lichamelijkheid/lijfelijkheid

[tengeltje11]

we worden allemaal geboren met een grote nood aan lichamelijkheid(baby's kalmeren als ze huid op huid liggen,genieten daar ook echt van)

hebben jullie dit nog,als volwassen persoon(los van seksualiteit)

[Leon]

ja

[Leon]

ja, ik hunker vaak naar aanraking/kunnen aanraken

ik ben een enorme sucker voor zachtheid. Er zijn vrouwen die als je ze een hand geeft enorme zachte weke kwetsbare handen hebben, dan ben ik verliefd.

[Leon]

ik let sowieso veel op handen.

[Leon]

tactiele persoonlijkheid heet dat volgens mij...

[Leon]

gek genoeg heb je iets dat gnostische sensibiliteit heet, las het juist vandaag, voor mensen wiens tastzin zo ontwikkeld is (door gnostische banen, ja zo heet dat in de hersenen) dat ze op de tast van alles herkennen en kunnen aflezen/weten

Dat heb ik dan weer niet. maar hameren op piano of toetsenbord vind ik wel prettig.

[Ondersteboven]

Uiteraard. De liefde is ons instinct denk ik. Hoe minder besmet met ideologie je bent (hoe naakter je bent) hoe nauwer de band met alles.
Hoe meer alles in eenheid beleefd wordt, daarna als we verstand krijgen gaan we onderscheiden en worden we onderweg besmet met ideologie.
Maar basicly is die noodzaak naar liefde volgens mij ons instinct.
Je erft de genetische band van je ouders in eenheid, de magie die dikwijls ontzien wordt naarmate de jaren verstrijken.

[tengeltje11]

waar gaat het dan fout bij mensen die er geen of weinig nood aan hebben?(want die zijn er toch in grote aantallen)

[Leon]

Nou er zijn heel veel mensen met een poes, of een knuffel, surrogaten, en die werken eigenlijk beter dan de niet-surrogaten.

[Ondersteboven]

waar gaat het dan fout bij mensen die er geen of weinig nood aan hebben?(want die zijn er toch in grote aantallen)

Ideologie.

[tengeltje11]

dat kan het niet altijd zijn

[memeticae]

HM

Er ligt nu op een stoel, een eindje bij mij vandaan, een poes te slapen.
Het is de poes van de buurvrouw.

Die kwam binnenlopen, gaf mij -na aandringen- een aantal kopjes en ging daar liggen slapen.
Het enige dat ik zei was: "Poes, straks gaat de deur dicht. Dan moet je of blijven of weer weggaan. Maar owee als je gaat scheiten in mijn huis."

Een paar minuten voor ik de deur dichtdeed was de poes naar huis.

Ik geef het beest geen voer en ze ontlast zichzelf bij mij niet. Wat doet ze hier dan wel? Mij gezelschap geven? Door ergens, uit mijn zicht maar binnen mijn geweten, ergens op een stoel te gaan slapen?

Ik begrijp de egyptenaren wel.
Of het beest voelt eenvoudigweg dat ik van poezen houd, maar geen poezen houd.
Als de hond van de buren dit had gedaan, had ik het weggejaagd, denk ik. Tenzij het beest soortgelijk gedrag had vertoond.

Het zal wel iets met een diepverborgen, en toch geuit, karakter te maken hebben.

Racist in hart en nieren vanuit een vooroordelende ideologie.

(Ik let overigens niet op of het beest nog in huis is, voor ik mijn deur toedoe. Dat is aan het beest.)

[Ondersteboven]

dat kan het niet altijd zijn

Opvoeding en genetica?

[tengeltje11]

en wat bedoel je nu concreet met het poezen verhaal?

[tengeltje11]

we worden er allemaal mee geboren,dus kan genetica dan wel?

opvoeding enigsinds ja,maar aan de andere kant,als het echt in je genen zit,krijgt opvoeding het er dan uit?

[memeticae]

en wat bedoel je nu concreet met het poezen verhaal?

Nou ja, niets eigenlijk.
Misschien iets om over na te denken.

Als een observatie uit de Natuur.
Want zo bekijk ik die poes ook.
(Ofschoon de buurvrouw het voer en de kattebak verzorgt)
Ik vraag de poes niet waarom ze dat doet, dat heeft geen nut, we spreken niet dezelfde taal, ik vraag het mezelf.
Ik ben gestopt me daarover te verwonderen, en meen dat daarom de poes zich bij mij welkom voelt, en niet bij haar baasje. Ik begroet het beestje, als ik het al zie, altijd met:"Hé Poes, ben je er weer? Zoek maar een lekker plekje uit. Maar vergeet niet dat straks de deur weer dichtgaat."


Wat zoekt dat beest bij mij?

Rust, denk ik weleens.

[tengeltje11]

neen,we spreken niet dezelfde taal,maar 'geen nut' is ook weer wat jij kiest te doen met je kattenvraag.

wij hebben de mogelijkheid om ons te verdiepen in het gedrag van katten.
daaruit zal je een antwoord kunnen vinden voor haar(of zijn) gedragingen.

[memeticae]

Ik heb het niet over "nut" gehad, enkel over Natuur.

En het stoort me niet, als die poes mijn gezelschap opzoekt enkel door het te ontkennen, ga ik me haar gedrag ook niet afvragen. Als dat beest denkt dat te kunnen doen, is het goed voor mij. Ze veroorlooft zich noch rechten noch privileges, doet enkel wat ik toesta. Vanuit een natuurlijk perspectief.

Dat die brug in Alphen a/d Rijn neerstortte dat had wel nut.
Liet de uitvoerders weer eens zien dat ze toch geen experts waren en de Natuur niet beheersden.



In de (kracht)elektronica geldt maar 1 regel: achter elke regel schuilt een dode. Houd je je niet aan de regels, gaat iemand dood. Blijkbaar gelden die regels in het hijsgebeuren (nog) niet.

Tegenwoordig heeft de kleine electronica de overhand, omdat ze onschuldig wordt geacht. Maar hoeveel doden moeten er nog vallen, en bestaat er eigenlijk wel een bestuurlijk orgaan?

Adhocratie is wel leuk en aardig, maar kan toch niet zonder bureaucratie.
Liepen die twee maar eens synchroon.

[memeticae]

Nature of Nurture.

Dat is de (aloude) vraag.

[Ondersteboven]

we worden er allemaal mee geboren,dus kan genetica dan wel?

opvoeding enigsinds ja,maar aan de andere kant,als het echt in je genen zit,krijgt opvoeding het er dan uit?

Zoals memeticae aangeeft. Dat is de aloude vraag.

Ik denk dat opvoeding enkel maar je genetica kan plaatsen. Opvoeding is aanpasbaar, maar sommige ouders zijn niet in staat iets aan zichzelf te veranderen. Projecteren hun falen dan af op de kinderen en daar gaat het pas echt mis. Genetica kan je niet veranderen, dat is een kwestie van aanvaarden.

[tengeltje11]

'foute' opvoeding hoeft ook niet altijd gelijklopend te zijn met 'echt mis gaan',hangt ook weer af van het karakter van het kind dan,en hoe je omgaat met het zijn van de ouders versus je eigen zijn.(vooral dan vanaf pubertijd,vroeger ben je nog niet voldoende ontwikkeld als persoon om daar echt bewust mee om te gaan zodat het een effect heeft op je verdere zijn)

volgens mij is het telkens terug te brengen naar karakter.
ik denk bv aan misbruik.
dan kan ervoor zorgen dat je gruwelt van lichamelijk contact.
alleen zal daar weer je karakter doorslaggevend zijn met hoe je ermee omgaat en of je jezelf daar over kan zetten of niet.

[memeticae]

gek genoeg heb je iets dat gnostische sensibiliteit heet, las het juist vandaag, voor mensen wiens tastzin zo ontwikkeld is (door gnostische banen, ja zo heet dat in de hersenen) dat ze op de tast van alles herkennen en kunnen aflezen/weten

Dat heb ik dan weer niet. maar hameren op piano of toetsenbord vind ik wel prettig.

HM.

Dat is interessant. Zou er tussen tactiliteit en motorisch vermogen een band bestaan? Erfelijk, per definitie lijkt me.
(Ik heb al zat mensen meegemaakt die eenvoudigweg niet onder een microscoop kunnen werken, dat valt hen niet aan te rekenen, maar ook niet aan te leren: de synaptische wegen (gnostische sensibiliteiten?) zijn er simpelweg niet en kunnen ook niet aangeleerd worden. Hoe graag die mensen ook getraind zouden willen worden: "Alas, it's not for you, seek elsewhere.")

Het zou niet juist zijn die mensen van een missen van "nurture" te betichten. Ze zitten nu eenmaal, van nature, niet zo in elkaar. Blijkbaar.

En om even iets recht te zetten: het was de poes van de buurvrouw die erop aandrong mij kopjes te geven. Ik stond dat uiteindelijk maar toe.

Daarom ging ze op de stoel liggen slapen, denk ik.
Van wie heeft dat beest dat geleerd? En waarom moest dat -uitgerekend- bij mij?

we worden allemaal geboren met een grote nood aan lichamelijkheid

Allemaal?

Als je lichamelijk contact bedoelt: ik niet (zelf als baby al niet, als ik mijn moeder mag geloven.)
Ik heb er een hekel aan. Maar sta het toe in sommige gevallen.
Geef het zelfs, als ik de noodzaak ertoe zie.

Volgens DSM-V valt dat onder de autismespectrumstoornis.
Fuck DSM-V! (Oh nee, daar houden ze weer niet van.)

