Filosofieforum.nl

Ja hoor, het is weer zo ver (voor mij), daar heb je het weer. Ik ken een vrouw en die vind ik nogal paranoide schizofreen. Ik vind ook dat ze smetvrees heeft. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik van haar vind.

We zitten samen op de bank, tv te kijken. Ze klaagt over de afstandsbediening, dat die vet is. Ik zeg "je bent gek in je hoofd". Meteen staat ze op en loopt weg. Kennelijk raakte ik haar op een zere plek.

De volgende dag probeer ik haar uit te leggen wat ik bedoelde te zeggen. Dat dit tussen haar oren zit. Ik pak de afstandsbediening er bij en voel zelf nog eens. "Misschien is het de textuur, het materiaal, dat het voor jou vet voelt", "maar het is niet vet". Weer staat ze op en loopt weg. Weer raak ik haar.

Die zere plek begrijp ik wel. Maar ik vind het oh zo moeilijk om daar rekening mee te houden. In haar ogen, in haar wereld, IS die afstandsbediening echt vet. Hij is vies! En ik wil dan heel erg graag laten zien, dat hij niet vet IS. Zij ervaart hem als vet. Ik niet, wat aantoont dat hij niet vet IS. Het IS niet vet, jij ervaart het als vet. Voor jou is het vet, voor mij niet.

Weer kom ik op hetzelfde uit. Het is de taal die ons parten speelt. Ik denk dat het de taal is. Nee, dat denk ik niet. Het is de manier waarop we de wereld ervaren. We denken kennelijk dat hoe wij het ervaren, voor iedereen zo is. Maar waarom doen we dat?

Ik doe dat dus ook. Ook ik heb het over IS. Ook ik gebruik de taal, naar mijn mening, verkeerd. Maar er bestaat geen verkeerd, er bestaat wel miscommunicatie. Doordat ik woorden anders interpreteer dan een ander. Ik doe mn uiterste best om dit probleem op te lossen, maar taal speelt me dan weer parten. Althans mijn vasthoudendheid aan hoe ik de dingen ervaar. En ook ik ga er van uit dat dit voor iedereen geldt. Het is niet vet, we ervaren het als vet, of niet vet. Maar waarom blijven we dan het werkwoord is gebruiken? Waarom zeggen we niet: ik vind het vet?

Ik denk toch dat dit met onze beleving te maken heeft, gekoppeld aan onze kalender, die ook gebaseerd is op het waarneembare en niet op het interpreteerbare. Iedere morgen komt de zon op en gaat ook weer onder. Maar dat is niet het enige wat er gebeurt. Want iedere morgen is helemaal niet iedere morgen, maar slechts een deel van dat iedere. Vandaag is het namelijk een hele andere morgen als gisteren. Dus vandaag kwam ook de zon op en zal naar alle waarschijnlijkheid vanavond ook weer onder gaan. Maar we doen net alsof dit het enige is wat telt. We lijken dit volledig los te koppelen van onze ervaringen.

Wat voor dag is het eigenlijk vandaag. Nou het is maandag, zeggen ze dan. Maar wat voor maandag is het dan? En hoe is deze maandag voor jou? En hoe is hij anders dan de vorige maandag? Ik weet zeker dat er namelijk overeenkomsten zijn met de vorige maandag, maar er zijn net zo veel, zo niet meer, verschillen met de vorige maandag.

Doordat ik me nu een beetje bezig hou met die maya kalender, word ik mij steeds bewuster van de verschillen. Deze maandag is in veel meer aspecten anders dan de vorige maandag dan wat men over het algemeen ziet (kan of wil zien). Het is niet alleen een week later, het is ook een leven later. De afgelopen week is er zo veel verandert in jou, dat het niet slechts een week geleden is. Het is een levensweek geleden. En in die week ben jij een fundamenteel ander mens geworden. Maar omdat we ons weinig tot niet bewust zijn van deze veranderingen, die we maar al te graag subtiel noemen, hebben we helemaal niet door wat er eigenlijk met ons gebeurt is.

Ik denk dus dat ik me hier zo aan stoor, aan die weinig bewuste manier van leven van ons, omdat ik er zelf nog zo weinig mee doe. Ik keur me zelf af, en daarmee dus de ander. Ik keur de ander af en daarmee dus me zelf. Omdat het me frustreert dat ik nog zo weinig bewust ben van wat ik doe. Nou wil ik absoluut geen controlefreak worden, want dat ben ik al genoeg. Ik wil juist die controle laten varen. Dat schild en zwaard neerleggen. En met een open hart de wereld betreden. Dan hoef ik niet meer zo te hameren en kankeren op anderen. Dan kan ik vrede met ze hebben. En uiteindelijk vrede met me zelf.

Zij die in oorlog zijn met andere, zijn niet in vrede met zich-zelf.

Erg mooi verhaal en zeer herkenbaar.. de frustraties om jezelf en anderen..

Het hebben van het bewustzijn van datgene wat er in je plaatsvindt, is een heel belangrijk iets. Dat geeft je namelijk de mogelijkheid om er iets aan te veranderen. Heb je zelf helemaal niets door, dan zul je nooit in staat zijn iets te veranderen.

Ik denk dus dat ik me hier zo aan stoor, aan die weinig bewuste manier van leven van ons, omdat ik er zelf nog zo weinig mee doe. Ik keur me zelf af, en daarmee dus de ander. Ik keur de ander af en daarmee dus me zelf.

Vraag jezelf eens af: keur ik mezelf af? Of is er iets in mij dat jou afkeurt?
Want je geeft aan dat je je steeds meer bewust wordt.. dat zou toch juist (in mijn ogen) een stimulans kunnen zijn om er mee door te gaan in plaats van je te focussen op al die dingen die nog (steeds) niet lukken.
Zoals je al aangeeft: It's all in the eye of the beholder

Focussen op dat wat wel lukt?! Dat wat ik wel goed vind?!

Doet me denken aan het verhaal van de oude indiaan en z'n kleinzoon. Opa vertelt over twee wolven die met elkaar strijden in ieder van ons; een goede en een slechte. De slechte wolf staat voor haat, jaloezie, wantrouwen, enz. De goede voor liefde, begrip, vertrouwen, enz. Als de kleinzoon vraagt "en wie wint er opa?", antwoordt hij "degene die je voedt".

Jeroen schreef:Focussen op dat wat wel lukt?! Dat wat ik wel goed vind?!

Doet me denken aan het verhaal van de oude indiaan en z'n kleinzoon. Opa vertelt over twee wolven die met elkaar strijden in ieder van ons; een goede en een slechte. De slechte wolf staat voor haat, jaloezie, wantrouwen, enz. De goede voor liefde, begrip, vertrouwen, enz. Als de kleinzoon vraagt "en wie wint er opa?", antwoordt hij "degene die je voedt".

Volgens mij weet je het stiekem al wel, alleen hou je wellicht nog te veel van het zeuren en klagen? ??

En het verhaal van de indianen kan ik alleen maar beamen..

I luv a good naggin :greins:

Of zoals we in Rotjeknor zeggen: een lekkurrr potjuh ouwuhoeruh

Indianen-verhalen Lol krijgt opeens een andere betekenis.
Maar goed, om op je verhaal terug te komen, over dat vrede met je zelf hebben etc. etc. heeft vooral te maken met een stukje acceptatie. Wat accepteer/ (verdraag) ik van een ander/ mezelf. Als je je eigen onvolkomenheden accepteert ben je al op de goede weg. Verandering in die onvolkomenheden om ze te verbeteren is leuk maar is denk ik te eenzijdig. Ik denk dat zowel slechts een kant op denken niet bijdraagt tot een "better understanding" van de wereld om je heen. Juist vooral omdat we zo in dualiteiten denken draagt dit niet bij om de wereld beter te begrijpen/ accepteren als je slecht een richting op denkt. Life is like a rollercoaster (ups and downs). Dus laat die controle varen door te accepteren.

Is dit een spiegel voor je, M?

Herken je je-zelf?

Eh nee, het was vooral een stukje geschreven voor anderen om er iets van te leren misschien. Vooral gebasseerd op jouw introductieverhaal, als commentaar. Voor zover ik me er zelf van bewust ben accepteer ik die onvolkomenheden van een ander. En soms komen die er ook wel eens uit ik ben tenslotte ook maar mens, maar daar lijkt me ook niks mis mee, met het uiten van gevoelens.

Jeroen schreef:Ik vind het oh zo moeilijk om daar rekening mee te houden. In haar ogen, in haar wereld, IS die afstandsbediening echt vet. Hij is vies! En ik wil dan heel erg graag laten zien, dat hij niet vet IS. Zij ervaart hem als vet. Ik niet, wat aantoont dat hij niet vet IS. Het IS niet vet, jij ervaart het als vet. Voor jou is het vet, voor mij niet.

Een interessante insteek: voor mij is het niet vet, 'wat aantoont dat hij niet vet is'. Voor haar is het wel vet, maar dat toont niet aan dat hij wel vet is.
Mijn eigen waarneming meer zeggingskracht of iets vet of niet vet is dan de waarneming van een ander.

Natuurlijk wás de afstandsbediening ook niet vet, maar dat maakt de waarneming van haar voor haar niet minder reëel. Je gaat voorbij aan haar waarneming, aan haar ervaring, en probeert haar te leren dat haar waarneming onjuist is.

Een moeilijke of onmogelijke taak om de waarneming van iemand met wanen te respecteren. Aan de ene kant wil je niet meegaan in iemands wanen en tegelijk zal je voor contact je moeten aansluiten bij iemand belevingswereld.

We zitten samen op de bank, tv te kijken. Ze klaagt over de afstandsbediening, dat die vet is. Ik zeg "je bent gek in je hoofd". Meteen staat ze op en loopt weg. Kennelijk raakte ik haar op een zere plek.

Kun jij goed met vrouwen overweg? :greins:

Weer kom ik op hetzelfde uit. Het is de taal die ons parten speelt. Ik denk dat het de taal is. Nee, dat denk ik niet. Het is de manier waarop we de wereld ervaren. We denken kennelijk dat hoe wij het ervaren, voor iedereen zo is. Maar waarom doen we dat?

Ik doe dat dus ook. Ook ik heb het over IS. Ook ik gebruik de taal, naar mijn mening, verkeerd. Maar er bestaat geen verkeerd, er bestaat wel miscommunicatie. Doordat ik woorden anders interpreteer dan een ander. Ik doe mn uiterste best om dit probleem op te lossen, maar taal speelt me dan weer parten. Althans mijn vasthoudendheid aan hoe ik de dingen ervaar. En ook ik ga er van uit dat dit voor iedereen geldt. Het is niet vet, we ervaren het als vet, of niet vet. Maar waarom blijven we dan het werkwoord is gebruiken? Waarom zeggen we niet: ik vind het vet?

Volgens mij is het niet een kwestie van woorden anders gebruiken dan bedoeld en anders interpreteren dan bedoeld. Je weet heel goed wat je zegt: 'Je bent gek in je hoofd' liegt er niet om. Iedereen die moedertaalspreker van het Nederlands is verstaat het al te klaar. Waar het om gaat is dat jij de woorden (locutie) niet voldoende doet afstemmen op je intentie (illocutie). Doe je dat bewust? Als je dat bewust doet, dan weet je dat een dergelijke kloof tussen locutie en illocutie alleen overbrugd worden als je de ander daartoe in staat acht. Jouw woorden impliceren echter geen doordenkerij of verwachting daartoe. De mate van implicatuur vervat in de boodschap bepaal je door de mate van moeite die de hoorder wil doen om de boodschap te interpreteren. In dat kader zul je dan ook rekening moeten houden met haar 'framework' e.d., want klaarblijkelijk is het effect van de boodschap (perlocutie) haaks op jouw illocutie. Al denk ik dat, wanneer je totaal geen ergernis of ongeduld had ervaren, je dan wel een subtielere manier had gebruikt.

Volgens mij was die uitspraak bedoeld als een assertief dan wel expressief illocutionair. Hij probeert haar te laten zien dat haar smetvreesachtige reactie misschien ietwat overdreven is. En geeft daarmee aan dat hij moeite heeft dit te begrijpen.

Maar vervolgens heeft hij klaarblijkelijk de vrouw haar gevoelens gekwetst wat weer niet de bedoeling is geweest naar ik mag aannemen. Aldus blijft het een lompe opmerking die door subtielere woordkeuze te gebruiken niet als zodanig zou worden opgevat en dus het bedoelde duidelijk gemaakt kunnen worden zonder dat er gevoelens gekwetst werden.

Volgens mij was die uitspraak bedoeld als een assertief dan wel expressief illocutionair. Hij probeert haar te laten zien dat haar smetvreesachtige reactie misschien ietwat overdreven is. En geeft daarmee aan dat hij moeite heeft dit te begrijpen.

Expressieven zijn uiteindelijk niets meer dan persoonlijke kennisgevingen van de innerlijke toestand van de spreker. Dan zegt het alles over Jeroen's eigen mening en emotie; een ventilatiekanaal. Dat houdt in dat Jeroen niet zozeer een weldoordacht plan activeerde en met strategische zet bij de dame in kwestie het licht te doen branden.
Als het een assertief is, dan is het een waarheidsgerelateerde uitspraak. In dat geval is er sprake van een hyperbool die terecht als kwetsend opgevat kan worden. De dame in kwestie had de hyperbool als zodanig wel kunnen onderkennen, maar gezien de context is andere interpretatie wellicht gerechtvaardigd. Daarmee hangen natuurlijk ook dingen samen als Jeroen's intonatie en gezichtsuitdrukking.
Hoe het ook zij, diplomatiek is het niet .

Eens.