Filosofieforum.nl

Mijn dromen voerden mij niet verder dan tot huiselijkheid en forumbezoek. In een vorm van egotisme heb ik boeken geschreven die niemand koopt. Nu volgt dan toch een moment waarop ik denk te moeten compenseren voor het leed dat ik heb aangedaan. Ik vertrek voor onbepaalde tijd van dit forum, in de hoop dat anderen hun draai hier kunnen vinden.

Dat klinkt erg definitief. Erg jammer. Voor mij dan. Voor jou weet ik het niet.

Nu ik er over nagedacht heb en als je dit nog leest:
Een associatie met Jan Arends:

IK ben een arme man:

Ik ben een arme man
en ik verdien
mijn dagelijks brood
in schande.

Ik haal
dat is mij opgedragen
met emmers
water uit de regenput
en voel mij schuldig
omdat ik modder
op de bodem zie.
En zo begint de dag
nog voor het kwaad ontwaakt is.

Een hand voor mij
is witter dan een bloem
en het is waar dat woorden
mij vreesachtig maken.

Ik leef zo.
Ik ben zo.

Mijn dag verstrijkt
in regelmaat van schande.
Ik ben een arme man
en alle leven doet mij zeer.

Ik zag het tijdpad van je berichten vanochtend.


Tel je zegeningen zou ik zeggen ..
Ik beschouw je als een vriend, waar ik geen afscheid van wil nemen ..

Dank voor de vriendschapsbetuiging. Ik verzeker je het is niets persoonlijks. Ik had sterk het verlangen te zorgen dat mijn naam op de forumbeginpagina niet meer zichtbaar is als laatste die gereageerd heeft. Dat verlangen, irrationeel maar aanwezig, samen met wat andere factoren, doen mij besluiten nemen. Ik voel me hier nu langzamerhand gevangen. Het belemmert mijn vrije geloof om door te gaan zoals ik bezig ben. Mijn vrije geloof is iets dat ik recentelijk heb leren waarderen, als in contrast met een vast geloof of ongeloof.
Vrij geloof beteknt in principe dat je dan weer dit gelooft dan weer dat, zonder je vast te houden aan iets vanwege het gemak. Ik moet derhalve ongemakkelijke besluiten nemen voor mezelf om er achter te kunnen komen wat het is waar ik aan vast zit en waarom. Anderen zijn teveel vastigheid, het streven is dan toch ijlheid, dat kan niet anders bij expansie.

OK .. Dan hou ik het maar op je uitdrukking 'onbepaalde tijd'.

(vervolg) Trouwens in gedachte mijn boosheid in het pm-tje wat ik gestuurd hebt: Denk je dat je hier op een wereld-forum opereert?

Ik weet dat je nogal es switcht tussen groot en klein, maar nog bozer: Zo'n beslissing is futile.

Om het te modereren: Wat vind je van het gedicht?

(Een professional die praat met iemand die dreigt van het dak te springen)
(Nou, Ik moet op mijn hart letten)

Heel toepasselijk...

Maar niet gehapt ..

..

Ik beschouw de symmetrie-God als uiterst rechtvaardig. Alles wordt tenslotte beantwoord met een tegendeel, en ook een antwoord blijft nooit uit, je moet alleen leren zien wat een antwoord is en wat een zwijgen.

Het zal wel hubris zijn, maar ik denk een klein beetje door te hebben, ondertussen, hoe het werkt, en dan krijg je echt mogelijkheden om de toekomst te bepalen/determineren. De prijs voor deze macht is misschien wel weer wat te groot.

Laat staan dat een ander je begrijpt...

Er is altijd iemand die je begrijpt. Al is het maar in de literatuur.

En nu ga ik eten klaarmaken ...

Ik mis het...

hallo philotuut,
ik mis de opwinding van nieuwe berichten die ik dan tot me kan nemen en waar ik dan wat van kan vinden, en dat wikken en wegen wat je precies tegen de ander wilt zeggen, als je jezelf tenminste onder controle kan houden met reageren. Dat dreigen de controle te verliezen dat is waarom ik weg ging. Dat speelt op meerdere vlakken. Hoewel ik niet weet of ik nu zieker word van krampachtig controle proberen te houden of dat ik controle moet houden om de ziekte niet te laten ontwikkelen.

neus schreef:Laat staan dat een ander je begrijpt...

Elogie.

Het is raar, neus.

Dat jouw en mijn reacties

uitgelegd worden

als zijnende niet waar


terwijl we toch enkel hier en daar

een kern van waarheid.

Of belezenheid, erovergedacht-hebbenheid,

probeerden te verspreiden.


De toekomst is aan de jeugd en de oude vandagen.
Tot welke groep wil je behoren?

Als 29 december niet kan, laat dan 4 januari, tot de mogelijheden behoren.

Maar ja, ik ben niets, waardeloos, heb dit ook niet gezegd, dus mij mag je negeren.

Raar woord, als je de klemtoon op de eerste lettergreep legt.
Stelt je bijna in staat het te kunnen: mensen negeren.


Vandaar mijn onderschrift:
Jezelf zijn, verdedig dat maar eens.

Hoi,

ik ben nog steeds bang voor dat mes in mijn borst, dat heeft te maken met paranoia en dromen waarin ik het al eens heb meegemaakt. Maar goed stoicijns het leven nemen zoals het komt toch. 4 januari zal ik proberen.

Ik weet niet of yopi nog komt. Ik heb mijzelf van de andere kant laten zien aan hem, en nu is waarschijnlijk de motivatie weg om contact met mij te onderhouden. Ik heb namelijk een zeer duistere kant. Dat " ken jezelf" is natuurlijk wel leuk, maar die duistere kant vraagt dan ook om aandacht, en ik heb liever geen water voor onkruid. Ik merk dat als ik water geef aan filosofie, gedanken, dat dan toch het water ook vloeit naar de duistere kant, alsof er een evenwicht is dat afgedwongen wordt. Die sterke ervaring is op zich voldoende om niet meer te posten, en slechts de schrijfsels in de la te laten.

Voel me soms net Faust, kennis door verkoop van de ziel...

Wer immer strebend sich bemüht, Den können wir erlösen.

Dat wordt ergens tegen het einde van het tweede deel van 'De Faust' over Faust gezegd. Zijn lotgevallen monden uit in een soort ondernemersschap, dat lijkt op de moderne seculaire maatschappij kapitalistische maatschappij.

Vergeet niet dat God het toestond.
Dat Faust aan Mephitoles zijn ziel verkocht.
Om Mephistoles te leren,
dat het Goede altijd overwint.

50% kans heb je, dat is een -in mijn ogen- heel rechtvaardige God.

Als je erin wilt geloven.

Voor iemand die afscheid heeft genomen ben je prominent aanwezig neus.
Jezuscomplex?

Geeft niks hoor, hebben we allemaal:
Als het goed gaat voelen we ons goed en als het slecht gaat ... nu, ja slecht.

Een vriend (moet 'm nog even polsen voor 4 januari) zei laatst tegen mij: "Ik vind het fijn om bij je te zijn, want ik ben het altijd met je eens: we maken altijd ruzie om hetzelfde, om het elkaar beter proberen uit te leggen wat we al begrijpen".

Hij ziet dat (denk ik) als verbreding, of vergroting van kennis.
Ik ben allang blij dat ik een toetssteen heb.

Een toetssteen die mij laat zien dat ik goud in mijn handen heb.

Jezuscomplex..soms wel, vervelend om het besef te hebben van absolute nietszeggendheid en onbetekenendheid, en dan zelfs geneigd zijn tot het slechte om nog een idee te hebben dat je leven nog iets is (van strijd dan).
En dan soms weer denk je juist hierom belangrijk te zijn, als een Jezus, dat wat jij doorstaat een ander niet hoeft te doorstaan.

Ik weet wel dat het rechtvaardig is, ik heb te grote fouten gemaakt, niet zozeer crimineel in werkelijkheid, maar geestelijk waar de grenzen liggen.

Maar genoeg over mij, het leed van een ander maakt alleen maar onbehaaglijk toch? Of je moet zo'n naar iemand zijn die zich dan verkneukelt dat het leed een ander treft en niet jou.

