Hello Mr. EddyEddy schreef:Identiteit bestaat niet.
Het is slechts weer een verzinsel van de mens om het een en ander wat makkelijker voor ons zelf te maken; het indelen van personen in categorieën; het 'aanmeten' van eigenschappen; relatieve verschillen tussen personen...
'Identiteit' suggereert dat een mens te 'identificeren' is aan de hand van bepaalde 'kenmerken'... Maar de formulering van zo'n identiteit is te beperkt. In werkelijkheid zijn er zo'n 6,7 miljard identiteiten...
Dat denk ik ook. Om uitwisseling en daden mogelijk te maken kun je gewoon niet onder identiteit uit. Iedereen zou een paar meter boven de grond zweven met zijn mind.Zonder idententiteit is iedereen dus hetzelfde. Tja, wat zou er dan met de wereld gebeuren? Waarschijnlijk ontstaat er op dat moment weer meteen identiteit.
Ik zweef zelf altijd een paar meter boven de grond met m'n gedachten, maar ik heb wel een identiteit denk ik.yopi schreef:Dat denk ik ook. Om uitwisseling en daden mogelijk te maken kun je gewoon niet onder identiteit uit. Iedereen zou een paar meter boven de grond zweven met zijn mind.
Of bedoel je het niet zo?
Dus dan zou identiteit dus te maken hebben met onderscheid... Iets dat mij anders maakt dan jij.Identiteit wordt denk ik gevormd door verschillen te zien met de identiteit van anderen en dat van jezelf.
Wat bedoel je precies met deze zin?Het zit meer van binnen dan van buiten denk ik, omdat je van binnen minder snel verandert
Dat doet me op de een of andere manier aan het volgende verhaaltje denken:Zonder idententiteit is iedereen dus hetzelfde. Tja, wat zou er dan met de wereld gebeuren? Waarschijnlijk ontstaat er op dat moment weer meteen identiteit.
@ Yopi, ja, ik zit maar raak te vragen hoor! Kwam van de week ineens in me op, zomaar. Ik denk daar wel vaak over na, die identiteit, maar heb er eigenlijk nog niet vaak echt met mensen over gesproken.De leeuwenkoning
Een leeuw werd gevangen en naar een opvangterrein gebracht, waar hij tot zijn verbazing nog veel andere leeuwen aantrof die er al jarenlang waren; sommigen zelfs hun hele leven omdat ze daar geboren waren. Al spoedig leerde hij de sociale structuren van de gevangen leeuwen kennen. Ze sloten zich in groepen aaneen. Er was een groep die uit gezelschapsleeuwen bestond; een andere groep ging in de showbusiness; weer anderen waren cultureel bezig om de gebruiken, tradities en de historie te beschermen die allen uit de tijd stamden toen de leeuwen nog in vrijheid leefden. Weer andere groepen waren religieus - ze kwamen samen om liederen te zingen over een toekomstige jungle zonder omheining, liederen die het hart raakten. Sommige groepen kregen aanwas van degenen die zich van nature voor literatuur en kunst interesseerden. Ook waren er die revolutionair gezind waren, ze ontmoetten elkaar om samenzweringen te beramen tegen de bewakers of om plannen te smeden tegen andere revolutionaire groepen.
Af en toe brak er een revolutie uit, de ene of andere groep werd vernietigd of alle bewakers werden gedood en door anderen vervangen.
Toen de nieuwkomer om zich heen keek, bemerkte hij een leeuw, een eenling, die altijd diep in gedachten verzonken leek. Er was iets zeldzaams om hem heen, dat bewondering maar ook vijandschap bij de anderen opwekte, want zijn aanwezigheid veroorzaakte angst en twijfel. Hij zei tegen de nieuwkomer: "Sluit je bij geen enkele groep aan. Die arme dwazen bekommeren zich om alles, alleen niet om het wezenlijke."
"En wat is dat?" vroeg de nieuwe leeuw.
"Na te denken over aard en wezen van de omheining."
(Bron: zinnigeverhalen.nl)
Klopt. Je hebt kennelijk goed door wat ik bedoel te vragen.Als ik de vervolgvragen lees denk ik dat je vraagt naar wat je hier objectief over zou kunnen zeggen in het algemeen. Dus voor zover het voor ons allemaal geldt. En neem ik ook aan dat je met 'ons' alle mensen bedoelt. Dus niet de subjectieve inhoud van jou identiteit of van een ander bepaald iemand.
