Filosofieforum.nl

Tot waar reikt de grens die van zelfmedelijden geen medelijden meer weet te maken?

Zou dat ooit uit vallen te leggen, cq aanwijsbaar kunnen zijn?

Ik denk het niet.

Supernarcisten doen nog een poging met: "Kijk eens hoe ik sterf! Wil jij dat ook?!"

Maar dat gevoel heeft niets meer met medelijden te maken, dan schakel je haast automagisch over naar zelfbehoud.
En als dat zelfbehoud in kan houden dat je je maar overgeeft aan de situatie ... tsja ...

Er bestaan mensen die zich afvragen wat dergelijk mensen behelsde.

We zijn 75 jaar verder, en nog geen spat opgeschoten, met de duiding van het allemaal, het hoe en het waarom.
"Dat mag nooit meer gebeuren": is de tegenwoordige opinie die de moraal schept/in leven houdt, maar als geschiedenis als iets kan leren, dan is het wel dat geschiedenis zich altijd herhaalt, of je nu wilt of niet.

"Dood" en "Leven" zijn de twee uitersten in ons heelal.
Dat wil niet nog niet zeggen dat "ons heelal" daar ook door geregeerd wordt.

Er zijn nog zo veel andere mogelijkheden mogelijk die je met je brein kan doorvorsen: deel ze met ons!

Zodat wij kunnen zeggen: "Hé dat dacht ik ook!" EXNOF "Hé, dat dacht ik niet!"

::

Een opinie is nog geen mening, dus kan men meningvormend opineren.
Andersom werkt niet: een mening is immers geen opinie, opiniëren bestaat niet.

Ik had ooit eens een vriendin, dacht ik, die mij wel begreep.
Bleek dat ze dat nog deed ook.