Filosofieforum.nl

Ik zit hier zo wat voor me uit te staren, en opeens hoorde ik in mijn hoofd: "Stotteren lijkt wel een soort van innerlijke echolalie"

Wat ik er mee moet weet ik nog niet. Maar nu begrijp je misschien wel, waarom ik af en toe gestotter hoor.

"Ik denk er teveel over na, daarom komt soms, wat ik wil zeggen, niet overeen met wat ik bedoel."

Ik zie het dan maar als snateren.

Gewoon, gemeen, "we", tateren.

(yopi: print het citaat uit, hang het op en kijk ernaar, elke keer als je pissen gaat.)

Als ik de geit ga verzetten, en dus mijn zwager een hand geef, wil ik obekommerd mij ontladen. En zit ik dus niet te wachten op teksten in mijn privaat. Dat ik die tekst opgehangen hebt is ter lering van anderen.
Zelf wil ik niet lastig gevallen worden.
Het privaat is wat het is: Een privaat.
Vroeger zeker voor mensen die altijd omringt waren door anderen.

En ook van een moeder, die zich wel es opsloot om te ontkomen aan de kinderen. Helaas bonsden die op de deur om haar te vertellen dat ze niet alleen voor zichzelf leefde ..

Tsja ..

In ieder geval: Zingen helpt tegen stotteren.
Zeggen ze.
Maar daarmee kan je niet 112 bellen. Want dan krijg je terug:
Ok .. en dan als antwoord - zingend - Alle eendjes zwemmen in het water.

"Witte zwanen zwarte zwanen wie gaat we mee naar Engeland varen."

Ik begrijp het, geloof ik.

Als je stottert, moet je Engels leren praten.