Ook niet van bijvoorbeeld 'de Nederlander': de zogenaamde Nederlandse Identiteit.
En dan denk ik ook nog dat je bedoelt identiteit vanuit de eerste persoon, voor iedereen vanuit zichzelf. Dus niet hoe de identiteit er in de ogen van de tweede of derde persoon er in het algemeen uitziet.
Ik bedoelde in eerste instantie vooral de tweede situatie. Dus dat je jezelf 'beziet' met het idee: Wat is nu eigenlijk mijn (onze dus) identiteit? Waar bestaat het uit? Wie of wat heeft het gemaakt (alleen aangeleerd of ook aangeboren...ofzo).Dan maakt het naar mijn idee uit in welke situatie je je voorstelt hoe je identiteit probeert te benaderen:
* Identiteit als datgene waarnaar je verwijst in een gesprek als je naar jezelf verwijst, in omgang met anderen dus, of;
* Identiteit als datgene wat je wilt objectiveren als je in je eigen gedachten daar naar op zoek bent (of in je eigen wereld), in omgang met jezelf
Uitgangspunt mag ook wel zijn dat er een wisselwerkingen tussen die twee genoemde situaties plaatsvinden.
Ben ik het mee eens. Je identiteit verandert, groeit of neemt af, etc.Het lijkt me dat identiteit in ieder geval niet iets statisch is, maar een proces, iets dat altijd in beweging is.
Het statische zit em in voorlopige keuzes die wij gemaakt hebben met betrekking wat wij wel als onszelf en niet als onszelf stellen. Het resultaat daarvan leven wij dan onbewust uit, totdat anderen of zelfreflectie ons nieuwe stof geven om onszelf opnieuw te bekijken.
Ik snap alleen niet dat je niets meer zou kunnen doen als je identiteit allesomvattend is... (totaalheid?).De grootte van je identiteit kan naar mijn idee varieren van piepklein tot heel groot.
Als er geen identiteit meer is kun je niks meer doen, als ie alomvattend is (een beetje zoals je je God voor zou kunnen stellen) kun je ook niks meer doen.
Ik was er blij mee!Nou. Veel verder kom ik voorlopig niet.
Ik laat het hier maar even bij, al ben ik nogal ontevreden over dit verhaaltje.
Ik geloof dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Maar dan hangt het er vanaf wát we nu eigenlijk onder identiteit verstaan. Volgens mij bestaat het namelijk wel degelijk, anders zouden we allemaal tegelijk een eenheidsworst zijn. En dat zijn we niet.Identiteit bestaat niet.
Het is slechts weer een verzinsel van de mens om het een en ander wat makkelijker voor ons zelf te maken; het indelen van personen in categorieën; het 'aanmeten' van eigenschappen; relatieve verschillen tussen personen...
Dat denk ik ook.'Identiteit' suggereert dat een mens te 'identificeren' is aan de hand van bepaalde 'kenmerken'... Maar de formulering van zo'n identiteit is te beperkt. In werkelijkheid zijn er zo'n 6,7 miljard identiteiten...
Ik ken dat boek niet...Dit doet me meteen denken aan de Steppenwolf van Harrie Haller en Hermann Hesse..
Ik denk ook dat we een onvolledig beeld hebben.Al met al hebben we dus een onvolledig beeld van wie wij werkelijk zijn. En dat onvolledige beeld houden we in stand middels zaken als ik/ego/identiteit; je moet je hiervoor onderscheiden van de wereld om je heen.
Volgens mij is het oorspronkelijke nut: Overleven.Ik vraag me dus af in hoeverre het nuttig is om een identiteit te hebben en in stand te houden. Natuurlijk zijn er situaties waarin ik als persoon mijn rol speel. Zoals Yopi al mooi schreef: "Identiteit als datgene waarnaar je verwijst in een gesprek als je naar jezelf verwijst, in omgang met anderen dus"
Maar als ik binnen en buiten gelijk kan laten vallen, valt voor mij de noodzaak van het hebben van een identiteit weg. Waarom zou ik mijzelf willen afscheiden van de wereld?
Is me dat intussen een beetje gelukt?En .. ik ben op zoek wat Eva nou beweegt om die vragen te stellen om een beetje de scope vast te stellen. Er zijn zoveel opvattingen en betekenissen van het woord identiteit mogelijk niet waar?
Ja, dit spreekt me dus aan.Je zou ik/ego/identiteit/persoonlijkheid ook gewoon praktisch - belangrijk praktisch - kunnen zien: Speels, veranderlijk. Een persona (masker), waarin je je kunt uiten en waardoor je kunt handelen. Zowel verbergen als uitdrukken. Een kunst. Zónder er mee te vergroeien.
Ha ha ..Ik zweef zelf altijd een paar meter boven de grond met m'n gedachten, maar ik heb wel een identiteit denk ik.
Prussies.Maar we bedoelen hetzelfde denk ik. Als je bijvoorbeeld een gesprek met iemand voert, zegt je gesprekspartner iets anders dan jij, ook al is hij het misschien met je eens. Als iedereen precies hetzelfde zou zijn, zou je helemaal geen gesprekken kunnen voeren of geïntresseerd naar iets kunnen kijken.
Ja, wat is iets heel eigens? En hoe kun je dat identificeren?En ik ben ook nog benieuwd of identiteit louter aangeleerd/overgenomen/ontwikkeld is, in de loop van de tijd... of dat er ook iets heel eigens in zit, dat bij wijze van spreken al bij (of voor) je geboorte in je verankerd ligt.
bron:Dyade: tweeheid
Zoals we in het vorige artikel hebben gezien, wordt de monade (Grieks voor eenheid) beschouwd als de vader der getallen, als de scheppende oerkracht waarin en waaruit het hele universum tot bestaan is gedacht. De godheid kan zichzelf in de statische toestand van eenheid niet kennen omdat er niets ander is dan hijzelf, er is niets om zich in te spiegelen, niets om mee te vergelijken. Het moment waarop eenheid zichzelf wil leren kennen is de aanzet tot het scheppingsproces. De monade creëert ‘de ander’ als afspiegeling van zichzelf. Hierdoor ontstaat de dyade (Grieks voor tweeheid). De oorspronkelijke monade creëert een tweede cirkel als exacte kopie van zichzelf. Symbolisch wordt dit weergegeven door twee overlappende cirkels met een lijn die beide middelpunten verbindt. Tussen de beide cirkels heerst spanning. Ze stoten elkaar af maar tegelijkertijd trekken ze elkaar aan. Enerzijds verbindt de lijn twee punten of polen, anderzijds laat de lijn duidelijk zien dat zij van elkaar gescheiden zijn. Een ander universeel symbool voor de dyade is de maan. De maan zelf creëert geen licht maar ontvangt en weerkaatst slechts het licht dat zij van de zon ontvangt. De idee van weerkaatsing, van spiegeling die aan de dyade ten grondslag ligt verduidelijkt en bevestigt de idee dat onze wereld in feite een illusoire wereld is. Het is dan ook niet verrassend dat kenmerken zoals illusie, conflicten en dualiteiten aan het getal twee worden toegeschreven.
Precies!... Dank voor dit 'bruggetje' Radja...radja schreef:Dit doet me meteen denken aan de Steppenwolf van Harrie Haller en Hermann Hesse
Hermann Hesse schreef:Men stelle zich een tuin voor, met honderd soorten bomen, met duizend soorten bloemen, met honderd soorten vruchten, met honderd soorten kruiden. Als nu de tuinman van die tuin geen andere botanische onderscheiding kent als 'eetbaar' en 'onkruid', dan zal hij met negen/tiende van zijn tuin niets weten te beginnen, hij zal de verrukkelijkste bloemen uitrukken, de edelste bomen omhakken of hij zal ze toch haten en scheef aankijken
[...]
Harry bestaat niet uit twee wezens, maar uit honderd, uit duizend. Zijn leven slingert (als het leven van ieder mens) niet alleen tussen twee polen, die van de drift en de geest, of de heilige en de woesteling, maar het slingert tussen duizenden, tussen ontelbare polen
[...]
De mens is niet bijster in staat om te denken, en ook de meest vergeestelijkte en ontwikkelde mens ziet de wereld en zichzelf voortdurend door de bril van zeer naïve, vereenvoudigde en leugenachtige formules - meestal echter zichzelf! Want het is een, naar het schijnt, aangeboren en volkomen dwingende behoefte van alle mensen dat elk zijn eigen Ik als een eenheid voorstelt
[...]
