Begeleider III: God
Dan heb ik het over een onafhankelijke instantie, persoon, kracht of whatever ..
Zou zo maar kunnen. Tot nu toe heb ik het in mijn relatieve eenzame beschouwingen gehad over ervaringen, die je filosofisch kan duiden.
God is tricky ..
Ik heb iets van dat je cadeautjes als echte liefde kunt interpreteren. Zoals kinderen dat kunnen. Dat één en ander nog gemengd is. Niet gesplitst in natuurkunde, psychologie, biologie enzovoort.
Bijvoorbeeld ook wat ik over vroege ervaringen geschreven heb (met behulp van Peter Sloterdijk).
Hoe religieuze teksten of mythes opvatten?
Metaforisch of werkelijk?
Ik denk dat allebei kan.
De werkelijkheid is altijd groter dan wat je gedacht had.
Dat is de makke van willen begrijpen.
Als voorbeeld: Negatieve theologie.
Elk beeld van god of interpretatie zit er naast. Filosofisch gezegd is het een richtbegrip. Er zal altijd iets zijn wat zich onttrekt aan het begrip.
Is dat erg?
Nee. Want Descartes had al een bewijs van god in onze onvolmaaktheid.
Bijna wiskundig en willen starten van niets weten, en ook zelf willen uitmaken. Los van sociale druk of cultuur.
Hoe kan zo iets een begeleider zijn?
Nou, in ieder geval als 'stip aan de horizon', zoals dat begrip in de politiek gehanteerd wordt. Maar ja dat is horizontaal. Terwijl de verticaliteit veel belangrijker is.
Het is wel een beetje bij mij uitgekristalliseerd, maar op elk moment moet je het opnieuw bedenken.
Is dat wat?
Begeleider III: God
Begeleider III: God
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
Ik heb problemen met de aanduiding "onafhankelijk" voor de begeleider III.
Een begeleider is als een pasvorm afhankelijk van de vorm, in mijn ogen.
Problematisch is het los denken van een macht, omdat die dan direct de ontkenning is van enig belang van jou.
Nu kan ik me nog voorstellen dat een entiteit het "paar" kan scheppen, maar geen enkele entiteit is zelf geen onderdeel van gepaardheid.
Mijn ervaring is dat God je weggeeft of afneemt van zijn gepaarde.
Een begeleider is als een pasvorm afhankelijk van de vorm, in mijn ogen.
Problematisch is het los denken van een macht, omdat die dan direct de ontkenning is van enig belang van jou.
Nu kan ik me nog voorstellen dat een entiteit het "paar" kan scheppen, maar geen enkele entiteit is zelf geen onderdeel van gepaardheid.
Mijn ervaring is dat God je weggeeft of afneemt van zijn gepaarde.
Ik voerde die onafhankelijkheid op omdat ik denk aan een wederzijds belang of een onafhankelijke bemoeienis.
En het onafhankelijke kan er ook inzitten dat eenzelfde entiteit een relatie heeft met iemand anders waar je geen weet van heb. In die zin is god niet puur persoonlijk, zoals de verteller en het lichaam.
De overeenkomst met het lichaam is de hier en nu kant van god.
Maar god heeft ook nog de extra van transcendent zijn op een andere manier dan de verteller. Meer als een plot. Echt omvattend met verleden en toekomst en misschien ook buiten tijdelijk.
Dat bedoel ik met stip, niet aan de horizon, maar in het verticale. De overeenkomst met die stip aan de horizon is dat als je die denkt te naderen dat hij toch weer die afstand houdt. Zo als de regenboog, waar je de pot goud vermoedt, maar die je niet kunt bereiken.
En het onafhankelijke kan er ook inzitten dat eenzelfde entiteit een relatie heeft met iemand anders waar je geen weet van heb. In die zin is god niet puur persoonlijk, zoals de verteller en het lichaam.
De overeenkomst met het lichaam is de hier en nu kant van god.
Maar god heeft ook nog de extra van transcendent zijn op een andere manier dan de verteller. Meer als een plot. Echt omvattend met verleden en toekomst en misschien ook buiten tijdelijk.
Dat bedoel ik met stip, niet aan de horizon, maar in het verticale. De overeenkomst met die stip aan de horizon is dat als je die denkt te naderen dat hij toch weer die afstand houdt. Zo als de regenboog, waar je de pot goud vermoedt, maar die je niet kunt bereiken.
-
neus
Die ervaring toont een mate van bereikbaarheid of bemoeienis van het paar god-mens. Toename afname, of in extremis nabij/opgedrongen afwezig.Mijn ervaring is dat God je weggeeft of afneemt van zijn gepaarde.
De extremen zijn de limieten of richtbegrippen: Het absoluut andere, de ander als ander en de Grote Ander als Grote Ander. Of zo iets.
Die begrippen zijn noodzakelijk om je zelf te vinden als afgegrensdheid.
Al kan je de inhoud niet bepalen of ze reduceren tot een zelfheid.
Maar je kunt inderdaad nooit om jezelf heen of om de wereld als jouw wereld.
God dus. Yopi denkt aan een onafhankelijke instantie. En dan bedoelt hij toch: onafhankelijk van mensen. Dus 'bovennatuurlijk'?
Maar zelfs een theoloog als Harry Kuitert wijst er al op dat alles van boven van beneden komt. God is dus iets menselijks. De mug die mij net in mijn arm stak, is goddeloos, en mijn poes ook. Ik niet, want ik ben een mens.
Dus moet ik eerst weten wat dat is, een mens. Aartsvader Kant vond al dat het weten van wat een mens is, het hoofdthema van de filosofie moet zijn.
Oke. Ik ga eerst omschrijven wat een mens is.
Het is een dier. Een mensaap. 8 mjg was het nog een normale mensaap. Een regenwoudbewoner. Maar toen was het klimaat al aan het uitdrogen en waar onze populatie leefde (ergens waar nu Ethiopië ligt) was het regenwoud al aan het verdwijnen. 6 mjg was onze voorouderpopulatie (vopo) zijn regenwoud kwijt en was deze aangepast aan wat daarvoor in de plaats komt: gewone bossen, doorspekt met open plekken met gras. Om veilig eten te vinden op die open grasgebieden moesten ze zich kunnen verweren tegen de roofdieren aldaar. Mensapen nu verweren zich door het gooien met van alles: tegen roofdieren verdedigen ze zich op afstand. Onze vopo hadden zich gespecialiseerd als stenengooiers. Om stenen (en van alles) mee te kunnen dragen hadden ze hun handen nodig en hun opvallendste aanpassing was dan ook tweebenigheid.
Aapmensen. Nog steeds normale dieren verder. Ze deden het prima als aapmensen, geen enkele reden of overlevingsnoodzaak om mensen te worden. Maar toch heeft één vopo-groepje de afslag genomen richting mensworden want wij zijn er.
Wat gebeurde er in dat groepje namelijk? Daar ontstond het 'cultuurtje' van het met gebaren uitbeelden van wat je bedoelde, zoiets als het spelletje Hints Het begon met niks en het ontwikkelde zich langzaam, maar omdat het wel handig was (kon je het met elkaar hebben over iets wat er niet was, iets op de plek waar ze dachten heen te gaan die dag, of iets in een ander seizoen) bleef het er in en ging het maar door. Namen voor de dingen. Ze werden talige wezens.
Steeds meer namen voor steeds meer dingen, dat wordt een chaos in je kop als je daar geen samenhang in brengt. Die samenhang levert de verhaal-modus: van hoe de dingen begonnen en zich ontwikkelden, inclusief onszelf, tot zoals ze nu zijn. Het Scheppingsverhaal dus.
Toen ze zodoende Vroege Mensen geworden waren (ik neem grote stappen) en zich buiten de tropen verbreidden, was zo'n groepje eerste kolonisten die een nieuw gebied in gebruik nam, daar de eerste mensen (talige wezens) die daar de dingen hun namen gaf. Voor mensen bestaat pas iets als je er een naam voor hebt. Zodoende is het soort van 'scheppen'. Voor hun nakomelingen was dat eerste groepje De Grote Voorouder, die hun 'wereld' (stamgebied) geschapen had, de ze dansten/zongen iedere avond rond het kampvuur Zijn Scheppingsverhaal.
Voilá, onze proto-God.
De monotheïstische God is een latere patriarchale 'ent' op de stam van die proto-God.
Maar zelfs een theoloog als Harry Kuitert wijst er al op dat alles van boven van beneden komt. God is dus iets menselijks. De mug die mij net in mijn arm stak, is goddeloos, en mijn poes ook. Ik niet, want ik ben een mens.
Dus moet ik eerst weten wat dat is, een mens. Aartsvader Kant vond al dat het weten van wat een mens is, het hoofdthema van de filosofie moet zijn.
Oke. Ik ga eerst omschrijven wat een mens is.
Het is een dier. Een mensaap. 8 mjg was het nog een normale mensaap. Een regenwoudbewoner. Maar toen was het klimaat al aan het uitdrogen en waar onze populatie leefde (ergens waar nu Ethiopië ligt) was het regenwoud al aan het verdwijnen. 6 mjg was onze voorouderpopulatie (vopo) zijn regenwoud kwijt en was deze aangepast aan wat daarvoor in de plaats komt: gewone bossen, doorspekt met open plekken met gras. Om veilig eten te vinden op die open grasgebieden moesten ze zich kunnen verweren tegen de roofdieren aldaar. Mensapen nu verweren zich door het gooien met van alles: tegen roofdieren verdedigen ze zich op afstand. Onze vopo hadden zich gespecialiseerd als stenengooiers. Om stenen (en van alles) mee te kunnen dragen hadden ze hun handen nodig en hun opvallendste aanpassing was dan ook tweebenigheid.
Aapmensen. Nog steeds normale dieren verder. Ze deden het prima als aapmensen, geen enkele reden of overlevingsnoodzaak om mensen te worden. Maar toch heeft één vopo-groepje de afslag genomen richting mensworden want wij zijn er.
Wat gebeurde er in dat groepje namelijk? Daar ontstond het 'cultuurtje' van het met gebaren uitbeelden van wat je bedoelde, zoiets als het spelletje Hints Het begon met niks en het ontwikkelde zich langzaam, maar omdat het wel handig was (kon je het met elkaar hebben over iets wat er niet was, iets op de plek waar ze dachten heen te gaan die dag, of iets in een ander seizoen) bleef het er in en ging het maar door. Namen voor de dingen. Ze werden talige wezens.
Steeds meer namen voor steeds meer dingen, dat wordt een chaos in je kop als je daar geen samenhang in brengt. Die samenhang levert de verhaal-modus: van hoe de dingen begonnen en zich ontwikkelden, inclusief onszelf, tot zoals ze nu zijn. Het Scheppingsverhaal dus.
Toen ze zodoende Vroege Mensen geworden waren (ik neem grote stappen) en zich buiten de tropen verbreidden, was zo'n groepje eerste kolonisten die een nieuw gebied in gebruik nam, daar de eerste mensen (talige wezens) die daar de dingen hun namen gaf. Voor mensen bestaat pas iets als je er een naam voor hebt. Zodoende is het soort van 'scheppen'. Voor hun nakomelingen was dat eerste groepje De Grote Voorouder, die hun 'wereld' (stamgebied) geschapen had, de ze dansten/zongen iedere avond rond het kampvuur Zijn Scheppingsverhaal.
Voilá, onze proto-God.
De monotheïstische God is een latere patriarchale 'ent' op de stam van die proto-God.
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
>>>als de voorouders op een gegeven moment verhalen gingen verzinnen/vertellen is dat dan waaruit het begrip gekomen is? <<<
Wat bedoel je met 'het begrip'?
Wat bedoel je met 'het begrip'?
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
-
neus
Couw,
van jouw site mens2000 haal ik de informatie dat je vooral gericht bent om het Godsgeloof te ontmaskeren. Op het freethinker.nl forum zijn veel mensen daarmee bezig, naast de mensen die getuigen van het afvallen van hun geloof zijn er ook mensen die het geloof proberen te verdedigen. Die zijn in de minderheid, zodat algeheel gezegd kan worden dat het "corporate storytelling" tot eenzelfde soort verhaal komt. Aan ieder wat wils natuurlijk...
van jouw site mens2000 haal ik de informatie dat je vooral gericht bent om het Godsgeloof te ontmaskeren. Op het freethinker.nl forum zijn veel mensen daarmee bezig, naast de mensen die getuigen van het afvallen van hun geloof zijn er ook mensen die het geloof proberen te verdedigen. Die zijn in de minderheid, zodat algeheel gezegd kan worden dat het "corporate storytelling" tot eenzelfde soort verhaal komt. Aan ieder wat wils natuurlijk...
Couw:
Het antwoord hierop lijkt zich altijd te onttrekken aan elke invulling. Waarmee ik bedoel dat er altijd iets overblijft of onvervuld is met elke invulling. Dus in die zin is 'Mens' ook transcendent of bovennatuurlijk.
Ik heb god als derde begeleider gekozen naast het lichaam en de narratieve persoon om een soort richtbegrip te maken voor alles wat ons ontglipt, maar toch een begeleidende rol speelt in ons leven.
Zo iets. Maar misschien moet je mijn hele reeks lezen of een topic starten over 'Wat is een mens' of zo iets.
Je kunt inderdaad moeilijk ergens anders mee starten als met de vraag: Wat is een mens?God dus. Yopi denkt aan een onafhankelijke instantie. En dan bedoelt hij toch: onafhankelijk van mensen. Dus 'bovennatuurlijk'?
Maar zelfs een theoloog als Harry Kuitert wijst er al op dat alles van boven van beneden komt. God is dus iets menselijks. De mug die mij net in mijn arm stak, is goddeloos, en mijn poes ook. Ik niet, want ik ben een mens.
Dus moet ik eerst weten wat dat is, een mens. Aartsvader Kant vond al dat het weten van wat een mens is, het hoofdthema van de filosofie moet zijn.
Het antwoord hierop lijkt zich altijd te onttrekken aan elke invulling. Waarmee ik bedoel dat er altijd iets overblijft of onvervuld is met elke invulling. Dus in die zin is 'Mens' ook transcendent of bovennatuurlijk.
Ik heb god als derde begeleider gekozen naast het lichaam en de narratieve persoon om een soort richtbegrip te maken voor alles wat ons ontglipt, maar toch een begeleidende rol speelt in ons leven.
Zo iets. Maar misschien moet je mijn hele reeks lezen of een topic starten over 'Wat is een mens' of zo iets.
Tja, een nieuwe topic starten over iets waar je, wil je het goed neerzetten, een boek voor nodig hebt ...
Ik kan toch NEUS in 't kort vertellen hoe je 'begrip' kunt 'begrijpen'?
Daar gaat 'ie. Pak er een stoel bij, NEUS.
Een naam (symbool, woord) voor een ding is ahw een 'handvatje', gekoppeld aan het ding dat je in je kop hebt, waarmee je het ding kunt ''grijpen' en overreiken aan de ander zodat die het kan 'vatten', waarmee die het ook in zijn hoofd heeft.
Toen onze Voorouder-Apen (VOAP's) daar mee begonnen (ik vermoed aanvankelijk als een simpel meidenspelletje), waren het niet meer dan nabootsingen van de dingen. Je moet vooral denken aan het begin van het schrift. Dat begon ook met het getekend weergeven van het bedoelde. Geen uitgewerkte schetsen, nee, minimalistisch: niet meer dan nodig. En naarmate die schriftelijke communicatie vorderde werden de getekende woorden gestandaardiseerd. Tot ze op 't laatst niet eens meer als imitaties van de bedoelde dingen herkenbaar waren om toch als weergave van het bedoelde ding het ding te 'grijpen'. Vat je? Capito?
De VOAP's begonnen er mee, nog als normale dieren. Maar het doét wat met een dier. Wat doet dat?
1. Er komt (een gevoel van) afstand tussen de benoemer en het benoemde ding. Tussen subject en object. Naarmate steeds meer dingen van hun omgeving namen kregen, kwamen ze gevoelsmatig (mentaal) 'afstandelijk' tegenover de hen omringende natuur te staan, 'objectiverend'. Terwijl de overige dieren er willoos onderdeel van bleven uitmaken.
2. Als je iets kunt (be)noemen geeft dat ook een gevoel van macht over het benoemde. Dat ze een naam hadden voor de sabeltandtijger gaf hen het gevoel dat ze hem bij de kladden hadden. Iemand bij de naam noemen is ook een aantasting van iemands integriteit, en bij wilde stammen is het ook not done om een volwassene bij zijn naam te noemen. Joden mogen hun god ook niet bij zijn naam noemen.
Dit is ook de oorzaak dat de VOAP's tenslotte, als enige diersoort, het vuur zijn gaan gebruiken in plaats van er voor in paniek op de loop te blijven gaan.
3. Het beschikken over namen voor de dingen stelde de VOAP's in staat om kennis, opgedaan door de oudere generatie, over te dragen op de jongere. Kennis kon zich bij hen gaan opstapelen.
4. Het stelde de VOAP's in staat om ieders intelligentie (vindingrijkheid) op een hoop te gooien (brainstorming. Twee weten meer dan één, en met een hele groep kun je fikse problemen aan. Dat is de kracht van democratie, van mens-zijn.
5. Zo konden de VOAP's plannen smeden (kunnen andere dieren nauwelijks) en vooral toen ze het vuur waren gaan gebruiken, konden ze hun mededieren de stuipen op het lijf jagen en in een hoek drijven. Van een bang soortje aapmensen werden de VOAP's de hooligans van de savanne. Vandaag zitten al die vreeswekkende roofdieren bij ons in de dierentuin en het is nergens andersom.
Ik kan toch NEUS in 't kort vertellen hoe je 'begrip' kunt 'begrijpen'?
Daar gaat 'ie. Pak er een stoel bij, NEUS.
Een naam (symbool, woord) voor een ding is ahw een 'handvatje', gekoppeld aan het ding dat je in je kop hebt, waarmee je het ding kunt ''grijpen' en overreiken aan de ander zodat die het kan 'vatten', waarmee die het ook in zijn hoofd heeft.
Toen onze Voorouder-Apen (VOAP's) daar mee begonnen (ik vermoed aanvankelijk als een simpel meidenspelletje), waren het niet meer dan nabootsingen van de dingen. Je moet vooral denken aan het begin van het schrift. Dat begon ook met het getekend weergeven van het bedoelde. Geen uitgewerkte schetsen, nee, minimalistisch: niet meer dan nodig. En naarmate die schriftelijke communicatie vorderde werden de getekende woorden gestandaardiseerd. Tot ze op 't laatst niet eens meer als imitaties van de bedoelde dingen herkenbaar waren om toch als weergave van het bedoelde ding het ding te 'grijpen'. Vat je? Capito?
De VOAP's begonnen er mee, nog als normale dieren. Maar het doét wat met een dier. Wat doet dat?
1. Er komt (een gevoel van) afstand tussen de benoemer en het benoemde ding. Tussen subject en object. Naarmate steeds meer dingen van hun omgeving namen kregen, kwamen ze gevoelsmatig (mentaal) 'afstandelijk' tegenover de hen omringende natuur te staan, 'objectiverend'. Terwijl de overige dieren er willoos onderdeel van bleven uitmaken.
2. Als je iets kunt (be)noemen geeft dat ook een gevoel van macht over het benoemde. Dat ze een naam hadden voor de sabeltandtijger gaf hen het gevoel dat ze hem bij de kladden hadden. Iemand bij de naam noemen is ook een aantasting van iemands integriteit, en bij wilde stammen is het ook not done om een volwassene bij zijn naam te noemen. Joden mogen hun god ook niet bij zijn naam noemen.
Dit is ook de oorzaak dat de VOAP's tenslotte, als enige diersoort, het vuur zijn gaan gebruiken in plaats van er voor in paniek op de loop te blijven gaan.
3. Het beschikken over namen voor de dingen stelde de VOAP's in staat om kennis, opgedaan door de oudere generatie, over te dragen op de jongere. Kennis kon zich bij hen gaan opstapelen.
4. Het stelde de VOAP's in staat om ieders intelligentie (vindingrijkheid) op een hoop te gooien (brainstorming. Twee weten meer dan één, en met een hele groep kun je fikse problemen aan. Dat is de kracht van democratie, van mens-zijn.
5. Zo konden de VOAP's plannen smeden (kunnen andere dieren nauwelijks) en vooral toen ze het vuur waren gaan gebruiken, konden ze hun mededieren de stuipen op het lijf jagen en in een hoek drijven. Van een bang soortje aapmensen werden de VOAP's de hooligans van de savanne. Vandaag zitten al die vreeswekkende roofdieren bij ons in de dierentuin en het is nergens andersom.
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
>>>Met het concept ontstaat pas begrip? Hoe weet je dan of je de juiste concepten hebt?<<<
Voor mij is 'concept' en 'begrip' hetzelfde.
Voor mij is 'concept' en 'begrip' hetzelfde.
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
HMcouw schreef:>>>Met het concept ontstaat pas begrip? Hoe weet je dan of je de juiste concepten hebt?<<<
Voor mij is 'concept' en 'begrip' hetzelfde.
HM? HM! HM?!
Dus concept en begrip zijn gelijken?
Een oud vrouwtje dat kruiden verzamelt, omdat ze weet de werking ervan, want door voorouders onderwezen.
De kruiden werken, zijn heilzaam (aspirine, paracetamol?)
Het vrouwtje had een begrip hoe mensen werken, meende ze in leven te houden.
Toen kwam de farmaceutie: Met ons leeft u langer, oude vrouwtjes zijn gevaarlijk ... heksenjacht, of belachelijkmakerij in het gunstigste geval.
Begrip werd gekweekt uit concepten.
Maar dit hebben Koot en Bie in een Keek op de Week al eens gedaan.
Concept en begrijp losgekoppelt <--- expres met een "t". Denk er nog eens over na.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
-
neus
je hebt twee betekenissen voor begrip, het begrip dat je gebruikt in een zin, en een begrip dat je hebt. We hebben het toch over het laatste?
Het lijkt nu een beetje Franse filosofie, er is niets buiten de tekst, de tekst heeft begrippen en dat vormt de enige mogelijkheid voor ons begrip.
Een beeldconcept is echter weer geen taalbegrip.
Het lijkt nu een beetje Franse filosofie, er is niets buiten de tekst, de tekst heeft begrippen en dat vormt de enige mogelijkheid voor ons begrip.
Een beeldconcept is echter weer geen taalbegrip.
@ NEUS,
Nou je zo aandringt ... Ik heb het lemma 'concept' zojuist bij Wikipedia ge-d'ld, uitgeprint en bestudeerd.
Het lemma behandelt beide woorden (termen) als ongeveer dezelfde betekenis dragend, en gebruikt ze in de beschrijving dan ook in willekeurige afwisseling door elkaar.
Evengoed verhelderend, zo'n lemma eens goed tot je te laten doordringen. Ik kan dat alleen door het te dl-en, te redigeren (bijv. extra alinea's aanbrengen in de tekst), uitprinten en voor me zetten op de lessenaar.
Eigenlijk is 'concept' niet meer dan de Latijnse vorm van het Nederlandse 'begrip'. Zoals ik al aanvoelde.
Nou je zo aandringt ... Ik heb het lemma 'concept' zojuist bij Wikipedia ge-d'ld, uitgeprint en bestudeerd.
Het lemma behandelt beide woorden (termen) als ongeveer dezelfde betekenis dragend, en gebruikt ze in de beschrijving dan ook in willekeurige afwisseling door elkaar.
Evengoed verhelderend, zo'n lemma eens goed tot je te laten doordringen. Ik kan dat alleen door het te dl-en, te redigeren (bijv. extra alinea's aanbrengen in de tekst), uitprinten en voor me zetten op de lessenaar.
Eigenlijk is 'concept' niet meer dan de Latijnse vorm van het Nederlandse 'begrip'. Zoals ik al aanvoelde.
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
Zoiets als God is een concept, je zou het ook kunnen zien als recept. Een recept om bepaalde denkwijzes en gevoelens onder woorden te brengen.
Ik las van jou zelf een verhaal over hoe de ontwikkeling van begrip als vorm van begrijpen zou zijn verlopen. Ik refereerde daar aan met mijn vraag. Ik was nog niets aan het stellen.
Ik las van jou zelf een verhaal over hoe de ontwikkeling van begrip als vorm van begrijpen zou zijn verlopen. Ik refereerde daar aan met mijn vraag. Ik was nog niets aan het stellen.
Maar heb je nou ook meegekregen hoe wij, van oorsprong mensapen, aan het concept 'God' gekomen zijn? Zou je het na kunnen vertellen? (Haha, ik ben je aan 't overhoren, ik leer dat nooit af, blijkbaar!)
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
Het was volgens jou iets van de babbelende vrouwtjes mensapen waar het mee begon dat verklaren, toch? Met de beginselen van taal?
Ik hanteer het beeld dat de aliens die toen onze gids waren complexe waarheden makkelijk probeerden te maken voor ons. Toen ze zagen dat het helemaal mis ging met dat begrip van ons, zijn ze er maar vandoor gegaan.
Ik hanteer het beeld dat de aliens die toen onze gids waren complexe waarheden makkelijk probeerden te maken voor ons. Toen ze zagen dat het helemaal mis ging met dat begrip van ons, zijn ze er maar vandoor gegaan.
Nee, niet met 'verklaren'. Met het 'noemen' van de dingen. Met het geven van een naam aan de dingen. En 'babbelen' is ook niet het juiste woord, ze konden nog niet praten. Ze konden schreeuwen als de beste, maar de stem wordt neurologisch aangestuurd vanuit het limbische systeem, een veel primitiever en dieper gelegen hersendeel dan de hersenschors waar onze taalcentra zitten. We hebben het over iets wat al 4 mjg begon. Het praten begon pas zo'n 150.000 jg, met onze soort, de Anatomisch Moderne Mensen (AMM's), die neurologische mede-controle over hun stem hadden gekregen. Met 'stem' bedoel ik de klinkers. De stemloze medeklinkers waren al veel vroeger mee gaan spelen in de (gebaren)communicatie.
Het begon met namen voor de dingen. Die namen waren imitaties van de dingen. Met het hele lichaam, maar de handen speelden er de hoofdrol bij. Dus gemakshalve kunnen we zeggen dat het gebarentaal was.
Volgens mij moet het als een meidenspelletje begonnen zijn, zoiets als het vroegere tv-spel Hints.
De aapmensengroep waarin dit begon, zijn onze vroegste voorouders. Ze werden heel aparte dieren. Want het beschikken over namen voor de dingen doét iets met een dier. Ik bedoel, op den duur, nadat het echt een communicatie-cultuurtje geworden was in die voorouderpopulatie, laten we ze VOAPS (voorouder-aapmensen) noemen.
1. het schept een gevoel van afstand tussen de benoemer en het benoemde ding, tussen subject en object. De VOAPS kwamen een beetje 'los' te staan van de door hen benoemde (onder woorden gebrachte) omgeving. Ze konden de dingen 'objectiveren', ze kwamen er 'afstandelijk' tegenover te staan, terwijl de overige dieren er willoos onderdeel van bleven uitmaken.
2. Het hebben van een naam voor een ding geeft ook een gevoel van macht over het ding. Een naam is als een handgreepje, gehecht aan het beeld van het ding in je kop, Daarmee 'vat' je het, en reik je het over aan de ander die het kan (be)grijpen, zodat die het denkbeeld ook in zijn hoofd heeft. De naam is dus ook een aantasting van het ding; vandaar dat bij 'wilde stammen' je een volwassene nooit bij zijn naam mag noemen; en de Joden hun god niet bij zijn naam mochten noemen: aantasting van diens integriteit. Het is ook de reden waarom de VOAP's het vuur zijn gaan gebruiken en andere dieren niet.
3. de VOAP's konden voortaan kennis, opgedaan door de ene generatie, overbrengen op de volgende; kennis kon zich bij hen gaan opstapelen.
4. De Voap's konden ermee hun individuele vindingrijkheid op één hoop gooien. Twee weten meer dan één en met een hele groep kun je grote problemen aan.
5. De VOAP's konden plannen smeden. Samen met hun gebruik van vuur (toortsen) konden ze hun mededieren in een gewenste hoek drijven. Van een bang troepje aapmensen werden ze de hooligans van de savanne.
En nou hou ik er over op. Zie verder mijn bericht van 3 okt. (geloof ik)
Yopi wordt nu echt boos. Sorry Yopi, NEUS heeft mij uit de tent gelokt.
Het begon met namen voor de dingen. Die namen waren imitaties van de dingen. Met het hele lichaam, maar de handen speelden er de hoofdrol bij. Dus gemakshalve kunnen we zeggen dat het gebarentaal was.
Volgens mij moet het als een meidenspelletje begonnen zijn, zoiets als het vroegere tv-spel Hints.
De aapmensengroep waarin dit begon, zijn onze vroegste voorouders. Ze werden heel aparte dieren. Want het beschikken over namen voor de dingen doét iets met een dier. Ik bedoel, op den duur, nadat het echt een communicatie-cultuurtje geworden was in die voorouderpopulatie, laten we ze VOAPS (voorouder-aapmensen) noemen.
1. het schept een gevoel van afstand tussen de benoemer en het benoemde ding, tussen subject en object. De VOAPS kwamen een beetje 'los' te staan van de door hen benoemde (onder woorden gebrachte) omgeving. Ze konden de dingen 'objectiveren', ze kwamen er 'afstandelijk' tegenover te staan, terwijl de overige dieren er willoos onderdeel van bleven uitmaken.
2. Het hebben van een naam voor een ding geeft ook een gevoel van macht over het ding. Een naam is als een handgreepje, gehecht aan het beeld van het ding in je kop, Daarmee 'vat' je het, en reik je het over aan de ander die het kan (be)grijpen, zodat die het denkbeeld ook in zijn hoofd heeft. De naam is dus ook een aantasting van het ding; vandaar dat bij 'wilde stammen' je een volwassene nooit bij zijn naam mag noemen; en de Joden hun god niet bij zijn naam mochten noemen: aantasting van diens integriteit. Het is ook de reden waarom de VOAP's het vuur zijn gaan gebruiken en andere dieren niet.
3. de VOAP's konden voortaan kennis, opgedaan door de ene generatie, overbrengen op de volgende; kennis kon zich bij hen gaan opstapelen.
4. De Voap's konden ermee hun individuele vindingrijkheid op één hoop gooien. Twee weten meer dan één en met een hele groep kun je grote problemen aan.
5. De VOAP's konden plannen smeden. Samen met hun gebruik van vuur (toortsen) konden ze hun mededieren in een gewenste hoek drijven. Van een bang troepje aapmensen werden ze de hooligans van de savanne.
En nou hou ik er over op. Zie verder mijn bericht van 3 okt. (geloof ik)
Yopi wordt nu echt boos. Sorry Yopi, NEUS heeft mij uit de tent gelokt.
Onze vroegste voorouders zijn het pad opgegaan naar het begrijpen van de dingen. Er is geen terug, we kunnen alleen voortgaan naar het steeds beter begrijpen van de dingen
-
neus
-
neus
-
neus
-
neus
Dat is een grappig beeld. Maar bedoel je dan ook dat elk onderkomen een verticaal moet hebben?
(In verband met godsdienst moet ik denken aan de trekkracht van de bogen in een gotische kathedraal of kerk. Alleen zit je daar niet alleen in een tentje, maar de hele geloofsgemeenschap zit daar. En er is een kansel. En ook zijvertrekken om alleen of in kleine groepjes te bidden)
(In verband met godsdienst moet ik denken aan de trekkracht van de bogen in een gotische kathedraal of kerk. Alleen zit je daar niet alleen in een tentje, maar de hele geloofsgemeenschap zit daar. En er is een kansel. En ook zijvertrekken om alleen of in kleine groepjes te bidden)
-
neus
-
neus
-
neus
De vraag is of de dimensie van het hogere door de automatische implicatie van het lagere niet meer problemen geeft dan het oplost. Het hogere is wel nastrevenswaardig, en lost een ruimteprobleem op, maar puur nuchter beschouwd lost het lagere (de kuil) ook een ruimte probleem op, of je zou moeten beredeneren dat een kuil gegraven moet worden en het materiaal dan toch elders weer ruimte inneemt
-
neus
Vervelend voor je.
Ik weet niet of het dan echt zo belangrijk is, waarschijnlijk kan je jezelf beter concentreren op wat voorhanden is.
Het beeld is van de raket, die hogerop gaat, maar met de vlammen uit de uitlaat verschroeit wat er op het platte is, en een kuil achterlaat waar mensen weer in kunnen vallen, zoiets.
Ik weet niet of het dan echt zo belangrijk is, waarschijnlijk kan je jezelf beter concentreren op wat voorhanden is.
Het beeld is van de raket, die hogerop gaat, maar met de vlammen uit de uitlaat verschroeit wat er op het platte is, en een kuil achterlaat waar mensen weer in kunnen vallen, zoiets.
-
neus
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast