Filosofieforum.nl

Kan prima, denk ik.

Alleen die beweging die ik met van alles voel in mijn darmen.
In confrontatie met 'de wereld'.

Daar zullen die nieuwe darmen aan moeten wennen.
En anders ga ik maar dood.

(Hypothetische kwestie)
....

En zo'n nog bijna kloppend hart? Na transplantatie?
Dat zal strijd op leveren. Waarbij de tegenstander ofwel een Pyrhes- overwinning boekt (ik overlijdt, maar mijn tegenstander is al overleden); ofwel ik win, en leg mijn nieuwe hart mijn ritme op.

Is het accepteren van iemand anders' orgaan niet per definitie een pyrrus-trofee?
Of heeft het meer met Damocles te maken?
Hoe dan ook: ik zou het niet kunnen.

Noch het nemen, noch het geven.
Van mijn onderdelen blijf je af, al was het alleen maar omdat de nieuwe eigenaar nooit kan weten, hoe er mee om te gaan.
't Zal wel iets ingenieursachtig zijn; zodra iemand aan mijn gereedschappen heeft gezeten, wil ik er niet meer mee omgaan.

Want ze zijn, zonder uitzondering, gesloopt en onbruikbaar geworden.

Hmm .. Nog ..