Filosofieforum.nl

Ook een begeleider van een mens in alle modi van het leven. Net als de narratieve persoonlijkheid. De homunculi waren de mannetjes van het innerlijk.
Dat is één bepaalde modus. Andere modi zijn: handelen en waarnemen.

Handelen is buiten; waarnemen ook, maar die modus kan ook in de ingekeerdheid plaatsvinden maar is dan ook in zekere zin op het buiten gericht.
Het buiten is het niet-eigene. Je zou intuïtie ook waarneming kunnen noemen.

Het lichaam bemiddelt zowel het handelen als het waarnemen.
Als representatie is hij in de ingekeerde modus ook aanwezig.

Het lichaam is een andere mogelijkheid om een eigen identiteit te bewaren en fungeert als het ware als hier en nu punt voor de plot van de narratieve persoonlijkheid. Een anker, waarbij geen verhaal nodig is.

Bovendien is het lichaam het enige direct ervaarbare object. Dat staat los van de voorstelling er van. De homunculus representatie (zie tekeningen daarvan in het topic 'Homunculus') is niet die voorstelling, maar diezelfde directe representatie in een voorstelling van die directheid.

Duidelijk toch?

Overigens bedoel ik met lichaam vooral het ritmische systeem met zijn ademhaling en bloedsomloop, en het stofwisselings- ledenmaten-systeem.
Het hoofd is als het ware de representatie van het innerlijk in het buiten.
(Zo is het gezicht er voor anderen om je innerlijk te kunnen lezen)

Awee Prins heeft het over het gewone en het buitengewone. Ik neem aan dat het lichaam het gewone is, hoe buitengewoon het ook is...

Filosofen lijken zich meer te hebben toegelegd op het buitengewone, maar dat zou wel eens het gewone kunnen bevatten, of misschien is toch wel extra aandacht nodig voor het binnengewone...

Mijn lijf zit mij trouwens vaak genoeg in de weg. Ook nu met typen zie ik door mijn buik de toetsen van het toetsenbord niet goed.

Waar ken je Awee Prins van? Ik ken hem een beetje vanwege het feit dat hij directeur opleidingen is (was) op de Erasmus. Bij introducite-dagen toen ik een filosofie opleiding begonnen ben. Colleges daarna. En HOVO colleges. En zelfs een examen waar ik trots was een acht van hem gekregen te hebben. En natuurlijk zijn late promotie met zijn uiteindelijke boek over Verveling.

Ik ben in dat boek over verveling begonnen. Heb het weer weggelegd...
Hij lijkt wel een scherp analytisch vermogen te hebben.

Ik ben in dat boek over verveling begonnen. Heb het weer weggelegd...

Jammer. Die citaten die hij in het eerste deel verzameld heeft zijn heel goed. Daarna Heideggeriaans. Maar als docent zeer gedreven kan ik je zeggen.

Analytisch kan ik ongeveer elke academische filosoof nageven ..
Het lijkt wel HET selectiemiddel .. Angelsaksisch zou ik zeggen ..

ik stoorde me aan de suggestieve vraagstellingen in de inleiding. Is het niet zo dat...? Begging the question. En niet slechts zomaar een keer. Dan het Heideggeriaanse en dus groepen mensen van lezen buitensluitende,,,ach ik ben misschien jaloers dat iemand dat zomaar kan doen...

De hersenen zijn zenuwen, maar het zenuwsysteem in het lichaam zijn ook zenuwen. Is dat ook het innerlijk? Voor mij is die grens arbitrair, of zelfs vaag.

Dat is ook zo. Alles is vervlochten met elkaar. In het topic homunculus zeg ik er wat meer over.

Het autonome zenuwstelsel heeft knopen in de buik, zoals anderen naar de hersenen leiden. Hoe het zit met bewustzijn in de buik? Of innerlijk daar ..
Dat weet ik niet, maar kan er wel over speculeren.
Gedeeltes van de hersenen hebben ook van die verborgen plekken die niet doordringen in ons normale dagbewustzijn zou ik zeggen. Of zo ..

neus schreef:ik stoorde me aan de suggestieve vraagstellingen in de inleiding. Is het niet zo dat...? Begging the question. En niet slechts zomaar een keer. Dan het Heideggeriaanse en dus groepen mensen van lezen buitensluitende,,,ach ik ben misschien jaloers dat iemand dat zomaar kan doen...

Heideggeren, zoals het smalend genoemd wordt door mensen die vies zijn van hem en zijn fanatieke aanhangers, is een speciaal soort van filosoferen. Ik denk eerlijk gezegd dat je dat wel zou liggen als ik je een beetje ken. Ik heb in ieder geval veel van hem geleerd.

Die inleiding vond ik humoristisch. Al zou je dat niet zeggen op het eerste gezicht. Prins heeft wat geworsteld met die verveling. Het boek is behalve zijn promotieverhaal ook een knap persoonlijk verhaal. Dat hoort bij dat heideggeren.

Je start, zoals in dit geval, vanuit een stemming (Stimmung), een gestemdheid.
Vervolgens probeer je daar grip op te krijgen door het uit te leggen. Wat tot veel omhaal van woorden leidt. Als je het snapt krijgt het kracht. Zo iets.
Anders verveelt het maar ..

Ik kreeg meer de boodschap "zoek-het-lekker-zelf-uit", en dat ben ik ook van plan te doen:-)

Vind ik ook wel een mooie, maar misschien wat speelse manier om je op te stellen in de filosofische discussie...

Ik vat nog even samen:

Het lichaam is ook een begeleider van een mens in alle modi van het leven.

Het lichaam bemiddelt zowel het handelen als het waarnemen.

Het lichaam is een andere mogelijkheid om een eigen identiteit te bewaren en fungeert als het ware als hier en nu punt voor de plot van de narratieve persoonlijkheid. Een anker, waarbij geen verhaal nodig is.

Het lichaam is het enige direct ervaarbare object.

Verder:

Het belangrijkste waarom het lichaam een begeleider is, is dat het lichaam de verzameleraar in het hier en nu is van alle levenservaringen.
Dat wil zeggen voorop: alle gewoontes en vaardigheiden. Dit is een soort geheel waarin je woont en die je als een soort automaat kunt zien.
Al hetgeen waarmee je kunt functioneren op een nauwelijks bewuste manier. Bovendien legt het de wereld zo als je die voor het hier en nu zag al vast om je heen. Elke dag dat je opstaat.
Evolutionair bevat ze ook nogal wat. Bijvoorbeeld het immuunsysteem en alle andere functies van zeg maar het dierlijke.

Dit kan als een soort onvrijheid gezien worden, maar je kunt ook zeggen dat het huis is waar je in wilde wonen. Het vangt je op als je niet al te aanwezig bent. Het zorgt voor veiligheid en ondersteuning.

Volgens Kant is het lichaam een filter. En dat je over de wereld van filters niets zou kunnen zeggen.

De narratieve persoonlijkheid is dan wat overblijft na filtering.

Wat we voor filtering hadden, het gezicht van voor jouw geboorte, dat is iets om over te mediteren misschien, toon de afwezigheid van emoties....

Interessant .. Heb je een stuk tekst van Kant hierover? Of kun je het wat verder omschrijven?

Sorry, ik geef alleen maar een interpretatie, gezwets...

Ik zal even afstand nemen, totdat ik het weer zinvoller vind wat ik doe.

Volgens Kant is het lichaam een filter. En dat je over de wereld van filters niets zou kunnen zeggen.

De narratieve persoonlijkheid is dan wat overblijft na filtering.

Wat in de zeef achterblijft lijkt me eerder het lichaam.

Ik denk dat het meer om de gaten gaat dan om de omgeving van de gaten:-)