Ondersteboven schreef:Dualisme is maar een begrip om zaken te onderscheiden van elkaar. Maar verenig je ze ontstaat daar dikwijls een sterke derde uit.
Dat ben ik niet met je eens, maar dat moge ondertussen geen "verassing" meer zijn.
Dualisme is een begrip om zaken mee te
scheiden. Daar worden de zaken niet duidelijker op, ook niet meer als je ze daarna weer samenbrengt. Dat levert dan alleen maar ellende op. Bovendien, wie scheidt er? Jij, of de ander? Wie voegt er weer samen? Jij, of de ander? (Of in plaats van "de", "
een" ander misschien?)
Triniteit is wel leuk gevonden. Caesar bediende zich er al van. Middels de verdeel-en-heers tactiek, was(is?) hij immers de sterkste derde. (Wordt door sommige bronnen aan hem toegeschreven, maar ik meen dat Sun Tzu hem al ruim voor was.)
De triniteit van WAAR, ONWAAR en ONBEKEND bijvoorbeeld, is ook een leuke: Een onwaarheid en twee waarheden. Maar als die ga toepassen op de Triniteit gaat er iets mis.
Het goddelijke heeft dan wat duivels in zich, het duivelse iets goddelijks en de derde? Loopt die met het spreekwoordelijke been heen, nadat hij die andere twee elkaar de koppen heeft zien inslaan?
Als de derde probeert de vechtenden te scheiden en te verenigen, spannen ze opeens samen tegen de derde die dan (welhaast per definitie) het onderspit delft; zo sterk is hij dus niet, eerder zwak, door een onderscheid te zien. Bovendien, door wie wordt de derde de derde genoemd?
Ik denk eerder dat die Triniteit een "mono-iteit" (monopool?) vormt, en zo, per definitie, ONBEKEND is:
Sterk en Zwak samen, wat is dat?
Onbekend, maar niet ongevoeld, of onbeleefd. Alleen een dualistische ratio tracht de gevoelens of belevingen te onderscheiden in goede en kwade. Vergeef me, maar dat vind ik totale waanzin. Het leidt enkel tot meer ellende, ellende binnen de ego dit keer: die gaat zichzelf proberen te verscheuren in een WAAR- en ONWAAR-ego. Arm ego.
Een non- of niet-dualistische ratio zou de zaken enkel onder ONBEKEND kunnen scharen, die daardoor niet automatisch "BEKEND" worden overigens, maar wel zouden kunnen worden
HERKEND. Waarop dan aktie genomen kan worden, met dien verstande dat
geen aktie,
ook aktie is, al naar gelang een bepaald resultaat opgeleverd wenste te worden.
Maar laten we eens een proef op de som nemen:
Er is Goed en er is Kwaad.
Goed valt op de delen in Goed en minder Goed.
Kwaad in Kwaad en minder Kwaad.
Is het minst Kwade dan gelijk aan het minst Goede? Dat kan toch niet, dan zouden Goed en Kwaad toch overlappen en gelijk zijn aan elkaar, wat voor bijvoegelijke naamwoorden je er maar voor zet?
Hoe kan een zaak dan worden onderverdeeld in Goed en Kwaad? Om vervolgens weer samengevoegd te worden? Volgens je gevoel lijkt het te kunnen, maar als je erover gaat nadenken niet meer.
Als er mensen zijn die puur op krediet leven, dan moet dat krediet toch ergens vandaan kunnen komen, dat doet het ook: van de mensen die debet hebben. Wat krijg ik, of wat houd ik over, als ik die mensen probeer te verenigen? Gewoon, mensen, toch? Of niet soms? Een nul-som? Nivellering? Is dat Goed of Kwaad? Hangt er denk ik vanaf in welk kamp je je vraag stelt.
In welk kamp zou de spreekwoordelijke kaneelstok hangen?
("Het level is gelijk een pijp kaneel ...")
Er zijn nog geen oneindig aantal mensen, dus er blijft nog wat te zuigen over.
Maar, hoe zit dat dan met het onderscheid tussen vrouw en man?
Ik denk dat slakken het in dat opzicht wel goed begrepen hebben, die zijn tenminste hermafrodiet.
Ik denk dat er onder de noemer “dat is normaal” veel heibel ontstaat.
Dank je voor de voorzet:
Wij vinden dat (niet) normaal, ons komt dat (niet) normaal over en zij/de mensheid vindt dat (niet) normaal, levert inderdaad heibel op.
Terwijl:
"Ik vind dat (niet) normaal" en "Vind jij dat (niet) normaal?" Weleens tot dialoog met constructie kan leiden.
Nu het fundament nog.
Wat vind jij?