Filosofieforum.nl

Dit zou zomaar de ander I kunnen worden. Ik heb het over de homunculi gehad. En over de begeleiders. Met als laatste begeleider III: god (ik hou het op een kleine letter).

In het vat zit nog 'de wereld', met wie weet I, II enzovoort.
Analysedrift zeg maar.

De ander komt in beeld voor dat je nog een zelf hebt. De ander heeft wat dat betreft voorrang. Gaandeweg blijk je toch wel iets zelf te zijn. Maar het moet geschapen worden in herkenning en dat wat als eigen aanvoelt of zo.
Dus ik moet het hier weer opnieuw overdenken.

Het belang is naar mijn idee groot. Je hebt anderen en anderen. De anderen van/voor jou zijn voor jou van belang. Nou ja. De hele ontwikkelingsgeschiedenis van pre- en postnataal.
Bij sommige organismen heb je te maken (in zee bijvoorbeeld) dat sperma en eicellen bij elkaar komen in een oceanische omgeving en zich min of meer zelfstandig ontwikkelen. Wat een verschil met zoogdieren. En wat een verschil weer met warmbloedigen of koudbloedigen. Een ei-stadium, een zwangerschap enzovoort.

Waar het wat mij betreft hier om moet gaan is de geestelijke geboorte van een mens. Bovendien is er vaak sprake ten tijde van een mensenleven van opnieuw geboren worden. In religieuze zin of zo.

(Heerlijk dat .. of zo)

Wat er allemaal niet gebeurd is voordat je een persoon wordt. De meeste mensen hebben dat vergeten. Alsof ze zo maar spontaan een persoon zijn.
Erg makkelijk. Ze willen niets weten van die voorgeschiedenis. Maar vooruit.
De tijd is kort (of zo )

Ik hoor graag reacties voordat ik er überhaupt over begin.

edit: De eerste reactie van neus gaat over anderen nadat je persoon gevormd is. En over vreemdelingen. Dus scheidt ik de ander maar direct in drieën. Met in mijn achterhoofd nog het andere en de Grote Ander.

van te voren weet je niet wat je van de ander nodig hebt, het kan zijn veel, of het kan zijn weinig. Om aan de veilige kant te blijven kan je beter het belang van de ander overdrijven. In de praktijk valt de inbreng van de ander vaak zo tegen, dat je misschien de neiging krijgt om het belang van de ander weer af te zwakken.
Vaak wil je ook niet dat de ander anders is, maar juist hetzelfde, gericht op dezelfde dingen. De ander moet niet te veel afwijken want dan is het geen ander meer maar een vreemde.
Vreemdelingen kunnen ongewenst zijn, dat is een normale zaak, anderen daar moet je dan weer wel rekening mee houden vindt men in het algemeen. Hoe precies de grens tussen ander en vreemde gelegd wordt is misschien willekeur, afhankelijk van jouw bui.

(mijn eerste post ge-edit en onderwerp aangepast.)
Die insteek klinkt me nogal in de oren als de liberale vrije mens op de liberale markt van relaties.
Je hebt ook intieme anderen. En behalve vreemdelingen in de buurt nog al die anderen die via media of anderszins tot je komen.
Ook anderen als schrijvers, filosofen, kunstenaars, profeten enzovoort.

Eigenlijk weet ik niet goed hoe dit topic vorm te geven. Ik laat het maar even zitten geloof ik.
Die vorm bedoel ik. Eerst maar zien wat zich aandient.

dat het andere breed is, komt omdat je zelf smal bent.

Hoe breder je zelf in de geest bent (niet in lichaam) hoe minder anders er is, lijkt me. En dan ook minder vreemd, al zou je kunnen betogen dat er altijd een domein overblijft voor het vreemde.

Het vertrouwde andere, dat is nog een aparte groep idd.

Hoe breder je zelf in de geest bent (niet in lichaam) hoe minder anders er is, lijkt me. En dan ook minder vreemd, al zou je kunnen betogen dat er altijd een domein overblijft voor het vreemde.

Wat mij betreft is de vraag of je het andere dan tot je zelf reduceert en het niet in zijn anderszijn laat of waardeert. Als je de hele wereld in wilt slikken kan het wel es slecht met je aflopen

Al bij voorbaat is het zijn gereduceerd tot beperkte eenheden tegenover het massale andere. Dat lijkt niet anders te kunnen. Een besef van zelf kan geen grotere eenheid hebben, dan is er als het ware teveel interne spanning of verschil om een stabiel zelfbeeld te hebben. Misschien dat geestelijke stabiliteit dan ook wel een bekrompenheid inhoudt.

Zo is het denk ik. Alleen zou ik meer over een natuurlijke afweer willen spreken in verband met het massale andere. Of nog neutraler. Dat je omgeven bent door een membraan dat tweezijdig doorlatend is. Maar welke kant het meest kan nogal variëren in heel korte en heel lange perioden.

Hoe bedoel je variëren in periode? Bedoel je dat het beperkte tevens het kortdurende is?

Nee. Het meest kortdurende is een plotselinge openheid in het membraan. Eventueel tweezijdig: Genade, ééheidservaringen of 'gewoon' een doorbraak in een relatie of een verandering in jezelf.

Het kan ook geleidelijker of over meerdere levens voor mijn part.

Anders lijkt het membraan zo statisch. Maar het is juist dynamisch.

Het "opgaan" ? (verticaal bekeken). Ik zou eerder een uitsmeren, horizontaal bekeken, verwachten.

Naar alle kanten, en ook inkrimpen en verwijden.
Ik zie nu hele vreemde bubbels daar bij: levendig of doods, heftig bewegend of in rust, dan weer meer verticaal uitrekkend, dan weer horizontaal. Enzovoort.

schuimend!

In bepaald opzicht zorgt het andere er altijd voor dat je gaat schuimen... dat lijkt me nu logisch...

Door gevaarlijke gaten in het membraan. Hopelijk is er dan nog een tweede ring van afweer. Een foetus houding of zo. Of iets er tussen. ...

met een zeef door de ether bewegen geeft altijd een soort schuim, ik denk dat er geen membraam is die niet zeefachtig is. Je zou het zeefachtige als essentieel onderdeel van het bestaan kunnen opvatten. Er moeten openingen zijn om het tijdelijke karakter van iets af te dwingen. Zou het gesloten zijn dan was het niet tijdelijk, geen tijd zonder zeef, al was het maar mijn geheugen...

Daar ga ik es over nadenken .. (denk ik) ..

Zeven, kijken wat je over houdt...Alles door de zeef is het andere, alles in de zeef dat ben je zelf.