De profeet
De profeet
Nietzsche heeft zijn uiterste best gedaan om alles op het gebied van profetie en 'hogere werelden' te niet te doen.
De leugen als een zegen te propageren (een mens heeft bescherming van node). En zo meer.
Hoe heeft ie het nou voor elkaar gekregen om dan toch maar te beslissen dat hij toch maar kiest voor de krankzinnigheid, de ambivalentie in zijn gedachten?
Het ergste zelfs; dat hij een soort Jezus Christus wordt in zijn boek over Zarathustra?
Daar kunnen amerikaanse heldenfilms niet tegenop. Dat over-classt ze allemaal.
Ik denk in ieder geval dat hij een 'patatje Kapsalon' niet lekker had gevonden.
De leugen als een zegen te propageren (een mens heeft bescherming van node). En zo meer.
Hoe heeft ie het nou voor elkaar gekregen om dan toch maar te beslissen dat hij toch maar kiest voor de krankzinnigheid, de ambivalentie in zijn gedachten?
Het ergste zelfs; dat hij een soort Jezus Christus wordt in zijn boek over Zarathustra?
Daar kunnen amerikaanse heldenfilms niet tegenop. Dat over-classt ze allemaal.
Ik denk in ieder geval dat hij een 'patatje Kapsalon' niet lekker had gevonden.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Ik weet het niet, als Nietzsche probeert met de Wille zur Macht samen te vallen krijgt hij te maken met krankzinnigheid, althans ik denk dat het logisch is dat men krankzinnig wordt als men vanuit slechts 1 beginsel de wereld meet. Dan is er geen ruimte meer voor twijfel en relativatie, juist de verschillende beginselen, die van jou en anderen, door elkaar maakt het nog behapbaar. Anders is het 1 grote slok en ga je hikken.
De Wil tot Macht is naar mijn idee een framing van Nietzsche.
Hij is juist de man van het perspectivisme, maar wel binnen één wereld. Dus juist niet één gedachte. Maar dit is voor de record. Omdat ik mijn helden van de filosofie altijd verdedig en niet wil dat hun betekenis verkleind wordt door wat een willekeurig mens zegt door hem als kapstok te gebruiken voor zogenaamde eigen gedachtes. Ik vind dat die mensen thuishoren in een Pantheon. Niet per se onaantastbaar. Maar zo als Nietzsche zei dat hij het liefste een grote vijand had waar hij zich mee zou kunnen meten ...
In de romans van Karl May over de indianen zou de opvatting over die native Americans zijn: Sommige mensen zijn het niet waar om de marteldood te ondergaan. Die schiet je eenvoudig dood.
Hij is juist de man van het perspectivisme, maar wel binnen één wereld. Dus juist niet één gedachte. Maar dit is voor de record. Omdat ik mijn helden van de filosofie altijd verdedig en niet wil dat hun betekenis verkleind wordt door wat een willekeurig mens zegt door hem als kapstok te gebruiken voor zogenaamde eigen gedachtes. Ik vind dat die mensen thuishoren in een Pantheon. Niet per se onaantastbaar. Maar zo als Nietzsche zei dat hij het liefste een grote vijand had waar hij zich mee zou kunnen meten ...
In de romans van Karl May over de indianen zou de opvatting over die native Americans zijn: Sommige mensen zijn het niet waar om de marteldood te ondergaan. Die schiet je eenvoudig dood.
In feite schaduwen uit het verleden: Reactionair heet dat in communistische termen. Al die mensen die wel es de wereld uit zijn voegen wilde lichten ..
Met communisme en dictaturen, internationale criminele organisaties en kapitalistische accumulaties: Ze hebben echt kansen gekregen.
Alleen moet ik dat weer afzetten tegenover de schaapjes waar ik tegenwoordig weer mee moet leven.
Ik heb in ieder geval in mijn leven meegemaakt dat de eerste vraag van Camus met de zelfmoord weer verworden is tot de zelfmoordaanslag.
