Niet boos zijn yopi.
Dat lijkt me nergens voor nodig.
Ik zal dat (dat nergens voor nodig zijn) trachten te verontschuldigen, om je in te laten zien dat je boosheid ongestoeld is.
Ik zal het tenminste proberen, niettemin.
Al was het maar om mezelf te redden NXOF te vergoelijken.
Dan is het tenminste eerlijk.
(Hoe zeggen ze dat ook weer zo mooi: "Het is aan de lezer, de logica te vinden.")
Ik denk gewoon weer quantummechanisch:
Ik weet wel precies
waar ik ben, maar nooit zeker
wanneer.
Dat ik er ben echter, is zeker: Dat was de afspraak.
Dus de plaats van ontmoeting is min of meer gekend.
De exacte tafel echter ... die valt samen met de tijd van ons (in dit geval 3, misschien 4 personen) samenkomen.
(Om 17:00 is er nog niemand in het restaurant en zijn alle tafels vrij, behoudens een paar gereserveerde ... eng hoor)
Maar onze griek (Manolos) doet het veel leuker. Heb je gereserveerd? Maakt hij plaats voor je. Heb je niet gereserveerd? Maakt hij plaats voor je, maar soms moet je dan even wachten. (Met een complementair drankje bij de open haard, heel gezellig allemaal en dus niet erg. Alhoewel, met dit weer bij de open haard ...)
Het nadeel van die methode is dat soms je reservering niet nodig was; en soms dat je, ook al had je gereserveerd, toch even op een tafel moet wachten.
(Ik heb dat wel eens met hem proberen te filosoferen, maar hij wuift dan met zijn hand. Gaat gewoon op zijn boerengastvrijheid af, is het druk: wacht je even, is het niet druk: ook. Kun je nooit teleurgesteld zijn, want je komt altijd aan de beurt. Ben je het wel? Wil je mij blijkbaar niet als gastheer. Jouw goed recht. Ik (Manolos) verander echter niet, mijn goed recht. Ik heb jou klandizie nodig, maar als ik je niet tevreden kan stellen dan liever niet. Bovendien komen de meeste mensen die gereserveerd hebben niet opdagen en de minderheid belt van tevoren af.)
(Waarmee ik gelijk wil zeggen dat ook al heb ik gezegd een tafel te reserveren ik het niet doe ... het is niet nodig. Daarom heb ik ook deze griek uitgekozen. Ik denk alleen wel dat hij een project X niet zou overleven, maar ja, wie overleeft wel mensen die samenkomen zonder doel?)
Dat is natuurlijk veel te ver doorgedacht, en zo gebeurt het misschien ook niet in zijn geest. Het is enkel mijn (empatische) interpretatie.
En dat is misschien wel voer voor discussie, of op z'n minst een voorafje.
Dat wilde ik je van tevoren laten weten, zodat je niet gaat zitten denken te denken dat ik wel weet
wanneer ik ben, maar niet
waar.
Ik weet precies
waar ik ben op 12 juli, zo tussen 17:00 en 23:59:59 of 23:59:60, met de schrikkelseconde erbij (0:00 is sluitingstijd). Wanneer ik aankom echter, is me onbekend. (En ik mag de schrikkelseconde natuurlijk pas toepassen wanneer ik wil, of als meer dan 50% dat doet, dan moet ik me wel aanpassen, om niet uit de pas te lopen.)
Gaussiaans gezien is de grootste kans om 20:30 en dus de kans van mijn arriveren op 17:00 uur, kleiner dan twee standaarddeviaties. Oftewel, de kans dat ik er om 17:00 ben is kleiner dan 0,1%.
Ik heb je echter een nieuwe verdeling gegeven: tussen 17:00 en 18:00.
De grootste kans is dus 17:30.
Nog steeds is de kans op 17:00 uur kleiner dan 0,1%.
Dat ik me niet aan de afspraak van 17:00 kan houden, komt voor uit het feit dat ik meestal pas vertrek, op moment van afspraak. Dat, en waarom ik dat doe, heb ik onlangs pas geleerd, uit de:
Helaasheid der dingen.
Ik heb je hiermee, de probabiliteit van mijn golffunctie uitgelegd cq voorgerekend.
(Jaja, ik zit weer helemaal in de quantumhoek. Dat youtube ... het is net een universiteit. Alleen jammer dat ik de professor niet kan interrumperen. Daar schijnen dan de commentaren voor te zijn. Maar dat lijkt me meer mosterd na de maaltijd.) ('t is net een
echte universiteit, althans die waar ik was werd interrumperen niet gewaardeerd, maar ja ik ben nooit verder gekomen dan eerstejaars. Ik had er toen geen zin meer in.)
Als jij nu annuleert, verschuif je de Gaussiaan weer een compleet andere hoek in. En heb je de kans dat
wij elkaar op 12 juli 2015 AD tusschen 17:00 uur en een uur x (de griek sluit enkel om 0:00 zijn deuren, daarmee is hij nog niet dicht) elkaar ontmoeten wel heel klein gemaakt.
Laat staan de kans dat we samen Leon ontmoeten.
Maar niet 0%, dat kan niet, zegt Heissenberg.
En daar gok ik dan maar op:
Dat je er nog bent als ik aankom.
NXOF
Dat je nog komt als ik er als ben.
NXOF
Dat jij en Leon er zitten
NXOF
dat alleen Leon er zit
NXOF Dat jij en leon elkaar zijn misgelopen
NXOF Dat voordat ik er al was, jij ruzie kreeg met Leon en apart bent gaan zitten.
Hoe moet ik jullie dan herkennen? Leon zegt: Dat is yopi.
Pats! Vooroordeel.
Door het enkel te proberen(!), zijn we dus altijd bij elkaar.
Reken maar uit.
("Ruik aan me reet": dat schijnt een grap te zijn. Zegt ook iets over je, maar niet per se begrip, het tegendeel, denk ik, banaliteit.)
Bah.
Ik zou het niet eerlijk vinden als je niet komt opdagen.
Misschien zelfs wel gemeen. Je slaat namelijk opeens een stuk toekomstvisie kapot.
Je mag zeggen dat ik dat bij jou doe, blijkbaar hebben we dan grenzen bepaald. En is oorlog ons deel.
Terwijl ik enkel probeerde de grenzen wat te vervagen.
HM
Nou ja, HM, mocht dit gedachtenvehikel je afschrikken, weet dan, of neem tenminste van me aan, dat ik ook een gezellig tafelgenoot kan zijn.
Koetjes en kalfjes zijn het net zo waard om over te praten als: God, Duivel, de Illuminatie, Nietsche, Schoppenhauer, Goethe, Leibniz, Hella Haasse, Pippi Langkous, Inspector Morse of Edgar Allen Poe.
Om maar eens wat te noemen.
Er is zoveel om het over te kunnen hebben, en alles interesseert me.
Ik heb Leon als getuige.
Ik heb trouwens Aha-aha-aha gevonden:
Asterix en Obelix en de Olympische Spelen.
Sjeesus, dat correleert zeg! Om niet te zeggen, associeert.
Durf je nog te spelen?
(Ik kom niet uit Rhodos overigens, noch ben ik Okeibos (of Okeanos) ik leef er slechts in.)
(Tsja Vis, wat moet je dan?)
(Nou, dit gewoon
hier neerzetten en niet waar het thuishoort: in de metafilosofie.)
Dat wilde ik je van tevoren laten weten, zodat je niet gaat zitten denken te denken dat ik wel weet wanneer ik ben, maar niet waar.
En ik niet hoef te denken waar of wanneer jij nou bent, en of het opeens schijnt af te hangen van iets onbelangrijks dat "Wimbledon" heet, of zo.
Raar. Is dat belangrijker dan, dan
ons ontmoeten?
Waarom?
Of maakte je een grapje?
HM, dat heb ik dan blijkbaar niet begrepen.
Nou ja, zo zie je maar weer, ik heb nog veel te leren.
Maar, ben ik tenminste verexcuseerd?
Heb je nog zin me te ontmoeten?
Indien nee, kan ik me dat voorstellen, soms word ik ook bang van mezelf.
Maar goed dat ik spiegels heb, om mee te relativeren.
Over waarheid en geest en soma en dergelijke dingen.