Namelijk:
Onder één van zijn vele namen: mijn leidgeest.
Andersom geldt ook: Er is maar één subject dat DIRECT toegang heeft tot mij: diezelfde leidgeest.
Ik geeft dit maar als stelling waar ik vrij zeker van ben.
Er is maar één DIRECT toegankelijk subject:
Er is maar één DIRECT toegankelijk subject:
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Deze leidgeest of genius is (bij mij) zeer verplinterd, meestal verborgen, meestal onbewust. Dit lijkt in tegenspraak met de directe toegang.
Maar met direct bedoel ik de herkenning van hem/haar in sommige ervaringen; achteraf of direct.
Als me een licht opgaat over mezelf of iemand anders, bij gevoelens met een moreel tintje, als op een bijzondere manier mijn aandacht getrokken wordt, met muziek of 'kunst', in droomfiguren, identificaties in romans of boeken over filosofie, de derde inspirerende figuur in een gesprek, terugkijkend op ervaringen, mijn drijfkrachten en 'Leitmotiven' enzovoort.
Tot alle andere subjecten heb ik slechts indirect toegang. Via zintuigen, taal, spiegeling in mezelf of nabootsing in mezelf EN via mijn leidgeest, genius of middelaar.
Maar met direct bedoel ik de herkenning van hem/haar in sommige ervaringen; achteraf of direct.
Als me een licht opgaat over mezelf of iemand anders, bij gevoelens met een moreel tintje, als op een bijzondere manier mijn aandacht getrokken wordt, met muziek of 'kunst', in droomfiguren, identificaties in romans of boeken over filosofie, de derde inspirerende figuur in een gesprek, terugkijkend op ervaringen, mijn drijfkrachten en 'Leitmotiven' enzovoort.
Tot alle andere subjecten heb ik slechts indirect toegang. Via zintuigen, taal, spiegeling in mezelf of nabootsing in mezelf EN via mijn leidgeest, genius of middelaar.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Ik heb geen onmiddellijke toegang tot mijn leidgeest. Wel tot de inhoud van mijn leidgeest.yopi schreef:Namelijk:
Onder één van zijn vele namen: mijn leidgeest.
Andersom geldt ook: Er is maar één subject dat DIRECT toegang heeft tot mij: diezelfde leidgeest.
Ik geeft dit maar als stelling waar ik vrij zeker van ben.
Tot mijn leidgeest heb ik slechts indirect toegang. En wel middels de gedachte dat er iets is wat de inhoud van mijn geest bepaald.
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
Voor herkenning van het eigen bewustzijn zijn wel een aantal bewegingen of momenten nodig geweest. Het opheffen van deze momenten leidt uiteindelijk tot het verschijnen van de geest.yopi schreef:(misschien gekruiste posts? Ik had nog een verduidelijkende post geplaatst. ((Nou ja, verduidelijkend ..)))
De herkenning is niet in een toestand van verstandelijk reflectie.
Het is overigens de werking van de rede die in de mens en in de mensencultuur tevoorschijn komt als geest. De geest van een ander is - na het opheffen van diverse bewustzijnsmomenten - onmiddellijk herkenbaar als een werkende redelijkheid.
De geest van mezelf is ten eerste herkenbaar als werkend zodra ik mijn direct acterende vingers zie bewegen in de mij omringende ruimte. De acterende beweging opzichzelf is dan weliswaar direct. De ervaring van en verstandelijke reflectie over die beweging is bemiddeld.
Ten tweede is mijn geest voor mij herkenbaar door een direct gevoeld verlangen naar of angst voor een object in de mij omringende wereld. Het gevoel van verlangen en/of angst opzichzelf is dan weliswaar onbemiddeld, het object van verlangen en angst alsmede het subject van verlangen en/of angst is wel degelijk bemiddeld.
(***INTERMEZZO***: Dit verlangen of deze angst voor een object versterkt indien het niet leidt of kan leiden tot directe actie mbt tot het object van verlangen of angst. Deze versterking van verlangen en/of angst zal daarmee verschuiven naar een ander object indien de direct gevoelde spanning hoog genoeg oploopt.)
Er is een derde bemiddelde manier van herkenning van mijn eigen geest en dat is middels herkenning van mijn geest door een andere geest en vice versa. Op deze manier is een complexe wisselwerking tussen geesten mogelijk bijvoorbeeld middels spraak.
Laatst gewijzigd door ziznl op 26 mei 2009, 13:11, 1 keer totaal gewijzigd.
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
-
goeroe-overflakoe
- Posts in topic: 5
- Berichten: 65
- Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:55
- Contacteer:
![[scatter]](./images/smilies/scatter.gif "[scatter]"){kind=small}
-
goeroe-overflakoe
- Posts in topic: 5
- Berichten: 65
- Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:55
- Contacteer:
Ik kom er schijnbaar toch niet onderuit,
http://www.youtube.com/watch?v=2J2bdsRySec
was dit het of komt er nog meer?
http://www.youtube.com/watch?v=2J2bdsRySec
was dit het of komt er nog meer?
-
goeroe-overflakoe
- Posts in topic: 5
- Berichten: 65
- Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:55
- Contacteer:
@ziznl
Je noemt twee onbemiddelde waarnemingen waartoe je onmiddellijk toegang hebt.
Ten eerste de actuele bewegingen van je lichaam en ten tweede de gevoelens van angst en verlangen.
Dialectisch kunnen die leiden tot de herkenning van je eigen geest: Tegenwoordigheid van geest.
Een onmiddellijke tegenwoordigheid.
De derde herkenning van je eigen geest vindt je in de wisselwerking met andere geesten. In feite ook een direct intuitie lijkt me.
Zo interpreteer ik je post.
De eerste twee reken ik in de nu door mij gebruikte termen tot het onmiddellijk toegankelijk object: mijn lichaam.
De laatste tot het onmiddellijk toegankelijk subject: mijn dubbelganger (leidgeest, daimon).
Verder neem ik aan dat je aan het meewerken bent met het (in termen van Hegel) historisch proces van het bewust tot zichzelf komen van de geest bij zichzelf (of zoiets), waarbij alle momenten in dat proces mee bewaart worden.
Op die manier kunnen werkelijkheid en waarheid - die ergens uit elkaar gegaan zijn - weer verenigd worden.
Meer als een continu proces zit er niet in. (denk ik dat jij denkt)
Ik denk dat de Rede een medium is. Een medium waarmee je algemeenheden op kunt slaan.
Weliswaar kunnen daar individuele ervaringen mee opgenomen worden. En ook kan wisselwerking ontstaan met die op die manier opgeslagen ervaringen met nieuwe individuele ervaringen. Maar het algemene is het doorslaggevende daarbij.
In esthetisch en ethisch opzicht zoekt die Rede ook het algemene (zie twee latere kritieken van Kant bijvoorbeeld).
Ik wil nu graag proberen iets ter sprake te brengen over het algemene van het individuele.
Daarbij zoek ik daar waar mijn meest directe toegang is. In mijn lichaam en bij mijn dubbelganger.
Mijn lichaam is daarbij hier en nu; in ruimte en tijd; met zijn zintuigen en verstand die bemiddelen tussen binnen en buiten.
Mijn dubbelganger is onruimtelijk/ontijdelijk; van prenatale oorsprong; niet direct verstandelijk of redelijk te vatten.
