http://www.buienradar.nl/verwachting-3-uur
https://www.google.nl
Spelregels
ring ring........................Jehov's
rin ring ......................... Scheermes
http://onafhankelijke-bloggers-associatie.nl
rin ring ......................... Scheermes
http://onafhankelijke-bloggers-associatie.nl
Heidegger, Foucault & de uitdagingen voor de heterotopie in een moderne technocratie
In de blog: De Neo-Cynicus zon, 22 maart 2015 reacties: 13 pdf print
Dit artikel is een licht bewerkte versie van een lezing die ik gaf op de 29e Nederlands-Vlaamse Filosofiedag op 27 november 2008 te KULeuven aan het Hoger Instituut der Wijsbegeerte, genaamd 'Utopie, verbeelding en heterotopie'. Vooral het besluit kreeg een update in verbinding met recenter onderzoek.
1. Heidegger en de helende werking van een tijdelijk verstaan van een tijdelijk bestaan
Volgens de Duitse filosoof Martin Heidegger is de traditionele filosofie de vraag naar het zijn vergeten. Zoals we allen weten betekende dit voor Heidegger dat de traditionele filosofie zich bezig hield met de zijnden, het hoogste zijnde en de verhouding tussen dat hoogste zijnde en de mindere hoge zijnden. Echter, volgens Heidegger heeft men hierdoor uit het oog verloren wat belangrijk is, met name, de aandacht voor het zijn überhaupt van zijnden. Niet dit of dat zijnde, maar het feit dat er simpelweg ge-zijn-d wordt, dát is belangrijk, volgens Heidegger.
En zoals we allemaal natuurlijk ook weten gaf Heidegger onmiddellijk toe dat deze nieuwe taak van de filosofie niet direct kan gebeuren: het zijn verschijnt immers blijkbaar altijd vooreerst als het zijn zoals dat voor iemand, voor mij verschijnt: ik ben dus in eerste instantie in zekere zin een verschijningsplaats van het zijn, want ik ben er. Vandaar dan ook Heidegger’s nieuwe benaming voor de mens als het ‘er-zijn’, het befaamde Dasein als verschijningsplaats van het zijn. En vandaar dan ook de Daseinsanalyse die in een eerste deel, getiteld Sein und Zeit, zou gevolgd worden door een tweede, nooit verschenen deel, aldus Heidegger, bestaande uit de eigenlijke analyse van het zijn, nadat de eerste analyse van zijn zoals die verschijnt bij het Dasein was uitgeklaard.
Iedereen weet hoe de geschiedenis echter dat oorspronkelijke Entwurf van Heidegger heeft verstoord. Een tweede deel kwam er niet, of toch niet in de terminologie van Sein und Zeit. Heidegger II, de Heidegger na de Kehre, ging de mystieke toer op en verving het Dasein als verschijningsplaats van het zijn, met niets minder dan de Erreignis, wat ongenuanceerd gewoon betekent ‘verschijningsplaats van het zijn’ minus het Dasein bijgerekend, het befaamde gedesubjectiveerde ‘zijnsgebeuren’. Tot zover de inleiding. Dit is allemaal oude koek, kapot gekauwd, overbeschreven en tot vervelens toe herhaald. Vandaar dan ook tijd voor Foucault. Nog even Heidegger echter.
Zoals u allen waarschijnlijk weet, bleek uit Heidegger’s analyse dat de tijdelijkheid van het Dasein cruciaal was voor de zorgstructuur van het Dasein. Dat vreemde wezen waarin de vraag naar het zijn miraculeus verschijnt - ‘waarom is er iets en niet veeleer niets?’ -, is namelijk in diens grondkarakter een zorgend wezen, een wezen dat in de wereld werd geleverd, bezorgd door het zijn, zonder dat die iets daarover in kon brengen, geworpen dus in de wereld; een wezen dat op basis van dit verleden voor zichzelf moet leren zorgen in het heden, terwijl het bezorgd naar de toekomst kijkt in de hoop de juiste keuzes te maken uit de mogelijkheden die binnen het tijdelijk bestaan van dat wezen onherroepelijk leiden tot de dood als ultieme mogelijkheid van de eigen onmogelijkheid. De juiste keuzes die het Dasein dient te maken zijn natuurlijk die keuzes die beperkt zijn door een gezond existentieel besef van de eigen tijdelijkheid en die niet al te gekleurd zijn door de inauthentieke illusie die leeft in het dagdagelijkse ‘men’, als de utopie van het eeuwige leven, de onsterfelijkheid in de vlucht van diens eigen tijdelijke bestaan.
Hoewel, zoals u ook waarschijnlijk weet, is het Dasein voor het merendeel van diens existentie niet bezig met diens eigen tijdelijkheid als basis van keuzes, maar leidt deze meestal zo’n gewoon banaal, lekker vervallen, gemiddeld bestaan wat veelal niet zo optimale keuzes tot gevolg heeft. Maar volgens Heidegger is dit niet erg: wanneer de inauthenticiteit de spuigaten uitloopt door een al te mediocre ééndimensioneel bestaan, waarin je niet open staat voor de kwetsbaarheid van je zingeving, krijgt men immers volgens Heidegger vroeg of laat een heilzame boodschap van het zijn zelf! Het zijn zelf komt je namelijk uit de nood redden van je gezellig banale bestaan! Hallelujah! Een boodschap die warempel levens redden kan, maar één die ook in eerste instantie gepaard gaat met de nodige dosis existentiële angst. Want jawel, de vanzelfsprekende wereld waarin wij in alle zekerheid vertoeven kan stevig aan zinverlies lijden door één of ander trauma dat onze dagdagelijkse zinsamenhang door elkaar schudt en onze wereld doet instorten, waardoor alles wat ons omringt geen enkele zin meer heeft voor ons. Welnu, de existentiële angst waarin de zinloosheid van ons bestaan zich opdringt moet volgens Heidegger als een roep van het Zijn worden gehoord, wil de wereld haar vanzelfsprekende om-te-structuur herstellen en het Dasein toelaten diens eigen bestaan min of meer zinvol vorm te geven op diens eigen unieke onherhaalbare wijze, tot een Entwurf. Tot zover Heidegger en de relatie tussen ‘het onvermijdelijke, maar toch inauthentieke ontlopen van de eigen tijdelijkheid’ en de existentiële angst. Deze link is belangrijk omdat hier Foucault bij aansluit in diens tekst Des Autres Espaces uit 1967. Foucault dan maar.
Geen tijd hebben om tijdelijk te zijn
Volgens Foucault moet men de oorzaak, ontkenning en vormgeving van de existentiële angst niet meer in eerste instantie gaan zoeken bij de tijd en de tijdelijkheid van het Dasein – zoals Heidegger meent -, maar wel bij de rol van de ruimte waarin het ‘er-zijn’ van het Dasein plaatsvindt. Natuurlijk zal Foucault de heideggeriaanse rol van het besef van de eigen tijdelijkheid bij het vorm geven van een eigen zijnsproject niet ontkennen. Hij geeft alleen aan dat de existentiële angst die als wake-up-call gezien wordt vanuit het zijn zelf heden ten dage minder te maken heeft met de manier van omgaan met de tijdelijkheid van ons bestaan, en veeleer met de manier van omgaan met de tijdruimtelijkheid van ons bestaan.
Volgens Foucault is de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan immers heden ten dage al ter dege verdwenen uit ons bestaan: er is daar simpelweg geen tijd meer voor. We hebben geen tijd meer voor de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, althans niet zonder heiligschennis te plegen: moderne vooruitgangsutopiën maken het onmogelijk om tijd te maken voor een beleving en/of inrichting van ons tijdelijk bestaan op basis van een tijdelijk verstaan. In de antieke periode was de meest zinvolle tijdspendering nog het contempleren van de manier waarop de tijd haar lotgevallen behandelt. In de middeleeuwen heette de expliciete benoeming van die attitude en daadkracht nog ‘bidden’: een bepaald tijdstip dat heilig was, een tijdstip waarin we even ontsnappen aan onze zijndelijkeid en ons weer openstelden voor de vraag van het zijn doorheen de verwondering over het zijnsmysterie. Dat Foucault met zijn nadruk op de groeiende problematisering van ons tijdruimtelijk verstaan van ons bestaan toen al (met zijn tekst van Des Autres Espaces) geen ongelijk had, wordt in tal van hedendaagse voorbeelden getoond, zoals bijvoorbeeld bij de multiculturele religiositeit in het zogenaamd geseculariseerde Westen: onze vervreemding van de islamiet die ‘opeens’ ergens op straat een matje legt en begint te bidden – totaal ongepast, zomaar op straat, wat een gekken! –, alsook in de stroom aan esoterisch en eclectisch ‘hollands boeddhisme’ dat stelt dat we ‘maar even moeten mediteren tussendoor op het werk’ – waarbij echter vooral de nadruk wordt gelegd op het ademritme dan op het leefritme – want ook meditatie moet gepland worden en soms verschoven indien het nu eenmaal te druk is, als men maar even kan mediteren, wanneer maakt niet uit, zolang het in de agenda past en het maar gebeurt.
Overigens was misschien wel hetgeen wat nog het meest aanleunde bij de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, helaas op een ongezonde manier, de sigaret. Een moment waarin men – op geregelde, soms zelfs collectief geritualiseerde tijdstippen – moest deelnemen aan een heilig moment, in de sfeer van: men moet toch aan iets sterven, dus laat me nu maar even genieten, wat men veelal hoorde als verdediging tegen de uitgesloten niet-rokers die zich sociaal gediscrimineerd voelden op de werkplek. Deze wat cynische uiting van het Sein-zum-Tode en van Foucault’s positie, kwam met de Staatinspecteurs van het recente rookverbod in de publieke ruimte echter ook weer op de helling te staan (voor een uitgebreide analyse hieromtrent: zie Hoe te stoppen met roken met Hannah Arendt).
Een ander voorbeeld is de symbolische beslotenheid van het toilet, waar men in alle rust en kalmte zichzelf kan ontlasten van de drukte van de wereld, waar men een moment voor zichzelf kan hebben: zelfreflectie vindt vandaag in dit geval slechts plaats binnen een tijdelijke isolatie van noodzakelijke behoefte. Tot de wereld aan de deur klopt – maar men kan niet blijven roepen: ‘bezet!’, de wereld vormt immers ondertussen een wachtrij om je claim op beslotenheid te voltooien en deze door te geven aan de volgende: je hebt bijgevolg recht op zelfreflectie, maar beperkt door de tijd dat je lichaam nodig heeft om op te laden. … En werkklaar te geraken: ‘Klaar!’, hoort men dan. De wereld sluit daarbij aan: “Gereed? Start!”
Kortom, blijkbaar - aldus mijn verwoording van Heidegger’s attitude - zegeviert heden ten dage het ‘Men’ en worden er te vaak inauthentieke keuzes gemaakt door een modern-technocratisch, maatschappelijk-structureel tekort aan tijd voor en waardering van de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan. Er zit immers al lang geen heiligheid meer aan het bidden. Er is geen feestdag waarop er niet kan en/of moet gewerkt worden. Er zijn weinig tot geen heilige tijdstippen meer, althans niet in het overgrote deel van het moderne Westen en diens wild om zich heen slaande neoliberale kolonisering.
Foucault’s antwoord op dit maatschappelijke fenomeen is even onverwacht als elegant. In plaats van te hameren, zoals Heidegger deed, op de nood aan een heilige - want helende - omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, kijkt Foucault in de samenleving vooreerst niet wanneer, maar veeleer waar er nog überhaupt sprake is van enige heiligheid. Want deze heiligheid, meent Foucault, en nu zijn we er, hangt vooral niet meer vast aan bepaalde tijdstippen, maar hangt wel nog vast aan bepaalde ruimtes. Er zijn immers, aldus Foucault, bepaalde ruimtes die anders zijn dan andere ruimtes omdat ze op een eigen wijze helend zijn, heilig zijn.
2. Foucault en de actuele, ruimtelijke rol van een tijdelijk zijnsverstaan en diens helende werking
Foucault geeft in Des Autres Espaces ruwweg drie vormen aan die kunnen onderscheiden worden als deze ‘andere plaatsen’: - vrijetijdsplaatsen (cafés, cinemas, stranden), - besloten ruimtes (het huis, de slaapkamer, het bed) en tenslotte - plaatsen waarin andere plaatsen betrokken worden, dat wil zeggen, plaatsen waarin andere ruimtes weerspiegeld worden.
Het gaat in dit laatste geval over plaatsen die de relaties tussen de andere plaatsen tonen, momentaan zichtbaar maken, doet opvallen: op deze plaatsen wordt de tijdelijke structuur waarin plaatsen ingebed zijn zelf ruimtelijk inzichtelijk. De wijze waarop dit werkt, kan men volgens Foucault duiden in termen van het spiegeleffect. Hij geeft het voorbeeld van de spiegel. Enerzijds ziet men zichzelf in de spiegel, maar anderzijds ziet men ook de spiegel die de plaats weerspiegelt van zichzelf. Men is dus zowel hier als daar, zowel op de éne plek als op de andere. Terwijl er toch ook zeker sprake is van een verschil tussen het origineel en diens afbeelding. Maar toch is de plaats voor de spiegel een plaats waarin het onderscheid tussen hier en daar vervaagt en daardoor zichtbaar wordt. Het onderscheid tussen hier en daar wordt zo ondergraven, of wordt voelbaar, zichtbaar gemaakt door het te problematiseren. Welnu, dit vreemde gevoel van een vervaging van het onderscheid tussen hier en daar zonder dat het onderscheid ooit verdwijnt, dat is wat Foucault interesseert in het hedendaagse ruimte-begrip: ruimtes die in verbinding staan met andere ruimtes, maar via een band die de onderscheiding van die ruimtes eigenlijk onmogelijk maakt, incategoriseerbaar, onverwerkbaar, niet te plaatsen in genormaliseerde categorieën van hier en daar. In die ruimte(s) schuilt volgens Foucault nog enige wonderbaarlijke heiligheid, een helende verwevenheid die verder en dieper gaat dan de oppervlakkigheid van de zingeving beperkt tot het hier en het nu.
Volgens Foucault zijn er minstens twee typen van deze bevreemdende, ‘andere ruimtes’ (vorm gegeven vanuit hun effect in de huidige moderne technocratie) te vinden in de geschiedenis: de utopie en de heterotopie.
Utopie: de zelfdestructieve heiligheid van het verlangen naar de irreële plaats
Een utopie is voor Foucault een ruimte die vreemd genoeg niet plaatsvindt: aan de ene kant is de utopie de ingebeelde, vooropgestelde perfectie van de maatschappij, de meest maatschappelijke maatschappij, de toekomstwens van alle leden van de imperfecte maatschappij: samen ‘bouwen’ aan de toekomst! Echter, eigen aan de utopie is dat de realisatie van het verlangen naar de meest maatschappelijke maatschappij vreemd genoeg leidt tot het ineenstorten ervan. Zodoende ziet Foucault hier de eigenzinnige heiligheid aan het werk van het reeds vernoemde huidige ruimte(s)begrip. De utopie weerspiegelt immers alle andere andere ruimtes van de maatschappij in de gedroomde realisatie van hun perfecte samenhang, maar maakt die ruimtes ook onmogelijk, omdat de utopie, in haar poging tot realisatie van het onmogelijke, het ding dat ze wil realiseren perverteert tot haar inversie: wie de hemel wil maken op de aarde, belandt in de hel, zoals Jos Decorte zei. Wie echter de utopie durft aanvallen, pleegt, aldus hun soms gewelddadige aanhangers, niets minder dan heiligschennis ten aanzien van het absoluut perfecte. Compromissen zijn geen optie in een utopisch, heilig engagement. Tot zover de utopie volgens Foucault.
Heterotopie: de ongemakkelijke bundeling van incommensurabele werelden op een reële plaats
Vervolgens de heterotopie. De heterotopie is voor Foucault een zogenaamde ‘andere plaats’, waar dus nog wel heiligheid aan vast hangt, maar het is - anders dan de utopie - geen imaginaire (want zelfdestructieve), maar reeds reële plaats. Ook in de heterotopie worden andere ruimtes weerspiegeld, maar, en dit is het belangrijkste aspect van de heterotopie: zij verzamelt ruimtes die onderling incommensurabel zijn en weerstand bieden aan een ingebeelde, perfecte samenhang. Ondanks dat het om zogenaamde ‘gescheiden werelden’ gaat, zouden ze in de heterotopische ruimte toch een verwarrende overgang toelaten.
Foucault geeft zelf het voorbeeld van de begraafplaats. De begraafplaats heeft iets heiligs en is heterotopisch omdat het een ruimte is waarin de ruimte der levenden in verbinding staat met de ruimte der doden. Echter, met het dood gaan verliest men diens ruimtelijkheid, men verdwijnt net als ruimtevullend wezen en men lost op in het niets. Zodoende wordt de band, tussen de plek waar de nog-niet-doden in contact komen met de plek waar de niet-meer-levenden zich bevinden, bemoeilijkt; het onderscheid tussen waar we ons bevinden op het kerkhof, namelijk bij de levenden of bij de doden, bij de nog-ruimtelijken of bij de niet-meer-ruimtelijken op een bepaalde ruimte, wordt daarbij getoond, voelbaar gemaakt door het te problematiseren zonder het te doen verdwijnen. De belangrijkste uitwerking van die heterotopie en de politieke doorwerking ervan vindt men terug bij Rudi Visker en diens instructieve analyse en diagnose van de publieke ruimte (voor een uitgebreide analyse: zie De diagnose van de publieke ruimte volgens Rudi Visker).
Een eigen voorbeeld is mijn inziens de heterotopische verhouding inzake de ruimte van het werk en de ruimte van de vrije tijd die verzameld wordt in de ruimte waarin er teambuilding plaatsvindt. Wat men op het werk mag/moet, kan men niet zomaar doen in de ruimte van de vrije tijd. Men gaat per voorbeeld zelden gezellig zwemmen met de baas. Welnu, een heterotopie die een zekere vreemdheid opwekt door de combinatie van beide contexten in ruimtelijke zin is bijvoorbeeld de paintballruimte. Hierin wordt er geheeld, er is heil door de ‘menselijke’ kant van de collega’s te laten voelen, zonder dat het onderscheid van de gescheiden werelden (werk/vrije tijd) geheel verdwijnt. Er heerst dan ook steeds een ongemak, een lastig gevoel: aan de ene kant betaalt de baas voor de teambuilding en moeten de werknemers participeren omwille van hun werkgever, aan de andere kant is het de uitgelezen kans om via participatie aan een gedeeld evenement elkaar buiten de rolpatronen van het werk te leren kennen. Is men bij een teambuilding dus ‘op de werkplaats’ of niet? Is men ‘op teambuilding’, zoals men zegt, dan is men eigenlijk niet aan het werk, maar is men bezig met menselijke relaties tussen collega’s in plaats van met facturen, dienstverlening of magazijnwerk. En toch is men ‘op het werk’, want de baas betaalt de teambuilding en verwacht je deelname aan de teambuilding. Dit is in die zin een arbeidsheterotopie: waar is de werkvloer? En wanneer bevindt men zich op het werk? Een fenomeen als teambuilding schept voor die vragen een heterotopische analyse. Met Paul Moyaert kan men overigens stellen dat bepaalde affecten een hetertopische werking ‘leesbaar’ maken: ondanks en dankzij het ongemak, blijft het rolpatroon overeind en kan men spreken van een aangename teambuilding: men is niet te familiair geworden, noch zijn de rolpatronen onverschoven gebleven.
Tenslotte geeft Foucault ons de volgende boodschap mee: met de moderne technocratie lijkt een groot verschil te ontstaan tussen enerzijds een crisisheterotopie, anderzijds een afwijkingsheterotopie, waarbij de laatste de eerste lijkt te domineren. En dit is geen goede zaak.