En als in bijzonder begaafde en fijn vertakte mensenzielen het vermoeden van hun veelvoudige gespletenheid begint te klaren, als zij, als elk genie, de waan van de eenheid van persoon doorbreken en zich als meerdelig, als bundeling van vele Iks ervaren, dan hoeven zij dat maar te opperen, of de meerderheid sluit hen op, roept de wetenschap te hulp, constateert schizofrenie en beschermt de mensheid tegen het horen van de waarheid uit de mond van de ongelukkigen.
Lees bovenstaande stukjes uit de Steppewolf, dat verwoordt eigenlijk precies wat ik bedoel!Yopi schreef:Ik snap je punt denk ik: Je kunt zowel jezelf als anderen niet vastpinnen op een verzameling 'dingetjes'. Daarmee doe je zowel anderen als jezelf te kort. Bedoel je dat?
Mooi!... Maar dit heeft misschien ook meer te maken met een soort gevoel van 'vrijheid', volledig los van de gebondenheid aan materiële zaken? Je identiteit, tenminste als zoiets bestaat, kan toch in principe niet in vlammen opgaan, omdat het in jezelf zit ingesloten?Eva L. schreef:Ook denk ik regelmatig terug aan het verhaal dat ik hoorde (en ook ergens in een artikel heb verwerkt) van de vrouw wier huis finaal afbrandde en zij niets materieels had kunnen redden, alleen zichzelf, en dus buiten stond te kijken hoe alles wat ze bezat in vlammen opging, en vertelde dat ze toen éven, alvorens de ontreddering toesloeg, een overweldigend gevoel van vrijheid ervoer, omdat er zoveel van haar 'identiteit' (bankpassen, fotoalbums, herinnerings-voorwerpen, paspoort, gegevens...alles) voorgoed vernietigd was.
Dat gaat dan dus over de 'buitenkant' van iemands identiteit.
Ik vind het een beetje raar dat we zonodig alles moeten ordenen en karakteriseren. Waarom niet gewoon het ervaren zoals het is? ERVAAR je eigen karakter (en dat van anderen), in plaats van het te karakteriseren / ordenen...Eva L. schreef:Heb je het hier vooral over wat ik dan maar noem: de buitenste identiteit?
Hoe zie je bijvoorbeeld iemand karakter enzo? Dat zijn tenslotte ook 'kenmerken' en toch heel eigen.
...) 
En dat is voor iedereen gelijk.Mijn vraag:..dan zal hij met negen/tiende van zijn tuin niets weten te beginnen
Inderdaad...is het misschien zo dat jij jij bent omdat anderen anderen zijn. En dat is voor iedereen gelijk.
Je dient de hele zin eigenlijk op deze manier te lezen:Wie of wat is de tuinman en wat doet of doet hij niet met zijn tuin?
Òf het is zijn persoonlijke tuin, òf die van iemand waarvan hij de tuinman is... Lijkt me in deze inrelevant, het gaat uiteindelijk om de keuze betreffende de twee categorieën die hij moet maken...En 2e vraag: Is het zijn tuin en zo ja waarom?
Ja! Dit vind ik een mooie.Vanuit de eerste persoon gezien vind ik de ik-ben-ik ervaring zelfs de meest zekere. Wat niet wil zeggen dat ik weet wie of wat ik ben. Maar over wat voor ervaring het ook gaat: Ik ben er altijd bij
Ja...maarrr...door wat jij hier o.a. schrijft over dat ervaren enzo... moet ik dus opeens denken aan ervaringen van eenheid, of soort totaal-ervaringen. Ik heb dat een paar keer in mijn leven meegemaakt, een soort van eenheidservaring. 'k Heb het er hier wel eens vaker over gehad, volgens mij. Op die momenten was er geen verschil tussen mij en de omgeving. Ik was óók de bomen en de baai en de rotsen en de zon en de wolken en het strand en het kwalletje dat daar lag, en alles eigenlijk. En dat alles was ook: mij. Toen was er dus even geen sprake van mij als individu (identiteit). Ik denk ook dat ik die ervaring alleen maar kan vertellen, omdat het weer gestopt is. Die ervaring(en) stopte(n) op het moment dat ik me ervan bewust werd dat IK dat aan het ervaren was. En toen was er dus weer sprake van een apart ik (een identiteit). Bedoel je zoiets ook?Maar als er geen ervaring is? Ben ik er dan nog? Dat is de grote vraag.
De spiegelkant van de ik-ervaring of zelfbewustzijn/besef is de inhoud die hier tegenover staat: Het niet-ik. Dus: De ervaring komt eerst, waarin je dan onderscheid maakt (stelt) tussen ik en niet-ik. De ervaring is één.
Het ik en niet-ik bepalen elkaar wederzijds in een twee of dualistische ervaring.
Ik ook, geloof ik....De grenzen van de ervaring, die ik hier boven met voorrang gesteld heb, worden bepaald door geboorte en dood. Binnen die grenzen ben ik dus wel overtuigd van de objectiviteit van unieke personen en 'de wereld'.
Dat is fascinerend. Het is zowel herkenbaar als ongrijpbaar tegelijkertijd.Dyade: tweeheid
Zoals we in het vorige artikel hebben gezien, wordt de monade (Grieks voor eenheid) beschouwd als de vader der getallen, als de scheppende oerkracht waarin en waaruit het hele universum tot bestaan is gedacht. De godheid kan zichzelf in de statische toestand van eenheid niet kennen omdat er niets ander is dan hijzelf, er is niets om zich in te spiegelen, niets om mee te vergelijken. Het moment waarop eenheid zichzelf wil leren kennen is de aanzet tot het scheppingsproces. De monade creëert ‘de ander’ als afspiegeling van zichzelf. Hierdoor ontstaat de dyade (Grieks voor tweeheid). De oorspronkelijke monade creëert een tweede cirkel als exacte kopie van zichzelf. Symbolisch wordt dit weergegeven door twee overlappende cirkels met een lijn die beide middelpunten verbindt. Tussen de beide cirkels heerst spanning. Ze stoten elkaar af maar tegelijkertijd trekken ze elkaar aan. Enerzijds verbindt de lijn twee punten of polen, anderzijds laat de lijn duidelijk zien dat zij van elkaar gescheiden zijn. Een ander universeel symbool voor de dyade is de maan. De maan zelf creëert geen licht maar ontvangt en weerkaatst slechts het licht dat zij van de zon ontvangt. De idee van weerkaatsing, van spiegeling die aan de dyade ten grondslag ligt verduidelijkt en bevestigt de idee dat onze wereld in feite een illusoire wereld is. Het is dan ook niet verrassend dat kenmerken zoals illusie, conflicten en dualiteiten aan het getal twee worden toegeschreven.
Interessant. Leuk om onze 'etymoloog' weer in ons midden aan te treffen!Toch is de betekenis van het woord ´identiteit´ zorgwekkend in deze situatie. Het is namelijk Latijn voor zoiets als ´gelijkluidend´, ´gelijkheid´. Ik heb even geen idee hoe ik dit uit moet leggen, maar in ieder geval verwijst het woord niet naar het ego, maar wellicht naar referentie aan anderen. Zo bezien is het misschien zo dat jij jij bent omdat anderen anderen zijn. En dat is voor iedereen gelijk.
Misschien kan dat 'gelijkluidend' of 'gelijkheid' in dit verband opgevat worden als 'eenheid' ofzo (die van jezelf), als autonoom...ofzo.Ik ben het helemaal met je eens dat niet alles geordend en/of gekarakteriseerd hoeft te worden. Dat is ook niet m'n opzet hoor!Ik vind het een beetje raar dat we zonodig alles moeten ordenen en karakteriseren. Waarom niet gewoon het ervaren zoals het is? ERVAAR je eigen karakter (en dat van anderen), in plaats van het te karakteriseren / ordenen...
De Steppewolf van Hermann Hesse is trouwens een aanrader hoor Eva... Vooral als je geïnteresseerd bent in deze indentiteits zaken... Het is wel een beetje een 'droefgeestig' boek in het begin... Maar zeker een aanrader (net als alle boeken van Hesse trouwens
Ja, dat verhaal van die vrouw is me altijd bijgebleven. Ook omdat ik het me zo goed kon voorstellen; zo'n moment van bevrijding.Mooi!... Maar dit heeft misschien ook meer te maken met een soort gevoel van 'vrijheid', volledig los van de gebondenheid aan materiële zaken? Je identiteit, tenminste als zoiets bestaat, kan toch in principe niet in vlammen opgaan, omdat het in jezelf zit ingesloten?
Volgens mij is dit slechts een deeltje van de identiteit, met overlap in de identiteit van de ander. We laten zelf iets zien 'aan de buitenwereld', waarschijnlijk zoals we graag gezien willen worden, een uiting van wat wij als 'eigen expressie' ofzo beschouwen. Een ander ziet dat dan (en vat dat op) met zijn eigen filtertje er tussen. Zoiets.Daarnaast bedacht ik me nog. Als er zoiets als 'identiteit' bestaat, dan bepaal je die niet voor jezelf, maar een ander bepaald jouw identiteit (jouw identiteit wordt bepaald door hoe anderen je 'zien').
Hoe vaak zien we niet dat als er aan iemand de 'vraag' wordt gesteld, b.v. "je bent heel beroemd" / "Je hebt veel talent" / "Je bent een heel vriendelijk persoon", dat dan die 'ondervraagde' als antwoordt geeft "tja, dat kan ik natuurlijk niet van mezelf zeggen, dat moet je aan anderen vragen".
De eerste zin is uitgangspunt voor de filosoof Descartes in zijn zoektocht naar absolute zekerheid los van autoriteit, openbaring en zintuigelijkheid. Aan die laatste drie kan altijd getwijfeld worden aan 'ik-ben' en 'ik-denk' niet: Cogito ergo sum.Yopi schreef:Quote:
Vanuit de eerste persoon gezien vind ik de ik-ben-ik ervaring zelfs de meest zekere. Wat niet wil zeggen dat ik weet wie of wat ik ben. Maar over wat voor ervaring het ook gaat: Ik ben er altijd bij
Ja! Dit vind ik een mooie.
Wonderlijk is dat eigenlijk wel...
Ik geloof dat ik die Descartes wel begin te mogen...De eerste zin is uitgangspunt voor de filosoof Descartes in zijn zoektocht naar absolute zekerheid los van autoriteit, openbaring en zintuigelijkheid. Aan die laatste drie kan altijd getwijfeld worden aan 'ik-ben' en 'ik-denk' niet: Cogito ergo sum.
De laatste twee zinnen zijn een belangrijke intuïtie van de filosoof Kant met een gelijkwaardige zekerheid. Beide heb ik mij min of meer eigen gemaakt en vormen min of meer een onderdeel van mijn identiteit. Afkomstig van anderen dus, maar het inzicht is makkelijk en is naar mijn idee voor iedereen zo klaar als een klontje en ook eigenlijk: "Heb ik altijd wel geweten".
Ik zit me nog af te vragen of het inderdaad om dezelfde soort beleving gaat....Die eenheidservaring waar je over spreekt is er denk ik dus ook in het alledaagse. Alleen niet zo intens. En die mattere eenheidservaringen worden ook pas - zoals je ook van jouw intense ervaring beschrijft - pas bewust als je bij jezelf terugkeert en je her-innert. Hier is pas die splitsing in ik en niet-ik: subject-object; subject-subject
Kweenie...En laat je je ook (her)kennen aan je omgeving door dingen te laten zien.Van buiten verzamel je dingen, kies je, maak je dingen, doe je dingen. Hierin herken je jezelf buiten
Dat dacht ik ook niet. De enigste overeenkomst die ik wilde benadrukken is dat er als het ware twee modi zijn. Eén waarin je jezelf bént en de ander waarin je je van jezelf bewust bent. En die twee in alle intensiteiten van onbewust tot superbewust.Ik zit me nog af te vragen of het inderdaad om dezelfde soort beleving gaat....
Inderdaad. Ter onderscheiding (daar hou ik nou eenmaal van) zou je dit je image of imago kunnen noemen. En dan in een hele brede zin.En laat je je ook (her)kennen aan je omgeving door dingen te laten zien.
Ja, een 'zelfbewustzijn' dat veel meer omvat dan wat ik normaal gesproken, in de dagelijkse gang van zaken 'ik' zou noemen.Maar ik begrijp nu wel dat die éénheidservaring toch ook wel je zelfbewustzijn omvat zou kunnen hebben: Vervulling of opgenomenheid.
Zoiets?
Ik bedoelde inderdaad ook iets als je image.Inderdaad. Ter onderscheiding (daar hou ik nou eenmaal van) zou je dit je image of imago kunnen noemen. En dan in een hele brede zin
Ik weet het niet. Want dan komen we dus (weer) op de vraag of je geest en je lichaam twee afzonderlijke 'entiteiten' zijn of dat ze feitelijk hetzelfde inhouden. Persoonlijk ervaar ik het lichaam niet als identiteit, maar een drager ervan. Of eigenlijk, ik ervaar meestal dat 'wie ik ben', IN mijn lichaam zit, en niet mijn lichaam IS. Of bedoel je dat niet? En jij?In hoeverre denk jij dat je lichaam een constante (identiteit) uitmaakt, zowel van binnen als van buiten?
Als je HANDELT of VOELT dan BEN je een lichaam. Op momenten dat je niet handelt of voelt of niet weet hoe te handelen of hoe te voelen dan ben je een bewoner of bezitter van je lichaam.Eva Lilith schreef: Ik weet het niet. Want dan komen we dus (weer) op de vraag of je geest en je lichaam twee afzonderlijke 'entiteiten' zijn of dat ze feitelijk hetzelfde inhouden. Persoonlijk ervaar ik het lichaam niet als identiteit, maar een drager ervan. Of eigenlijk, ik ervaar meestal dat 'wie ik ben', IN mijn lichaam zit, en niet mijn lichaam IS. Of bedoel je dat niet? En jij?
Zelf heb ik het gevoel dat IK iets anders is dan mijn lichaam. Wel nogal enorm met elkaar verbonden, maar toch... Ik weet niet of dat echt zo is, maar ik ervaar het wel zo.Als je HANDELT of VOELT dan BEN je een lichaam. Op momenten dat je niet handelt of voelt of niet weet hoe te handelen of hoe te voelen dan ben je een bewoner of bezitter van je lichaam.
"IK" is er pas als je denkt. Als je "NIET_DENKT" wat je eigenlijk niet eens kunt afdwingen, atlhans ik niet dan heb ik een soort Zuiver geestelijk-lichamelijk-eenheids-gevoel en ik verwacht eigenlijk dat dat bij iedereen zo is..maar weten doe ik dat dus niet.Eva Lilith schreef: Zelf heb ik het gevoel dat IK iets anders is dan mijn lichaam. Wel nogal enorm met elkaar verbonden, maar toch... Ik weet niet of dat echt zo is, maar ik ervaar het wel zo.
VOELEN doe ik eigenlijk best veel, en dan heb ik hetzelfde idee/gevoel daarover.
Ehh ...Eva Lilith schreef:@ Yopi,
Maar heb jij nou zelf het idee dat je je lichaam BENT of erin zit?
(ik vroeg dat al aan mezelf in gedichtjes van toen ik 14 was....)
Ziznl schreef:Zelf heb ik het gevoel dat IK iets anders is dan mijn lichaam. Wel nogal enorm met elkaar verbonden, maar toch... Ik weet niet of dat echt zo is, maar ik ervaar het wel zo.Als je HANDELT of VOELT dan BEN je een lichaam. Op momenten dat je niet handelt of voelt of niet weet hoe te handelen of hoe te voelen dan ben je een bewoner of bezitter van je lichaam.
VOELEN doe ik eigenlijk best veel, en dan heb ik hetzelfde idee/gevoel daarover.
Hahaha....ja en of dat wat is....een verzameling mogelijkheden van wat je bent. Punt is: wat ben je?yopi schreef: Ehh ...
Ik ben een lichaam en ik ben ik, een tweevoudig wezen.
Ik zit in mijn lichaam.
Ik kan me er niet van losmaken binnen de grenzen van het leven.
Bij handelen en waarnemen (en overgegeven aan gedachtes) ben ik me niet bewust van dat ik ik ben.
Kijk ik terug op denken of andere zaken (herinnering) wordt ik me bewust van mijzelf.
Trek ik me terug uit een overgave en keer ik me in mezelf wordt ik me bewust van mijn lichaam en mijn ik, maar dan alleen als een notie zonder content. Bij het terugkijken is dat wel zo (ervaring beschouwen + denken).
Eenheid is overgave en opheffing van zelfbewustzijn en lichaambewustzijn.
Terugtrekking hieruit - momentaan of in herinnering - brent het zelfbewustzijn in die tweeledigheid terug.
Wel zoals ziznl ergens aangeeft door een aanleiding, bijvoorbeeld twijfel.
In ieder geval een gebeurtenis.
Is dat wat?
Dat onderscheidt is er volgens mij niet. Iets jezelf eigenmaken is een pad een weg of een manier....een manier die ik iedereen aanraad om te nemen. Maar iets jezelf eigen gemaakt hebben is een in mijn ogen een hersenspinsel van het foute soort. Dingen die je je hebt eigengemaakt zaten altijd al in je. Ze zijn ontwikkeld maar niet van wezen verandert. Zo is elk onderscheidt tussen jouw wezen, ziel en lichaam een illusie. Je kunt je lichaam, ziel en wezen niet wezenlijk veranderen of vervormen zonder ook echt fysiek te sterven en niet alleen maar symbolisch te sterven. Wat wel belangrijk hier is dat ik dit symbolische en bewuste aanhangsel van bewustzijn en zelfbewustzijn en voor mijn part is dat aanhangsel ook werkzaam op afstand als astraal lichaam een heel belangrijke medium is tussen verschillende lichamen. Maar niet het enige. Het is zoiets als dit: ik schrijf jou een bewustzijn toe, omdat dat een mij een begrijpelijke verklaring geeft voor jou gedrag. Dat gedaan hebbend ga ik mezelf observeren en dan besluit ik dat mezelf ook gedraag, ik moet mezelf dus in tweede instantie ook wel een geest toeschrijven en dan bezit ik een denkend en talig bewustzijn. Maar voordat ik dat denkende en talige bewustzijn bezat, had ik al gevoel (vraag maar aan mijn ouders en kijk maar naar baby's en kinderen). De ontwikkeling van een bewustzijn als talig en denkend interactiemedium met andere lichamen is dus een proces van spiegeling aan anderen en vervolgens zelfspiegeling. De ontwikkeling van bewustzijn en zelfbewustzijn. Dit is ook wat ik bedoel als ik zeg dat er geen homunculus in ons schuilt. een soort denkend en menselijk geestje. Hooguit schuilt er een intuitie of een mogelijkheid in ons lichaam dat in interactie met andere lichamen ontwikkeld kan worden tot een bewustzijn en in tweede instantie zelfbewustzijn. Ons wezen verandert echter niet en ons wezen is een misschien wel monsterlijke intuitie dat zich gaandeweg symbolisch aankleedt met een talig bewustzijn. Mijn geest en jouw geest vinden dan hun beslag in teksten en praten en denken.yopi schreef: * onderscheid tussen ziel en lichaam zie ik in: Datgene wat je eigen gemaakt hebt:
voor het bewustzijn is je lichaam een buitenwereld ja, zoals boven beschreven. Voor je intuitie en je gevoel echt niet hoor. Sommigen mensen die hieraan twijfelen brengen zichzelf wel eens lichamelijk schade toe om te voelen dat ze lichamelijk zijn en dus zijn. Automutilanten willen echt niet zichzelf pijn doen, maar ze willen wel voelen of ze ECHT zijn....zoiets.* lichaam is voor een gedeelte buitenwereld of buitenwereld aan het worden: Botten, haar, nagels, stofwisseling bijvoorbeeld.
Klopt, in je contact en in je bespiegelingen zit je volledig in je geestelijke bewustzijn, maar kun je ook zeggen ben je volledig gedistantieerd of gedissocieerd van je lichaam. Distantieren van je lchaam is daarbij een bewuste actie van je geest en is dus te preferen in de meeste gevallen omdat je dan ook onbewust verbonden blijft als geest met je lichaam. Dissocieren is moeizamer omdat je het contact met je lichaam onbewust verloren bent en door het onbewust zijn niet weet hoe je weer terug moet komen. Depressie of lege gevoelens zijn het gevolg. Gevulde negatieve gevoelens als pijn en woede en angst en verdriet zijn in die zin minder dissociatief als depressie.Wel zie ik kennis van het lichaam en ik in het bespiegelen op de ervaring en in contact met andere mensen. Dat laatste zowel direct, als in feed-back.
open maar.Als je het er mee eens bent zou ik graag een topic zien over het verschil van mannen en vrouwen dat jij beschrijft. Of ik wil dat ook wel openen.
Ergens in het informele gedeelte.
ja...maar dat astrale lichaam is niet een opzichzelfstaand fenomeen. Het is een afgeleidt fenomeen van ons gewone bewustzijn maar dan geprojecteerd in iemands andere bewustzijn. In die zin is het meer een actuele aktie van degene in wie jouw bewustzijn is geprojecteerd. Het deel van jouw bewustzijn dat in iemand anders is geplakt of geprojecteerd kan een gedachte of gebeurtenis zijn die aan jou doet denken of DOOR jou doet denken...zoiets.(en we hadden nog het astrale lichaam weet je nog??)
Juist, HET leven tussen spoken en jouw eigen lijk!yopi schreef:Leve de spoken, die dingen goed kunnen verwoorden ..
.. en soms nog leven.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast
