Filosofieforum.nl

Hoe kom jij in muze?
Ik haal mijn muze uit het leven en mijn ervaringen, maar als ik ze niet snel opschrijf zijn ze vervlogen naar een misvormd lapje tekst.
Ik zit met een blokkage in mijn hersenen en het stroomt er niet meer uit.

Tijd nemen en laten bezinken, of misschien heb ik toch een beetje hulp nodig, of een duw op de grond?

Wat is jouw muze?

Mijn muze, is de natuur, het plezier als ik de bandjes van mijn racefiets hoor zoeven op het asfalt, de mensen om mij heen en hun spel in het bestaan.

Ik schrijf in gedachten een gedicht, een verhaal. Soms vervliegt het, soms komt het op mijn blog en in mijn boekjes.

Kijk maar eens op:

http://wwwdeliterator.blogspot.nl/

Groet,

Tino

Hoe specifiek de natuur?
Ik word altijd geraakt door een libel, motten en vlinders.
Probleem is, ik kan die schoonheid ervan niet meer beschrijven. Alsof er een stuk uit me is gesneden, een lobotomie plaatsnam.

Ik kan het zelfs niet meer uit een glas wijn putten. Vroeger speelde ik wel met woorden en teksten, maar dan hingen er geen sterke basis in.

Begeef ik me in groep kan ik soms een theorie neerplaceren waar men allen vergaapt op kijkt "waar haalt ie het" en dan kom ik thuis maar krijg ik het niet meer op papier.
Of soms heb ik in mijn hoofd iets afgebeeld maar krijg ik het niet verwoord.

Ik voel heel sterk aan dat ik "opgesloten" zit en vrij moet breken.

Ondersteboven schreef:Wat is jouw muze?

Jouw te vragen, wat jij onder "muze" verstaat.

(vervolg)

Als je de mijne begrijpt, begrijp je gelijk die van jou.

Een bron waaruit je inspiratie put.

Ondersteboven schreef:Een bron waaruit je inspiratie put.

En wat is die bron...

het leven zelf - zou en mooi antwoord kunnen zijn.

Liefde?

Ondersteboven schreef:Liefde?

Die zou ik haast vergeten

Ja te gauw vergeten we de liefde.
Is normaal gezien de omstandigheden. De wereld draait gek.
Allerlei beelden komen op ons af, ze maken ons ziek en ideologie grijpt ons.
Daarom vraag ik mij af, waaruit zou ik nu mijn muze putten?
Waar orienteer ik me op ? De oorlog? Het Westen? Mezelf?
Als ik het verenig kom ik wel op iets anders dan liefde uit... maar zo gaat dat, op en neer.

Ondersteboven schreef:Ja te gauw vergeten we de liefde.
Is normaal gezien de omstandigheden. De wereld draait gek.
Allerlei beelden komen op ons af, ze maken ons ziek en ideologie grijpt ons.
Daarom vraag ik mij af, waaruit zou ik nu mijn muze putten?
Waar orienteer ik me op ? De oorlog? Het Westen? Mezelf?
Als ik het verenig kom ik wel op iets anders dan liefde uit... maar zo gaat dat, op en neer.

Uit jezelf is ook mooi natuurlijk, dan ben je je eigen muze...

Zou wel heel narcistisch zijn.

Ondersteboven schreef:Zou wel heel narcistisch zijn.

waarom?

Wel, nu je het zegt. Gros van mijn teksten gingen over mij en mijn verleden.
Maar zoek een ander verhaallijn...

Voordat je schrijft:
Bedenk:
- is het waar?
- Helpt het?
- Inspireert het?
- Is het noodzakelijk?
- Is het aardig?
(Vrij naar qoutes die ook op posters gezet worden)

Persoonlijk heb ik redelijk veel geschreven, en de eerste vier lukte wel, denk ik achteraf, maar die laatste vaak niet. Ik kan dat ook pas achteraf beoordelen, heb het niet zo bewust gedaan.

Het is toch vooral de kick bij het schrijvend ontdekken, en niet zozeer of anderen dit later lezen en waardering gaan tonen. Dat blijft bij mij althans uit, en ik lach mezelf uit om die ambitie, doorgeslagen verbeelding.

Door over mezelf te schrijven heb ik veel uitgegraven. Maar het was zo confronterend dat ik het maar wiste.

Het is waar
Het hielp, maar ben ik nu beter af?
Het inspireerde zeker naar nieuwe levensmethodes.
Het was noodzakelijk want ik heb ontdekt wie ik ben.
Het is aardig gestoord

Mijn vriendin zegt dan: dat is echt goed geschreven. Maar wanneer ik mijn eigen teksten herlees ervaar ik toch een sterk gemis aan een fundamentele woordenbasis. Mijn hoofd zat begraven in allerlei zorgen en een mist van onderdrukking. Daarom dat ik op zoek ben naar mensen die van een ruwe diamant iets schitterend kunnen maken.

De geest openbreken na jaren onderdrukking was geen gemakkelijke taak, en vraag me nog steeds af: ben ik nu beter af?

Nee.

Maar je bent in ieder geval weer op weg.

"Stilstand is achteruitgang", zegt een spreekwoord.

Nu nog wat oefeningen, zodat je geest weer wat flexibeler wordt en in plaats van de doodlopende, of die ene doorgaande weg, weer wat zijpaadjes leert herkennen.

Die kunnen meanderen in allerhande mooie wegen.
Je zou broodkruimels kunnen strooien, of een touwtje leggen om de weg terug te vinden. Maar waarom zou je dat doen?

Is dat veelbetrodden pad wel zo mooi?

In de wildernis kom je af en toe op een open plek, waar mensen elkaar ontmoeten.

En dan ben je blij, weer eens mensen te ontmoeten, en zij zullen net zo blij zijn met jou.

Want ze hebben allemaal hetzelfde verhaal: op de Grote Weg, zijn geen Open Plekken.

Als je begrijpt wat ik bedoel.

Wel ik heb wegwijzers naar open plekken gevonden. Maar er is maar een klein select plekje waarvoor ik wil stralen.
Ik leer maskers dragen omdat ik "te eerlijk" ben soms.
Daarom vermijd ik veelal open plekken, en vermijd ik drank omdat het mij loslippig maakt.
Ik weet soms te goed wat ik moet zeggen en het is een ware innerlijke kwelling dat niet altijd tot een juiste manier in uiting te brengen.
Een stront verbloemen is nooit mijn gave geweest. Maar stront is wel een goede voeding voor bloemen. Misschien horen zij samen.