De crisisheterotopie als overgangsplaats
Wat is een crisisheterotopie? Crisisheteropieën zijn ruimtes, waarin andere ruimtes verbonden zijn en onmogelijk worden gemaakt, én die te maken hebben met een overgang. Een sterk voorbeeld is het vrijgezellenfeest: een verloofde gaat met vrienden onvrijwillig naar een stad en daar vindt een feest plaats waar de persoon in kwestie nog een laatste keer als vrijgezel zal feesten, omdat hij/zij aanstaande periode trouwen zal. Hij/zij moet zich dus ontrouw gedragen omdat hij/zij trouw is. Een paradoxale procedure, typisch heterotopisch, die echter sociaal geïnitieerd (onvrijwillig door vrienden ontvoerd uit het eigen
In de blog: De Neo-Cynicus zon, 22 maart 2015 reacties: 13 pdf print
Dit artikel is een licht bewerkte versie van een lezing die ik gaf op de 29e Nederlands-Vlaamse Filosofiedag op 27 november 2008 te KULeuven aan het Hoger Instituut der Wijsbegeerte, genaamd 'Utopie, verbeelding en heterotopie'. Vooral het besluit kreeg een update in verbinding met recenter onderzoek.
1. Heidegger en de helende werking van een tijdelijk verstaan van een tijdelijk bestaan
Volgens de Duitse filosoof Martin Heidegger is de traditionele filosofie de vraag naar het zijn vergeten. Zoals we allen weten betekende dit voor Heidegger dat de traditionele filosofie zich bezig hield met de zijnden, het hoogste zijnde en de verhouding tussen dat hoogste zijnde en de mindere hoge zijnden. Echter, volgens Heidegger heeft men hierdoor uit het oog verloren wat belangrijk is, met name, de aandacht voor het zijn überhaupt van zijnden. Niet dit of dat zijnde, maar het feit dat er simpelweg ge-zijn-d wordt, dát is belangrijk, volgens Heidegger.
En zoals we allemaal natuurlijk ook weten gaf Heidegger onmiddellijk toe dat deze nieuwe taak van de filosofie niet direct kan gebeuren: het zijn verschijnt immers blijkbaar altijd vooreerst als het zijn zoals dat voor iemand, voor mij verschijnt: ik ben dus in eerste instantie in zekere zin een verschijningsplaats van het zijn, want ik ben er. Vandaar dan ook Heidegger’s nieuwe benaming voor de mens als het ‘er-zijn’, het befaamde Dasein als verschijningsplaats van het zijn. En vandaar dan ook de Daseinsanalyse die in een eerste deel, getiteld Sein und Zeit, zou gevolgd worden door een tweede, nooit verschenen deel, aldus Heidegger, bestaande uit de eigenlijke analyse van het zijn, nadat de eerste analyse van zijn zoals die verschijnt bij het Dasein was uitgeklaard.
Iedereen weet hoe de geschiedenis echter dat oorspronkelijke Entwurf van Heidegger heeft verstoord. Een tweede deel kwam er niet, of toch niet in de terminologie van Sein und Zeit. Heidegger II, de Heidegger na de Kehre, ging de mystieke toer op en verving het Dasein als verschijningsplaats van het zijn, met niets minder dan de Erreignis, wat ongenuanceerd gewoon betekent ‘verschijningsplaats van het zijn’ minus het Dasein bijgerekend, het befaamde gedesubjectiveerde ‘zijnsgebeuren’. Tot zover de inleiding. Dit is allemaal oude koek, kapot gekauwd, overbeschreven en tot vervelens toe herhaald. Vandaar dan ook tijd voor Foucault. Nog even Heidegger echter.
Zoals u allen waarschijnlijk weet, bleek uit Heidegger’s analyse dat de tijdelijkheid van het Dasein cruciaal was voor de zorgstructuur van het Dasein. Dat vreemde wezen waarin de vraag naar het zijn miraculeus verschijnt - ‘waarom is er iets en niet veeleer niets?’ -, is namelijk in diens grondkarakter een zorgend wezen, een wezen dat in de wereld werd geleverd, bezorgd door het zijn, zonder dat die iets daarover in kon brengen, geworpen dus in de wereld; een wezen dat op basis van dit verleden voor zichzelf moet leren zorgen in het heden, terwijl het bezorgd naar de toekomst kijkt in de hoop de juiste keuzes te maken uit de mogelijkheden die binnen het tijdelijk bestaan van dat wezen onherroepelijk leiden tot de dood als ultieme mogelijkheid van de eigen onmogelijkheid. De juiste keuzes die het Dasein dient te maken zijn natuurlijk die keuzes die beperkt zijn door een gezond existentieel besef van de eigen tijdelijkheid en die niet al te gekleurd zijn door de inauthentieke illusie die leeft in het dagdagelijkse ‘men’, als de utopie van het eeuwige leven, de onsterfelijkheid in de vlucht van diens eigen tijdelijke bestaan.
Hoewel, zoals u ook waarschijnlijk weet, is het Dasein voor het merendeel van diens existentie niet bezig met diens eigen tijdelijkheid als basis van keuzes, maar leidt deze meestal zo’n gewoon banaal, lekker vervallen, gemiddeld bestaan wat veelal niet zo optimale keuzes tot gevolg heeft. Maar volgens Heidegger is dit niet erg: wanneer de inauthenticiteit de spuigaten uitloopt door een al te mediocre ééndimensioneel bestaan, waarin je niet open staat voor de kwetsbaarheid van je zingeving, krijgt men immers volgens Heidegger vroeg of laat een heilzame boodschap van het zijn zelf! Het zijn zelf komt je namelijk uit de nood redden van je gezellig banale bestaan! Hallelujah! Een boodschap die warempel levens redden kan, maar één die ook in eerste instantie gepaard gaat met de nodige dosis existentiële angst. Want jawel, de vanzelfsprekende wereld waarin wij in alle zekerheid vertoeven kan stevig aan zinverlies lijden door één of ander trauma dat onze dagdagelijkse zinsamenhang door elkaar schudt en onze wereld doet instorten, waardoor alles wat ons omringt geen enkele zin meer heeft voor ons. Welnu, de existentiële angst waarin de zinloosheid van ons bestaan zich opdringt moet volgens Heidegger als een roep van het Zijn worden gehoord, wil de wereld haar vanzelfsprekende om-te-structuur herstellen en het Dasein toelaten diens eigen bestaan min of meer zinvol vorm te geven op diens eigen unieke onherhaalbare wijze, tot een Entwurf. Tot zover Heidegger en de relatie tussen ‘het onvermijdelijke, maar toch inauthentieke ontlopen van de eigen tijdelijkheid’ en de existentiële angst. Deze link is belangrijk omdat hier Foucault bij aansluit in diens tekst Des Autres Espaces uit 1967. Foucault dan maar.
Geen tijd hebben om tijdelijk te zijn
Volgens Foucault moet men de oorzaak, ontkenning en vormgeving van de existentiële angst niet meer in eerste instantie gaan zoeken bij de tijd en de tijdelijkheid van het Dasein – zoals Heidegger meent -, maar wel bij de rol van de ruimte waarin het ‘er-zijn’ van het Dasein plaatsvindt. Natuurlijk zal Foucault de heideggeriaanse rol van het besef van de eigen tijdelijkheid bij het vorm geven van een eigen zijnsproject niet ontkennen. Hij geeft alleen aan dat de existentiële angst die als wake-up-call gezien wordt vanuit het zijn zelf heden ten dage minder te maken heeft met de manier van omgaan met de tijdelijkheid van ons bestaan, en veeleer met de manier van omgaan met de tijdruimtelijkheid van ons bestaan.
Volgens Foucault is de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan immers heden ten dage al ter dege verdwenen uit ons bestaan: er is daar simpelweg geen tijd meer voor. We hebben geen tijd meer voor de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, althans niet zonder heiligschennis te plegen: moderne vooruitgangsutopiën maken het onmogelijk om tijd te maken voor een beleving en/of inrichting van ons tijdelijk bestaan op basis van een tijdelijk verstaan. In de antieke periode was de meest zinvolle tijdspendering nog het contempleren van de manier waarop de tijd haar lotgevallen behandelt. In de middeleeuwen heette de expliciete benoeming van die attitude en daadkracht nog ‘bidden’: een bepaald tijdstip dat heilig was, een tijdstip waarin we even ontsnappen aan onze zijndelijkeid en ons weer openstelden voor de vraag van het zijn doorheen de verwondering over het zijnsmysterie. Dat Foucault met zijn nadruk op de groeiende problematisering van ons tijdruimtelijk verstaan van ons bestaan toen al (met zijn tekst van Des Autres Espaces) geen ongelijk had, wordt in tal van hedendaagse voorbeelden getoond, zoals bijvoorbeeld bij de multiculturele religiositeit in het zogenaamd geseculariseerde Westen: onze vervreemding van de islamiet die ‘opeens’ ergens op straat een matje legt en begint te bidden – totaal ongepast, zomaar op straat, wat een gekken! –, alsook in de stroom aan esoterisch en eclectisch ‘hollands boeddhisme’ dat stelt dat we ‘maar even moeten mediteren tussendoor op het werk’ – waarbij echter vooral de nadruk wordt gelegd op het ademritme dan op het leefritme – want ook meditatie moet gepland worden en soms verschoven indien het nu eenmaal te druk is, als men maar even kan mediteren, wanneer maakt niet uit, zolang het in de agenda past en het maar gebeurt.
Overigens was misschien wel hetgeen wat nog het meest aanleunde bij de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, helaas op een ongezonde manier, de sigaret. Een moment waarin men – op geregelde, soms zelfs collectief geritualiseerde tijdstippen – moest deelnemen aan een heilig moment, in de sfeer van: men moet toch aan iets sterven, dus laat me nu maar even genieten, wat men veelal hoorde als verdediging tegen de uitgesloten niet-rokers die zich sociaal gediscrimineerd voelden op de werkplek. Deze wat cynische uiting van het Sein-zum-Tode en van Foucault’s positie, kwam met de Staatinspecteurs van het recente rookverbod in de publieke ruimte echter ook weer op de helling te staan (voor een uitgebreide analyse hieromtrent: zie Hoe te stoppen met roken met Hannah Arendt).
Een ander voorbeeld is de symbolische beslotenheid van het toilet, waar men in alle rust en kalmte zichzelf kan ontlasten van de drukte van de wereld, waar men een moment voor zichzelf kan hebben: zelfreflectie vindt vandaag in dit geval slechts plaats binnen een tijdelijke isolatie van noodzakelijke behoefte. Tot de wereld aan de deur klopt – maar men kan niet blijven roepen: ‘bezet!’, de wereld vormt immers ondertussen een wachtrij om je claim op beslotenheid te voltooien en deze door te geven aan de volgende: je hebt bijgevolg recht op zelfreflectie, maar beperkt door de tijd dat je lichaam nodig heeft om op te laden. … En werkklaar te geraken: ‘Klaar!’, hoort men dan. De wereld sluit daarbij aan: “Gereed? Start!”
Kortom, blijkbaar - aldus mijn verwoording van Heidegger’s attitude - zegeviert heden ten dage het ‘Men’ en worden er te vaak inauthentieke keuzes gemaakt door een modern-technocratisch, maatschappelijk-structureel tekort aan tijd voor en waardering van de omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan. Er zit immers al lang geen heiligheid meer aan het bidden. Er is geen feestdag waarop er niet kan en/of moet gewerkt worden. Er zijn weinig tot geen heilige tijdstippen meer, althans niet in het overgrote deel van het moderne Westen en diens wild om zich heen slaande neoliberale kolonisering.
Foucault’s antwoord op dit maatschappelijke fenomeen is even onverwacht als elegant. In plaats van te hameren, zoals Heidegger deed, op de nood aan een heilige - want helende - omgang met de tijdelijkheid van ons bestaan, kijkt Foucault in de samenleving vooreerst niet wanneer, maar veeleer waar er nog überhaupt sprake is van enige heiligheid. Want deze heiligheid, meent Foucault, en nu zijn we er, hangt vooral niet meer vast aan bepaalde tijdstippen, maar hangt wel nog vast aan bepaalde ruimtes. Er zijn immers, aldus Foucault, bepaalde ruimtes die anders zijn dan andere ruimtes omdat ze op een eigen wijze helend zijn, heilig zijn.
2. Foucault en de actuele, ruimtelijke rol van een tijdelijk zijnsverstaan en diens helende werking
Foucault geeft in Des Autres Espaces ruwweg drie vormen aan die kunnen onderscheiden worden als deze ‘andere plaatsen’: - vrijetijdsplaatsen (cafés, cinemas, stranden), - besloten ruimtes (het huis, de slaapkamer, het bed) en tenslotte - plaatsen waarin andere plaatsen betrokken worden, dat wil zeggen, plaatsen waarin andere ruimtes weerspiegeld worden.
