"Het Heelal als Zelfverlichting in Schijnvrijheid"

[self-Light'ning]

Met "zelfverlichting" bedoel ik het volgende. In de eerste plaats bedoel ik met "verlichting" het tegendeel van "verzwaring", niet van "verduistering". En met "zelf" bedoel ik in de eerste plaats niet een "zelf" ("je zelf"), maar de verlichting zelf: "zelfverlichting" betekent hier in de eerste plaats de verlichting van de verlichting.

Deze verlichting verlicht zich namelijk van zichzelf in "schijnvrijheid", de schijnbare vrijheid om te schijnen (stralen). Dit verwijst naar mijn theorie van de dualiteit van ruimte en licht (vergelijk voor de vorm, doch niet voor de inhoud, de term "dualiteit van golven en deeltjes").

Ruimte is de schijnvrijheid van lichamen; ieder lichaam is een lichtbron, of althans stralingsbron (het hoeft voor ons geen zichtbaar licht te zijn). De "uitdijing" van het heelal is in werkelijkheid het feit dat alle lichamen zelfverlichtingen in schijnvrijheid zijn, hetgeen zoiets wil zeggen als "zelfverdampingen in aether": het heelal dijt niet echt uit, het is altijd oneindig geweest, maar zijn inhoud—de genoemde lichamen—worden steeds kleiner, stralen zich steeds verder uit in ruimte/licht.

In de tweede plaats bedoel ik dat alle lichamen zelfverlichtingen zijn in de zin van een verlichting van hun "zelf", hun ego, hun lichaam: ze zetten zichzelf steeds meer om in geest, bewustzijn: ruimte en bewustzijn zijn hetzelfde. De "uitdijing" van het heelal is de bewustwording van het heelal, en in het bijzonder zijn zelfbewustwording: het wordt zich steeds meer bewust van zijn bewustzijn zelf.

[arkhétupos]

Met "zelfverlichting" bedoel ik het volgende. In de eerste plaats bedoel ik met "verlichting" het tegendeel van "verzwaring", niet van "verduistering". En met "zelf" bedoel ik in de eerste plaats niet een "zelf" ("je zelf"), maar de verlichting zelf: "zelfverlichting" betekent hier in de eerste plaats de verlichting van de verlichting.

Ik proef een circulaire redenering aankomen ...

Deze verlichting verlicht zich namelijk van zichzelf in "schijnvrijheid", de schijnbare vrijheid om te schijnen (stralen). Dit verwijst naar mijn theorie van de dualiteit van ruimte en licht (vergelijk voor de vorm, doch niet voor de inhoud, de term "dualiteit van golven en deeltjes").

Welke theorie?
(Dit is Uw eerste bericht.)

Ruimte is de schijnvrijheid van lichamen; ieder lichaam is een lichtbron, of althans stralingsbron (het hoeft voor ons geen zichtbaar licht te zijn). De "uitdijing" van het heelal is in werkelijkheid het feit dat alle lichamen zelfverlichtingen in schijnvrijheid zijn, hetgeen zoiets wil zeggen als "zelfverdampingen in aether": het heelal dijt niet echt uit, het is altijd oneindig geweest, maar zijn inhoud—de genoemde lichamen—worden steeds kleiner, stralen zich steeds verder uit in ruimte/licht.

Ah zo, excuus.

In de tweede plaats bedoel ik dat alle lichamen zelfverlichtingen zijn in de zin van een verlichting van hun "zelf", hun ego, hun lichaam: ze zetten zichzelf steeds meer om in geest, bewustzijn: ruimte en bewustzijn zijn hetzelfde. De "uitdijing" van het heelal is de bewustwording van het heelal, en in het bijzonder zijn zelfbewustwording: het wordt zich steeds meer bewust van zijn bewustzijn zelf.

Leuke theorie, helaas kan ik er geen touw aan vastknopen.
Hoe verklaart U rood- en blauwverschuiving dan?

"Zelfverdonkerend" als iets op je toekomt, "zelfverlichtend" als het weggaat? (of vice-versa, maar dat maakt argumentair niets uit.)

het wordt zich steeds meer bewust van zijn bewustzijn zelf.

Hier zou ik zeggen:
het wordt zich steeds minder bewust van zijn bewustzijn zelf.

Maar misschien ben ik een bewustzijnsfase verder?
(Of ik lig een fase achter, dat kan ook natuurlijk. Maar dan heb ik tenminste wel mezelf verlicht, als het ware.)

[self-Light'ning]

"De verlichting van de verlichting" betekent dat de verlichting zelf lichter wordt, minder wordt. Uiteindelijk, als niet gelijk al, gaat ze op in ruimte/licht (althans, bijna volledig, want dat is een asymptoot); maar als dit inderdaad niet gelijk gebeurt wordt een andere zelfverlichting met haar "opgezadeld", zwaarder gemaakt; deze laatste wordt hierdoor een zwaardere, grotere zelfverlichting.

Roodverschuiving wordt veroorzaakt door de absolute verlichting van alle zelfverlichtingen (hoewel sommige, ja zelfs vele van hen dus juist relatief zwaarder worden—tijdelijk, want het zijn en blijven zelfverlichtingen).

Waarom zou u zeggen dat het heelal zich steeds minder bewust wordt van zijn bewustzijn?

[arkhétupos]

Nu ja

Waarom zou u zeggen dat het heelal zich steeds minder bewust wordt van zijn bewustzijn?

Nu ja, bezie deze twee asymptoten:
1/x
sqrt((1+x)/(1-x)) (Waarbij 1 gelijk is aan de lichtsnelheid en 1/x niet definieerbaar is voor elke x <> 0)

De lorentzfactor heet dat meen ik.

Als x gelijk is aan 1 is alles mogelijk.

Hoe verder je gaat kijken in je verleden hoe minder je weet van je geschiedenis.
Dan vind ik het nogal pedant om te beweren daaruit de toekomst te kunnen voorspellen.

Toekomst ligt vast. Wat er gebeuren gaat niet.

De limiet voor die laatste van +- oneindig x = -1.

Wat eigenlijk ook wel logisch is.

Hoe meer heelal, hoe minder taart.