Een overbieding van fanatici, waarbij de technocraten een antwoord zoeken, dat ze niet kunnen vinden. (Hoewel de japanners in de tweede wereldoorlog met hun kamikaze-piloten al een voorafschaduwing vormden).
En martelaarschap het christendom groot gemaakt heeft.
Met communisme en dictaturen, internationale criminele organisaties en kapitalistische accumulaties: Ze hebben echt kansen gekregen.
Alleen moet ik dat weer afzetten tegenover de schaapjes waar ik tegenwoordig weer mee moet leven.
Ik heb in ieder geval in mijn leven meegemaakt dat de eerste vraag van Camus met de zelfmoord weer verworden is tot de zelfmoordaanslag.
Een overbieding van fanatici, waarbij de technocraten een antwoord zoeken, dat ze niet kunnen vinden. (Hoewel de japanners in de tweede wereldoorlog met hun kamikaze-piloten al een voorafschaduwing vormden).
En martelaarschap het christendom groot gemaakt heeft.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Ik schakel maar meteen over naar wat ik van amerikaanse films denk en de kern er van: Onafhankelijkheid mét een moraal. Die moraal doet er eigenlijk niet toe: Doe maar iets christelijks of nationaal-amerikaans.
Die onafhankelijkheid voor aan.
De beheersing, het leiderschap, gerationaliseerd moralisme.
Errug kleuterig! Maar die kleuters zal ik er niet op afrekenen.
En ook niet de mensen die een volwassen vorm van wél afrekenen met die kleuter in het puur kijken hebben. Het blijkt altijd weer dat het verleden niet een sfeer van afgedaan en vaststaands heeft: Het verleden leeft voort. Zowel in het heden als in de toekomst. Een vorm van eeuwigheid.
In een levensloop pendelen die zaken met het heden en de plannen voor de toekomst. Het uiteindelijke verhaal is het verhaal van de biografie.
Je mag inderdaad hopen dat als je uit het leven bent: dood; je het tot een rond verhaal kan maken. Waarschijnlijk is dat voor oude mensen ongeveer waar ze mee bezig zouden kunnen zijn: Het rondbreien.
Het vagevuur binnen het leven geeft wel een beetje een beeld.
Ze zeggen ook wel dat als je nog bezig bent - en met niet nalaten - dat dan alle verstoringen laten zien dat dat vuur altijd al aanwezig was.
Maar dat je het niet zag.
Rust is waarschijnlijk niet zo zeer dat jij gaat spoken bij de overledenen, als wel dat de overlevenden gaan spoken bij jou.
Er zijn amerikaanse films die dat goed laten zien. En ik heb ervaringen die in werkelijkheid plaats gevonden hebben en die ik interpreteerde ala na de dood ervaringen. In die zin vat ik ook jouw ervaringen op dat je dacht dat er mensen waren die echt in staat waren om de kosmos te beïnvloeden.
Ik ken dat soort ervaringen uit mijn drugsverleden, waarbij ik denk: Laat ze met rust. Dat heb ik opgepikt uit de antroposofie. Die zijn bepaald ook niet misselijk in hun kosmische opvattingen. Maar die zijn ook zo'n beetje van: rustig afwachten tot je er aan toe bent.
Niettemin: Dat levert me ook weer over aan realisme.
En bij dat realisme hoort ook dat ik bepaalde ervaringen niet kan ontkennen ondanks de druk van wat mensen als normaal beschouwen.
Erg armoedig overigens ...
Die onafhankelijkheid voor aan.
De beheersing, het leiderschap, gerationaliseerd moralisme.
Errug kleuterig! Maar die kleuters zal ik er niet op afrekenen.
En ook niet de mensen die een volwassen vorm van wél afrekenen met die kleuter in het puur kijken hebben. Het blijkt altijd weer dat het verleden niet een sfeer van afgedaan en vaststaands heeft: Het verleden leeft voort. Zowel in het heden als in de toekomst. Een vorm van eeuwigheid.
In een levensloop pendelen die zaken met het heden en de plannen voor de toekomst. Het uiteindelijke verhaal is het verhaal van de biografie.
Je mag inderdaad hopen dat als je uit het leven bent: dood; je het tot een rond verhaal kan maken. Waarschijnlijk is dat voor oude mensen ongeveer waar ze mee bezig zouden kunnen zijn: Het rondbreien.
Het vagevuur binnen het leven geeft wel een beetje een beeld.
Ze zeggen ook wel dat als je nog bezig bent - en met niet nalaten - dat dan alle verstoringen laten zien dat dat vuur altijd al aanwezig was.
Maar dat je het niet zag.
Rust is waarschijnlijk niet zo zeer dat jij gaat spoken bij de overledenen, als wel dat de overlevenden gaan spoken bij jou.
Er zijn amerikaanse films die dat goed laten zien. En ik heb ervaringen die in werkelijkheid plaats gevonden hebben en die ik interpreteerde ala na de dood ervaringen. In die zin vat ik ook jouw ervaringen op dat je dacht dat er mensen waren die echt in staat waren om de kosmos te beïnvloeden.
Ik ken dat soort ervaringen uit mijn drugsverleden, waarbij ik denk: Laat ze met rust. Dat heb ik opgepikt uit de antroposofie. Die zijn bepaald ook niet misselijk in hun kosmische opvattingen. Maar die zijn ook zo'n beetje van: rustig afwachten tot je er aan toe bent.
Niettemin: Dat levert me ook weer over aan realisme.
En bij dat realisme hoort ook dat ik bepaalde ervaringen niet kan ontkennen ondanks de druk van wat mensen als normaal beschouwen.
Erg armoedig overigens ...
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Alle grote dingen gaan door hun eigen toedoen ten gronde, door een daad van zelfopheffing: daartoe dwingt hen de wet van het leven, de wet van noodzakelijke zelfoverwinning is de essentie van het leven. - Friedrich Nietzsche - genealogie der moraal
Dus heel simpel, als je groots wil blijken moet je aan zelfopheffing doen.
Dus heel simpel, als je groots wil blijken moet je aan zelfopheffing doen.
Ik moet toch weer even zeuren over de communicatie.
Een eindresultaat - opgeschreven - vind ik minder interessant als de weg er naar toe. Dus ik zou graag horen wat je tot deze gedachtes gebracht heeft.
Je hebt toch een huwelijk? Dus dan weet je toch ook dat iemand vraagt:
Hoe kom je daar nu opeens op?
Die Nietzscheaanse zelfoverwinning heeft te maken met zijn concept van zelfverachting. Wat er ongeveer op neer komt dat je iets zwaks inruilt voor iets sterkers. In eenzaamheid betekent dat dat je je overgeeft aan iets wat je zelf - en en passant - anderen (mooi meegenomen psychologisch gezegd) overbiedt.
In een sociale omgeving betekent het: Je overgeven aan een korfgeest die zich aanbiedt vanuit de buitenwereld. Waarbij die korfgeest ook kan betekenen het 'Men' van Heidegger: Ik denk wat de ander denkt, en die ander denkt wat ik denk: De absolute secularisatie van de metafysica ...
(Stel gerust vragen als dat niet duidelijk is. Want anders wordt het raadspelletje misschien te ver gevoerd. Wat trouwens weer een besmuikte opmerking over de communicatie is. En dan zonder boos te worden)
Een eindresultaat - opgeschreven - vind ik minder interessant als de weg er naar toe. Dus ik zou graag horen wat je tot deze gedachtes gebracht heeft.
Je hebt toch een huwelijk? Dus dan weet je toch ook dat iemand vraagt:
Hoe kom je daar nu opeens op?
Die Nietzscheaanse zelfoverwinning heeft te maken met zijn concept van zelfverachting. Wat er ongeveer op neer komt dat je iets zwaks inruilt voor iets sterkers. In eenzaamheid betekent dat dat je je overgeeft aan iets wat je zelf - en en passant - anderen (mooi meegenomen psychologisch gezegd) overbiedt.