Het gaat in dit laatste geval over plaatsen die de relaties tussen de andere plaatsen tonen, momentaan zichtbaar maken, doet opvallen: op deze plaatsen wordt de tijdelijke structuur waarin plaatsen ingebed zijn zelf ruimtelijk inzichtelijk. De wijze waarop dit werkt, kan men volgens Foucault duiden in termen van het spiegeleffect. Hij geeft het voorbeeld van de spiegel. Enerzijds ziet men zichzelf in de spiegel, maar anderzijds ziet men ook de spiegel die de plaats weerspiegelt van zichzelf. Men is dus zowel hier als daar, zowel op de éne plek als op de andere. Terwijl er toch ook zeker sprake is van een verschil tussen het origineel en diens afbeelding. Maar toch is de plaats voor de spiegel een plaats waarin het onderscheid tussen hier en daar vervaagt en daardoor zichtbaar wordt. Het onderscheid tussen hier en daar wordt zo ondergraven, of wordt voelbaar, zichtbaar gemaakt door het te problematiseren. Welnu, dit vreemde gevoel van een vervaging van het onderscheid tussen hier en daar zonder dat het onderscheid ooit verdwijnt, dat is wat Foucault interesseert in het hedendaagse ruimte-begrip: ruimtes die in verbinding staan met andere ruimtes, maar via een band die de onderscheiding van die ruimtes eigenlijk onmogelijk maakt, incategoriseerbaar, onverwerkbaar, niet te plaatsen in genormaliseerde categorieën van hier en daar. In die ruimte(s) schuilt volgens Foucault nog enige wonderbaarlijke heiligheid, een helende verwevenheid die verder en dieper gaat dan de oppervlakkigheid van de zingeving beperkt tot het hier en het nu.
Volgens Foucault zijn er minstens twee typen van deze bevreemdende, ‘andere ruimtes’ (vorm gegeven vanuit hun effect in de huidige moderne technocratie) te vinden in de geschiedenis: de utopie en de heterotopie.
Utopie: de zelfdestructieve heiligheid van het verlangen naar de irreële plaats
Een utopie is voor Foucault een ruimte die vreemd genoeg niet plaatsvindt: aan de ene kant is de utopie de ingebeelde, vooropgestelde perfectie van de maatschappij, de meest maatschappelijke maatschappij, de toekomstwens van alle leden van de imperfecte maatschappij: samen ‘bouwen’ aan de toekomst! Echter, eigen aan de utopie is dat de realisatie van het verlangen naar de meest maatschappelijke maatschappij vreemd genoeg leidt tot het ineenstorten ervan. Zodoende ziet Foucault hier de eigenzinnige heiligheid aan het werk van het reeds vernoemde huidige ruimte(s)begrip. De utopie weerspiegelt immers alle andere andere ruimtes van de maatschappij in de gedroomde realisatie van hun perfecte samenhang, maar maakt die ruimtes ook onmogelijk, omdat de utopie, in haar poging tot realisatie van het onmogelijke, het ding dat ze wil realiseren perverteert tot haar inversie: wie de hemel wil maken op de aarde, belandt in de hel, zoals Jos Decorte zei. Wie echter de utopie durft aanvallen, pleegt, aldus hun soms gewelddadige aanhangers, niets minder dan heiligschennis ten aanzien van het absoluut perfecte. Compromissen zijn geen optie in een utopisch, heilig engagement. Tot zover de utopie volgens Foucault.
Heterotopie: de ongemakkelijke bundeling van incommensurabele werelden op een reële plaats
Vervolgens de heterotopie. De heterotopie is voor Foucault een zogenaamde ‘andere plaats’, waar dus nog wel heiligheid aan vast hangt, maar het is - anders dan de utopie - geen imaginaire (want zelfdestructieve), maar reeds reële plaats. Ook in de heterotopie worden andere ruimtes weerspiegeld, maar, en dit is het belangrijkste aspect van de heterotopie: zij verzamelt ruimtes die onderling incommensurabel zijn en weerstand bieden aan een ingebeelde, perfecte samenhang. Ondanks dat het om zogenaamde ‘gescheiden werelden’ gaat, zouden ze in de heterotopische ruimte toch een verwarrende overgang toelaten.
Foucault geeft zelf het voorbeeld van de begraafplaats. De begraafplaats heeft iets heiligs en is heterotopisch omdat het een ruimte is waarin de ruimte der levenden in verbinding staat met de ruimte der doden. Echter, met het dood gaan verliest men diens ruimtelijkheid, men verdwijnt net als ruimtevullend wezen en men lost op in het niets. Zodoende wordt de band, tussen de plek waar de nog-niet-doden in contact komen met de plek waar de niet-meer-levenden zich bevinden, bemoeilijkt; het onderscheid tussen waar we ons bevinden op het kerkhof, namelijk bij de levenden of bij de doden, bij de nog-ruimtelijken of bij de niet-meer-ruimtelijken op een bepaalde ruimte, wordt daarbij getoond, voelbaar gemaakt door het te problematiseren zonder het te doen verdwijnen. De belangrijkste uitwerking van die heterotopie en de politieke doorwerking ervan vindt men terug bij Rudi Visker en diens instructieve analyse en diagnose van de publieke ruimte (voor een uitgebreide analyse: zie De diagnose van de publieke ruimte volgens Rudi Visker).
Een eigen voorbeeld is mijn inziens de heterotopische verhouding inzake de ruimte van het werk en de ruimte van de vrije tijd die verzameld wordt in de ruimte waarin er teambuilding plaatsvindt. Wat men op het werk mag/moet, kan men niet zomaar doen in de ruimte van de vrije tijd. Men gaat per voorbeeld zelden gezellig zwemmen met de baas. Welnu, een heterotopie die een zekere vreemdheid opwekt door de combinatie van beide contexten in ruimtelijke zin is bijvoorbeeld de paintballruimte. Hierin wordt er geheeld, er is heil door de ‘menselijke’ kant van de collega’s te laten voelen, zonder dat het onderscheid van de gescheiden werelden (werk/vrije tijd) geheel verdwijnt. Er heerst dan ook steeds een ongemak, een lastig gevoel: aan de ene kant betaalt de baas voor de teambuilding en moeten de werknemers participeren omwille van hun werkgever, aan de andere kant is het de uitgelezen kans om via participatie aan een gedeeld evenement elkaar buiten de rolpatronen van het werk te leren kennen. Is men bij een teambuilding dus ‘op de werkplaats’ of niet? Is men ‘op teambuilding’, zoals men zegt, dan is men eigenlijk niet aan het werk, maar is men bezig met menselijke relaties tussen collega’s in plaats van met facturen, dienstverlening of magazijnwerk. En toch is men ‘op het werk’, want de baas betaalt de teambuilding en verwacht je deelname aan de teambuilding. Dit is in die zin een arbeidsheterotopie: waar is de werkvloer? En wanneer bevindt men zich op het werk? Een fenomeen als teambuilding schept voor die vragen een heterotopische analyse. Met Paul Moyaert kan men overigens stellen dat bepaalde affecten een hetertopische werking ‘leesbaar’ maken: ondanks en dankzij het ongemak, blijft het rolpatroon overeind en kan men spreken van een aangename teambuilding: men is niet te familiair geworden, noch zijn de rolpatronen onverschoven gebleven.
Tenslotte geeft Foucault ons de volgende boodschap mee: met de moderne technocratie lijkt een groot verschil te ontstaan tussen enerzijds een crisisheterotopie, anderzijds een afwijkingsheterotopie, waarbij de laatste de eerste lijkt te domineren. En dit is geen goede zaak.
De crisisheterotopie als overgangsplaats
Wat is een crisisheterotopie? Crisisheteropieën zijn ruimtes, waarin andere ruimtes verbonden zijn en onmogelijk worden gemaakt, én die te maken hebben met een overgang. Een sterk voorbeeld is het vrijgezellenfeest: een verloofde gaat met vrienden onvrijwillig naar een stad en daar vindt een feest plaats waar de persoon in kwestie nog een laatste keer als vrijgezel zal feesten, omdat hij/zij aanstaande periode trouwen zal. Hij/zij moet zich dus ontrouw gedragen omdat hij/zij trouw is. Een paradoxale procedure, typisch heterotopisch, die echter sociaal geïnitieerd (onvrijwillig door vrienden ontvoerd uit het eigen
Probleem van de brug
Probleem van de mus
Probleem van oome Piet
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Nzbtn5f81Lo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Probleem van de mus
Probleem van oome Piet
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Nzbtn5f81Lo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/8lUrtEy4bck" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/XiL25Au51AI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/p3ZIseuQfcI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/p3ZIseuQfcI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/cCtkJ6OXgxg" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4QSRP8doRts" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
http://www.funda.nl/makelaars/gieten/42 ... ertens-bv/
Mooi, ik ga zoeken!
Koffie?
Thee, slaan we over, ik heb een beetje een eigenaardige theesmaak. Mijn laspang souchon wordt nergens gewaardeerd.
http://www.funda.nl/makelaars/gieten/42 ... ertens-bv/
Mooi, ik ga zoeken!
Koffie?
Thee, slaan we over, ik heb een beetje een eigenaardige theesmaak. Mijn laspang souchon wordt nergens gewaardeerd.
Heerlijk bootje
Niet zo schudden met je
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uQU67E4Jgz4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Niet zo schudden met je
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uQU67E4Jgz4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Ik weet nog dat ik je huis vond, dat was een gat waar ik in viel, je was er niet.
Niet echt.
Voor mij.
YESSSSS
Jouw huis voelde als mijn moeder toen ze stierf en ik mijn twee momentjes met haar had. Het scannen aan haar ene kant en aan haar andere kant de beweging van mond naar neus.
Het was niet mijn moeder die het deed, ze zat er niet meer in, het was de vader deed het deed. De scanner gaat ineens uit.
Onvoorstelbaar mooi dit.
Weg vel, weg 'piel' van buika
Hij zit in mij.
Niet echt.
Voor mij.
YESSSSS
Jouw huis voelde als mijn moeder toen ze stierf en ik mijn twee momentjes met haar had. Het scannen aan haar ene kant en aan haar andere kant de beweging van mond naar neus.
Het was niet mijn moeder die het deed, ze zat er niet meer in, het was de vader deed het deed. De scanner gaat ineens uit.
Onvoorstelbaar mooi dit.
Weg vel, weg 'piel' van buika
Hij zit in mij.
De neus is de vader
de mond de moeder
Mozes
Aaron
Cactus had visjes gegeten tussen de middag, het stonk bnaar vis toen ik net beneden kwam.
Mijn huis klopt ook.
De haard in de veel te grote kamer, waar we elk een bank hebben bij de kachel, kamertjes apart. Jij beneden bij de kachel , ik boven.
Get , het zit weer overal, Wij eten in de keuken maar de grote tafel staat in het gedeelte waar vroeger het cafe was, de kachel staat in de vroegere feestzaal.
Mooi, snel krassen
Begrepen
Beeld sprong naarhet blauwe dashboard, dan 1e bureaublad, blauw, 2 p , forum en thee, 2e bureaublad leeg blauw, 3e ook.
2e en 3e zijn scannen en kopiëren
klopt zo ongeveer maar het is me veel te plat,
ik ben wel de echtgenooten van een wiskundige
de mond de moeder
Mozes
Aaron
Cactus had visjes gegeten tussen de middag, het stonk bnaar vis toen ik net beneden kwam.
Mijn huis klopt ook.
De haard in de veel te grote kamer, waar we elk een bank hebben bij de kachel, kamertjes apart. Jij beneden bij de kachel , ik boven.
Get , het zit weer overal, Wij eten in de keuken maar de grote tafel staat in het gedeelte waar vroeger het cafe was, de kachel staat in de vroegere feestzaal.
Mooi, snel krassen
Begrepen
Beeld sprong naarhet blauwe dashboard, dan 1e bureaublad, blauw, 2 p , forum en thee, 2e bureaublad leeg blauw, 3e ook.
2e en 3e zijn scannen en kopiëren
klopt zo ongeveer maar het is me veel te plat,
ik ben wel de echtgenooten van een wiskundige
KUDSPEL
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/jP4xsmt1_LI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/jP4xsmt1_LI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Ik ga naar de keuken en trek koffie en een boterham met kaas. evan langs het gale...shit muggetje op mijn scherm ook dermatologen kunnen het mishebben het was gewoon een heel klein muggetje.
In mijn galerietje oo was van de week als een kunstwerk naar beneden gevallen ik had haar opgeraapt en in het gootsteentje gelegd, het fonteintje.
Nu zag ik haar weer liggen en bedacht me weer naar boven te moeten om het fototoestel te halen dat steeds op de verkeerde verdieping ligt, Op de trap stinkt het enorm naar sauls hele foute deo.
ik loop weer naar beneden en kom saul tegen in de gang. om 9 uur vroeg ik of hij nog niet weg moest, ik begin pas om 10 uur zei hij maar om half 11 vroeg ik waarom hij eigenlijk pas om 10 uur hoeft te beginnen , gewoon omdat het van die lekkere vragen zijn. Een beetje lachend zegt hij: ik weet het, ik hang over het aanrecht , hij staat een flesje te vullen met water, Ik zeg, jij hebt misschien ook gewoon je eigen tijd, Ja, zegt hij ik weet het, maar ze geloven me toch niet.
ik maak mijn fotootjes en ga naar boven..muggetje.. girls for fun.
In mijn galerietje oo was van de week als een kunstwerk naar beneden gevallen ik had haar opgeraapt en in het gootsteentje gelegd, het fonteintje.
Nu zag ik haar weer liggen en bedacht me weer naar boven te moeten om het fototoestel te halen dat steeds op de verkeerde verdieping ligt, Op de trap stinkt het enorm naar sauls hele foute deo.
ik loop weer naar beneden en kom saul tegen in de gang. om 9 uur vroeg ik of hij nog niet weg moest, ik begin pas om 10 uur zei hij maar om half 11 vroeg ik waarom hij eigenlijk pas om 10 uur hoeft te beginnen , gewoon omdat het van die lekkere vragen zijn. Een beetje lachend zegt hij: ik weet het, ik hang over het aanrecht , hij staat een flesje te vullen met water, Ik zeg, jij hebt misschien ook gewoon je eigen tijd, Ja, zegt hij ik weet het, maar ze geloven me toch niet.
ik maak mijn fotootjes en ga naar boven..muggetje.. girls for fun.
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/gr9cZz3KmQM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
ook zo heerlijk, zo zonder geschiedenis en dat ik jou dat allemaal niet meer hoef te vertellen, heerlijk maar niet heusn
Cactus vroeg of ik gezellig meeging naar Ens hij heeft en nieuw tuincentrum ontdekt voor zijn project. Ik ze Ens, dat ligt goddomme helemaal daar ergens in de polder, ga maar lekker alleen, ik vind het geen gezellige kant.
Toen we al weer veel te lang geleden hier kwamen wonen wilde hij een bootje, achteraf realiseerde ik mij dat hij altijd van alles wil, verhuizen, nieuwe baan, bootje, tuinhuisje, motor, zonnepanelen, kachel , cactus, en ik hoef niets en vind altijd alles best. het is mijn lot. iedereen zegt altijd die blin die is zo makkelijk, ja mijn neus!
In ieder geval toen wij hier kwamen wonen moest er een boortje komen om te vissen en dat bootje kochten wij in ens, o god, erg dit. Het was een groene badkuip met een motortje en een trailer voor achter de auto. Ik ging het weer allemaal doen, een stuk van mijn tuin leeghalen, daar kwam een groene badkuipoverkapping. En het erge is dat die dingen nauwelijks gebruikt worden, in de groen badkuip ging mijn schoonmoeder zitten wachten tot er iemand thuiskwam terwijl ik gewoon binnen zat,
En dan dat gedoe met dat tuinhuis, het laat zich allemaal al wel weer raden.
Dat bootje werd amper gebruikt na heel veel jaar zeg ik, wordt het niet eens tijd om hem aan iemandd te geven die er wat mee doet. wij zijn absoluut geen handelaren hier, afdingen doen we nooit , we betalen altijd de volle bak en geven dikke fooien. Hij bedacht toen een man van het vissen, die kwam het bootje halen en de trailer, hij nam een literfles bier mee en ze hebben samen nog gitaar gespeeld. nooit meer wat van gehoord verder. ok
in het huisje wat nooit gebruikt wordt staat een drumstel van toen hij depressief was, dat schijnt er bij te horen motor en drumstel, jongetjesding,
verder stond er een ronde tafel en twee roeten stoelen, alles van de kringloop, dat staat nu buiten op het achterplaatsje wat nu ineens gebruikt wordt vanwege het daar opgeslagen en te klieven hout.
Er staan allemaal schilderattributen, daar is het verder niet meer van gekomen en dan heeft hij er hengels staan in een zelf gebouwd rek, met vioolhaakjes.
Het geheel staat onder de magnolia die geadopteerd is door een jongen die de takken plukt en ze warm trekt in heerde voor de betere bloemenzaak en ik praat met die jongen onder de boom over spinoza en over god en hij gaat daar een boek over schrijven omdat ik het niet begrijp. Shit, ik hd gehoopt dit onderdeel te kunnen vermijden.
Cactus vroeg of ik gezellig meeging naar Ens hij heeft en nieuw tuincentrum ontdekt voor zijn project. Ik ze Ens, dat ligt goddomme helemaal daar ergens in de polder, ga maar lekker alleen, ik vind het geen gezellige kant.
Toen we al weer veel te lang geleden hier kwamen wonen wilde hij een bootje, achteraf realiseerde ik mij dat hij altijd van alles wil, verhuizen, nieuwe baan, bootje, tuinhuisje, motor, zonnepanelen, kachel , cactus, en ik hoef niets en vind altijd alles best. het is mijn lot. iedereen zegt altijd die blin die is zo makkelijk, ja mijn neus!
In ieder geval toen wij hier kwamen wonen moest er een boortje komen om te vissen en dat bootje kochten wij in ens, o god, erg dit. Het was een groene badkuip met een motortje en een trailer voor achter de auto. Ik ging het weer allemaal doen, een stuk van mijn tuin leeghalen, daar kwam een groene badkuipoverkapping. En het erge is dat die dingen nauwelijks gebruikt worden, in de groen badkuip ging mijn schoonmoeder zitten wachten tot er iemand thuiskwam terwijl ik gewoon binnen zat,
En dan dat gedoe met dat tuinhuis, het laat zich allemaal al wel weer raden.
Dat bootje werd amper gebruikt na heel veel jaar zeg ik, wordt het niet eens tijd om hem aan iemandd te geven die er wat mee doet. wij zijn absoluut geen handelaren hier, afdingen doen we nooit , we betalen altijd de volle bak en geven dikke fooien. Hij bedacht toen een man van het vissen, die kwam het bootje halen en de trailer, hij nam een literfles bier mee en ze hebben samen nog gitaar gespeeld. nooit meer wat van gehoord verder. ok
in het huisje wat nooit gebruikt wordt staat een drumstel van toen hij depressief was, dat schijnt er bij te horen motor en drumstel, jongetjesding,
verder stond er een ronde tafel en twee roeten stoelen, alles van de kringloop, dat staat nu buiten op het achterplaatsje wat nu ineens gebruikt wordt vanwege het daar opgeslagen en te klieven hout.
Er staan allemaal schilderattributen, daar is het verder niet meer van gekomen en dan heeft hij er hengels staan in een zelf gebouwd rek, met vioolhaakjes.
Het geheel staat onder de magnolia die geadopteerd is door een jongen die de takken plukt en ze warm trekt in heerde voor de betere bloemenzaak en ik praat met die jongen onder de boom over spinoza en over god en hij gaat daar een boek over schrijven omdat ik het niet begrijp. Shit, ik hd gehoopt dit onderdeel te kunnen vermijden.
groene badkuip
geen idee waarom maar hij wilde een vaarbewijs halen voor die stomme badkuip, wat helemaal niet hoeft
en het is toch zo gezellig al die uitjes, dus ging ik weer meedoen, een boek leren voor mijn vaarbewijs voor een groen bootje waar ik nooit in zou gaan zitten en ik vond het heel normaal. laatst kreeg ik nog een papier dat ik hem moest verlengen of veranderen. Ik kende al die lichten en de bruggen...ik slaagde, wij sloegen in 1 keer.
geen idee waarom maar hij wilde een vaarbewijs halen voor die stomme badkuip, wat helemaal niet hoeft
en het is toch zo gezellig al die uitjes, dus ging ik weer meedoen, een boek leren voor mijn vaarbewijs voor een groen bootje waar ik nooit in zou gaan zitten en ik vond het heel normaal. laatst kreeg ik nog een papier dat ik hem moest verlengen of veranderen. Ik kende al die lichten en de bruggen...ik slaagde, wij sloegen in 1 keer.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten