Filosofieforum.nl

Ik heb nou al tien of meer keer gehint dat denken een spiegelwereld is.
Dat wordt steeds genegeerd. Daarom vraag ik bij deze of mede-forummers het daar mee eens zijn.

Ten tweede heb ik daarin steeds gesteld dat die wereld er toe doet.
Dat dat ons menselijk maakt.

Wat ik dus graag zou willen hebben is dat hier een keer op gereageerd wordt.

Zijn jullie (één of twee of misschien drie) het hier mee eens of niet.

Dat is mijn vraag in 'Vraag maar raak' ..

Hallo yopi, bedoel je "spiegelwereld" dan in de zin dat alles reflectief aan ons overkomt? Dat denken hetzelfde is als reflecteren?

Zelf hanteer ik het begrip "evalueren", dat is reflecteren met een doel. Het doel is bijsturen indien nodig. Bijsturen impliceert dat het zin heeft om dingen anders te doen, wat natuurlijk ook zo is. Hoewel het dan nog lastig is om te achterhalen of ingrijpen altijd beter is. Maar ja trial and error.

De wereld doet er toe, omdat het er toe doet om bij te sturen in de wereld, dat is de basis denk ik...

yopi schreef:Ik heb nou al tien of meer keer gehint dat denken een spiegelwereld is.

Jij hebt al tien of meer keer een bericht verzonden waarin je dacht dat gehint te hebben.

Dat wordt steeds genegeerd. Daarom vraag ik bij deze of mede-forummers het daar mee eens zijn.

Hm, waarmee?

Ten tweede heb ik daarin steeds gesteld dat die wereld er toe doet.
Dat dat ons menselijk maakt.

Wat ik dus graag zou willen hebben is dat hier een keer op gereageerd wordt.

Zijn jullie (één of twee of misschien drie) het hier mee eens of niet.

Dat is mijn vraag in 'Vraag maar raak' ..

Ja en Nee.

Maar geef toe, je had weinig anders van me verwacht.

Ik ben het met je eens, dat, zodra je een onbekende situatie tegenkomt je deze spiegelt.
En probeert er zin van te maken. Vervolgens weerspiegel je en neemt de situatie opnieuw op.
(iemand had hier al een hele verhandeling over, iets met XOR of zo)
Als er in de weerspiegelde spiegeling geen verandering optreedt, noemen we dat "nu". Elke andere waarneming noemen we vroeger of toekomst.
De mate van verandering geeft ons leven weer. Wat ons onderscheidt van de dieren is dat we dat (langer) registreren. De vloek van onze grote hersens: Een joekel van een lange termijn geheugen en een hele korte korte.
Wat? Waar had ik het over? Oh ja, geheugen.
Iets van een vervloekte zegen, of gezegende vloek.

Ach, als je toch eens niets wist. Iedere dag opnieuw beleefde.
Er schijnen mensen te zijn die zo leven: asocialen noemen we ze, onder andere, vrijbuiters, outlaw en dergelijke begrippen.

Bij mij heetten ze gewoon oma en opa.

Het mooie van een spiegel is dat ze de werkelijkheid omdraait of omkeert. Ik geloof in omkeer, dat we alleen een bestaan hebben omdat het omgekeerd zal worden (toekomst) en dan de historie weer ongedaan maakt.

Als we denken, kunnen denken, en dat een onderdeel van het omkeren is, betekent dit dat het denken de spil is van het bestaan.

(Opnieuw .. En tegen mezelf:

Ik neem afstand van deze post omdat het me inmiddels duidelijk is dat die niet goed geformuleerd is en dus geen aanknopingspunten geeft voor anderen om er op te reageren. Sorry

In ieder geval heb ik er van geleerd dat ik zelf bang ben regelmatig zo te denken dat ik een spiegelwereld van denken lijkt te verkiezen boven de realiteit. En van jullie zoiets van 'Denken hoort er gewoon bij'.
Wat mijn angst wel vermindert ..

yopi, niets om je over te schamen. Je sorry is mijns inziens in dit geval niet nodig.

Ik ben blij dat je je post gewijzigd hebt, je je aan je zelf gereflecteerd hebt.
Tegelijkertijd vind ik het jammer dat je je woorden niet hebt laten staan.

::

Is de realiteit de spiegel, of zit die in je hoofd?
Niet voor niets bestaat er de uitdrukking gedachtenspiegel.

Als iemand zich niet herkent in jouw spiegel, zul je ook geen, of slechts een verwrongen beeld terugkrijgen. Een beeld in ieder geval, dat niet strookte met jouw projectie. (Soms ook wel, maar dan heb je je perfecte tegenpool ontmoet, je ideale spiegelbeeld.)

Net zoals een spiegel enkel links en rechts omkeert, keert een magneet noord en zuid om. En net zoals een spiegel boven en onder niet omdraait, keert een magneet links en rechts niet om. (axiaal versus radiaal of misschien wel transversaal versus longitudinaal)

Als je de wereld ziet als een spiegel, wat is dan de werkelijke spiegel?
Zijn de linkse mensen rechts, of omgekeerd?
Ben jij rechts, en zie je enkel linkse mensen?

Als je vanaf de noordpool van je magneet kijkt, zie je enkel zuidpolen.

Daarom denk ik niet dat de wereld een spiegel is. Je geest misschien, je denken kan je dat doen geloven. Maar in hoeverre is dat reeël?

Projecteer je je huidige kennis en gedachten op de spiegelwereld en krijgt ze omgekeerd terug? Of ben je op zoek naar een kern, een focaalpunt?
In dat geval is de realiteit niet als een spiegel, maar als een lens.
(Tenzij je parabolische spiegels gebruikt, maar dan bestaat het gevaar te verbranden, in hun brandpunt)

Misschien interpreteer je wat ik schrijf als vaag. Dat mag, natuurlijk.
Ik bedoel het echter niet vaag, want als je er (lang genoeg) over nadenkt verdwijnt de vaagheid. Ik geef namelijk nooit antwoorden, kan ik ook niet, ik heb nu eenmaal geleerd te zeggen: "Vind ik, is mijn mening". Waarmee ik dus eigenlijk je spiegelwereld beaam. Ik behoed mij ervoor betrapt te worden op een "het is zo". Ik weet niet hoe het "is", kan er derhalve ook geen uitspraken over doen. Wel kan ik spreken over hoe het mij voorkomt: schijnt/blijkt.

Soms komt het me voor als over eieren lopen: met grote voeten, niet stampen. Maar ja, dan geldt ook weer: Zonder gebroken eieren geen omelet. :)

Ik plaats van kritiek te uiten (wat je inmiddels al niet meer doet, waarvoor dank) zou je gerichtere vragen kunnen stellen.

Ik kan niet in jouw geest kijken, enkel in de mijne. Jouw projecties probeer ik niet te spiegelen: niet om te draaien, maar te focusseren.

Als jij mijn antwoorden bekijkt als afkomstig uit een spiegel, in plaats van uit een lens, kan ik me je frustratie voorstellen. Ik zou er dan ook geen beeld van kunnen maken ... of, op zijn minst geen scherp beeld.

Aan wie ligt dat nu?
Aan ons allebei denk ik. Jij wilt gespiegeld worden (spiegelwereld) en ik wil focussen (lenswereld).
Daarom begrijpen we elkaar misschien niet.

Helaas merk ik dat dat wederzijds onbegrip zich bij jou in frustratie uit, en bij mij in onverschilligheid. ("Wil je het niet snappen? Nou dan snap je het maar niet.")

En kan ik me voorstellen dat je mijn antwoorden dan als hautain leest.
Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat ik niets met jouw ideeen doe. Soms heeft een denkwijze tijd nodig om te rijpen, als goede whiskey bijvoorbeeld. En als je die lang genoeg onberoerd in het vat laat zitten kan er wel eens iets heel moois uitkomen.

Dat is dan ook een reden waarom niet ieder bericht gelijk beantwoord hoeft te worden. Althans, dat is mijn reden. Ik heb vaak een weerwoord of vervolgvraag klaarstaan, maar dat is veelal over de zaken die mij klinkklaar of onzinnig overkomen.

De onderwerpen waar ik niet op reageer, of op inga, moet ik nog over nadenken, teneinde een reaktie te kunnen geven. Mijn ervaring is dat ik altijd tot een antwoord kom, soms lijkt het wel alsof ik het laatste woord wil hebben. (Daar wordt je overigens ook niet gelukkig van, kan ik je melden)

Of wil je liever dat ik als een kip zonder kop ga antwoorden?

Dank voor je serieuze antwoord Memeticae!

Er zit van alles in dat antwoord. Vooralsnog heb ik nog geen reactie ..

Om maar te spiegelen:

De onderwerpen waar ik niet op reageer, of op inga, moet ik nog over nadenken, teneinde een reaktie te kunnen geven. Mijn ervaring is dat ik altijd tot een antwoord kom, soms lijkt het wel alsof ik het laatste woord wil hebben. (Daar wordt je overigens ook niet gelukkig van, kan ik je melden)

Of wil je liever dat ik als een kip zonder kop ga antwoorden?

Touché.

Je plaatje geeft alleen niet weer wat ik bedoel. (het toont hoe de artiest ziet, hoe jij jezelf en anderen ziet. Ben jij de Artiest? Leuk plaatje, dat wel, kan stof tot nadenken geven)

Ik ken mezelf in mijn spiegel nu al lang genoeg en de mensen om me heen (mij) ook.

Ik tracht tegenwoordig mezelf door een lens te zien, met het focaalpunt precies tussen ons in. Boven en onder omgedraaid, links en rechts intact.

Met als ik dat begrijp, probeer ik er een combinatie ervan te maken. Een lens-spiegel of spiegel-lens zo je wilt.

Alleen maar op zoek naar iemand die ik ben dus eigenlijk, de gefocusseerde Narcissus.

Of zo ...

Ehm ... Nou, ja. Vat je? Makker.

Iemand nog een augurk?

Tuurlijk vat ik je, vriend ..

Dat plaatje (van een schilderij van Magritte) maakt allerlei bespiegelingen mogelijk. Bijvoorbeeld: Dat je jezelf alleen ontspiegeld kan zien, als je uit jezelf treedt en in het gezichtspunt van de toeschouwer gaat staan.
Helaas zie je dan alleen je achterkant. Gelukkig klopt dit niet helemaal, zodat de bespiegelingen door kunnen gaan .. Zo werkt dat met een goed kunstwerk. Het middelpunt van het schilderij is natuurlijk de spiegel, met daarvoor dat geheimzinnige boekje.

Trouwens die lens .. Die zit toch sowieso al in je oog?

yopi schreef:Tuurlijk vat ik je, vriend ..

Dat plaatje (van een schilderij van Magritte) maakt allerlei bespiegelingen mogelijk. Bijvoorbeeld: Dat je jezelf alleen ontspiegeld kan zien, als je uit jezelf treedt en in het gezichtspunt van de toeschouwer gaat staan.
Helaas zie je dan alleen je achterkant. Gelukkig klopt dit niet helemaal, zodat de bespiegelingen door kunnen gaan .. Zo werkt dat met een goed kunstwerk. Het middelpunt van het schilderij is natuurlijk de spiegel, met daarvoor dat geheimzinnige boekje.

Trouwens die lens .. Die zit toch sowieso al in je oog?

Ja.

Is het dan angst jezelf te zien?
Waarom de schilder dit plaatje maaktje?

(neus zou hier stoppen, ik ga nog effe door)

Angst jezelf te spiegelen?
(Voor zover ik kan zien, is het boek niet bang. En geeft Magritte een welhaast perfecte weergave van Poe's geest: "Not to be reproduced")

Hoewel?

Misschien bedoelt Magritte wel het tegengestelde. "Reproduce it!"
En zo is (ware, echte ... ehhh ... diepe ... ) kunst ononderscheidbaar van de werkelijke, ware, wereld.

Dat is pas kunst! (Vat je?)


::

Is het Angst (op z'n Duits) jezelf een andere lens voor te schuiven, zodat je beter kan zien?

Ik was 6, 7 ... eerste klas lagere school. Toen ik een bril kreeg.
Boem! -3.5

Ik was bang hem op te zetten, dat weet ik nog heel goed, want ik had bij de opticien al geleerd dat mijn wereld er heel anders uit zou gaan zien dan ik dacht.

Sindsdien ben ik, geloof ik, op zoek mijn focus weer te vinden. De focus die ik als kind had.

Met bril op.

Dat is mijn Angst.

Ik zie een parallel met leren.
Steeds wordt je afgeleerd, of duidelijker gemaakt, wat je als kind al wist.

Zonder bril, kan ik nu niet meer functioneren.

(het is nog niet zolang geleden dat brildragers geen chronisch zieken meer zijn, en wat ik daarvan moet maken weet ik nog steeds niet.)

Myopie is geen ziekte, maar een gift?


De kennisbril wordt weer duur, met het afschaffen van de basisbeurs.

Domheid is geen ziekte, maar een gave?

HM

Het kwartje valt, ik moet mezelf weer, net als vroeger, van achteren zien.
Als bestuurder van mijn Lichaam. God van mijn Wezen.

Nee.

Die fase is voorbij, ik laat tegenwoordig mijn lichaam beslissen wat ik wil.
Zo hoed ik mij voor verslaving en weer ik mij tegen gewoontes.

Probeer in evenwicht te zijn.

Als ik in de spiegel zie, kijk ik mij zelf op het achterhoofd.
Die in de spiegel, is jonger dan ik.

Wat een knappe man! (op z'nBep Bruls)
Tsjee, wat een schilderij al niet vermag. Dank je yopi.

Zelfs zonder bril, zie ik het scherp.

Ik hoop dat bovenstaande recht doet aan wat je verwachtte met je bericht ... of dit forum in het algemeen.