Nickker25 schreef: ↑03 jun 2018, 18:37
Ik vroeg me af wat jullie vinden of iedereen kinderen zou mogen krijgen?
Naar mijn idee ondervinden in veel gevallen zowel de ouders, als de kinderen, als de maatschappij er hinder van.
Ten eerste schrijf je geen begrijpelijk Nederlands:
(Althans niet dat ik van een Universitair opgeleid iemand zou mogen verwachten)
- "Ik vroeg mij de x af, van hoe tegen y aangekeken wordt." Zonder de functie te noemen.
(Misschien expres, misschien vanwege een retorische onvolkomendheid.)
Ten tweede:
Heb jij kinderen?
Zo ja, of zo nee:
Wil jij ze?
Waarom (niet)?
(Je vraagt naar een excuus om kinderen te kunnen maken. Zie dat eerst maar eens voor elkaar te krijgen.)
::
Als jij kinderen wilt, moet je eerst iemand vinden om ze mee te kunnen maken, om vervolgens naar jullie grondbeginselen op te kunnen voeden. (Worden dat blije kinderen?)
Als je niet weet hoe je op moet voeden, zou ik niet aan kinderen beginnen. Maar dan spreek ik enkel voor mijzelf.
(Ik zou een vreselijke vader zijn: altijd maar wijzen op mogelijkheden. - "Pa! Zo kan het ook", "Neen. Dan krijg je dat en dat, en hier en daar.")
Ik heb geen kinderen, voor zover ik weet, en wist al heel lang (sinds mijn 12e) dat ik ze ook niet wilde. "In deze wereld zet ik geen kinderen neer".
Dat is een overtuiging.
Biologisch gezien klinkt dat misschien fatalistisch: mijn genus sterft uit met mijn sterven zonder kinderen.
Ik denk eigenlijk dat dat wel goed is.
(Waarom precies ben ik nog niet uit, maar ik voel me nu te oud om ooit nog vader te kunnen zijn.)
Liever bemoei ik mij met andermans kinderen, die waar ze zelf geen aandacht meer aan besteden om een plek in de maatschappij proberen te kunnen te gunnen.
Als ik "technische bedrijfskunde" gestudeerd zou hebben, en daarin werken zou, is mijn idee: "Kinderen hinderen".
Maar ja, zie dat maar eens met het management, dat is: hen die de kinderen kunnen maken, eens te worden.
Het stomste echter, dat het leven waar kan maken, is: "Opeens heb je opeens een kind."
Gepland of niet.
(Blijkbaar niet goed gemanaged, of verraden door Natuur.)
Hoe ga je dan je verdere leven beheersen?
Ter toekomst van het kind?
Ter toekomst van jezelf?
Ter toekomst van je partner?
Ik denk een gezonde combinatie van die drie.
En met een "business-license", zoals die jij nu studeert, moet dat kunnen lukken.
Filosofisch gezien.
(En toch geldt altijd: "Hoe voorzichtig je ook maar bent: 1 moment van onoplettendheid ...", gooit je in de shit.)
Ik houd van andermans kinderen, hoe oud ze ook maar zijn.
Met mijn eigen kinderen zou het als incestueus voelen, om hen iets bij te brengen.
Daar vind de maatschappij enkel maar hinder van.
::
"Laat de kinderen tot mij komen": ben je als ouder zijnde zelf bij.
Een "Goede Ouder" zegt: "Dat ben ik"
Nickker25 schreef: ↑03 jun 2018, 18:37
Naar mijn idee ondervinden in veel gevallen zowel de ouders, als de kinderen, als de maatschappij er hinder van.
Jij bent de maatschappij niet.
Hoeveel je ook maar gestudeerd hebt.