Leon schreef:Ik zie het nu mogelijk om ook zonder synesthesie klanken om te zetten in kleurbeeld en andersom. Hoewel je wel meer kleuren hebt dan 88, kan je natuurlijk allerlei combinaties maken met tien vingers op de piano.
Bedoel je hier dat het (synesthesie) dus eigenlijk geen ziekte is, maar meer een "augmentatie" van werkelijkheidswaarneming? (Afgezien van Aangeleerd vs Natuurlijk, natuurlijk.)
Hoe leg je individuen die hier niet aan "lijden" dat dan uit?
"Iets meer blauw in deze episode", aldus Liszt.
Het gekke is, ik begrijp precies wat hij bedoeld(e).
Ik denk ook dat "de Blues" de blues heet, omdat het blauw is.
Ik voel me blauw?
(En analoog heb je rode, gele, paarse en misschien zelfs polkadot* muziek. De hedendaagse technoherrie is, voor mij tenminste, kleurloos en niet te genieten, of niet te genieten ... het doet me niets, het zegt me niets en ik zie er niets bij. En toch vind ik het stinken, letterlijk. Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, want "iedereen" vind het mooi, immers. Ik zal dan wel aan synesthesie lijden en niet aan iets dat synthesesie genoemd zou kunnen worden.)
Zo gesteld, lijkt het mij eerder dat individuen die juist niet in staat zijn tot synesthesie, hele werelden missen.
Wat is de kleur van de toon van waarheid dan eigenlijk?
Zwart? Wit? Of toch grijs?
In het RGB of CMY of HSV of HSL geval, is grijs toch nog steeds gelijke menging van drie uitersten. Waardoor het opeens ook weer niet duaal lijkt.
Waarheid schijnt van oudsher in het midden te liggen.
HM.
Heftig interessant allemaal.
::
Ik ben op dit moment bezig te leren hoe ik mijn computer kan trainen, mij, mijn kleurenbol (zie pagina 1 van deze draad) in schijfjes verdeeld te laten zien.
(De kleuren die je ziet hebben namelijk allemaal dezelfde "intensiteit van nuance", van alle mogelijke kleuren (16,7miljoen op een moderne computer met 24bits "kleurdiepte") zie je er slechts een kleine 6000 tegelijk. 11300/2 om precies te zijn. De bol heeft een straal van 30 'units', dus een oppervlak van 4pi30^2, geïnterpoleerd van "puur" R naar G en naar B, en omdat je ten allen tijde slechts de helft van de bol ziet: de helft daarvan dus. Maar ik nodig je uit het plaatje op te slaan en uit te vergroten tot je de maximale vergroting van één pixel in beeld hebt, individuele pixels zul je niettemin niet kunnen onderscheiden, dat is namelijk wat zgn. True-color inhoudt. En dat voor een plaatje van slechts 340x340, waar 115000 kleuren inpassen. HM, dat is dus: 11500/6000 is slechts 20 kleurnuances ... en toch zoveel kleur. Hetzelfde geldt dus ook voor de donkere zijde ... wat raar eigenlijk, dat je met slechts 20 nuances een heel (kleuren?)spectrum kunt beschrijven, binnen een bepaalde intensiteit natuurlijk.)
Ik ben vooral benieuwd wat ik in het midden aantref.
Als het goed is [R G B]=[0 0 0]. Ik begrijp wel wat dat betekent, maar vraag me af of ik het ook besef.
Het enige dat ik op dit moment besef, is dat ik nog niet begrijp wat het wil betekenen.
Maar ja, dat is ook begrip: dat beseffen.
Toch synthesesie dan maar?
Er loopt, in de kleurenbol, een as van blauw naar geel en van rood naar groen. Echter niet noodzakelijkerwijs door de oorsprong en ze snijden elkaar ook niet per se. Volgens mij lopen ze parallel.
Maar dat is slechts een postulaat.
Het hangt ervan af hoe je de bol (plat) projecteert, dan kun je tot een drie- of een vierkleuren cirkel komen.
Hoe dan ook snijden de lijnen zich in de projectie altijd, maar je kunt zodanig projecteren dat je een driehoek of een kruis bekomt.
(Vereist wel beelddenken ben ik bang, om je dit voor te kunnen stellen, maar echt moeilijk is het niet. Houd eens twee pennen parallel van elkaar en draai zodanig dat je een kruis en een driehoek overhoudt. Eén oog dichtknijpen (als je er twee hebt). Wat je ziet is dat twee punten overlappen, als je een driehoek wilt vormen. Maar als alles uit RGB is opgebouwd, uit welke is dan de vierde kleur samengesteld, als ze er al is? Geel, lijkt voor de hand liggend. Maw, in een driehoek is: R, of G, of B, dan samengesteld uit nog een vierde kleur. Ergens lijkt me die 3-hoek niet te kloppen. Als het een 4-hoek zou zijn verklaart het alles zoveel makkelijker.
Alsof het een soort Ptolemaeus vs de Paus is.
Zou daar de "keuzestress", die Leon noemt, uit voort kunnen komen?
Omdat de assen niet door de oorsprong lopen, of anders gezegd, uit evenwicht lijken te zijn, heb je een bepaalde voorkeur voor de ene of de andere kleur, die voorkeur lijkt dan geboren uit nature, of uit nurture.
En zo zijn we eindelijk weer bij de filosofie aanbeland.
Wat is de kleur van kleur. Dus.
Het antwoord lijkt wel te zijn, dat het hele kleurendebat achterloopt. Zoals Galileo ooit de zon in het midden stelde, zo plaats ik alle kleuren op een bol. En vanuit welk aanzichtspunt je maar aanneemt, krijg je elke kleurfilosofie te zien. Met voor elke kleur een "antikleur" die als je ze mengt zwart of wit opleveren, hangt ervan af of je optelt of aftrekt. (In die volgorde(!))
Maar ik haal het niet in mijn hoofd te denken dat ik de eerste ben die dit doet. Alles is immers relatief.
Het kan ook maar zo zijn, dat alle kleurfilosofieën die er zijn op een bol vallen te projecteren.
5D wezens halen nu hun (equivalent van hun) schouders op en zeggen: "Tututut, wat een bekrompenheid".
::
Zo mijn hondje heeft gewandeld ... oh nee, ik heb helemaal geen hond!
Zo, mijn kat is weer thuis, en weigert te vertellen wat hij allemaal heeft meegemaakt. Aan zijn gescheurde oor en bebloede poten te zien heeft hij gewonnen, want hij is weer thuis gekomen.
Brave kat, wil je eten?
Oh wacht ... ik heb ook geen kat ...
HM
* Polkadot is voor mij een witte achtergrond met rode stippen, en voor jou?