Ik lees al een tijdje mee, maar ik breek nu mijn zwijgen (
![LOL LOL](./images/smilies/lol.gif)
De website heeft een aantal goede artikelen over het stoïcisme en toepassing van de filosofie in de praktijk. Hopelijk vinden jullie hem ook interessant!
Hoi Mark,
Is de site van jou? Goed initiatief in ieder geval!Mark schreef: ↑27 jan 2019, 20:05Beste medefilosofen,
Ik lees al een tijdje mee, maar ik breek nu mijn zwijgen () omdat ik graag even een interessante link met jullie zou willen delen: https://denieuwestoa.nl
De website heeft een aantal goede artikelen over het stoïcisme en toepassing van de filosofie in de praktijk. Hopelijk vinden jullie hem ook interessant!
Hij is leuk!(Sommige stoïcijnen, zoals Epictetus, onderscheiden de gebieden van invloed niet in twee, maar in drie. 1) Zaken waar je totaal geen invloed op hebt, 2) Zaken waar je beperkt invloed op hebt – zoals het spelen van een sport, je kunt immers zelf bepalen hoe goed je je best gaat doen. 3) Zaken waar je totaal geen invloed op hebt.)
@Hermelien
Waarom ergerde je je aan Epistetus’ onverschrokkenheid? is dat een authenticiteit die geen navolging kan krijgen?Eddie Coppens schreef: ↑28 jan 2019, 18:17Na een eerste (en oppervlakkige) kennismaking met 'de nieuwe stoa' heb ik wel de indruk dat die inderdaad niet zo 'stoïcijns' is als ik altijd heb geleerd, doch gemengd is met een (gezonde) dosis epicurisme. Bij mijn onderzoek verricht voor 'Van muizen...' heb ook ik gevonden dat die twee dichter bij elkaar liggen dan de oude moralisten mij voorhielden. Toch blijf ik van mening dat de kracht van de geest over het lichaam (om even het dualistisch jargon te gebruiken), zijn grenzen heeft. Zoals ik reeds eerder schreef in verband met 'de vrijheid' bij Sartre: 'Als het genoeg zeer doet, beken ik alles.'
Ergens, ik geloof in een proloog tot het 'Zakboekje' las ik dat Epictetus, toen zijn been werd gebroken, geen klacht uitte maar integendeel ironisch reageerde. En dàt ergert mij dan weer...
Net zoals het onmatig wijngebruik bij Socrates, die maar niet dronken werd, dat met bewonderde frases wordt beschreven. Hij had waarschijnlijk een uitstekende lever maar als de dollekervel er geen eind had aan gemaakt had het waarschijnlijk de wijndruif gedaan...
Alle gekheid op een stokje, Mark, je hebt een interessant onderwerp aangebracht. ik hoop op veel reacties!
Nee de website is niet van mij, maar ik ken de oprichter, en ik vond het zeker de moeite waard om de link hier te delen.Leon schreef: ↑28 jan 2019, 12:36Is de site van jou? Goed initiatief in ieder geval!Mark schreef: ↑27 jan 2019, 20:05Beste medefilosofen,
Ik lees al een tijdje mee, maar ik breek nu mijn zwijgen () omdat ik graag even een interessante link met jullie zou willen delen: https://denieuwestoa.nl
De website heeft een aantal goede artikelen over het stoïcisme en toepassing van de filosofie in de praktijk. Hopelijk vinden jullie hem ook interessant!
Hoi Eddie, bedankt voor de interessante kijk hierop. Ik moet zeggen dat ik niet genoeg over het epicurisme weet om hier een sterke mening over te geven. Maar volgens mij liggen het stoïcisme en het epicurisme redelijk dicht bij elkaar, toch?Eddie Coppens schreef: ↑28 jan 2019, 18:17Na een eerste (en oppervlakkige) kennismaking met 'de nieuwe stoa' heb ik wel de indruk dat die inderdaad niet zo 'stoïcijns' is als ik altijd heb geleerd, doch gemengd is met een (gezonde) dosis epicurisme. Bij mijn onderzoek verricht voor 'Van muizen...' heb ook ik gevonden dat die twee dichter bij elkaar liggen dan de oude moralisten mij voorhielden. Toch blijf ik van mening dat de kracht van de geest over het lichaam (om even het dualistisch jargon te gebruiken), zijn grenzen heeft. Zoals ik reeds eerder schreef in verband met 'de vrijheid' bij Sartre: 'Als het genoeg zeer doet, beken ik alles.'
Ergens, ik geloof in een proloog tot het 'Zakboekje' las ik dat Epictetus, toen zijn been werd gebroken, geen klacht uitte maar integendeel ironisch reageerde. En dàt ergert mij dan weer...
Net zoals het onmatig wijngebruik bij Socrates, die maar niet dronken werd, dat met bewonderde frases wordt beschreven. Hij had waarschijnlijk een uitstekende lever maar als de dollekervel er geen eind had aan gemaakt had het waarschijnlijk de wijndruif gedaan...
Alle gekheid op een stokje, Mark, je hebt een interessant onderwerp aangebracht. ik hoop op veel reacties!
Ik denk dat het daar inderdaad op neerkomt. Het (oude) stoïcisme lijkt strenger, minder empathisch, maar voor alle zekerheid moet ik er wat boeken bijhalen.
Tja, filosofen hé, 'luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden...'
Je bedoelt dat het een sterk verhaal is? Ik denk dat mogelijk weinig verontwaardiging was achteraf en dat dit feit een legende vormde.Eddie Coppens schreef: ↑28 jan 2019, 20:09Omdat ik denk, wanneer je been gebroken wordt, dat je dan schreeuwt, en niet (alleen) van angst!
Nergens zo goed oefenen in stoicisme als onder marteling...ja dat bevreest mij ook het als absoluut ideaal aan te nemen, het is bijna uitnodigend voor dat “crapuul”Eddie Coppens schreef: ↑28 jan 2019, 20:51Dat hij er daarna geen ophef meer over maakte? Best mogelijk, maar het feit dat zijn (legendarisch) gedrag tijdens de marteling aangehaald wordt als een kwaliteit van het stoïcisme zegt toch iets over het ideaal daarvan?
Wil je delen wat je ermee wilt doen? (jezelf als ding beschouwen?)
Er is ook een soortgelijke tekst die wordt toegeschreven aan Fransiscus van Assisi en het moto is van de AA-gemeenschap:
In een poging "wijsheid" te definiëren als engagement aan redelijke mensen.Eddie Coppens schreef: ↑29 jan 2019, 11:41Ik ben er nog altijd niet uit wat je hier precies mee wil zeggen en mee wil bereiken.
Geen 'persoon', niet autonoom, wel gedetermineerd?
Let wel, het zijn plausibele vooronderstellingen, maar is dit wat je bedoeld?
Heel duidelijk verhaal, dank.Hermelien schreef: ↑29 jan 2019, 17:06Ach, het is gewoon iets heel diep innerlijks in mijn persoonlijkheidsstructuur, dat even rechtgezet moest worden. Daarover uitweiden lijkt me wat al te egocentrisch. Het draait alleen om iets in mezelf, dat even gerepareerd moest worden. Het is wel een heel belangrijk tandwieltje in het uurwerk.
Ik heb er al iets mee gedaan, en ik hoop dat de knop nu definitief om is. Met grote dank aan Memeticae trouwens, want hij heeft het me voorgedaan.![]()
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt met "jezelf als ding beschouwen". Ik denk dat je bedoelt wat ik bedoel als ik zeg "wentelwieken": van een afstandje naar jezelf kijken. Dat was in dit geval niet de issue, ik moest juist gewoon afgedaald blijven in mijn hart, en mezelf dat juist toestaan en niet mezelf TE veel aanpassen (en daarom maar uitstuffen) aan anderen.
Vroeger heb ik een tijdje gewerkt met kinderen met autisme. Van mensen met autisme wordt gezegd dat ze mensen zien als objecten, als een ding. Al spoedig kwam ik er echter achter dat dit niet klopte. Kinderen met autisme gaan (nee, lijken te gaan zien) mensen pas zien als objecten, als ze overprikkeld zijn en dus alle imput niet meer kunnen verwerken. Maar in werkelijkheid bleken ze juist veel meer inzicht in mensen te hebben dan gemiddeld en ook medeleven, rekening houden met anderen. In de vele gesprekken die ik met hen een op een heb gevoerd, kwam dat heel vaak boven tafel en stond ik versteld van de diepe empathie die wel degelijk aanwezig bleek te zijn. Maar door de overprikkeling konden ze toch enorm over andermans grenzen gaan. Dan waren ze zo overprikkeld dat de empathie veranderde in koelbloedigheid en apathie. Later, toen ik zelf in een crisis kwam, voelde ik me vaak net iemand met autisme. Ik vertoonde ook naar eigen beoordeling kenmerken ervan, wat Memeticae een mislukte narcist zou noemen, maar dan een mislukte autist. Iemand met autisme is in mijn optiek nog hooggevoeliger dan iemand met hooggevoeligheid (hsp).
Overigens bedoel ik niet dat jij iemand met autisme bent. Ik bedoel alleen uit te leggen dat ik de zin "jezelf als een ding zien" als uitdrukking herken uit de tijd dat ik met mensen met autisme werkte. Ik heb trouwens heel erg veel van hen geleerd. Ze waren meestal gewoon hoog intelligent. Intelligenter dan ikzelf. Ik kon goed met ze opschieten en met hen werken, omdat ik een hsp ben. Daardoor kon ik hen helpen om de aansluiting van de omgeving op hen en andersom te verbeteren met meer wederzijds begrip.
Ja ik doorzie het steeds snel, ben ik dankbaar voor, nu nog goede dingen doen ermee...
Bij Kant is het streven naar autonomie redelijk, omdat je daarmee gericht bent op de morele plicht.Hermelien schreef: ↑29 jan 2019, 19:13Definieer redelijk? Als je wilt? Misschien staat dat al ergens, sorry daarvoor, maar ik kan door de veelheid en mijn persoonlijke gesteldheid op dit moment het niet vinden.
Ik ben nog maar op bladzijde 32 van zijn religieboek, en dat gaat nu meer over de morele wet als persoonsvormend, waarbij je animaliteit->menselijkheid->persoonlijkheid zou hebben.Hermelien schreef: ↑29 jan 2019, 20:47Bedankt voor de informatie. In mijn geloof en naar mijn ervaring is God de Vader autonoom. Hij legt mensen aan de voeten van de Zoon Christus. En dat doet Hij door de Heilig(end)e Geest. Genade om niet. Op Zijn Tijd. Zo heb ik dat in elk geval wel ervaren. Ik weet niet in hoeverre Kant's autonome God overeenkomt met de Vader uit het christendom. Heb jij een idee daarvan?
De “fundering voor metafysica van de zeden” is denk ik het beste te doen. Refereert wel aan de “kritiek van de zuivere rede” maar dat is een nogal technisch boek om mee te beginnen.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast