DT schreef:En juist daar gaat het fout. De diagnosticerende INTERPRETEERD de informatie die hij ontvangt hetgeen het geheel bij voorbaat al SUBJECTIEF maakt.
Ja? En? Een arts heeft een opleiding gevolgd om diagnoses te stellen. Hoe beter opgeleid, hoe beter een arts in staat is juiste diagnoses te stellen.
De gemiddelde patiënt heeft tegenwoordig ook een scala aan informatie tot zijn of haar beschikking, maar mist vaak de opleiding om een juiste diagnose te stellen.
Een diagnose stellen is inderdaad het interpreteren van feiten en waarschijnlijkheden. Wat vind je daar verkeerd aan?
De informatie die de arts ontvangt van de patiënt is, zo mogelijk, nog subjectiever. Immers: De gemiddelde burger kent nauwelijks zijn eigen lichaam, kan amper verwoorden wat hem mankeert en heeft al helemaal geen woorden voor het beschrijven van zijn gevoel.
Een patiënt met pijn op de borst kán last hebben van zijn hart, maar kán ook last hebben van onbewuste hyperventilatie. Een arts zal kijken naar andere symptomen die gepaard gaan met hartfalen en naar andere symptomen die gepaard gaan met hyperventilatie om die diagnoses uit te sluiten.
Ten slotte heeft de diagnosticerende nog het instrument van ‘onderzoek’ ter beschikking. Een instrument dat deels te grof is en grotendeels berust op INTERPRETATIE van wat gevoeld wordt.
Ik zie niet in waarom onderzoek te grof zou zijn om ziektes uit te sluiten of aan te tonen.
Ergo kan de conclusie niet anders zijn dan dat een diagnose uitsluitend SUBJECTIEF is.
Daarna volgt de informatie van de arts AAN de patiënt: de arts verteld de patiënt wat deze mankeert. De wijze waarop dat gebeurt is subjectief en bepaald in grote mate de reactie van de patiënt. Uit onderzoek is vast komen staan dat de wijze waarop de diagnosticerende verteld wat hij (meent) denkt/beslist dat er gaande is, bepaald hoe ‘ziek’ de patiënt zich daarna voelt en zelfs deels bepaald hoe het verdere ziekteverloop zal zijn.
Uit welk onderzoek? Uit onderzoek is ook vast komen te staan dat het geen drol uitmaakt of je fit en energiek je kanker te lijf probeert te gaan of dat je er depressief en zwaarmoedig van wordt. Gemiddeld leeft een kankerpatiënt niet langer met de ene of de andere houding; hooguit gelukkiger of zwaarmoediger.
Hoe iemand zich voelt, heeft invloed op de ziektebeleving, maar heeft geen invloed op de ziekte zelf.
Ziekteverschijnselen kunnen ook doel van behandeling zijn.
Het is te hopen dat dit niet waar is.
Vanzelfsprekend bedoelde ik dat
bestrijding of beperking van ziekteverschijnselen doel van behandeling kunnen zijn. Zo kan een neusspray enkele maanden per jaar de voorkeur van een patiënt genieten boven een behandeling die hem mogelijk van zijn hooikoorts kan genezen.
De gezondheidszorg hoort zich te richten op de ziekte zelf en op ziekteverschijnselen en te adviseren over behandelen van de ziekte en beperken van de ziekteverschijnselen.
Die eerste zin is voor mij erg intrigerend omdat ze juist stelt wat ik voorsta: GEZONDHEIDSZORG moet zich richten op de ZIEKTE en daarbij eventueel de ziekteverschijnselen pogen te beperken/leefbaar maken. Onze huidige ziekenzorg is echter een SYMPTOMATISCHE zorg: men richt zich op de symptoombestrijding, niet op de onderliggende ziekte. De medicatie die daarvoor gebruikt wordt richt zich eveneens op de symptomen, niet op de oorzaak.
Sommige medicatie wel, maar om dit in zijn algemeenheid over de gezondheidszorg te beweren is onjuist en onterecht.
Bedenk even dat een van de meest verstrekte middelen een middel tegen maagzuur is.
En de meest geproduceerde film is porno. Is daarmee de filmindustrie in zijn geheel te vergelijken met porno?
Of ziekte moeilijk te diagnosticeren is staat of valt bij de toegepaste instrumenten: vaardigheid arts, toepasbaarheid labonderzoek, kennis patiënt.
De kennis van de patiënt is meestal niet relevant voor een diagnose. Of een patiënt eerlijk antwoord geeft op diagnostische vragen, kan wel belangrijk zijn.
De arts krijgt een gedegen opleiding, die echter gericht is op symptoombestrijding door middel van verstrekkingsgeneeskunde, en daarmee als onvoldoende gekwalificeerd kan worden.
Lariekoek.
Labonderzoek levert uitsluitend vergelijkingsmateriaal met gemiddelde/als standaard aangegeven waarden op en geen individuele patiënt informatie.
Ook lariekoek.
En ten slotte krijgt de patiënt geen enkele opleiding/informatie over het eigen lichaam en zelfverzorging/gezondheidszorg (wat toch in eerste plaats ZIJN verantwoording is).
Zelfverzorging en levenstijl kunnen de kans op sommige ziekten beperken. Ze kunnen deze ziekten niet voorkómen. Sommige ziekten als leukemie komen bij mensen met een 'gezonde' levensstijl even vaak voor als bij mensen met een 'ongezonde' levensstijl.
Ik ben het eens dat mensen moeten weten welke (bekende) risico's aan een bepaalde levensstijl kleven: veel of weinig beweging en inspanning, veel of weinig zout, vlees, vet of alcohol. Etcetera.
In hoeverre ziekte niet valt te GENEZEN en hooguit symptomen te bestrijden staat en valt bij de middelen/instrumenten/behandelwijzen die de behandelaar ter beschikking heeft.
En staat of valt met de kennis over de ziekte of behandelbaarheid van de ziekte. Zo kan je alle middelen, instrumenten en behandelwijzen tot je beschikking hebben, van reuma kan je de verschijnselen beperken, de ontstekingen remmen, maar niet genezen. Ook dementie is een niet te genezen ziekte, waarvan bij Alzheimer bijvoorbeeld zelfs de symptomen niet te behandelen zijn.
In onze huidige maatschappij bepaald de farmacie welke middelen beschikbaar zijn/komen en de zorgverzekeraar bepaald welke vergoed worden.
De farmaceutische industrie wil geld verdienen door aan de vraag te voldoen (en vraag te creëren). De zorgverzekeraars willen een optimale balans tussen de beste genezing en de minste kosten.
Daarnaast krijgt de arts uitsluitend een opleiding in de algemeen geaccepteerde gereguleerde geneeskunde en ontbreekt het volkomen aan andere mogelijkheden/visies in zijn opleiding.
Een regulier arts krijgt opleiding in aangetoond werkende behandelwijzen. Yomanda valt daar niet onder. Antroposofische geneesmiddelen ook niet.
Door de arts slechts een enkel ‘instrument’ als benaderwijze beschikbaar te stellen, wordt deze bij voorbaat al beperkt in zijn mogelijkheden en ontstaat automatisch de gedachte dat bepaalde ziekten niet te genezen zijn omdat geen andere benadering gekozen kan worden.
Als andere benaderingen en behandelingen aantoonbaar ziekten genezen, dan worden deze ook meegenomen in de opleiding.
Veel ziekten zijn niet algemeen preventief te voorkomen. Soms zijn de preventiemaatregelen een groter risico voor de gezondheid dan de preventieve werking is.
Of ‘veel’ ziekten niet preventief te voorkomen zijn is uitsluitend een denkwijze. Door de bevolking in het algemeen vanaf jonge leeftijd zelfzorg te leren, adviezen te geven over gezonde leefwijzen en zelfbehandeling, valt heel wel mogelijk veel ziekte te voorkomen.
We verschillen van denkwijze.
Ongetwijfeld niet alle ziekte maar ongetwijfeld zal het aantal bezoeken aan de huisarts aanzienlijk dalen. Daarmee maak je eveneens de burger weer VERANTWOORDELIJK voor de eigen gezondheid en dat is juist de plaats waar die verantwoordelijkheid hoort, niet bij de arts.
Iemand is niet zelf verantwoordelijk voor het hebben van een ziekte TENZIJ de ziekte direct verband houdt met de levensstijl van die persoon. En dat is zij meestal niet. De suggestie dat iemand toch zelf verantwoordelijk is voor zijn gezondheid, roept ten onrechte een schuld op.
Het gegeven dat ‘verkeerde diagnose’ veel voorkomt is lastig te bepalen aangezien daar weinig gegevens over publiek zijn. Dat ‘verkeerde diagnose’ (blijkbaar) veel voorkomt geeft overigens wel aan hoe subjectief de diagnosestelling is.
Een verkeerde diagnose is meestal het gevolg van een verkeerd
diagnoseproces. Diagnosticeren is mensenwerk en mensen maken fouten. Helaas. Artsen zijn door hun opleiding meestal beter in staat eerst onbevooroordeeld alle informatie te verzamelen voordat zij een diagnose stellen. Patiënten en leken stellen meestal bij de eerste informatie al een diagnose en stellen deze eventueel bij als aanvullende informatie verkregen wordt. De kans op verkeerde diagnosen is bij patiënten en leken erg groot.
Andere maatregelen, zoals beperken van roken, beperken van zoutconsumptie, verzadigd-vetconsumptie, en het aanmoedigen van lichamelijke beweging, kunnen de algemene gezondheid en het aantal ziekten enorm doen afnemen.
Zeer juist maar dan moet die ‘opvoeding’ van jongst af aan plaats vinden en NIET nadat de problemen zijn ontstaan.
Ook iemand die al jaren rookt heeft vrijwel gelijk gezondheidsverbetering als hij stopt met roken. En ook de kans op longkanker neemt significant af als een roker stopt met roken. Waarom denk jij dat opvoeding in gezonde leefwijzen voornamelijk van jongs af aan plaats moet vinden?