zit het 'weten' in voor jou? Waar en hoe doe je dat?

Het weten zit voor mij nergens in. Het ging erover dat ik niet in intuïtie geloof. Niet geloof er een manier is om tot de juiste beslissingen te komen, buiten toeval, geluk, redenatie, ervaring, rationele afwegingen.

Er is geen vorm van pure, directe kennis die niet uit eerdere kennis kan worden afgeleid. De mens heeft geen intuïtieve ingevingen om in complexe situaties toch een juiste beslissing te nemen.

[Jeroen]

Ik vind dat wel heel erg stellige uitspraken. Vandaar mijn vraag.

Voor mij bestaat er juist wel een soort hoger weten en dat is precies het vaatje zout waar we als mens uit tappen wanneer we onze intuïtie gebruiken. Niet dat we zonder redenatie zouden moeten of kunnen, want dat is net zo essentieel onderdeel van het MenS zijn.

Kijk eens of je dit kan volgen:
Er bestaat zoiets als De Waarheid. Zie het als een alwetend wezen. Of dit nou een persoon, god, energie, trilling of universum is, dat mag je zelf invullen. En dit wezen weet alles, het kent De Waarheid, dus waarom zou het iets niet weten? Dit wezen weet alles wat er gebeurd is, gebeurt en nog zal gaan gebeuren (hier twijfel ik nog wel eens aan, omdat ik geloof in keuze). En wij MenSen hebben een zintuig genaamd intuïtie, waarmee we kunnen communiceren met dit wezen.
Still with me?

[Betty]

Voor mij bestaat ook dat hoger weten,waar mijn innerlijke zelf contact mee heeft.Er zijn van die acties die je doet omdat het een conditionering is.
En of die goed of slecht uitvallen,komt bij mij vaak over op toeval.
Volgens mij komen die acties uit je 'ik' gedachte.

Ooit las ik ergens dat je wanneer je niet weet hoe te handelen je het je innerlijke zelf kunt vragen.
Dat vond ik zo maf,kon niet geloven dat dat zou werken maar goed toch geprobeerd en het werkt.

Je vraagt je innerlijke zelf om inspiratie en volgens mij zegt Eckhart Tolle ook ergens in zijn boek de nieuwe aarde,vraag het gewoon de 'bron',het uiniversum'of hoe je het ook noemt.
En zie wat er gebeurt.
Gebeurt er niets ,hoef je niets te doen, en anders komt er vanzelf wel een handeling,hoe die ook uitpakt.
Omdat in essentie het innerlijk weten,de bron,of hoe je het ook noemt het beste voor heeft met alles dus met jou maar ook je omgeving.

Eckhart zegt op pagina 159; 'een heel belangrijke vraag die je jezelf vaak moet stellen is: wat is mijn relatie met het huidige moment? Word dan alert om het antwoord te vinden'

dat komt volgens mij op het zelfde neer,je vraagt inspiratie.

http://www.thebecompany.nl/

[Verwijderde gebruiker]

Kijk eens of je dit kan volgen:
Er bestaat zoiets als De Waarheid. Zie het als een alwetend wezen. Of dit nou een persoon, god, energie, trilling of universum is, dat mag je zelf invullen. ...

Ik zie de waarheid niet als een wezen. En niet als wetend of alwetend. Ik kan je daarin niet volgen.

...En dit wezen weet alles, het kent De Waarheid, dus waarom zou het iets niet weten?...

Dit wezen is De Waarheid, schreef je een zin eerder. Nu kent het de waarheid. Een enorm nuanceverschil. Volg je me?

...Dit wezen weet alles wat er gebeurd is, gebeurt en nog zal gaan gebeuren (hier twijfel ik nog wel eens aan, omdat ik geloof in keuze)...

Dit wezen was De Waarheid. Je beschrijft het wezen nu als tijdloos.

En wij MenSen hebben een zintuig genaamd intuïtie, waarmee we kunnen communiceren met dit wezen.

Hierin kan ik je volgen. Behalve dat ik dat wezen ontken. En dat communicatie met dat wezen, dus communicatie met een (eigen) idee is. Misschien wel de innerlijke zelf waar Betty over schrijft. Of de 'bron' van Tolle...

[Jeroen]

Ok, duidelijk Okke. Bedankt voor je heldere antwoorden.

Hier nog wat meer vragen:
Bestaat er iets hogers dan de mens?
Is dat een wezen?
Hoe ziet dat er uit?

of

Hoe ervaar jij God, of hoe jij het ook noemt (hoe noem jij het eigenlijk?)?

[Verwijderde gebruiker]

Bestaat er iets hogers dan de mens?
Is dat een wezen?
Hoe ziet dat er uit?

Er bestaat niet iets hogers dan de mens. Er zijn wel veel dingen buiten de mens die niet (goed) te verklaren of te duiden zijn. Genegenheid tussen mensen, vertrouwen, geloof.

Hoe ervaar jij God, of hoe jij het ook noemt (hoe noem jij het eigenlijk?)?

Ik ervaar geen god. Ik ervaar aandacht tussen mensen. Ik ervaar iets religieus op momenten. In een bos na een regenbui. In het ziekenhuis met tijdens en na de bevalling. Tijdens een goed gesprek. God is daar niet aanwezig, maar de situaties zijn wel religieus.

[Jeroen]

Wat betekent religieus voor jou?

[Verwijderde gebruiker]

Wat betekent religieus voor jou?

Ik volg Lactantius in zijn verklaring dat religie afstamt van religare (opnieuw binden, goed binden). Religieus staat voor mij voor verbondenheid. Die verbondenheid ervaar ik op verschillende momenten. In een bos na een regenbui. In het ziekenhuis met tijdens en na de bevalling. Tijdens een goed gesprek.

[Jeroen]

Mooi!

Ik heb dan vaak het gevoel dat ik me niet verbind met een goddelijkheid buiten mezelf maar juist met de goddelijkheid binnen m'n zelf.

Hoe zit dat bij jou?

Waar verbind jij je mee?

[Verwijderde gebruiker]

Ik kan voor mijzelf niet iets duiden als een goddelijkheid buiten mijzelf of de goddelijkheid in mijzelf. Ik zoek ook niet naar antwoorden waarmee ik verbonden voel. Meer dat sommige situaties een gevoel van verbondenheid oproepen.

Hoe zit dat bij jou?

[Jeroen]

Ja prima, hoe zit het bij jou?

[Verwijderde gebruiker]

Ja prima, hoe zit het bij jou?

Ik weet niet wat ik met dit antwoord aanmoet. Ik lees het als: "Boeien wat je zegt; je reactie stoort me en ik heb geen zin om verder te gaan."

Klopt dat?

[Jeroen]

Klopt, ik heb geen zin om zo verder te gaan.

Kijk maar of je het weer ergens kan oppikken, zodat ik weer mee wil doen. Als je dat wilt. Ik vind het ook prima om het zo te laten.

[Verwijderde gebruiker]

Ik heb dan vaak het gevoel dat ik me niet verbind met een goddelijkheid buiten mezelf maar juist met de goddelijkheid binnen m'n zelf.

Wat is de goddelijkheid binnen jouw zelf?

[Jeroen]

Dat deel in mij dat van goddelijke origine is. Dat wat goddelijke kracht lijkt te hebben. Dat wat boven al het aardse uit lijkt te stijgen. Dat wat ik niet kan bevatten vanuit aardse termen.

[Verwijderde gebruiker]

En hoe of waaraan merk je wanneer je met dat goddelijke in jouw zelf verbonden bent?

[Jeroen]

Wanneer ik dingen weet die ik onmogelijk kan weten. Wanneer ik toekomst kan voorspellen terwijl ik daar niet in geloof want dan zou toekomst vast moeten liggen en dat geloof ik niet want dan zouden we geen keuze hebben. Wanneer ik dingen op m'n klompen aanvoel, en ik heb niet eens klompen. Dingen die boven de verklaarbaarheid uitstijgen.

En waarschijnlijk bevestigd dit meteen jouw ongeloof, maar dat kan me niks schelen. Ik ben gewoon eerlijk en hoe jij daar mee omgaat is jouw ding. Ik ben er van overtuigd dat jij net zulke dingen (heb) ervaart. Je noemt het alleen anders: toeval, nog niet verklaarbaar, vast wel één of andere reden.

Iedereen ervaart wel eens het goddelijke, maar die generalisatie doet absoluut geen eer aan wat voor bijzonder wonderlijk iets goddelijk(heid) ervaren is.

[Verwijderde gebruiker]

Wanneer ik dingen weet die ik onmogelijk kan weten. Wanneer ik toekomst kan voorspellen terwijl ik daar niet in geloof want dan zou toekomst vast moeten liggen en dat geloof ik niet want dan zouden we geen keuze hebben. Wanneer ik dingen op m'n klompen aanvoel, en ik heb niet eens klompen. Dingen die boven de verklaarbaarheid uitstijgen.

En waarschijnlijk bevestigd dit meteen jouw ongeloof, maar dat kan me niks schelen. Ik ben gewoon eerlijk en hoe jij daar mee omgaat is jouw ding. Ik ben er van overtuigd dat jij net zulke dingen (heb) ervaart. Je noemt het alleen anders: toeval, nog niet verklaarbaar, vast wel één of andere reden.

Iedereen ervaart wel eens het goddelijke, maar die generalisatie doet absoluut geen eer aan wat voor bijzonder wonderlijk iets goddelijk(heid) ervaren is.

Ik heb mijzelf nooit betrapt op het voorspellen van de toekomst. Ik heb wel eens inschattingen die juist bleken te zijn, maar dat zie ik niet als voorspellend. Wel herken ik de ervaring die boven de verklaarbaarheid uitstijgt. Ik noemde in eerdere berichten het voorbeeld van een bos na een regenbui; een goed gesprek. Ik denk dus dat we het ongeveer over hetzelfde hebben. Jij noemt het dingen weten die niet verklaarbaar zijn. Ik noem het dingen ervaren die niet verklaarbaar zijn.

Je verhaal bevestigt niet mijn ongeloof. Het bevestigt juist mijn opvatting over het ontzag dat mensen hebben voor het onverklaarbare. Dat we er andere woorden voor gebruiken, betekent niet dat we andere ideeën hebben. Iedereen ervaart wel eens het goddelijke. Niet veel mensen gunnen zich de tijd erbij stil te staan.

[Mtheman]

Ach ik ga ff terug naar de begin post

Het dualisme tussen okke en Jeroen bemoei ik me niet mee dat vechten ze maar zelf uit.

Maar goed over vergissen. Ik denk dat een vergissing een situatie is waarin je een aanname op voorhand hebt genomen die achteraf niet juist blijkt te zijn. Dus in jouw geval Jeroen de aanname dat de buurvrouw wakker zou zijn en dit niet zo bleek te zijn.

Kijk aannames zijn gebaseerd op verleden gerelateerde situaties, die ertoe leiden dat er een bepaald verwachtingspatroon betreffende volgende situaties ontstaan. Vaak blijken die aannames juist en daardoor lijkt het gegrond ze te gebruiken in alle situaties. Maar als dat een keer niet gebeurd heeft men zich vergist. Gissen = gokken/ speculeren dat kan je onderbouwt doen of niet, maar het heeft niets met zekerheid of weten te maken.

Maar ja dat is verder niet zo erg (vergissen is immers menselijk). Het is aan je zelf welke waarde je aan zoiets als een vergissing hecht of welke belangen er op het spel staan bij een vergissing.

[Jeroen]

Kijk aannames zijn gebaseerd op verleden gerelateerde situaties, die ertoe leiden dat er een bepaald verwachtingspatroon betreffende volgende situaties ontstaan. Vaak blijken die aannames juist en daardoor lijkt het gegrond ze te gebruiken in alle situaties.

Heel herkenbaar dit. Vooronderstellingen noemen ze dat bij mij op school. Ook overtuigingen spelen hier een grote rol in. En dan heb je nog zoiets als inschatting (ook een soort verwachting) of empathie.

[Civilis]

Maar als dat een keer niet gebeurd heeft men zich vergist. Gissen = gokken/ speculeren dat kan je onderbouwt doen of niet, maar het heeft niets met zekerheid of weten te maken.

Vergissen betekent letterlijk misgokken..

Ik denk dat het referentiekader waar M het over heeft ook een inschatting is. Het probleem is dat het moeilijk is (als het al mogelijk is) om te achterhalen waar je eigen ideeën op gebaseerd zijn. Laat staan die van een ander.

[Mtheman]

Civilis als je bedoelt dat alles wat je zegt binnen een referentiekader valt, ook hetgeen wat ik zei, dan kan ik je daar alleen maar gelijk in geven.

Buiten ons referentiekader valt niet te denken of over te spreken, je zou hoogstens de grenzen van je referentiekader op kunnen zoeken en deze beschrijven. Ik heb ze wel gevonden mijn grenzen in termen (waarheid, god, geest, [a priori] denken, etc.) die met een eenvoudige definitie je een eind op weg kan helpen, maar als je er langer en dieper over na gaat denken niet veel over kan zeggen, omdat het buiten je referentiekader gaat.

Wil niet zeggen dat je dit referentiekader de grenzen daarvan iets kan laten verschuiven, maar er zal altijd een grens blijven.

[Civilis]

Ik bedoelde dit stukje, dat zie ik als een omschrijving van de term referentiekader:

Kijk aannames zijn gebaseerd op verleden gerelateerde situaties, die ertoe leiden dat er een bepaald verwachtingspatroon betreffende volgende situaties ontstaan.

Ik heb ze wel gevonden mijn grenzen in termen (waarheid, god, geest, [a priori] denken, etc.) die met een eenvoudige definitie je een eind op weg kan helpen, maar als je er langer en dieper over na gaat denken niet veel over kan zeggen, omdat het buiten je referentiekader gaat.

Hear hear! Veel mensen denken in definities. Hun woorden uiten niet alleen hun gedachten, ze vormen de gedachten ook. Als je daarbuiten denkt is het moeilijker om je ideeën uit te leggen, maar je wordt er wel wijzer van.

Ook op deze site vervallen gesprekken vaak in semantiek. Het punt van de discussie wordt ingeruild voor eindeloze discussies over wat bijvoorbeeld het verschil is tussen 'werkelijkheid' en 'waarheid'. Who cares! Whatever je ermee bedoelt! Jezelf duidelijk maken is één ding, maar dat is voor mij niet het doel van de oefening. Het punt is of iedereen de wereld hetzelfde ervaart. Niet hoe hij hem beschrijft

[Jeroen]

Ik ben het niet eens, dat je niet buiten je eigen referentiekader kan denken.

Ik kan dat wel, door overstijgend te kijken, ik kijk dan als-'t-ware van buiten mezelf naar m'n zelf. Of vanuit m'n zelf naar mezelf. Wat jij wil

[Civilis]

Ik kan ook objectief zijn Jeroen, maar in het dagelijks leven vaart ieder levend wezen op zijn referentiekader.
Misschien heb je een heel breed kader omdat je veel hebt meegemaakt en gezien, maar het blijft je kader. Dit beslist of jij iemand vertrouwd. Dit beslist hoe dapper je bent. Het heeft bijna overal effect op.

[Civilis]

Sjeezus wat verziek ik mijn d's en t's.. Toch maar wat langzamer typen

[Mtheman]

@ Jeroen tja maar zelf als je buiten jezelf stijgt zoals je dat zegt en jezelf bekijkt, denk je dat je dat doet of is dat daadwerkelijk zo en hoezo weet je dan dat je dan niet meer binnen je referentiekader bent? Al je gedachten, ideeën bevinden zich m.i. binnen een referentiekader dus ook hoe je naar jezelf kijkt. Het kan zijn dat je het perspectief wat je hebt breder zet maar het zal m.i. altijd binnen het referentie kader zijn.

@ Civilis het laatste gedeelte bedoel je dat algemeen of is het meer persoonlijk aan mij gericht, kon daar niet echt vat op krijgen.

[Jeroen]

Dit vind ik lastig uit te leggen aan mensen die het (nog) niet meteen snappen. Het heeft alles te maken met bewustzijn (consciousness or awareness). En dat is wat anders dan het verstand (mind, identification with the ME). Je bent niet je gedachten. Je gedachten zijn een onderdeel van jou. Je referentiekader bevindt zich in je gedachten (overtuigingen). Om te kunnen 'zien' buiten je referentiekader, hoef je slechts buiten je denken te gaan staan. Dit kan overigens ook al binnen het denken, als je buiten je overtuigingen om kan denken.

[Civilis]

@M Over semantiek? Dat gaat niet over jou nee. Het is een voorbeeld van definitie-denken op deze site.

@Jeroen. Volgens mij laat je hier zien dat je absoluut niet objectief bent, laat staan dat je boven jezelf uitstijgt.
Je kan niet 'zien' en ideeën krijgen zonder gedachten. Het is goed mogelijk om jezelf niet belangrijker te vinden dan een ander, en om jezelf weg te cijferen, en om je aan te passen. Maar dit doe je UIT overtuiging.