Vyumae schreef:@ Ziznl:
Ik vind dat je hier een interessante post neerzet. Ergens voel ik wat je bedoelt, maar ik kan de vinger er nog niet precies op leggen.
Ik voel een beetje hetzelfde als ik mijn eigen post van een beetje afstand teruglees.
Op voorhand gebeuren de dingen op bepaalde gronden met bepaalde redenen.
Op achterhand is een gebeurtenis als deze is afgerond pas als fout te kwalificeren.
Deze 'fout-kwalificatie' is op grond van andere afgeronde gebeurtenissen, waarmee dan vergeleken wordt. Fout is dan altijd relatief. Daar heeft Okke geheel gelijk.
Helder.
Dit is een cruciaal deel in het geheel van de post. Vanuit een 'nu' huidige positie hebben we een blik of visie over verleden en zijn we blikkend of viserend naar de toekomst. Het 'hebben' van een blik en het blikkende 'zijn', zijn dus twee uitingen vanhetzelfde maar kijkend in een andere richting. Naar de toekomst wordt kijkend als geheel werk(woord)elijk gekeken. Naar verleden wordt kijkend als een voltooid deel gekeken.
(je ziet het dubbele gebruik van het werkwoorde kijken, kijkend en gekeken denk ik wel!?!?
In het huidige nu is er tegelijk een 'gekeken hebbende' en 'kijkende zijnde' en dit gespleten ding ben ik (je)zelf.
***intermezzo***
(Ik kan mijn ik nu identificeren met dit gekeken hebbende, dit schizofrene en dit 'kijkende zijnde'; drie mogelijke identificaties zijn voldoende voor het geheel overigens)
***intermezzo***
Ofwel: Het gebeuren van de geschiedenis door het huidige lichamelijke heden als projectie naar het scherm van de toekomst.
(((((((((((((((((((*********************Die ikstelling of ikidentificatie heeft dan te maken met vanaf welk punt je gekeken-hebt of kijkend-bent. Vanuit het verleden, vanuit het heden of vanuit de toekomst. Zo zijn er drie mogelijke ik-identificaties vanuit 3 mogelijke tijdspunten. Het ik met het punt vanuit het verleden en de blik op de toekomst vanuit dit punt in het verleden (de toekomst van gisteren zeg maar) is de favoriete positie van tijdreizigers die menen voorkennis te hebben. Deze positie maakt veroordelen van gebeurtenissen in het verleden gemakkelijk door kennis van het resultaat uit de toekomst naar dit punt in het verleden te transporteren. Het schizofrene punt in het heden is een continue vaststellen en een discontiune vervloeien. Het punt vanuit de toekomst innemen is continue in het land van de dromen verkeren (the american dream) en dan net doen alsof jouw droom een noodzakelijk verloop in de tijd heeft naar de werkelijkheid. Favoriet spelletje van plannende managers (mennertjes) maar ook van schade-advocaatjes die in elkaar gepoefte droompjes van verwende rijkeluiskindjes verdedigen en verhalen op factoren die buiten hen liggen. Dit vastgestelde punt in de toekomst is te beschouwen als een trechterblik op dit gestelde doelpuntstelling. ************************maar hier draaf ik weer even een beetje door))))))))))))
Dit huidige lichamelijk heden verschuift tegelijk door de tijd, als dat het verzameld in de tijd, als dat het continu onveranderlijk is in de tijd. Dit huidige lichamelijk heden is een drie-eenheid van veranderingen, groeiende vaststellingen, en constante vervloeiingen ofwel gesloten verzameling verleden in een schizofreen heden naar een open toekomst.
Het goede was eral op voorhand---> datgene wat op bepaalde gronden en met bepaalde redenen gewoon moest gebeuren.
Waarom moet hetgeen er op voorhand is per se Goed zijn? Als iets zich op scheve grondslagen voltrekt, wat impliceert dat dan voor je uitspraak?
Dat hangt ervan af wanneer je oordeelt dat er sprake is van scheve grondstellingen, het moment van bewustwording van de fout dus. Als dat plaatsvindt voor de gebeurtenis, dan zit je echt fout, vind ik, want dan heb je verborgen agenda's of doelen, anders had je die scheve grondstelling gecorrigeerd of was je de gebeurtenis niet aangegaan.
Als de scheve grondstelling zich na de gebeurtenis pas aan je openbaart, dan behoef je niet fout te zijn. Je kunt wel de fout ingaan hier op dit moment, als je afstand neemt van jezelf door te menen dat jij niet degene was die een gebeurtenis ingang heeft gezet. Maar je gaat wat mij betreft niet in de fout als je erkent dat jij de gebeurtenis in gang hebt gesteld, en dat jij daarna uit de resultaten van die gebeurtenis erkent dat jouw op dat moment GOEDE inbreng een FOUT resultaat heeft geproduceerd. Als je een dergelijke gebeurtenis zonder medeneming van deze ervaring op een zelfde manier zal laten plaatsvinden begin je natuurliijk al gelijk met een FOUTE inbreng.
Het verschil zit m misschien in een moment zonder duidelijke duur van bezinning over wat je nu allemaal aan het doen bent, als je dingen doet. Een moment van: is dit okay of niet okay? Is dit goed of niet-goed in het volle besef zijnde dat moment van bezinning een moment van vaststelling van het goede is. Een moment van vaststelling dat in de toekomst als nieuwe ervaringen en bewustwordingen hebben plaatsgevonden, zeer zeker zal moeten vervloeien tot misschien wel een nieuwe vaststelling van het goede.
Een dergelijke afgerond geheel kan namelijk vergeleken worden op andere gronden dan zijn oorzaken en redenen. Hij kan vergeleken worden op zijn resultaten en uitkomsten en die kunnen wel degelijk fout zijn.
Of iets goed of fout is kán dus beoordeeld worden aan dat waar het in resulteert?
Yep maar dit zijn aposteriori oordelen---na het ingangzetten van de gebeurtenis die tot het resultaat hebben geleid op het moment van oordeel. Er bestaan ook apriori oordelen voor het resultaat van de gebeurtenis die je ingang zet.
Deze apriori oordelen kunnen goed of fout zijn,maar ik denk dat jezelf een van de weinigen bent die uiteindelijk controle heeft over dit soort apriori oordelen. Terwijl de sociaal-empirisch-wetenschappelijke druk immens kan zijn OP de vorming van dit soort oordelen.
De uitvinding van het vuur leidde uiteindelijk ook tot de utivinding van de granaat, de granaat tot de raket, de raket tot de atoombom etc. Is vuur dan fout? Is het goed te noemen?
Het vuur zoals je dat in dit voorbeeld gebruikt is een middel. En dit middel kan gebruikt worden voor goede en foute doelen. Het vuur zelf is strikt opzichzelf beschouwd a priori als goed te benoemen. Dit vanuit het oogpunt dat het vuur opzichzelf beschouwd niets meer of minder doet wat het noodzakelijkerwijs moet doen. Achteraf kan je het vuur fout noemen en de schuld geven aan de schade die door een brand is ontstaan, maar nogmaals dat zijn achteraf oordelen en je kan met hetzelfde recht de mensen veroordelen die er onzorgvuldig met het goede vuur zijn omgesprongen. Maar ook dat is een achteraf oordeel.
En dan, volgens de gedachtengang die je opschrijft kan iets beoordeeld worden niet naar de reden, maar naar de uitkomst. Maar een uitkomst heeft toch een reden/grondslag?
Yep en dit grondslagenonderzoek is zoals ik eerder probeerde te betogen een apriori onderzoek met een continue vaststellen en weer vervloeien van het goede. Als dit goede niet zo bestaan leven we in een gerationaliseerde wereld, waarin geen vrijheid is en ook geen verantwoordelijkheid. En ik heb het hier over subjectieve vrijheid en subjectieve verantwoordelijkheid. Niet over objectieve vrijheid en objectieve verantwoordelijkheid waarover de foute maatschappijbevestigende elementen altijd de mond vol van hebben. Let wel: ik ben niet maatschappijontkennend, ik ben wel degelijk maatschappijbevestigend maar niet zonder subjectieve vrijheid en subjectieve verantwoordelijkheden. Ik besef me dat ik mij maatschappijbevestigende vaststellingen in de toekomst kan laten vervloeien in een maatschappijontkennend en zelfs bestrijdend oordeel - in een moment van bezinning op het goede.
Het schijnt me een beetje labyrinthisch aan allemaal.
Rechtlijnig is iets anders ja.
Vanwaar trouwens jouw strijd tegen relativisme?
:greins:
Ik geloof en waardeer de bezinningsmomenten op het absolute goede.
![[scatter]](./images/smilies/scatter.gif "[scatter]")
Wat tevens het eerste was dat in mij opkwam bij het lezen van je verhaal ![[31]](./images/smilies/31.gif "[31]"){kind=small}