In een sociale omgeving betekent het: Je overgeven aan een korfgeest die zich aanbiedt vanuit de buitenwereld. Waarbij die korfgeest ook kan betekenen het 'Men' van Heidegger: Ik denk wat de ander denkt, en die ander denkt wat ik denk: De absolute secularisatie van de metafysica ...
(Stel gerust vragen als dat niet duidelijk is. Want anders wordt het raadspelletje misschien te ver gevoerd. Wat trouwens weer een besmuikte opmerking over de communicatie is. En dan zonder boos te worden)
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
De conclusie na het citaat was humor van mijn kant, en ik ga het niet uitleggen.
Maar goed, als je serieus werk maakt van een zelfkritische houding, dan kan je denk ik wel veel over jezelf te weten komen, en als je veel over jezelf weet kan je ook veel over de wereld te weten komen. Ik denk dat waarnemer-wereld samenhangen, weet je nog?
Ook dan kan je met humor zeggen dat de wereld veranderen is, de waarneming aan te passen. Wel een beetje zwarte humor, hoewel het een gemeenplaats is dat je de wereld begint te veranderen bij jezelf.
Soort equivalent van roze bril juist opzetten.
Maar goed, als je serieus werk maakt van een zelfkritische houding, dan kan je denk ik wel veel over jezelf te weten komen, en als je veel over jezelf weet kan je ook veel over de wereld te weten komen. Ik denk dat waarnemer-wereld samenhangen, weet je nog?
Ook dan kan je met humor zeggen dat de wereld veranderen is, de waarneming aan te passen. Wel een beetje zwarte humor, hoewel het een gemeenplaats is dat je de wereld begint te veranderen bij jezelf.
Soort equivalent van roze bril juist opzetten.
Nadeel van de relatie van jezelf met de wereld, is dat als jijzelf er niet bent die precieze wereld, verbetert of niet, er ook niet meer is. het verbeteren van de wereld wordt daarmee zinloos, tenzij je het voor anderen doet, die echter weer een andere relatie van henzelf met de wereld hebben waarbij er misschien niets aan die wereld verandert hoeft te worden.
Ik weet wel van mensen die geen veranderingen wensen, of mensen die zelfs verslechteringen (in mijn ogen) willen.
Ergens blijf ik maar geloven dat het niet uitmaakt wat voor leven, alleen het begrip hiervoor ligt steeds ergens anders.
Ik weet wel van mensen die geen veranderingen wensen, of mensen die zelfs verslechteringen (in mijn ogen) willen.
Ergens blijf ik maar geloven dat het niet uitmaakt wat voor leven, alleen het begrip hiervoor ligt steeds ergens anders.
Ach ja voorspellen...
Ik schreef elders:
Logisch dus wel dat het er is, maar mijn reflectie er op is, dat je het niet hoeft te versnellen.
Zullen we ooit wat kunnen met een wil, waarop geen reflectie nodig is?
Ik schreef elders:
Het is juist de reflectie die onvoorspelbaarheid maakt. De vraag is of zoveel onvoorspelbaarheid gewenst is. Het is eigenlijk alleen maar versnellend voor de chaos.Elke poging tot doordringen in de toekomst faalt, doordat een reflectie op het ontische mogelijk is, waardoor het ontische als het ware een beetje ongeldig wordt.
Logisch dus wel dat het er is, maar mijn reflectie er op is, dat je het niet hoeft te versnellen.
Zullen we ooit wat kunnen met een wil, waarop geen reflectie nodig is?
De kennis wordt helaas door de oude en nieuwe filosofen vastgehouden/gereserveerd, zodat ze niet algemeen goed wordt. Gecodeerd in de hersenen ligt ze dan niet in de buitenwereld.
Natuurlijk door woorden komt e.e.a. wel naar buiten, maar de binnenwereld houdt de essentie verborgen en geketend voor de buitenwereld. Eigenlijk moet het andersom zijn. De buitenwereld moet de essentie zijn.
Natuurlijk door woorden komt e.e.a. wel naar buiten, maar de binnenwereld houdt de essentie verborgen en geketend voor de buitenwereld. Eigenlijk moet het andersom zijn. De buitenwereld moet de essentie zijn.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten