Filosofieforum.nl

Ik heb een propositie, nee, een stelling, nee, een idee, nee, een gedachte, nee, een dogma, nee een axioma, nee, een denkbeeld, nee, een voorstelling, nee, een ambivalentie: stel dat alles eens niet zo was. (Ken je dat Franse woord? Née?)

Ja dat heb ik, eeuwige ambivalentie.
Niet noodzakelijkerwijs symmetrisch: per idee, gedachte, axioma, dogma, voorstelling of denkbeeld.

De propositie van kiezen, Ik kan niet kiezen, ben volgens alle enquêtes “oer”-hollands. Ja, nee, weet niet/geen menig.

De weet/niet geen-meninggroep, is natuurlijk de grootste.
De vraag is dan ook onjuist.

De vraagstelling: “Bent U voor of tegen ons”:
o Ja
o Nee
o Weet niet/Geen mening

Is oneerlijk, het brengt me in de war.

Weet niet en geen mening is ongelijk.
De mensen die het wel weten, maar geen mening hebben worden hierbij gelijk gesteld aan de mensen die niet kunnen kiezen tussen ja en nee, maar wel degelijk een mening hebben.

Er valt dus eigenlijk niet te kiezen.

Maar, gelukkig mogen we kiezen!

Daarom vind ik de Partij Van De Dieren zo leuk, ooit stond in hun beginselverklaring dat het nut van de pvdd was zichzelf op te heffen. Want zolang de pvdd nog bestaat is er dierenleed.

Ik stem net zolang op de de pvdd, totdat ik niet meer op ze kan stemmen. Als het goed is hoef ik dan ook niet meer te stemmen.
Althans niet in de huidige vorm.

Een soort van self-fulfilling prophecy. Ik stem erop omdat ze bestaan, anders zou ik niet stemmen.

Stem je mee?

Ik denk dat ambivalentie wel degelijk de norm is.
Anders had je aan één commissie genoeg om een probleem op te lossen, en geen sub- sub- subcommissies die de deelproblemen van het probleem analyseren. Uiteindelijk zul je tot een keuze moeten komen, helaas is dan vaak het probleem nog niet opgelost, of levert weer een myriade van nieuwe problemen op.