Subject gebruik ik hier als een term om mij zelf en andermans zelf aan te duiden.
Het is de lichaamskant voor zover die direct toegankelijk is (onbewust, halfbewust of bewust): De ik-kant van het object lichaam.
Bij dit subject hoort altijd DIRECT het subject van de begeleider (leidgeest). Dit subject is heel anders van karakter als een menselijk subject.
Bij de laatste treed de tegenstelling subject en object in strikte zin nauwelijks op. In de eerste is die tegenstelling nadrukkelijk aanwezig: Voorwerpbewustzijn of waakbewustzijn.
Ik ben benieuwd of jij of iemand anders zich hierbij iets voor kan stellen.
Je noemt twee onbemiddelde waarnemingen waartoe je onmiddellijk toegang hebt.
Ten eerste de actuele bewegingen van je lichaam en ten tweede de gevoelens van angst en verlangen.
Dialectisch kunnen die leiden tot de herkenning van je eigen geest: Tegenwoordigheid van geest.
Een onmiddellijke tegenwoordigheid.
De derde herkenning van je eigen geest vindt je in de wisselwerking met andere geesten. In feite ook een direct intuitie lijkt me.
Zo interpreteer ik je post.
De eerste twee reken ik in de nu door mij gebruikte termen tot het onmiddellijk toegankelijk object: mijn lichaam.
De laatste tot het onmiddellijk toegankelijk subject: mijn dubbelganger (leidgeest, daimon).
Verder neem ik aan dat je aan het meewerken bent met het (in termen van Hegel) historisch proces van het bewust tot zichzelf komen van de geest bij zichzelf (of zoiets), waarbij alle momenten in dat proces mee bewaart worden.
Op die manier kunnen werkelijkheid en waarheid - die ergens uit elkaar gegaan zijn - weer verenigd worden.
Meer als een continu proces zit er niet in. (denk ik dat jij denkt)
Ik denk dat de Rede een medium is. Een medium waarmee je algemeenheden op kunt slaan.
Weliswaar kunnen daar individuele ervaringen mee opgenomen worden. En ook kan wisselwerking ontstaan met die op die manier opgeslagen ervaringen met nieuwe individuele ervaringen. Maar het algemene is het doorslaggevende daarbij.
In esthetisch en ethisch opzicht zoekt die Rede ook het algemene (zie twee latere kritieken van Kant bijvoorbeeld).
Ik wil nu graag proberen iets ter sprake te brengen over het algemene van het individuele.
Daarbij zoek ik daar waar mijn meest directe toegang is. In mijn lichaam en bij mijn dubbelganger.
Mijn lichaam is daarbij hier en nu; in ruimte en tijd; met zijn zintuigen en verstand die bemiddelen tussen binnen en buiten.
Mijn dubbelganger is onruimtelijk/ontijdelijk; van prenatale oorsprong; niet direct verstandelijk of redelijk te vatten.
Subject gebruik ik hier als een term om mij zelf en andermans zelf aan te duiden.
Het is de lichaamskant voor zover die direct toegankelijk is (onbewust, halfbewust of bewust): De ik-kant van het object lichaam.
Bij dit subject hoort altijd DIRECT het subject van de begeleider (leidgeest). Dit subject is heel anders van karakter als een menselijk subject.
Bij de laatste treed de tegenstelling subject en object in strikte zin nauwelijks op. In de eerste is die tegenstelling nadrukkelijk aanwezig: Voorwerpbewustzijn of waakbewustzijn.
Ik ben benieuwd of jij of iemand anders zich hierbij iets voor kan stellen.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(vervolg)
Ik kan bijvoorbeeld natuur op drie manieren beleven:
Als iets wat mij volkomen vreemd is: vormen, kleuren, wetten: zintuigelijke eigenschappen + verstand. Lichaamsloos; objectief afstandelijk; wiskundig; ruimte en tijd:
Het hoofd met vleugeltje, de wereld als voorstelling.
Esthetisch: Mooi, wreed. Bespiegelend, beschouwend. De natuur zelf laten spreken.
Verwantschap voelend, Deja Vu, Arcadisch, mythisch, symbolisch, cyclisch, harmonisch ...
... Bij deze laatste ervaring zou ik spreken van de directe ervaring van mijn schutsgeest: Tevoorschijnkomend en toch nooit weggeweest; met een poort naar verwante ervaringen.
Lang geleden trouwens als pure ervaring. Wel in afschaduwingen.
Anderen zullen zoiets misschien een eenheidservaring noemen.
Ik verklaar het een communicerende tweeheid in een derde omvattende plek (of zoiets).
.....
Een gedicht dat Hoya hier publiceerde geeft een beetje de breuk vooraf en na de ervaring:
Ik kan bijvoorbeeld natuur op drie manieren beleven:
Als iets wat mij volkomen vreemd is: vormen, kleuren, wetten: zintuigelijke eigenschappen + verstand. Lichaamsloos; objectief afstandelijk; wiskundig; ruimte en tijd:
Het hoofd met vleugeltje, de wereld als voorstelling.
Esthetisch: Mooi, wreed. Bespiegelend, beschouwend. De natuur zelf laten spreken.
Verwantschap voelend, Deja Vu, Arcadisch, mythisch, symbolisch, cyclisch, harmonisch ...
... Bij deze laatste ervaring zou ik spreken van de directe ervaring van mijn schutsgeest: Tevoorschijnkomend en toch nooit weggeweest; met een poort naar verwante ervaringen.
Lang geleden trouwens als pure ervaring. Wel in afschaduwingen.
Anderen zullen zoiets misschien een eenheidservaring noemen.
Ik verklaar het een communicerende tweeheid in een derde omvattende plek (of zoiets).
.....
Een gedicht dat Hoya hier publiceerde geeft een beetje de breuk vooraf en na de ervaring:
Rainer Maria Rilke, 22.9.1899, Berlin-SchmargendorfIch lese es heraus
Ich lese es heraus aus deinem Wort,
aus der Geschichte der Gebärden,
mit welchen deine Hände um das Werden
sich ründeten, begrenzend, warm und weise.
Du sagtest leben laut und sterben leise
und wiederholtest immer wieder: Sein.
Doch vor dem ersten Tode kam der Mord.
Da ging ein Riss durch deine reifen Kreise
und ging ein Schrein
und riss die Stimmen fort,
die eben erst sich sammelten
um dich zu sagen,
um dich zu tragen
alles Abgrunds Brücke -
Und was sie seither stammelten,
sind Stücke
deines alten Namens.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(vervolg)
Met het algemene van het individuele - wat ik ter sprake probeer te brengen - bedoel ik wel het menselijk individuele.
De lichamelijke individuatie lijkt me een product van geboorte uit de wereld (met alle subject/objecten) in samenhang met mijn leidgeest.
In ieder geval niet uit iets algemeen als 'de' materie, 'de' geest of 'het' bewustzijn. Niet uit een continue substantie (substantie in filosofische zin).
Met het algemene van het individuele - wat ik ter sprake probeer te brengen - bedoel ik wel het menselijk individuele.
De lichamelijke individuatie lijkt me een product van geboorte uit de wereld (met alle subject/objecten) in samenhang met mijn leidgeest.
In ieder geval niet uit iets algemeen als 'de' materie, 'de' geest of 'het' bewustzijn. Niet uit een continue substantie (substantie in filosofische zin).