Memeticae:

"Ik vind het fijn om bij je te zijn, want ik ben het altijd met je eens: we maken altijd ruzie om hetzelfde, om het elkaar beter proberen uit te leggen wat we al begrijpen".

Hij ziet dat (denk ik) als verbreding, of vergroting van kennis.
Ik ben allang blij dat ik een toetssteen heb.

Een toetssteen die mij laat zien dat ik goud in mijn handen heb.

Daar wordt ik wel warm van en nieuwsgierig ..

Nou ja.

Laat ik het zo zeggen: Ik gun jou ook zo'n vriend.

Hij is iemand die ik een jaar of twintig geleden uit zijn (toenmalig) bestaan heb gerukt, ik zag dat niet goed gaan.

Ongevraagd.

Ik heb hem gered, zegt hij.

Zonder het zelf te weten. Het ging bij mij uit gevoel.

Maar nu de filosofische vraag: "Heb ik Hem geschapen, of Hij Mij"

Synchroniciteit, noemde Jung het al.

Als je erbij stil staat snap je er geen zak meer van.

(Wat nu zo saillant is, is dat hij Theo heet.
En ik Christiaan.)

Misschien lijkt dit een dagboekschrijven.
En reflecteer ik enkel met mezelf.

Maar hoe anders, kan ik me tot de medemens richten? En hopen dat er ook anderen zijn, die begrijpen wat ik bedoel? Misschien ben ik mijn zeven vogeltjes wel zat, en wil een andere kant op vliegen.

Helpt het in m'n uppie bourbon street draaien en hopen?

Op een afgesproken tijdstip in een cafe gaan zitten.

En maar hopen?

Of weerhoud me dat er buiten een Dirty Boulevard is?

Hoe kom ik erachter dat met wie ik schreef, werkelijk mensen bleken te zijn?

Of dat, toen ik er was en niemand ontmoette, de conclusie moet trekken dat ik enkel tegen een computerprogramma heb gesproken.
Een Turing-compleet iets, dus. Nu ja, als je daar vrede mee hebt ...

Zie dit dan maar als een open dagboek, een poesiealbum.

Waar mensen kunnen reageren op alles wat ik schrijf.

Bovendien is dit een forum, en is het misschien wel asociaal je tot een enkeling te richten.

Nu ja, goed.

Wat mij bewoog mijn eerste post te schrijven, daar sta ik achter.
Heb erdoor gevochten en geleden.

En heb een hoop geleerd.

Door (uiteindelijk) ook andermans ideeën, te lezen.


Dat is wat ik geleerd heb, en ben jou en neus en iedereen die op dit forum maar een bericht heeft achtergelaten daarom dankbaar, mij een nederige narcist te laten zijn (en daarmee de grootste).

Eindelijk snap Ik wie Ik ben, en begrijp het:
Het gaat niet om Mij, het gaat Om mij.

Maar ja, dan heb je altijd weer een professor Sickbock, die de Ombrenger weet uit te vinden. (En de Zielknijper die meent dat we best met minder Om kunnen doen)

Misschien brengt er op 4 januari om 14:00 uur iemand een steekkarretje met een server naar binnen. Dan kan je de AI/brain in a vat "in the flesh" ontmoeten.
L'homme machine, voel me vaak wel een machine en wacht tot ik wakker word uit de virtualiteit. Ik heb daar een heel romatisch beeld bij dat iemand smachtend op me zit te wachten, tot ik eindelijk uit die game kom.
Knettergek, wat ik ben met dit soort ideeën, maar wel aardig en ook nog gewoon "normaal" functionerend, al mis ik ambities. Probaat middel om de ambities weg te halen bij mensen, hen een beetje gek maken.
Het is mijn trots, liever een beetje gek, dan zo corrupt als de neten, hoewel je in deze game best ver kan komen met corruptie, toch lijkt er altijd nog wel iets moraliserends te zijn, gek genoeg.

En?
Sneeuwitje.

Al wakker ge ... eh ... kust?

Ik meen me nog steeds te bevinden in een leven met spelregels. Eigenlijk maakt het niet uit of dat virtueel is of niet. Het alternatief, geen spelregels, zou m.i. onleefbaar zijn.

Een maand afkicken moet haalbaar zijn.

... maar hoe moet dat met ons?

Wat je zegt ..