Terug naar normaal.

[Leon]

compensatie zoeken en motorisch vermogen opbouwen

dan is die traumatische losrukking uit de moederschoot dus ergens goed voor!!! en mogelijk extra traumatisch in de toekomst.

[tengeltje11]

@memeticae,en hoe is de band met je ouders?

zelf had ik het als kind ook niet(als hele jonge baby mss wel,dat weet ik niet,maar mijn ouders zijn dan niet het type mensen die daarvoor openstaat en bv naakt huid op huid met een baby tijd gaan doorbrengen)

de band met mijn ouders is nogal afstandelijk,ze staan zo ver af van mijn ideeën rond leven dat ze van jongs af aan al altijd onbegrip hebben gehad tov mij en mijn persoonlijkheid.
daar zal de oorzaak ook wel te vinden zijn van het niet lichamelijk zijn tov hun.

als je het toestaat,doe je het dan voor een ander?of voor jezelf?

@Leon,gaat off-topic,maar waarom zou het losrukken zo traumatisch zijn?
ik vraag me dat nog steeds af.het is gewoon de natuur,elk wezen wordt geboren,ondergaat de verandering van geboren worden.
als dit op een normale manier gebeurt,vraag ik me echt af wat daar zo traumatisch aan is.
in het westen maken ze daar iets ongelooflijks van,maar er zijn bv stammen waar vrouwen in hun eentje het bos in trekken om daar te bevallen.
jullie(nl) zijn daar nog anders in,maar in belgie bevalt zo goed als elke vrouw op een bevallingstafel in het zh,4 vroedvrouwen en een gyn ernaast,baby ff op de borst en dan weg om te wegen,afvegen,hartje controleren,....
ik snap dat niet.
dat is volgens mij het traumatische voor die baby,niet die bevalling zelf.

[tengeltje11]

@memeticae,en hoe is de band met je ouders?

zelf had ik het als kind ook niet(als hele jonge baby mss wel,dat weet ik niet,maar mijn ouders zijn dan niet het type mensen die daarvoor openstaat en bv naakt huid op huid met een baby tijd gaan doorbrengen)

de band met mijn ouders is nogal afstandelijk,ze staan zo ver af van mijn ideeën rond leven dat ze van jongs af aan al altijd onbegrip hebben gehad tov mij en mijn persoonlijkheid.
daar zal de oorzaak ook wel te vinden zijn van het niet lichamelijk zijn tov hun.

als je het toestaat,doe je het dan voor een ander?of voor jezelf?

@Leon,gaat off-topic,maar waarom zou het losrukken zo traumatisch zijn?
ik vraag me dat nog steeds af.het is gewoon de natuur,elk wezen wordt geboren,ondergaat de verandering van geboren worden.
als dit op een normale manier gebeurt,vraag ik me echt af wat daar zo traumatisch aan is.
in het westen maken ze daar iets ongelooflijks van,maar er zijn bv stammen waar vrouwen in hun eentje het bos in trekken om daar te bevallen.
jullie(nl) zijn daar nog anders in,maar in belgie bevalt zo goed als elke vrouw op een bevallingstafel in het zh,4 vroedvrouwen en een gyn ernaast,baby ff op de borst en dan weg om te wegen,afvegen,hartje controleren,....
ik snap dat niet.
dat is volgens mij het traumatische voor die baby,niet die bevalling zelf.

[memeticae]

Als je het toestaat is het altijd voor jezelf.
Maar pas op, of wees beducht, voor overcompensatie.

(Projecteer op je nakomelingen niet wat jij moest ontberen, laat ze daar lekker zelf maar achter komen.)

[memeticae]

Veranderen, of wijzigen, kun je het toch niet.
Enkel aantonen.

Maar dan ben je al gauw een ouwe lul, of heks.
Later komt het besef wel.

Als je geluk hebt, voor jou nog niet te laat.

[Leon]

@tengeltje
Sloterdijk beschrijft het als een"Met-gevoel" dat men verliest/verliezen moet bij de bevalling. Inderdaad onder klinische toestanden nog veel erger.

@memeticae
overcompensatie ->allerlei commotie willen in jouw leven?

[Ondersteboven]

'foute' opvoeding hoeft ook niet altijd gelijklopend te zijn met 'echt mis gaan',hangt ook weer af van het karakter van het kind dan,en hoe je omgaat met het zijn van de ouders versus je eigen zijn.(vooral dan vanaf pubertijd,vroeger ben je nog niet voldoende ontwikkeld als persoon om daar echt bewust mee om te gaan zodat het een effect heeft op je verdere zijn)

volgens mij is het telkens terug te brengen naar karakter.
ik denk bv aan misbruik.
dan kan ervoor zorgen dat je gruwelt van lichamelijk contact.
alleen zal daar weer je karakter doorslaggevend zijn met hoe je ermee omgaat en of je jezelf daar over kan zetten of niet.

In deze tijden is het al veel beter. Maar vroeger hadden veel beperkingen nog geen naam. Dan was er gewoon "iets mis" met het kind. De ouders wanen zich daar soms machteloos tegen en gaan er dan tegen strijden. Een letterlijke nurture vs nature.
Een karakter kan je ook (her)vormen. Een kind is soepel en grijpt de realiteit aan door zich te oriënteren op de omgeving/ouders. Daar gaat het meestal fout of komt het meestal goed. Om in dualen te werken...

Volgens mij heeft nurture het meeste invloed. Ik heb een slechte onveilige opvoeding gekend en was een voltrokken cirkel. Ik was identiek dezelfde in mijn doen en laten, maar had daar een blinde vlek voor. Ik had het niet door tot ik me er bewust van werd op latere leeftijd.

[memeticae]

Ik heb een slechte onveilige opvoeding gekend en was een voltrokken cirkel. Ik was identiek dezelfde in mijn doen en laten, maar had daar een blinde vlek voor. Ik had het niet door tot ik me er bewust van werd op latere leeftijd.

Ja, jij bent uniek en het is de schuld van je ouders/opvoeding/omgeving, dat jij bent geworden wie je bent.
Niemand anders is daar verantwoordelijk voor, zeker.

Laat me raden: je bent net veertig geworden, of dertig, maar dan ben je wel een beetje rap voor je leeftijd.

Ik schat dertig, eromtrent.

Doe gewoon door en word veertig, dan begrijp je al het een en ander.
Met 50 kan het je al minder schelen, en tegen de tijd dat je 67 bent zeg je: "Fuck all".

Als het goed is.

Want dan heb je jezelf al eens ontmoet, en weet waar jij uit bestaat: Stukjes opvoedering, stukjes rebellie, en stukjes conformeren.

Dat is wat jou jou maakt, of je het wilt of niet.

Kunnen we dan nu eindelijk eens gaan filosoferen?

Over vrije wil enzo.
En wat het lichaam tot mens maakt, en waarom het mogelijk is dat het lichaam je niet zint?
En het schijnbaar mogelijk is je uiterlijk zo te laten schijnen, zoals jij je van binnen voelt.

Of is dat ziek?
Behoorlijk ziek?

Welke filosofische gedachte gaat er schuil binnen iemand die denkt dat hij in een verkeerd lichaam of binnen de verkeerde tijd is geboren?

Ik zeg: geen!

Die mens is geen filosoof, maar slachtoffer van zichzelf.

Moeten "we" dat in stand houden?
Is hetzelfde als vragen: "Moeten we de jongeren die naar Syrie gaan een halt toe roepen".

Laat maar gaan denk ik.

Verstand grijpt in.

(Dat is wel het slimme van verstand: Verstand sloopt van binnenuit.)

Als je goed kijkt, zie je dat dat aan de gang is.
Kogelvlees voor kogelvlees en luitenanten kijken elkaar in de ogen, komen tot een besef en zeggen: x is genoeg.

x doden.

y=x[factor]

Heb je die wiskundige weer!

"Kun je niet gewoon vrede begrijpen?"
Jawel, mits ze een functie ergens van is.

Dat is jouw excuus: ik ben niet goed in wiskunde.

Wordt tijd dat je het wordt.

[Ondersteboven]

Bestaat er dan zoiets als vrije wil?
Er is al beweging in je brein gaande voor je bewust besloten hebt (bv) je vingers te bewegen.

[memeticae]

Wat heeft jou ertoe doen besluiten jouw bericht te geven?

Bestaat er dan zoiets als vrije wil?
Er is al beweging in je brein gaande voor je bewust besloten hebt (bv) je vingers te bewegen.

Nochthans hebben Uw vingers dit leesbaar gemaakt.
Door wie werd U gedwongen? Of, leuker nog: Wie dwong U, Uw vingers te bewegen?

Was dat niet Uzelf? Uit eigen vrije wil? Eigen keuze?

Of werd U gedwongen hier te reageren.

Die dwang, die intrigeert mij mateloos.

Helaas weet niemand ze ooit uit te leggen.

Het is als zwaartekracht.

Die is er: gewoon.

[memeticae]

Binnen de wetten van de zwaartekracht is iedereen in vrije val, zodra je een ander aanstoot is geen een meer zeker van het vakje waarin hij diende te vallen.

Enter: Gefool.


Zullen we dan nu eens gaan filosoferen over hetgeen geweest zou hebben kunnen zijn.

?

Zij die aan de wind varen en van rechts (stuurboord) komen hebben voorrang.
Die regel is helaas ontstaan.

Elke zeeman kent hem al, onbewust.
Anders krijg je averij.