-
van Rossum
- Posts in topic: 1
- Berichten: 105
- Lid geworden op: 31 jul 2008, 15:09
- Contacteer:
hmm..yopi schreef:@ziznl
Je noemt twee onbemiddelde waarnemingen waartoe je onmiddellijk toegang hebt.
Ten eerste de actuele bewegingen van je lichaam en ten tweede de gevoelens van angst en verlangen.
Dialectisch kunnen die leiden tot de herkenning van je eigen geest: Tegenwoordigheid van geest.
Een onmiddellijke tegenwoordigheid.
De derde herkenning van je eigen geest vindt je in de wisselwerking met andere geesten. In feite ook een direct intuitie lijkt me.
Zo interpreteer ik je post.
De eerste twee reken ik in de nu door mij gebruikte termen tot het onmiddellijk toegankelijk object: mijn lichaam.
De laatste tot het onmiddellijk toegankelijk subject: mijn dubbelganger (leidgeest, daimon).
Verder neem ik aan dat je aan het meewerken bent met het (in termen van Hegel) historisch proces van het bewust tot zichzelf komen van de geest bij zichzelf (of zoiets), waarbij alle momenten in dat proces mee bewaart worden.
Op die manier kunnen werkelijkheid en waarheid - die ergens uit elkaar gegaan zijn - weer verenigd worden.
Meer als een continu proces zit er niet in. (denk ik dat jij denkt)
Ik denk dat de Rede een medium is. Een medium waarmee je algemeenheden op kunt slaan.
Weliswaar kunnen daar individuele ervaringen mee opgenomen worden. En ook kan wisselwerking ontstaan met die op die manier opgeslagen ervaringen met nieuwe individuele ervaringen. Maar het algemene is het doorslaggevende daarbij.
In esthetisch en ethisch opzicht zoekt die Rede ook het algemene (zie twee latere kritieken van Kant bijvoorbeeld).
Ik wil nu graag proberen iets ter sprake te brengen over het algemene van het individuele.
Daarbij zoek ik daar waar mijn meest directe toegang is. In mijn lichaam en bij mijn dubbelganger.
Mijn lichaam is daarbij hier en nu; in ruimte en tijd; met zijn zintuigen en verstand die bemiddelen tussen binnen en buiten.
Mijn dubbelganger is onruimtelijk/ontijdelijk; van prenatale oorsprong; niet direct verstandelijk of redelijk te vatten.
Subject gebruik ik hier als een term om mij zelf en andermans zelf aan te duiden.
Het is de lichaamskant voor zover die direct toegankelijk is (onbewust, halfbewust of bewust): De ik-kant van het object lichaam.
Bij dit subject hoort altijd DIRECT het subject van de begeleider (leidgeest). Dit subject is heel anders van karakter als een menselijk subject.
Bij de laatste treed de tegenstelling subject en object in strikte zin nauwelijks op. In de eerste is die tegenstelling nadrukkelijk aanwezig: Voorwerpbewustzijn of waakbewustzijn.
Ik ben benieuwd of jij of iemand anders zich hierbij iets voor kan stellen.
rede is het subject van spraak en schrift.
spraak en schrift is dan weer object van verstand.
Zodoende verschijnt de rede in het verstand als spraak of schrift.
Indien dit intern blijft, dan verschijnt de rede als gedachte in het verstand.
Een verschijning 'loopt' of 'beweegt' zich door een medium, media zijn bijvoorbeeld ruimte tussen plaatsen en tijd tussen momenten, maar ook denken tussen woorden en zinnen. In de ruimte en in de tijd zijn de media fysiek. In het denken is het medium geestelijk.
zoiets dan...
ik heb moeite met jouw begrip van medium en bemiddeling, dat betekent dat jij mogelijk ook moeite hebt met mijn begrip hiervan.
Toch, denk ik de dingen wel bij je op te kunnen pikken..
Zoals jij spreekt over een leidgeest als direct toegankelijk subject en het lichaam als direct toegankelijk object.
De leidgeest is mijn 'niet denkende' actueel sprekende ik. Ik kan dan onbemiddeld volstrekt redelijk praten. Ik kan ook bemiddeld volstrekt verstandelijk of denkend praten.
Het bemiddelde spreken is spreken met een al of niet verborgen gedachte..
Het onmiddellijke spreken is spreken als een kip zonder kop.
Onmiddellijk spreken roept vaak weerwoorden op. Soms zelfs in jezelf..dan ga je je verspreken enzo...maar ook bij iemand anders kan mijn onmiddelijke spreken weerwoorden oproepen. Er ontspint zich een discussie of een gesprek of whatever..
Mijn lichaam is mijn ziel en dat is volgens mij ook het subject van mijn onbemiddelde spraak en onbemiddelde handelen. De rede kan je daarbij algemeen noemen en mijn lichaam/ziel is de plaats waar de rede voor mij individueel en specifiek wordt. Mijn verstand is gevuld met de geest van anderen die door opvoeding en cultuur en scholing in mij hebben plaatsgenomen. Mijn verstand oordeelt. Mijn rede handelt en spreekt. Als er tussen verstand en rede een afstand bestaat dan is er spanning/gevoel (verlangen of angst) of reflectie (indien die spanning te ondraaglijk is en liever plaatsmaakt voor rationalisaties en verklaringen en beschrijvingen).
Op deze manier kan ik datgene wat ik IK (DE REDE of MIJN ZIEL) noem plaatsnemen direct in mijn lichaam, ik ben dan intuitief en spontaan zeg maar. Maar MIJN ZIEL kan ook in de bemiddelde positie van MIJN verstand plaatsnemen. Ook in mijn bemiddelde positie ben ik mezelf vind ik. Maar wel een aangepaste idioot, vind de ikpositie vanuit mijn lichaam vaak.
Dan is er bij mij altijd nog een derde positie en dat is de onaangepaste positie die is onderdrukt door mijn verstand. Er is namelijk ook een onaangepaste positie die door mijn verstand wordt gedoogd. Dat is dus mijn spontane intuitieve ik.
Die laatste onderdrukte positie van mijn spontane ik, herken ik het meest in anderen waar ik me vreselijk aan kan ergeren...maar die met toch raken en in alle ergernis toch respekt afdwingen ofzo...het zijn mijn echte vijanden...Daarom probeer ik mijn vijanden wel vaak in de ogen te kijken...en heel vaak zie ik dan ook mezelf...maar dat is best monterlijk en vreemd en nauwelijks bespreekbaar ofzo (vanwege mijn eigen aangepaste verstand dan he).
Drie posities dus
1 spontane positie als redelijke these,
2 spontane onderdrukte positie als onredelijke antithese
3 een niet volstrekt onafhankelijke en bemiddelde verstandelijke en cultuurlijke positie.
Zoiets..
Jouw Leidgeest kan ik dus nu wel plaatsen als zijnde MIJN ziel ofwel mijn lichaam als mijn ziel in zijn spontane positie is geplaatst. En JOUW lichaam kan ik nog niet zo goed plaatsen als object dan. Als ik mijn lichaam als object zie, dan is het bemiddeld en ben ik volstrekt vervreemd van mijn lichaam. Dat ervaar ik dus als ik wezenloos in mijn ogen staar of wezenloos naar mijn bewegende vingers staar. Ik ervaar dat als dissociatie. Mijn lichaam als subject IS dus mijn leidgeest en mijn spontane positie.
