Symmetrie

[neus]

Ik ken Bergson met snorretje...:-)

Ik zag de afbeeldingen samen bij citaten, maar begreep deze niet als gerelateerd.

Ik moet dat boek van Bergson nog aanschaffen, hoop dat het een mooie vertaling is.

[memeticae]

Het verkeer in anti-tijd:

Ambulances komen met lijken aan gereden die in autowrakken worden gelegd waarna de voorste auto de achterste uitdeukt en de mensen weer tot leven komen en iedereen vervolgens zijn weg terug weer volgt. Naar geboorte en conceptie, en de tijd daarvoor.

Voor de verzekeraar ligt echter de schuld nu eens niet bij wie er achterop reed, in dit geval is het de voorste auto die de schuldige was.

Een vlieg tot leven slaan?

Is anti-tijd eigenlijk wel hetzelfde als omgekeerde tijd? Of is het iets niet van dit universum, en daarom zo moeilijk om mee om te gaan?

[neus]

Het is heel moeilijk om in te geloven, de symmetrie van tijd en anti-tijd. Het is wel iets waar je rekening mee kunt houden en minder moeite met het kwaad in de wereld kunt hebben.

Alleen een soort pragmatisch denk-experiment.

[memeticae]

Nou nee, ik vind het erg gemakkelijk om in te geloven. Maar ja, ik denk in plaatjes en kan me in mijn geest 4, 5 zelfs 11 dimensionale ruimte voorstellen. Zonder problemen. Tijd is daar een variabele, die telkens aangepast wordt. Net als afstand, en lengte, breedte, hoogte. Allemaal hangen ze van elkaar af, met een bepaalde verhouding.
Als ik de lengte van iets aanpas, passen de breedte, hoogte en de tijd zich ook aan. Automagisch.

Te begrijpen, of beter, te beschrijven, dat is wat zo moeilijk is. Ik ken geen woorden voor de 5e en volgende dimensies. Alle begrippen lijken op 4 gebaseerd, of tot 4 (met een beetje mazzel) gereduceerd te worden (vaker zelfs tot 3, 2, 1 of zelfs nul)

(Begrijp ik overigens nu goed dat je met anti-tijd, tegengestelde tijd bedoelt, tijd de andere kant op: de bandrecorder in zijn achteruit?)

Onmogelijk te construeren wat de formule voor de verhouding is. Misschien is de formule wel telkens anders bij andere verhoudingen? Misschien was de gulden verhouding wel 2:1 ergens, ooit. En lijkt 1,6 (en -0,6) "nu" te zijn? Geen natuurwet die me tegenhoudt. Maar door het starre geloof erin, is bijvoorbeeld inflatietheorie eruit geboren. Om het heelal maar naar "onze" huidige natuurwetten aan te passen. En het wordt nog geloofd ook: Idioten.

Het is het omgedraaide oorzaak-gevolg effect dat parten speelt.

Want zelfs in "onze tijd", draaien sommigen oorzaak en gevolg nog wel eens om: Ik ben nat, daarom regent het. In plaats van: Het regent, daarom ben ik nat.

Causaliteit. Is dat niet waarom Jung "Synchroniciteit" in het leven geroepen heeft?

Daarom zie ik wel iets in Dennett. Tijd leeft in je hoofd, die probeert het te synchroniseren, te chronologiseren. En zo valt gelijk Deja Vu te verklaren.

(Ik heb vaak hele sterke deja vues. En kan ze alleen zo verklaren: dat ik er al geweest ben, maar het nu pas herken; mijn hersens hebben ... tijd of ruimte ... nodig gehad dat in te zien)


Staat, tegenover alle kwaad in wereld, niet ook verschrikkelijk veel goeds?
Of is het de kunst dat goede te zien? Is het makkelijker kwaad te herkennen dan goed? De 10 pestkoppen in de klas vielen meer op dan de 16 die je niet pestten?
Is de verhouding goed/kwaad inderdaad gelijk aan (goed+kwaad)/goed = 1,6 (en -0,6)? (waarbij je naar believen goed en kwaad mag omdraaien)

Weg symmetrie, ware het niet dat 1,6-0,6=1. Dé verhouding: Goed is kwaad en omgekeerd. Symmetrie hersteld.

Tao, er zit niets in. En toch alles:
Zoek naar de essentie van de Tao, ook al is deze altijd verborgen.
Zoek naar de buitenkant van de Tao, want deze is altijd zichtbaar.

[yopi]

Neus

De complementator

Mooie nieuwe vondst ivm de narratieve persoonlijkheid. Toch?

Memeticae

Tijd leeft in je hoofd, die probeert het te synchroniseren, te chronologiseren

Ook een narrative.

[memeticae]

Memeticae

Tijd leeft in je hoofd, die probeert het te synchroniseren, te chronologiseren

Ook een narrative.

Nja.

Bij "narrative" denk ik aan "verhalend".
En iemand die "verhaalt" vertelt eigenlijk altijd over het verleden.

Terwijl je hoofd toekomst en verleden tot een vorm van nu maakt (tracht te maken).

Dus, sorry, ik kan er niet zoveel mee.

Tenzij, tenzij ... de verhaler mij vertelt wat er geschiedt, als narrator: verteller, maar daarmee verklaart hij mijn deja vu nog niet. Dat heb ik al gezien, dat is reeds gebeurd, waarom vertel je dat nu pas?

Nja, tja, mja, wat zal ik toch eens zeggen ... eehhhhmmmm ..... MU!

;)

[memeticae]

neus,

(Begrijp ik overigens nu goed dat je met anti-tijd, tegengestelde tijd bedoelt, tijd de andere kant op: de bandrecorder in zijn achteruit?)

Of bedoel je daadwerkelijk anti-tijd? Tijd die, zijn anti-equivalent eenmaal ontmoet, ophoudt te bestaan?

Daar zitten weer heel andere haken en ogen aan.

Anti-tijd, als concreet iets.

Als grens tussen ons bol-universum en de wereld daarbuiten?

Zo in het wilde weg filosoferend kom ik uit op een universum als donutschil, en moeten twee tegenoverelkaar liggende gebeurtenissen direct met elkaar verbonden kunnen worden, dmv anti-tijd.

Meh, ik heb een plaatje nodig om te laten zien wat ik bedoel.
Ik zal eens aan het tekenen gaan.

Wordt vervolgd ...

[neus]

Anti-tijd die als deze de equivalent ontmoet niets doet, ze vallen volkomen samen. Van alle golven zijn het de dalen, en de tijd de bergen, zoiets...

Soms zijn de dalen wat groter, dan weer kleiner, dichter bij de oorsprong van anti-tijd misschien stelselmatig groter. Is dat uitdijing, dalen die groter worden?

[memeticae]

Anti-tijd die als deze de equivalent ontmoet niets doet, ze vallen volkomen samen. Van alle golven zijn het de dalen, en de tijd de bergen, zoiets...

De nulpunten.

Soms zijn de dalen wat groter, dan weer kleiner, dichter bij de oorsprong van anti-tijd misschien stelselmatig groter. Is dat uitdijing, dalen die groter worden?

In en uit fase .... Fourrier ...

[neus]

Stel je de Big Bang voor als tijd met allemaal bergjes na elkaar en anti-tijd met allemaal dalletjes na elkaar, en dan de ontmoeting van golven met exacte berg en dal.

[memeticae]

Is dat een vraag of een stelling?

[neus]

heb je er een beeld bij?

Uniforme bergjes en dalletjes, gescheiden symmetrie, dan een wereld van verschillende formaten bergen en dalletjes, tot uitindelijk maximale entropie afwisseling van exact gelijke berg en dal, en dan langzaam weer symmetrie.

[memeticae]

Nja ...

De big bang is verkeerd benoemd bedoel je.

Het is meer het Big overgaan van de ene fase naar de andere, zonder Bang.

Alleen veroorzaken die faseovergangen stress, die we als Bang waarnemen.

En de uniformiteit, of het verschil juist, in bergen en dalen maakt dan uit in welk universum je zit.

Zoiets?

[yopi]

Memeticae

Bij "narrative" denk ik aan "verhalend".
En iemand die "verhaalt" vertelt eigenlijk altijd over het verleden.

Terwijl je hoofd toekomst en verleden tot een vorm van nu maakt (tracht te maken).

Dus, sorry, ik kan er niet zoveel mee.

Tenzij, tenzij ... de verhaler mij vertelt wat er geschiedt, als narrator: verteller, maar daarmee verklaart hij mijn deja vu nog niet. Dat heb ik al gezien, dat is reeds gebeurd, waarom vertel je dat nu pas?

Je kunt het nalezen in mijn topic wat ik er mee bedoel, maar misschien heb je dat al gedaan. In ieder geval: De plot van het verhaal is er al min of meer.
Het verhaal wordt vertelt on the fly. Als er een gebeurtenis is kan die ingepast worden of de plot aangepast. In de plot zit ook in zekere zin de toekomst verborgen. En je vertelt het natuurlijjk in zekere zin jezelf en zelf.

Dennett heeft dacht ik zelf ook zo'n idee van allerlei losse kleine procesjes en gebeurtenissen die tot een samenhangend geheel gemaakt worden in een verhaal dat verleden heden en toekomst als structuur heeft (een plot).
Maar goed. Zie maar ..

[yopi]

Jos de Mul over Dennett:

Zowel in de analytische als in de continentale tradities is het verhaal een prominent onderwerp van reflectie geworden. In de wijsgerige antropologie en de ‘philosophy of mind’ heeft dit bij auteurs als Ricoeur, MacIntyre en Dennett geleid tot de ontwikkeling van narratieve opvattingen van de persoonlijke identiteit. Volgens de narratieve identiteitstheorie is het verhaal niet alleen een vruchtbare metafoor om de persoonlijke identiteit te beschrijven, maar construeren mensen hun identiteit daadwerkelijk met behulp van (levens)verhalen.

Omdat zij het zelf in navolging van Descartes identificeren met een in de tijd gelijkblijvend substraat dat onafhankelijk van de stroom van wisselende bewustzijnsinhouden bestaat, kunnen zij op basis van hun gerechtvaardigde kritiek op de aanname van een dergelijke substantie niet anders dan tot de zichzelf tegensprekende conclusie komen dat het zelf een illusie is. Een vergelijkbaar probleem zien we bij Dennett, een andere prominente humeaan en criticus van Descartes, die de geest opvat als een verzameling tegenstrijdige krachten zonder een meester-zelf, maar daarbij voorbijgaat aan het zelf dat deze krachten ervaart en zich er op een bepaalde wijze toe verhoudt.

In ‘The Self as a Center of Narrative Gravity’ noemt Dennet het zelf “a theorist’s fiction” vergelijkbaar met het begrip zwaartepunt in de fysica.
Net zoals in het geval van dit fysische begrip refereert het begrip ‘zelf’ niet aan een of andere substantie in de werkelijkheid. Op dit punt stemmen Ricoeur en Dennett overeen. Het cruciale punt van verschil is echter dat het ‘zelf’ anders dan het begrip zwaartepunt niet zozeer een theoretische fictie is, maar de fictie die we zijn. Voor Dennett is ‘identiteit’ net als ‘zwaartepunt’ een theoretische fictie omdat het een abstractum is dat ons in staat stelt bepaalde verschijnselen van buitenaf te beschrijven.

Omdat Dennett net als Hume en Parfit het persoonlijke karakter van de identiteit miskent, stelt hij ten onrechte dat er zoiets zou kunnen bestaan als een ‘novel-writing machine’ met een ‘fictional self’. Het probleem ligt hierbij niet in de aanname van een machine die romans schrijft, en ook niet dat deze machine op basis van de vertelde verhalen een zekere identiteit (in de zin van een zich in de tijd ontwikkelende samenhang) zou kunnen bezitten, maar wel de verwisseling van deze identiteit met het zelf dat deze samenhang beleeft. Slechts de lezer van deze romans zou deze identiteit kunnen beleven.

Zizek formuleert een vergelijkbaar punt van kritiek op Dennett: “Het is […] misleidend om te stellen dat de eenheid van het ik ‘louter fictie’ is, waarachter een enorm aantal inconsistente mentale processen schuilgaat, het punt is dat deze functie ‘effecten in het reële’ teweegbrengt, dat wil zeggen, dat het handelt als een noodzakelijke vooronderstelling tot een reeks van ‘echte’ handelingen”

[neus]

[yopi]

Ik zit nog na te denken over die complementator.

Ik benoem 'm even als degene die over symmetrie verhaalt om een beeld compleet te maken. Maar misschien ook een sociale relatie of een vervulling vanuit een gevoel van incompleetheid. Een aanvullende instantie die een evenwicht herstelt.

Je zou dan ook kunnen zeggen dat een asymmetrie een andere asymmetrie oproept, waardoor beide asymmetrieën overgaan in een soort totaliteit waarbij de asymmetrieën veranderen in de richting van symmetrie.

Dat schept de mogelijkheid om in alle denkbare dimensies spanningsvelden te denken die de richting kunnen omschrijven waarin fysieke processen, gevoelens en relaties in beeld brengen.

Dit vind ik wel passen in de idee dat symmetrie altijd op de achtergrond aanwezig is. Als een soort attractor in alle richtingen.

[yopi]

Bedoel je dan met holist hier dat de som der delen de symmetrie is. En dat die meer is dan die som? Of dat de asymmetrische delen samen met de symmetrie het grote geheel is? (Of iets anders )

[neus]

YES! Dat is wat ik bedoel. Faseverschuivingen of hoe je het ook wilt noemen, maar altijd een komen of gaan naar symmetrie.

[yopi]

Echt waar? Zouden we hier dan toch nog verder komen

[neus]

Dit vind ik wel passen in de idee dat symmetrie altijd op de achtergrond aanwezig is. Als een soort attractor in alle richtingen.

De "verschuivingen" zijn mogelijk illusoir. Delen en eenheden ontstaan bij de gratie van verschuivingen. De chaos is als het allemaal niet goed aansluit. Maar het moment dat het weer aansluit komt, evenals het moment dat alles weer samenvalt. En daar komen we ook vandaan. De commentator kan de geschiedenis vertellen of de toekomst, het is alleen een andere volgorde van events.

[yopi]

Voorlopige conclusie. Of conclusie van de voorlopigheid.

[neus]

haha, ja mooi,voorlopig moeten we het er mee doen...