Als ik je nu ik dit heb opgeschreven opnieuw doorlees dan zie ik dat jijzelf ook best een beetje krom LIJKT om te gaan met het lichaam als subject aan de ik kant en als object aan de wereldkant ofzo..Ik ben dan nog wel benieuwd naar jouw status van het bemiddeldende want denkende verstand...de plaats waar de geest van jou leermeesters, opvoeders en cultuur zich nestelt. De plaats van de gemeenschapszin, de plaats waardoor communicatie mogelijk is en waarin cultuur zijn weerslag kan krijgen en kan worden gekopieerd en doorgegeven...De cultuur wordt hier overigens NIET gecreeerd, die wordt namelijk in de REDE gecreeerd.
Mijn punt is vaak, dat ik vind dat het verstand teveel de overhand krijgt. en de rede te weinig kans..Nu is dat iets wat ik mezelf natuurlijk aandoe...maar het is het spanningsveldje waar ik last van heb. Temeer daar ik soms op zaak ga naar redelijkheid en die zelfs binnen mijn eigen vriendenkring niet altijd kan vinden, terwijl er verstand in overvloed is overal.
Gelukkig vind ik nog genoeg redelijkheid trouwens, maar het mag van mij wel ietsje meer. De verhouding verstandigheid en redelijkheid is een beetje scheef getrokken en ik merk zelfs dat ikzelf vaak veel te verstandig ben en daarmee mijn onredelijke ik sterk onderdruk zodat mijn redelijke ik ook in een groter spanningsveld moet staan.
...vaag gezwets misschien...maar het is in alle redelijkheid opgeschreven zonder al te veel mijn verstand te gebruiken..
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
De ervaring die ik van de wereld heb is ook vanuit drie posities.yopi schreef:(vervolg)
Ik kan bijvoorbeeld natuur op drie manieren beleven:
Als iets wat mij volkomen vreemd is: vormen, kleuren, wetten: zintuigelijke eigenschappen + verstand. Lichaamsloos; objectief afstandelijk; wiskundig; ruimte en tijd:
Het hoofd met vleugeltje, de wereld als voorstelling.
Esthetisch: Mooi, wreed. Bespiegelend, beschouwend. De natuur zelf laten spreken.
Verwantschap voelend, Deja Vu, Arcadisch, mythisch, symbolisch, cyclisch, harmonisch ...
... Bij deze laatste ervaring zou ik spreken van de directe ervaring van mijn schutsgeest: Tevoorschijnkomend en toch nooit weggeweest; met een poort naar verwante ervaringen.
Lang geleden trouwens als pure ervaring. Wel in afschaduwingen.
Anderen zullen zoiets misschien een eenheidservaring noemen.
Ik verklaar het een communicerende tweeheid in een derde omvattende plek (of zoiets).
.....
Een gedicht dat Hoya hier publiceerde geeft een beetje de breuk vooraf en na de ervaring:Rainer Maria Rilke, 22.9.1899, Berlin-SchmargendorfIch lese es heraus
Ich lese es heraus aus deinem Wort,
aus der Geschichte der Gebärden,
mit welchen deine Hände um das Werden
sich ründeten, begrenzend, warm und weise.
Du sagtest leben laut und sterben leise
und wiederholtest immer wieder: Sein.
Doch vor dem ersten Tode kam der Mord.
Da ging ein Riss durch deine reifen Kreise
und ging ein Schrein
und riss die Stimmen fort,
die eben erst sich sammelten
um dich zu sagen,
um dich zu tragen
alles Abgrunds Brücke -
Und was sie seither stammelten,
sind Stücke
deines alten Namens.
Vanuit mijn verstand...bemiddeld en beschouwend en abstract...zonder kilte of koude...maar een serene golvende harmonische schoonheid ofzo...
Vanuit mijn redelijke positie: belevend en committed...volledig erin opgaand, verlangend ook, soms zelfs pijnlijk verlangend..
Vanuit mijn onredelijke positie: zeker als ik die positie niet onderken en dus projecteer..dan is de wereld gevaarlijk, beangstigend, kil en koud, soms ijzingwekkend koud, waar ik me wonderwel heel dicht bij het serene afstandelijke golvende bevind, MITS ik mezelf een plaats geef als zijnde mijn eigen vijand ipv de wereld als mijn vijand...
(gemakkelijk gezegd allemaal, want dit is behoorlijk verstandelijk nu...en ik weet dat ik in de onredelijke positie niet gemakkelijk wegkom door middel van verstand alleen...ik heb dan anderen nodig die me op mijn plaats kunnen zetten en anders....
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
rede is het subject van spraak en schrift.
spraak en schrift is dan weer object van verstand.
Zodoende verschijnt de rede in het verstand als spraak of schrift.
Indien dit intern blijft, dan verschijnt de rede als gedachte in het verstand.
Een verschijning 'loopt' of 'beweegt' zich door een medium, media zijn bijvoorbeeld 'ruimte tussen plaatsen' en 'tijd tussen momenten', maar ook denken tussen woorden en zinnen.
In de ruimte en in de tijd zijn de media fysiek. In het denken is het medium geestelijk.
Ik denk dat je zo wel verschijning en denken onder de noemer rede kunt brengen.
Maar dit blijft het algemene. Weliswaar met behoud van de empirische in de 'Aufhebung', maar 'gespeichert' onder het algemene.
Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat je na die bewegingen anders terugkeert bij de verschijnselen en gedachten.
Dat je zelf veranderd bent en (daarmee) de verschijnselen en gedachten ook.
....
ik heb moeite met jouw begrip van medium en bemiddeling, dat betekent dat jij mogelijk ook moeite hebt met mijn begrip hiervan.
Toch, denk ik de dingen wel bij je op te kunnen pikken..
Zoals jij spreekt over een leidgeest als direct toegankelijk subject en het lichaam als direct toegankelijk object.
De leidgeest is mijn 'niet denkende' actueel sprekende ik. Ik kan dan onbemiddeld volstrekt redelijk praten.
Ik kan ook bemiddeld volstrekt verstandelijk of denkend praten.
Het bemiddelde spreken is spreken met een al of niet verborgen gedachte..
Het onmiddellijke spreken is spreken als een kip zonder kop.
Onmiddellijk spreken roept vaak weerwoorden op. Soms zelfs in jezelf..dan ga je je verspreken enzo...maar ook bij iemand anders kan mijn onmiddelijke spreken weerwoorden oproepen. Er ontspint zich een discussie of een gesprek of whatever..
Ik kan me voorstellen dat dat iets met mijn 'vage' leidgeest te maken heeft.
In het onbemiddelde spreken totaal verborgen. Hier ben ik puur het medium van mijn leidgeest.
In het bemiddelde spreken minder of onverborgen. Misschien wel een beetje 'schuins' bezien. Hier blijkt ook het duale karakter. De toegang tot mijn leidgeest zie ik hier dus direct, als het inspirerend is.
Is dan niet het geknutsel achteraf van het verstand.
Mijn lichaam is mijn ziel en dat is volgens mij ook het subject van mijn onbemiddelde spraak en onbemiddelde handelen. De rede kan je daarbij algemeen noemen en mijn lichaam/ziel is de plaats waar de rede voor mij individueel en specifiek wordt.
Volledig mee eens. Maar ik heb dus de toevoeging dat de leidgeest ook een individueel subject is dat samen met mij mijn innerlijk wezen is. (Ik weet niet hoe het anders te zeggen)
Mijn verstand is gevuld met de geest van anderen die door opvoeding en cultuur en scholing in mij hebben plaatsgenomen. Mijn verstand oordeelt. Mijn rede handelt en spreekt. Als er tussen verstand en rede een afstand bestaat dan is er spanning/gevoel (verlangen of angst) of reflectie (indien die spanning te ondraaglijk is en liever plaatsmaakt voor rationalisaties en verklaringen en beschrijvingen).
Hier gaat me wel een licht op.
Op deze manier kan ik datgene wat ik IK (DE REDE of MIJN ZIEL) noem plaatsnemen direct in mijn lichaam, ik ben dan intuitief en spontaan zeg maar. Maar MIJN ZIEL kan ook in de bemiddelde positie van MIJN verstand plaatsnemen. Ook in mijn bemiddelde positie ben ik mezelf vind ik. Maar wel een aangepaste idioot, vind de ikpositie vanuit mijn lichaam vaak.
Ja, dat heb je met andere mensen (en de wereld)
Dan is er bij mij altijd nog een derde positie en dat is de onaangepaste positie die is onderdrukt door mijn verstand. Er is namelijk ook een onaangepaste positie die door mijn verstand wordt gedoogd. Dat is dus mijn spontane intuitieve ik.
Die laatste onderdrukte positie van mijn spontane ik, herken ik het meest in anderen waar ik me vreselijk aan kan ergeren...maar die met toch raken en in alle ergernis toch respekt afdwingen ofzo...het zijn mijn echte vijanden...Daarom probeer ik mijn vijanden wel vaak in de ogen te kijken...en heel vaak zie ik dan ook mezelf...maar dat is best monterlijk en vreemd en nauwelijks bespreekbaar ofzo (vanwege mijn eigen aangepaste verstand dan he).
Superego versus leidgeest. Ik denk dat ik hier dus spontane intuitieve ik zou vervangen door de leidgeest. Dit is dan gezien vanuit de positie van het praktische ego of de dagelijkse persoonlijkheid.
Ik? ik? wie is ik. 'Ik' lijkt wel stuivertje te wisselen voor wie er aan het woord wil in mij...
Drie posities dus
1 spontane positie als redelijke these,
2 spontane onderdrukte positie als onredelijke antithese
3 een niet volstrekt onafhankelijke en bemiddelde verstandelijke en cultuurlijke positie.
Zoiets..
Jouw Leidgeest kan ik dus nu wel plaatsen als zijnde MIJN ziel ofwel mijn lichaam als mijn ziel in zijn spontane positie is geplaatst. En JOUW lichaam kan ik nog niet zo goed plaatsen als object dan. Als ik mijn lichaam als object zie, dan is het bemiddeld en ben ik volstrekt vervreemd van mijn lichaam. Dat ervaar ik dus als ik wezenloos in mijn ogen staar of wezenloos naar mijn bewegende vingers staar. Ik ervaar dat als dissociatie. Mijn lichaam als subject IS dus mijn leidgeest en mijn spontane positie.
De verwarring over het lichaam als object:
Ik bedoel dat het lichaam net als alle andere objecten benaderd kan worden als iets uit de buitenwereld. Maar dat het verschil er in zit dat het lichaam het enige object is dat van BINNENUIT DIRECT toegankelijk is.
Die dissociatie heb ik ook ergens hier op het forum laatst ter sprake gebracht. Weet alleen niet meer waar.
In ieder geval bedoel ik niet dat je het lichaam als object moet zien, maar dat het lichaam dus het enige object is dat van binnenuit waargenomen kan worden. Met de toevoeging van jouw spontane zijn (die dan achteraf bewust te maken is of middels anderen)
Als ik je nu ik dit heb opgeschreven opnieuw doorlees dan zie ik dat jijzelf ook best een beetje krom LIJKT om te gaan met het lichaam als subject aan de ik kant en als object aan de wereldkant ofzo..Ik ben dan nog wel benieuwd naar jouw status van het bemiddeldende want denkende verstand...de plaats waar de geest van jou leermeesters, opvoeders en cultuur zich nestelt. De plaats van de gemeenschapszin, de plaats waardoor communicatie mogelijk is en waarin cultuur zijn weerslag kan krijgen en kan worden gekopieerd en doorgegeven...De cultuur wordt hier overigens NIET gecreeerd, die wordt namelijk in de REDE gecreeerd.
Een flip flop schakeling, waar het verstand de splitsende faktor is die door de paradox gefrustreerd kan worden.
Mijn punt is vaak, dat ik vind dat het verstand teveel de overhand krijgt. en de rede te weinig kans..Nu is dat iets wat ik mezelf natuurlijk aandoe...maar het is het spanningsveldje waar ik last van heb. Temeer daar ik soms op zaak ga naar redelijkheid en die zelfs binnen mijn eigen vriendenkring niet altijd kan vinden, terwijl er verstand in overvloed is overal.
Maar mijn indruk is dat je altijd aansluiting zoekt bij de leidgeest van anderen en niet bij hun verstand. Of niet?
Gelukkig vind ik nog genoeg redelijkheid trouwens, maar het mag van mij wel ietsje meer. De verhouding verstandigheid en redelijkheid is een beetje scheef getrokken en ik merk zelfs dat ikzelf vaak veel te verstandig ben en daarmee mijn onredelijke ik sterk onderdruk zodat mijn redelijke ik ook in een groter spanningsveld moet staan.
Verstand is dus een speelbal van wie zich daar maar meester van kan maken.
Het beste is dus ook zowel bij je zelf als bij anderen aan te sluiten bij het beste.
Redelijkerwijze is dat het verstandigste.
Je ziet het pas als je het door hebt (Cruyff).
Wat de woordjes betreft: Verstand?; rede/Rede?; subject?
Ik denk dat jouw leidgeest en de mijne als begrip het beste bij elkaar kunnen komen als je de leidgeest in je ontwikkeling als mens ziet. Van oorsprong is de leidgeest het leidende principe in de ontwikkeling.
Eerst de ontwikkeling van het lichaam; dan later in de ontwikkeling van Ik; dan later onderdrukt en weggemoffeld als het Ik steeds meer op de voorgrond treed. Onbewuster als lichamelijk spontane positie en naar de achterwereld van de wereld gedrukt.
Daardoor doet de leidgeest zich het meest weer in het symbolisch gelden. Komt altijd weer te voorschijn en zoekt zijn wegen.
...vaag gezwets misschien...maar het is in alle redelijkheid opgeschreven zonder al te veel mijn verstand te gebruiken..
spraak en schrift is dan weer object van verstand.
Zodoende verschijnt de rede in het verstand als spraak of schrift.
Indien dit intern blijft, dan verschijnt de rede als gedachte in het verstand.
Een verschijning 'loopt' of 'beweegt' zich door een medium, media zijn bijvoorbeeld 'ruimte tussen plaatsen' en 'tijd tussen momenten', maar ook denken tussen woorden en zinnen.
In de ruimte en in de tijd zijn de media fysiek. In het denken is het medium geestelijk.
Ik denk dat je zo wel verschijning en denken onder de noemer rede kunt brengen.
Maar dit blijft het algemene. Weliswaar met behoud van de empirische in de 'Aufhebung', maar 'gespeichert' onder het algemene.
Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat je na die bewegingen anders terugkeert bij de verschijnselen en gedachten.
Dat je zelf veranderd bent en (daarmee) de verschijnselen en gedachten ook.
....
ik heb moeite met jouw begrip van medium en bemiddeling, dat betekent dat jij mogelijk ook moeite hebt met mijn begrip hiervan.
Toch, denk ik de dingen wel bij je op te kunnen pikken..
Zoals jij spreekt over een leidgeest als direct toegankelijk subject en het lichaam als direct toegankelijk object.
De leidgeest is mijn 'niet denkende' actueel sprekende ik. Ik kan dan onbemiddeld volstrekt redelijk praten.
Ik kan ook bemiddeld volstrekt verstandelijk of denkend praten.
Het bemiddelde spreken is spreken met een al of niet verborgen gedachte..
Het onmiddellijke spreken is spreken als een kip zonder kop.
Onmiddellijk spreken roept vaak weerwoorden op. Soms zelfs in jezelf..dan ga je je verspreken enzo...maar ook bij iemand anders kan mijn onmiddelijke spreken weerwoorden oproepen. Er ontspint zich een discussie of een gesprek of whatever..
Ik kan me voorstellen dat dat iets met mijn 'vage' leidgeest te maken heeft.
In het onbemiddelde spreken totaal verborgen. Hier ben ik puur het medium van mijn leidgeest.
In het bemiddelde spreken minder of onverborgen. Misschien wel een beetje 'schuins' bezien. Hier blijkt ook het duale karakter. De toegang tot mijn leidgeest zie ik hier dus direct, als het inspirerend is.
Is dan niet het geknutsel achteraf van het verstand.
Mijn lichaam is mijn ziel en dat is volgens mij ook het subject van mijn onbemiddelde spraak en onbemiddelde handelen. De rede kan je daarbij algemeen noemen en mijn lichaam/ziel is de plaats waar de rede voor mij individueel en specifiek wordt.
Volledig mee eens. Maar ik heb dus de toevoeging dat de leidgeest ook een individueel subject is dat samen met mij mijn innerlijk wezen is. (Ik weet niet hoe het anders te zeggen)
Mijn verstand is gevuld met de geest van anderen die door opvoeding en cultuur en scholing in mij hebben plaatsgenomen. Mijn verstand oordeelt. Mijn rede handelt en spreekt. Als er tussen verstand en rede een afstand bestaat dan is er spanning/gevoel (verlangen of angst) of reflectie (indien die spanning te ondraaglijk is en liever plaatsmaakt voor rationalisaties en verklaringen en beschrijvingen).
Hier gaat me wel een licht op.
Op deze manier kan ik datgene wat ik IK (DE REDE of MIJN ZIEL) noem plaatsnemen direct in mijn lichaam, ik ben dan intuitief en spontaan zeg maar. Maar MIJN ZIEL kan ook in de bemiddelde positie van MIJN verstand plaatsnemen. Ook in mijn bemiddelde positie ben ik mezelf vind ik. Maar wel een aangepaste idioot, vind de ikpositie vanuit mijn lichaam vaak.
Ja, dat heb je met andere mensen (en de wereld)
Dan is er bij mij altijd nog een derde positie en dat is de onaangepaste positie die is onderdrukt door mijn verstand. Er is namelijk ook een onaangepaste positie die door mijn verstand wordt gedoogd. Dat is dus mijn spontane intuitieve ik.
Die laatste onderdrukte positie van mijn spontane ik, herken ik het meest in anderen waar ik me vreselijk aan kan ergeren...maar die met toch raken en in alle ergernis toch respekt afdwingen ofzo...het zijn mijn echte vijanden...Daarom probeer ik mijn vijanden wel vaak in de ogen te kijken...en heel vaak zie ik dan ook mezelf...maar dat is best monterlijk en vreemd en nauwelijks bespreekbaar ofzo (vanwege mijn eigen aangepaste verstand dan he).
Superego versus leidgeest. Ik denk dat ik hier dus spontane intuitieve ik zou vervangen door de leidgeest. Dit is dan gezien vanuit de positie van het praktische ego of de dagelijkse persoonlijkheid.
Ik? ik? wie is ik. 'Ik' lijkt wel stuivertje te wisselen voor wie er aan het woord wil in mij...
Drie posities dus
1 spontane positie als redelijke these,
2 spontane onderdrukte positie als onredelijke antithese
3 een niet volstrekt onafhankelijke en bemiddelde verstandelijke en cultuurlijke positie.
Zoiets..
Jouw Leidgeest kan ik dus nu wel plaatsen als zijnde MIJN ziel ofwel mijn lichaam als mijn ziel in zijn spontane positie is geplaatst. En JOUW lichaam kan ik nog niet zo goed plaatsen als object dan. Als ik mijn lichaam als object zie, dan is het bemiddeld en ben ik volstrekt vervreemd van mijn lichaam. Dat ervaar ik dus als ik wezenloos in mijn ogen staar of wezenloos naar mijn bewegende vingers staar. Ik ervaar dat als dissociatie. Mijn lichaam als subject IS dus mijn leidgeest en mijn spontane positie.
De verwarring over het lichaam als object:
Ik bedoel dat het lichaam net als alle andere objecten benaderd kan worden als iets uit de buitenwereld. Maar dat het verschil er in zit dat het lichaam het enige object is dat van BINNENUIT DIRECT toegankelijk is.
Die dissociatie heb ik ook ergens hier op het forum laatst ter sprake gebracht. Weet alleen niet meer waar.
In ieder geval bedoel ik niet dat je het lichaam als object moet zien, maar dat het lichaam dus het enige object is dat van binnenuit waargenomen kan worden. Met de toevoeging van jouw spontane zijn (die dan achteraf bewust te maken is of middels anderen)
Als ik je nu ik dit heb opgeschreven opnieuw doorlees dan zie ik dat jijzelf ook best een beetje krom LIJKT om te gaan met het lichaam als subject aan de ik kant en als object aan de wereldkant ofzo..Ik ben dan nog wel benieuwd naar jouw status van het bemiddeldende want denkende verstand...de plaats waar de geest van jou leermeesters, opvoeders en cultuur zich nestelt. De plaats van de gemeenschapszin, de plaats waardoor communicatie mogelijk is en waarin cultuur zijn weerslag kan krijgen en kan worden gekopieerd en doorgegeven...De cultuur wordt hier overigens NIET gecreeerd, die wordt namelijk in de REDE gecreeerd.
Een flip flop schakeling, waar het verstand de splitsende faktor is die door de paradox gefrustreerd kan worden.
Mijn punt is vaak, dat ik vind dat het verstand teveel de overhand krijgt. en de rede te weinig kans..Nu is dat iets wat ik mezelf natuurlijk aandoe...maar het is het spanningsveldje waar ik last van heb. Temeer daar ik soms op zaak ga naar redelijkheid en die zelfs binnen mijn eigen vriendenkring niet altijd kan vinden, terwijl er verstand in overvloed is overal.
Maar mijn indruk is dat je altijd aansluiting zoekt bij de leidgeest van anderen en niet bij hun verstand. Of niet?
Gelukkig vind ik nog genoeg redelijkheid trouwens, maar het mag van mij wel ietsje meer. De verhouding verstandigheid en redelijkheid is een beetje scheef getrokken en ik merk zelfs dat ikzelf vaak veel te verstandig ben en daarmee mijn onredelijke ik sterk onderdruk zodat mijn redelijke ik ook in een groter spanningsveld moet staan.
Verstand is dus een speelbal van wie zich daar maar meester van kan maken.
Het beste is dus ook zowel bij je zelf als bij anderen aan te sluiten bij het beste.
Redelijkerwijze is dat het verstandigste.
Je ziet het pas als je het door hebt (Cruyff).
Wat de woordjes betreft: Verstand?; rede/Rede?; subject?
Ik denk dat jouw leidgeest en de mijne als begrip het beste bij elkaar kunnen komen als je de leidgeest in je ontwikkeling als mens ziet. Van oorsprong is de leidgeest het leidende principe in de ontwikkeling.
Eerst de ontwikkeling van het lichaam; dan later in de ontwikkeling van Ik; dan later onderdrukt en weggemoffeld als het Ik steeds meer op de voorgrond treed. Onbewuster als lichamelijk spontane positie en naar de achterwereld van de wereld gedrukt.
Daardoor doet de leidgeest zich het meest weer in het symbolisch gelden. Komt altijd weer te voorschijn en zoekt zijn wegen.
...vaag gezwets misschien...maar het is in alle redelijkheid opgeschreven zonder al te veel mijn verstand te gebruiken..
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Integendeel. Helemaal helder geworden voor mij.yopi schreef: ...vaag gezwets misschien...maar het is in alle redelijkheid opgeschreven zonder al te veel mijn verstand te gebruiken..
Ik kan nu 'leidgeest'; 'rede' , 'lichaam' en 'verstand' zowel bij mezelf als bij jouzelf plaatsen.
Belangrijk is inderdaad die flikflakschakeling van 'ik'; het ik tegenover de wereld met de ertussen liggende wederzijds wisselwerkende (?!?!) grens is
In 'perfecte(PERFECTUM is feitelijk 'voltooide of doorgemaakte zin is) staat is dit IK geen flikflakschakeling maar een gepositioneerde positieve eenheid een soort apperceptie. Maar deze apperceptie zelf is als eenheid een illusie, waardoor positiewisselingen kunnen optreden. We zoeken toch naar een 'verantwoordelijke' ofwel 'oorzakelijke' instantie. Door het ik te overstijgen (omdat je je bewust begint te geraken van het feit dat IK-posities wederzijds afhankelijk zijn van wereld-posities en 'schijnbare andere' ik posities) kom je inderdaad bij een 'leidgeest' uit. Ik prefereer deze leidgeest 'rede' te noemen en zie daarin de ultieme 'oer' actor, acteur, agent of spontaniteit. Die wel degelijk beinvloed LIJKT te worden door passiviteit, passies, bewustzijnen, cultuur, andere geesten, tijdgeesten, pathos, mythos, etc etc.maar feitelijk wordt GEVOED in plaats van beinvloed.
Flik-flak-ik is een bijzonder triniteitsachtig gebeuren voor mij. Ik vergeet vrijwel altijd de posities die ik inneem als ik optimaal spontaan ben, zeg maar. Ik doe dan maar wat. En die positie kan ik me maar niet bewust van maken op het moment zelf...ik zit daar tegen aan te hikken...of hakkelen
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
Ik had nog een postje klaar wat ik hieronder plak (om dan naar je antwoord te kijken ..):
(vervolg)
Mijn voorlopige conclusies met betrekking tot de directe toegang tot het subject 'mijn leidgeest':
1. Mijn duopassagier/verzorger/beschermer/leidgeest is in de oorsprong met mij verbonden in een innerlijkheid waar we direct voor elkaar bereikbaar zijn. De buitenwereld is daar een vaag omhuld zijn.
2. Tijdens mijn ontwikkeling komt voor deze innerlijkheid in de plaats de verschillende manieren waar op ik de buitenwereld bewoon. Bemiddeld door de 'demonen' van die buitenwereld. De leidgeest verdwijnt meer naar de periferie van boven, beneden en buiten de buitenwereld. Hij doet zich als hij niet erkent wordt op een monsterlijke wijze gelden tegenover mezelf, anderen, de wereld. Hij kan herkent worden in verwantschap, redelijkheid (op jouw manier) en in de fantasie van prive-belefenissen met natuur en kunst. Hij verandert dus voortdurend van karakter in zijn aanvulling op jouzelf (mijzelf).
3. De directe toegang blijft gewaarborgd. Hij is overal en nergens. Binnen en buiten de tijd. En ik ben geneigd de directe lichaamstoegang toe te voegen aan het zijn van de leidgeest. Met dien verstande dat de koppeling van de objectieve buitenwereld kant van het lichaam aan de binnenkant er van een brug zou kunnen slaan tussen mijn ziel (in jouw zin) en de wereld. En dat dan weer als opname van oorsprong, voortgang en toekomst van mijn leven in objectief filosofische oordelen.
4. Die brug is ook de communicatiebrug naar anderen en de wereld door middel van taal, Rede en andere dingen die zich in mijn lichaam/ziel nestelen vanuit die buitenwereld.
5. Naarmate de brug meer een herkenning van andere subject/objecten/nobjecten aan de andere kant doen zien gaat het waarheids/werkelijkheids-principe een band met mijn vrije groeiproces aan.
(Je ziet ik neem je-kip-zonder-kop-rede steeds meer over. Wat voor mij het meer toegankelijk maakt, maar waar ik mijn twijfels heb of het voor jou en anderen het er duidelijker van wordt ...
Ik vind dat wel wat, maar moet daar bij mijn neiging onderdrukken om een en ander te illustreren met verwijzingen naar filosofen en hun gedachten die ik verhaspeld heb. We zien wel ...)
(vervolg)
Mijn voorlopige conclusies met betrekking tot de directe toegang tot het subject 'mijn leidgeest':
1. Mijn duopassagier/verzorger/beschermer/leidgeest is in de oorsprong met mij verbonden in een innerlijkheid waar we direct voor elkaar bereikbaar zijn. De buitenwereld is daar een vaag omhuld zijn.
2. Tijdens mijn ontwikkeling komt voor deze innerlijkheid in de plaats de verschillende manieren waar op ik de buitenwereld bewoon. Bemiddeld door de 'demonen' van die buitenwereld. De leidgeest verdwijnt meer naar de periferie van boven, beneden en buiten de buitenwereld. Hij doet zich als hij niet erkent wordt op een monsterlijke wijze gelden tegenover mezelf, anderen, de wereld. Hij kan herkent worden in verwantschap, redelijkheid (op jouw manier) en in de fantasie van prive-belefenissen met natuur en kunst. Hij verandert dus voortdurend van karakter in zijn aanvulling op jouzelf (mijzelf).
3. De directe toegang blijft gewaarborgd. Hij is overal en nergens. Binnen en buiten de tijd. En ik ben geneigd de directe lichaamstoegang toe te voegen aan het zijn van de leidgeest. Met dien verstande dat de koppeling van de objectieve buitenwereld kant van het lichaam aan de binnenkant er van een brug zou kunnen slaan tussen mijn ziel (in jouw zin) en de wereld. En dat dan weer als opname van oorsprong, voortgang en toekomst van mijn leven in objectief filosofische oordelen.
4. Die brug is ook de communicatiebrug naar anderen en de wereld door middel van taal, Rede en andere dingen die zich in mijn lichaam/ziel nestelen vanuit die buitenwereld.
5. Naarmate de brug meer een herkenning van andere subject/objecten/nobjecten aan de andere kant doen zien gaat het waarheids/werkelijkheids-principe een band met mijn vrije groeiproces aan.
(Je ziet ik neem je-kip-zonder-kop-rede steeds meer over. Wat voor mij het meer toegankelijk maakt, maar waar ik mijn twijfels heb of het voor jou en anderen het er duidelijker van wordt ...
Ik vind dat wel wat, maar moet daar bij mijn neiging onderdrukken om een en ander te illustreren met verwijzingen naar filosofen en hun gedachten die ik verhaspeld heb. We zien wel ...)
-
goeroe-overflakoe
- Posts in topic: 5
- Berichten: 65
- Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:55
- Contacteer:
Reactie op je laatste post:
Een verbetering van de ik opvatting van Kant.
Waarbij ik dan moet zeggen dat het daar een onderdeel van het project van zijn eerste kritiek is en daar een prima plek heeft.
Ik denk dat mijn kritiek op de rede daar vaag zijn oorsprong vindt. Deze rede onderdrukt in zoverre dat de vrijheid geen plaats krijgt. Dat komt pas in zijn tweede kritiek, maar behoud daar iets dubbelzinnigs:
* De rede is een rechter over je denken; een autoritaire instantie uiteindelijk
* De categorische imperatief is ook een 'dure' plicht. Zedelijke onderdrukking en een oorzaak van het aloude christelijke schuldgevoel van onmacht. De rede moet hier de rol van god spelen.
Geef mij maar de idioot van Dostojevski. God is alleen echt toegankelijk vanuit liefde (= misschien 'vrij weten' in de richting van steeds meer respect en bewondering)
Een verbetering van de ik opvatting van Kant.
Waarbij ik dan moet zeggen dat het daar een onderdeel van het project van zijn eerste kritiek is en daar een prima plek heeft.
Ik denk dat mijn kritiek op de rede daar vaag zijn oorsprong vindt. Deze rede onderdrukt in zoverre dat de vrijheid geen plaats krijgt. Dat komt pas in zijn tweede kritiek, maar behoud daar iets dubbelzinnigs:
* De rede is een rechter over je denken; een autoritaire instantie uiteindelijk
* De categorische imperatief is ook een 'dure' plicht. Zedelijke onderdrukking en een oorzaak van het aloude christelijke schuldgevoel van onmacht. De rede moet hier de rol van god spelen.
Geef mij maar de idioot van Dostojevski. God is alleen echt toegankelijk vanuit liefde (= misschien 'vrij weten' in de richting van steeds meer respect en bewondering)
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
goeroe-overflakoe
- Posts in topic: 5
- Berichten: 65
- Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:55
- Contacteer:
yopi schreef:Ik had nog een postje klaar wat ik hieronder plak (om dan naar je antwoord te kijken ..):
(vervolg)
Mijn voorlopige conclusies met betrekking tot de directe toegang tot het subject 'mijn leidgeest':
1. Mijn duopassagier/verzorger/beschermer/leidgeest is in de oorsprong met mij verbonden in een innerlijkheid waar we direct voor elkaar bereikbaar zijn. De buitenwereld is daar een vaag omhuld zijn.
2. Tijdens mijn ontwikkeling komt voor deze innerlijkheid in de plaats de verschillende manieren waar op ik de buitenwereld bewoon. Bemiddeld door de 'demonen' van die buitenwereld. De leidgeest verdwijnt meer naar de periferie van boven, beneden en buiten de buitenwereld. Hij doet zich als hij niet erkent wordt op een monsterlijke wijze gelden tegenover mezelf, anderen, de wereld. Hij kan herkent worden in verwantschap, redelijkheid (op jouw manier) en in de fantasie van prive-belefenissen met natuur en kunst. Hij verandert dus voortdurend van karakter in zijn aanvulling op jouzelf (mijzelf).
3. De directe toegang blijft gewaarborgd. Hij is overal en nergens. Binnen en buiten de tijd. En ik ben geneigd de directe lichaamstoegang toe te voegen aan het zijn van de leidgeest. Met dien verstande dat de koppeling van de objectieve buitenwereld kant van het lichaam aan de binnenkant er van een brug zou kunnen slaan tussen mijn ziel (in jouw zin) en de wereld. En dat dan weer als opname van oorsprong, voortgang en toekomst van mijn leven in objectief filosofische oordelen.
4. Die brug is ook de communicatiebrug naar anderen en de wereld door middel van taal, Rede en andere dingen die zich in mijn lichaam/ziel nestelen vanuit die buitenwereld.
5. Naarmate de brug meer een herkenning van andere subject/objecten/nobjecten aan de andere kant doen zien gaat het waarheids/werkelijkheids-principe een band met mijn vrije groeiproces aan.
(Je ziet ik neem je-kip-zonder-kop-rede steeds meer over. Wat voor mij het meer toegankelijk maakt, maar waar ik mijn twijfels heb of het voor jou en anderen het er duidelijker van wordt ...
Ik vind dat wel wat, maar moet daar bij mijn neiging onderdrukken om een en ander te illustreren met verwijzingen naar filosofen en hun gedachten die ik verhaspeld heb. We zien wel ...)
Ik begrijp het begrip 'leidgeest' nu als 'ziel'
Waarbij 'ziel' de subjectief opzichzelf betrokken leidgeest is. En geest is dan de objectief betrokken leidgeest.
En leidgeest is vanuit subjectieve betrekking datgene dat interacteert met de wereld (als spontaniteit) de ziel. En vanuit objectieve betrekking wordt de leidgeest dan herkend als geest.
De leidgeest blijft uniform opzichzelf of betrekt zich subjectief dan wel objectief in een duale positie die een binnenwereld en een buitenwereld vastlegt.
De grens tussen deze betrekkingen zou je dan weer de leidgeest kunnen noemen. Maar feitelijk is het de onmogelijke positie van iets dat zich in de extremen als subject en object heeft betrokken en daar tussen heen en weer oscilleert of circuleert.
Kun jij mij nog volgen zo? Want op deze manier kan ik jouw leidgeest perfect volgen!
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
Ik geloof wel dat we aardig in de buurt van elkaar's inhoud komen ..
We moeten het maar es laten rusten. Komt vanzelf weer tevoorschijn.
Alleen heb ik nog de neiging om het over het NIET toegankelijke te hebben; na dit gedoe over direct en indirecte toegang.
Waarschijnlijk zijnde het niet toegankelijk eigen subject van het 'ik ben die ik ben', en de obecten 'op zichzelf'.
De attractoren zou je die kunnen noemen .. (ik heb nog geen duidelijke gedachten hierover ..)
We moeten het maar es laten rusten. Komt vanzelf weer tevoorschijn.
Alleen heb ik nog de neiging om het over het NIET toegankelijke te hebben; na dit gedoe over direct en indirecte toegang.
Waarschijnlijk zijnde het niet toegankelijk eigen subject van het 'ik ben die ik ben', en de obecten 'op zichzelf'.
De attractoren zou je die kunnen noemen .. (ik heb nog geen duidelijke gedachten hierover ..)
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten